Τετάρτη 12 Νοεμβρίου 2014

Της αιώνιας στιγμής!

Μη μου μιλάτε...
Είχα μετωπική με τον Ιούνιο του 2010...
Πήγα να βρω Γιάννη Ρίτσο που σαν χθες, 11/11, Έφυγε, Αν Φεύγουν ποτέ τέτοιοι Άνθρωποι και "έπεσα" κατά πάνω του...
Το βιντεάκι, ναι, έχει τα χάλια του, πόσο μάλλον η διακεκομμένη τότε, πρόβα μου!
Να είσαι όλη μέρα πτώμα στο μαγαζί, να περιμένουν όλα από σένα τάξη, καθαριότητα και ετοιμασία για την εκδήλωση της ποίησης, να είσαι άρρωστη και.... και... να πρέπει εσύ να συντονίσεις, και ναι, να πεις, γιατί επιβάλλεται ν' ακουστεί η "σονάτα του σεληνόφωτος", κι αν δεν προλάβεις να την κάνεις πρόβα... θα γίνεις ρεζίλι στο κοινό!
Ποιό κοινό; Εκεί μου είπαν, "είχα γίνει μια άλλη, δεν το περίμεναν πως έκρυβα τέτοια ταλέντα!" (την τύφλα μου!) εκτός από μία κυρία... που μου είπε: "Έπρεπε να το κάνεις κι άλλες πρόβες, Κατερίνα!" (γκρρρ, ήθελα να της δώσω την σφουγγαρίστρα και την χλωρίνη να απολυμάνει την τουαλέτα, αλλά... δεν μίλησα! Είχε δίκιο, το αποτέλεσμα μετράει, απ' αυτό κρίνεσαι, τα εμπόδια είναι δικαιολογίες!)
Τελικά... πέρα απ' το ότι την άλλη μέρα βρέθηκα εκτάκτως Νοσοκομείο, ευτυχώς για μένα, τελικά, δεν ντρέπομαι τώρα, με "κάτι" τέτοια ενθύμια!
Άλλα ήθελα να γράψω, αλλού μ' έβγαλε, δεν πειράζει!
Δέχομαι τις στιγμές, όπως έρχονται!
Για να έρχονται, κάποιον λόγο θα έχουν!
Μπορούν να περιμένουν κάποιες εξηγήσεις που ήθελα να κάνω!
Πάμε, Γιάννη Ρίτσο! Αθάνατος!
Η Σονάτα σου, μαζί με την αρκούδα, εδώ, ακόμα!