Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Τί είναι αυτό που τόσο σε φοβίζει - Βασίλης Λέκκας

Τί είναι αυτό που τόσο σε φοβίζει - Βασίλης Λέκκας

Ολική διαγραφή από το Internet

Ολική διαγραφή από το Internet – Πώς μπορώ να εξαφανιστώ;


(Αναδημοσίευση από το pcsteps.gr)
Σε ένα κόσμο δικτυωμένο όλο το 24ωρο, με τόσα κοινωνικά δίκτυα και διαφορετικούς λογαριασμούς, η ολική διαγραφή από το Internet είναι δύσκολη… αλλά όχι αδύνατη. Στον οδηγό αυτό θα δούμε αναλυτικά τα βήματα που χρειάζεται κάποιος για να σβήσει τα ηλεκτρονικά του ίχνη, όσο το δυνατόν καλύτερα.
Ολική διαγραφή από τα τέσσερα μεγαλύτερα κοινωνικά δίκτυα
H ολική διαγραφή από το Internet είναι μια διαδικασία που θα χρειαστεί χρόνο και προσπάθεια. Γιατί λοιπόν να μην ξεκινήσουμε από τα εύκολα;
Στο κάτω-κάτω, το μεγαλύτερο ποσοστό των προσωπικών μας πληροφοριών στο Internet το έχουμε αναρτήσει οι ίδιοι, με τους λογαριασμούς στα Social Media.
Τα τέσσερα μεγαλύτερα κοινωνικά δίκτυα αυτή τη στιγμή είναι το Facebook, το Twitter, το Google+ και το LinkedIn.


Ευτυχώς, όσο εύκολα δημιουργήσαμε αυτούς τους λογαριασμούς, τόσο εύκολο είναι και να τους διαγράψουμε οριστικά.
Προσοχή! Αν συνηθίζουμε να εγγραφόμαστε σε site μέσω των λογαριασμών μας στα social media, τότε αντίθετα καλύτερα είναι να αφήσουμε την διαγραφή μας σε αυτά τελευταία.

Έτσι, θα μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε πχ τη σύνδεση με το Facebook
προκειμένου να μπούμε σε άλλους λογαριασμούς που θα θέλουμε να διαγράψουμε.
Ολική διαγραφή Facebook
Στο Facebook είναι πολύ εύκολο το να απενεργοποιήσουμε προσωρινά το λογαριασμό μας, σε περίπτωση που θέλουμε να τον επαναφέρουμε αργότερα.

Η διαδικασία για να διαγράψουμε οριστικά το λογαριασμό μας στο Facebook είναι ελαφρώς πιο κρυμμένη.


Ολική διαγραφή Twitter
Το Twitter δεν ξεχωρίζει τη διαδικασία της απενεργοποίησης από τη διαγραφή λογαριασμού, όπως το Facebook.
Ουσιαστικά υπάρχει μόνο η επιλογή της απενεργοποίησης, η οποία μετά από 30 ημέρες αυτόματα μετατρέπεται σε ολική διαγραφή του λογαριασμού.


Ολική διαγραφή Google+
Αν δεν είμαστε προσεκτικοί κατά, κατά τη δημιουργία Google λογαριασμού – πχ για το gmail – μπορεί να έχουμε ανοίξει ένα ένα προφίλ στο Google+ και να μην το ξέρουμε.

Είτε λοιπόν έχουμε βρεθεί με προφίλ Google+ με τη θέλησή μας, είτε από απροσεξία, η ολική διαγραφή είναι αρκετά εύκολη και απλή.

Μπορούμε να διαγράψουμε μόνο το Google+ προφίλ μας, ή και ολόκληρο τον Google λογαριασμό μας.
Ολική διαγραφή LinkedIn
To LinkedIn έχει πιθανότατα την πιο εύκολη μέθοδο για ολική διαγραφή του λογαριασμού από όλα τα υπόλοιπα μεγάλα κοινωνικά δίκτυα.

Ίσως και οι ίδιοι αναγνωρίζουν πως το δίκτυό τους δεν είναι ιδιαίτερα χρήσιμο, με όλα αυτά τα ανούσια endorcement του.


Ολική διαγραφή μικρότερων λογαριασμών
Αναλόγως του πόσο καιρό βρισκόμαστε στο Internet, το πιθανότερο είναι πως έχουμε δημιουργήσει από μερικές δεκάδες μέχρι εκατοντάδες λογαριασμός σε διάφορα site, forum, e-shops κλπ.

Επειδή το πιθανότερο είναι πως δεν έχουμε κρατήσει κάποιο μπλοκάκι με όλους αυτούς τους λογαριασμούς μας, θα χρειαστούμε τη βοήθεια κάποιας υπηρεσίας για να τους εντοπίσουμε και να τους διαγράψουμε.

Διαγραφή λογαριασμών με το Account Killer
To Account Killer είναι ένα site «κακομούτσουνο» αλλά αποτελεσματικό.

Περιλαμβάνει οδηγίες για τη διαγραφή από περισσότερα από 500 sites, από το Aardvark και το about.me μέχρι μέχρι τη Zynga και το ZZinsider.

Τα Site είναι χωρισμένα σε 3 βαθμίδες δυσκολίας όσον αφορά τη διαγραφή.
Η λευκή βαθμίδα είναι η πιο εύκολη, και συνήθως η διαγραφή μπορεί να γίνει αυτόματα, με μερικά κλικ, όπως πχ η διαγραφή από το Yahoo.

Η γκρι βαθμίδα είναι μέτριας δυσκολίας, συνήθως πρέπει να στείλουμε ένα μήνυμα μέσω μιας φόρμας ή email για να μας διαγράψουν, όπως στην περίπτωση του Amazon.

Τα μαύρα sites δεν διαθέτουν κανένα σύστημα ολικής διαγραφής, ούτε καν κάποιο email ειδικά για διαγραφές. Εκεί θα συναντήσουμε και τη μεγαλύτερη δυσκολία για να διαγραφούμε, όπως στην περίπτωση του allrecipes.com


Διαγραφή λογαριασμών με το justdelete.me
To Justdelete.me έχει ακριβώς την ίδια φιλοσοφία με το Account killer, και είναι επίσης το ίδιο «κακομούτσουνο» – φαίνεται οι καλοί web designers δεν ενδιαφέρονται για σελίδες σχετικές με τη διαγραφή.

Εδώ θα βρούμε λογαριασμούς που δεν υπάρχουν στο Account killer, από το Abload μέχρι το Zurker.
Επίσης υπάρχουν τέσσερις βαθμίδες δυσκολίας, από το Easy μέχρι το Impossible.


Διαγραφή λογαριασμών με το Knowem
Το πρόβλημα με το Account Killer και το justdelete.me είναι πως πρέπει να θυμόμαστε πως έχουμε λογαριασμό σε κάποιο site για να αναζητήσουμε τη μέθοδο για την οριστική διαγραφή του.
Το Knowem παίρνει τη διαδικασία εντελώς ανάποδα. Εισάγουμε username μας και κάνει αναζήτηση σε περισσότερες από 500 ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης για να εμφανίσει πιθανούς λογαριασμούς.

Αρκεί να εισάγουμε το username στο κατάλληλο πεδίο, και σε λίγα δευτερόλεπτα θα μας εμφανίσει μια λίστα από Website στα οποία έχουμε λογαριασμό – ή έχει λογαριασμό κάποιος με το ίδιο username.

Προφανώς βοηθάει αν έχουμε κάποιο ασυνήθιστο username, και όχι κάτι μπορεί να χρησιμοποιείται διεθνώς, όπως πχ το raven
Ολική διαγραφή πολύ μικρών /Ελληνικών λογαριασμών
Προς το παρόν καμία από τις προηγούμενες ιστοσελίδες δεν υποστηρίζει όλες τις ιστοσελίδες που υποστηρίζουν λογαριασμούς στο Internet, και είναι αμφίβολο αν ποτέ θα τα καταφέρουν.
Πώς μπορούμε λοιπόν να διαγράψουμε τα ίχνη μας από πολύ πολύ μικρές ιστοσελίδες, πχ κάποιες Ελληνικές ιστοσελίδες, για τις οποίες οι παραπάνω υπηρεσίες αγνοούν ακόμη και την ύπαρξή τους;
Τη λύση σε αυτό μπορεί να μας δώσει το LastPass.

Το LastPass είναι μια υπηρεσία που μπορεί να διαχειριστεί με ασφάλεια τα username και τους κωδικούς μας σε όλους τους λογαριασμούς μας στο Internet.
Αν αυτό εκ πρώτης όψεως φαίνεται άσχετο με την ολική διαγραφή λογαριασμών, στην πραγματικότητα είναι σωτήριο.
Κατά την εγκατάστασή του το Lastpass διαβάζει όλα τα username και passwords που έχουμε αποθηκευμένα στο Browser μας.

Αναλόγως του πόσο συχνά κάνουμε format και του αν γνωρίζουμε το πώς να κρατήσουμε backup των ρυθμίσεων του browser στο Internet, το lastpass θα βρει τα στοιχεία login για λογαριασμούς τους οποίους ίσως έχουμε να επισκεφθούμε χρόνια.
Έχοντας αυτή την αναλυτική λίστα, μπορούμε να μπούμε στον κάθε λογαριασμό και να ψάξουμε με ποιο τρόπο θα μπορούσαμε να τον διαγράψουμε.

Μάλιστα, χάρη στο Lastpass δεν θα χρειαστεί να ψάχνουμε και τον κωδικό για να μπούμε.

Τι γίνεται με τους λογαριασμούς που είναι αδύνατον να διαγραφούν;
Είτε μας αρέσει, είτε όχι, κάποια site δεν έχουν καθόλου τη δυνατότητα διαγραφής ενός λογαριασμού.
Σε αυτή την περίπτωση, συχνά το να στείλουμε ένα email στη διεύθυνση επικοινωνίας της σελίδας και να τους ζητήσουμε να μας διαγράψουν, είναι πολύ πιθανό να έχει αποτέλεσμα, εφόσον φυσικά είμαστε ευγενικοί.

Πάντως, σε περίπτωση που δεν απαντήσουν καν στο email και μας αγνοούν μεγαλοπρεπώς, αυτό που μπορούμε πάντοτε να κάνουμε είναι να αλλάξουμε τα στοιχεία μας με ψεύτικα.


Σβήνοντας τα υπόλοιπα στοιχεία μας στο Internet
Για οτιδήποτε ξέφυγε από τις προηγούμενες μεθόδους, οι μηχανές αναζήτησης είναι φίλοι μας.

Κάνοντας μια αναζήτηση με το όνομά μας, τα διάφορα email μας και τα ψευδώνυμά μας, μπορεί να βρούμε γωνιές του Internet που να είχαμε βρεθεί πριν από 15 χρόνια, ή και περισσότερα.
Βέβαια, οι μηχανές αναζήτησης δεν ανανεώνονται αυτοστιγμεί για τις διαγραφές που κάναμε νωρίτερα.
Το πιθανότερο είναι στα αποτελέσματα αναζήτησης να εμφανίζεται ακόμα πχ το προφίλ μας στο LinkedIn για κάποιο διάστημα, ασχέτως αν κάνοντας κλικ σε αυτό δεν θα εμφανίζεται τίποτα.

Αργά ή γρήγορα, όμως, οι μηχανές αναζήτησης θα εντοπίσουν την αλλαγή και θα διαγράψουν τα αποτελέσματα.
Ολική διαγραφή όταν έχουμε ένα site ή blog
Αν κάποτε είχαμε φτιάξει ένα site ή ένα blog, και γράψαμε έστω και μερικές δημοσιεύσεις επώνυμα σε αυτό, μπορούμε να ζητήσουμε στις μηχανές αναζήτησης να αφαιρέσουν εντελώς το site μας από τα αποτελέσματά τους.
Στη Google αυτό γίνεται μέσω των Webmaster Tools.

Σημειωτέον αυτή η αφαίρεση από τα αποτελέσματα της Google μπορεί να γίνει μόνο για ένα website που μας ανήκει και το έχουμε συνδέσει με τα Webmaster tools.
Δεν μπορούμε δηλαδή να αφαιρέσουμε πχ τα αποτελέσματα από το LinkedIn που είδαμε παραπάνω.
Webmaster Tools έχουν επίσης και άλλες μηχανές αναζήτησης, όπως το Bing, που ουσιαστικά επηρεάζουν και την αναζήτηση του Yahoo.


Απόκρυψη στον τηλεφωνικό κατάλογο
Αν ζούμε μόνοι και έχουμε τηλέφωνο στο όνομά μας, δεν αποκλείεται το όνομα και το τηλέφωνό μας να είναι διαθέσιμα σε ιστοσελίδες όπως το whitepages.gr.

Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να επικοινωνήσουμε με τον πάροχο σταθερής και τον πάροχο κινητής τηλεφωνίας, προκειμένου να βεβαιωθούμε πως τα στοιχεία μας είναι απόρρητα και δεν είναι διαθέσιμα μέσω αναζήτησης.

Διαγραφή από τα newsletter
Οι περισσότεροι από εμάς λαμβάνουμε πολλαπλά email καθημερινά από διάφορα newsletter, κάποια στα οποία γραφτήκαμε με τη θέλησή μας, κάποια στα οποία γραφτήκαμε άθελά μας, και κάποια τα οποία είναι σκέτο spam.

Κάθε νόμιμο newsletter περιέχει ένα σύνδεσμο unsubscribe στο εσωτερικό του, ο οποίος μπορεί να μας διαγράψει από αυτό.


Διαγραφή του email λογαριασμού μας
Αυτό είναι και το τελευταίο βήμα για να διαγραφούμε πλήρως από το Internet. Το αφήσαμε τελευταίο γιατί θα μας χρειαστεί για την επικοινωνία με ιστοσελίδες που δεν διαθέτουν αυτοματοποιημένη διαγραφή του λογαριασμού μας.
Στις υπηρεσίες Account Killer και justdelete.me θα βρείτε οδηγίες στα αγγλικά για τη διαγραφή και των email λογαριασμών.
Η ολική διαγραφή ολοκληρώθηκε
Με υπομονή και αφοσίωση, η ολική διαγραφή από το Internet είναι θέμα χρόνου.
Δεν πρόκειται να γίνει από τη μία μέρα στην άλλη, εφόσον όμως είναι αρκετά σημαντικό για εμάς, σε σχετικά σύντομο διάστημα μπορούμε να εξαφανίσουμε ικανοποιητικά τα ίχνη μας.


iliaxtida.wordpress.com

πηγή μου

Αν ήταν όλα αλλιώς - Αλκυόνη Παπαδάκη

Αν ήταν όλα αλλιώς - Αλκυόνη Παπαδάκη

*

*
*** Η Αλκυόνη στην Μενεγάκη

 Τότε... που ήρθε Βόλο

Μίκης Θεοδωράκης – «Με πλήγωσαν»

Μίκης Θεοδωράκης – «Με πλήγωσαν»

Μίκης Θεοδωράκης – «Με πλήγωσαν»
MIRELA responsive banner  final 
 
(Ο ΜΙΚΗΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΑ «ΠΡΟΔΟΜΕΝΑ» ΕΡΓΑ TOY)  
 
«Με πλήγωσαν. Αυτή είναι η λέξη που θα ήθελα να γράψω με πύρινα γράμματα τώρα, δυο βήματα πριν από το μνήμα που με περιμένει».

Αυτά δηλώνει ο Μίκης Θεοδωράκης σε κείμενο του που δημοσιεύεται στον ιστότοπο theodorakism.blogspot.gr. Παραθέτουμε τις σκέψεις του που ξεχειλίζουν από αγανάκτηση και πίκρα… Το γιατί θα το καταλάβετε διαβάζοντάς τες:

«Ένα απροσδόκητο για μένα φαινόμενο παρουσιάστηκε από την δεκαετία του ‘80 κυρίως, έως σήμερα. Οι τραγουδιστές και τραγουδίστριες με τους οποίους κάνω εντατικές πρόβες και στη συνέχεια δουλεύουμε μαζί στο στούντιο για τις ηχογραφήσεις, ενώ δηλώνουν σε όλη αυτή τη διάρκεια πανευτυχείς, θα έλεγα ακόμα και ενθουσιασμένοι, ευθύς μόλις κυκλοφόρησαν οι δίσκοι, δεν τραγούδησαν δημοσίως τα τραγούδια που μόλις πριν έκαναν τόση προσπάθεια για να τα εκτελέσουν με στόχο να κυκλοφορήσουν και να γίνουν γνωστά. Από τα 10 έως 12 τραγούδια του κύκλου, άντε να έλεγαν κάπου-κάπου ένα ή δύο!

Φανταστείτε πόσο προσβλητικό ήταν για μένα αυτό το γεγονός πέρα από την πίκρα και την απογοήτευση που μου προκαλούσαν. Θα μου πείτε ότι μπορεί να μην τους άρεσαν. Αλλά τότε γιατί δέχτηκαν να τα πουν; Ή ότι δεν είχαν απήχηση στο κοινό. Όμως πώς να έχουν απήχηση αφού το κοινό ουσιαστικά τα αγνοούσε; Εξ άλλου όταν ένα τραγούδι έχει καινούρια στοιχεία που ξαφνιάζουν τον ακροατή, αν πράγματι είναι καλά, θα πρέπει να τα ακούσει δυο και τρεις φορές.

Εάν σ’ αυτή την κατάσταση προσθέσουμε και το γεγονός ότι δεν τα έπαιζαν και οι ραδιοφωνικοί σταθμοί ούτε φυσικά και τα κανάλια, τότε μπορούμε να εξηγήσουμε το ότι από τους κύκλους που θα σας παρουσιάσω έφτανε στο ελληνικό κοινό λιγότερο από το ένα δέκατο, για να μην πω το ένα εκατοστό.

Το μποϋκοτάζ του έργου μου στα Κρατικά και Πολυεθνικά Κανάλια και ραδιόφωνα ξεκίνησε αμέσως μετά την πτώση της Χούντας (προφανώς για να με… τιμωρήσουν για την αντιδικτατορική στάση μου). Κορυφώθηκαν όμως στην δεκαετία του ‘ 80 και συνεχίζουν… έως σήμερα. Εδώ πρέπει να προστεθεί και η άγνωστη στο κοινό «ποινή» που μου επέβαλαν οι Εταιρίες Δίσκων για το βιβλίο μου STAR SYSTEM και που κράτησε μια δεκαετία (1982-92). Η ποινή συνίστατο στον απόλυτο εξοβελισμό μου από το σύνολο της ελληνικής δισκογραφίας. Δηλαδή τα στούντιο εγγραφής, κυκλοφορία δίσκων, καταστήματα δίσκων. Είναι η περίοδος που κατέφυγα στην εταιρία «Σείριος» του φίλου μου Μάνου Χατζιδάκι και που δημιούργησα την δική μου εταιρία με το όνομα «Ιουλιανός» με συνεταίρο τον Τζαμαλή, ιδιοκτήτη ενός δισκοπωλείου.

Και ερωτώ: Είναι ποτέ δυνατόν οι συνεργάτες μου τραγουδιστές να μην γνώριζαν αυτό το μποϋκοτάζ; Και αν ναι, τότε γιατί αντί να με υποστηρίζουν πολλαπλασιάζοντας την εκτέλεση των κοινών μας τραγουδιών, με έβαλαν κι αυτοί στο ράφι όπως οι Εταιρίες, το Κράτος και οι καναλάρχες; Κάπου λέω στον Διόνυσο «Μέσα στο ψυγείο άνοιξε να μπεις, για να μείνεις φρέσκος να διατηρηθείς». Πράγματι πιστεύω ότι αυτοί οι κύκλοι που μπήκαν για διάφορους λόγους στο ψυγείο, διατήρησαν την φρεσκάδα τους. Είναι σαν να τους έγραψα σήμερα. Και μακάρι να είχα τη δύναμη να τους ηχογραφήσω με νέες φωνές, κυρίως για λόγους ηθικής τάξης.

Ο Χίτλερ είχε δώσει την ονομασία BARBAROSSA στην εκστρατεία του κατά της Σοβιετικής Ένωσης. Οι δικοί μου διώκτες ήταν απλώς ΒΑΡΒΑΡΟΙ. Και θα ήταν τραγικό λάθος να θεωρηθούν οι αποκαλύψεις μου αυτές σαν διαμαρτυρίες ενός απογοητευμένου ιδιοκτήτη. Γιατί δεν είχα ποτέ σχέσεις ιδιοκτησίας με το δημιουργικό έργο. Το θεωρούσα τμήμα μιας εθνικής, θα έλεγα, προσπάθειας, με στόχο την πολιτισμική αναγέννηση της πατρίδας μας. Γι’ αυτό πιστεύω ότι τα έργα που χτυπήθηκαν τόσο σκληρά και βάρβαρα και από πάνω (Κράτος, Εταιρίες) και από κάτω (συνεργάτες, ερμηνευτές) ταυτόχρονα, ήταν μια φυσική προέκταση της Άνοιξης του ’60 και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο υπήρξαν ένα από τα κύρια θύματα των δυνάμεων της διαφθοράς, που οδήγησαν τη χώρα και τον λαό στο απόλυτο ΜΗΔΕΝ. Πιστεύω ακράδαντα ότι εάν κατάφερναν να σταθούν όρθια στο μηδενιστικό τσουνάμι τα καλά τραγούδια της δεκαετίας του ΄60 θα είχαν ίσως συμβάλει ώστε να υπάρξουν μέσα από τον ίδιο το λαό ψυχικές και ηθικές αντιστάσεις ικανές να ματαιώσουν την πορεία προς την καταστροφή. Έχουν άραγε σήμερα αντιληφθεί οι συνεργάτες μου το μεγάλο τους λάθος απέναντι στον πολιτισμό, τον λαό αλλά και τον εαυτό τους;

Πρέπει να πω ότι σήμερα δεν έχουν όλα αυτά την παραμικρή σημασία για μένα. Ό,τι ήταν να κάνω, το έκανα. Και όσα είχα να δώσω, τα έδωσα. Τι σημασία μπορεί να έχει αν ορισμένοι δεν κατάλαβαν τις πράξεις μου και αν άλλοι δεν θέλησαν να πάρουν όσα τους πρόσφερα; Για να μείνω στον τομέα του ελληνικού τραγουδιού, θα πρέπει να πω ότι τις τελευταίες δεκαετίες έζησα μέσα σε ένα τραγέλαφο. Απ’ τη μια όλοι φώναζαν ότι δεν γράφονται πια τραγούδια και ότι αυτά που παίζονται νυχθημερόν στην τηλεόραση και στα ραδιόφωνα είναι σκουπίδια, ενώ από την άλλη εγώ τους πρόσφερα αδιάλειπτα νέα τραγούδια. Εάν πίστευαν ότι και τα δικά μου ήταν σκουπίδια, τότε γιατί δεν τα έπαιζαν μαζί με τα υπόλοιπα; Ήταν όμως ποτέ δυνατόν ποιητές όπως ο Ρίτσος, ο Ελευθερίου, ο Αναγνωστάκης, ο Λευτέρης Παπαδόπουλος και άλλοι με την ίδια αξία να γράφουν σκουπίδια; Και να τραγουδούν σκουπίδια η Φαραντούρη, η Γαλάνη, ο Νταλάρας, η Δημητριάδη, ο Μητσιάς, ο Γαϊτάνος, ο Παπακωνσταντίνου, ο Μωραΐτης, ο Λέκκας, ο Κόκοτας, ο Μητροπάνος;

Έχουμε λοιπόν το εξής φαινόμενο: Τα ίδια ακριβώς τραγούδια, ίδιας ποιότητας και αξίας τόσο από την άποψη της μουσικής όσο και από την άποψη της ποίησης, των στίχων, των ερμηνευτών και των μουσικών εκτελέσεων να γίνονται βασικοί συντελεστές την εποχή της άνθισης της δεκαετίας του 60' και να αγκαλιάζονται με πάθος από τον λαό, ενώ από την δεκαετία του 80' να θεωρούνται άχρηστα από το σύνολο των συντελεστών που απαιτούνται για να παρουσιαστεί ένα τραγούδι στο κοινό, να γνωστοποιηθεί και να κριθεί. Ο πίνακας των τραγουδιών που έγραψα για τον ελληνικό λαό και μάλιστα σε μια δύσκολη περίοδο όπως αποδεικνύεται σήμερα, στην οποία κυριαρχούσε η διαφθορά και το γενικευμένο ψέμα, δεν κρίθηκαν από τον ελληνικό λαό, γιατί δεν έφτασαν ποτέ στον ελληνικό λαό που τα είχε τόση ανάγκη. Εκτός και αν κάποιοι κατάφεραν να τον μεταλλάξουν, να τον κάνουν κάτι άλλο για να τον οδηγήσουν εκεί που τον οδήγησαν. Θέλω όμως, επειδή έχω τη συνείδησή μου ήσυχη, να δείξω το μέγεθος της προσφοράς μου, που ταυτόχρονα δείχνει και το μέγεθος της περιφρόνησης και της απόρριψης που συνέτεινε ώστε ψυχολογικά να έχω ήδη γυρίσει την πλάτη σε μια ζωή και σε ένα κόσμο τόσο κακό και αχάριστο, που πιστεύω ότι ούτε ο θάνατος δεν θα με κάνει να τον ξεχάσω.

Ιδού λοιπόν ο «πίνακας» με τον τίτλο των κύκλων, τα ονόματα των ποιητών και τα ονόματα των ερμηνευτών:

1. «Καρυωτάκης» με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου
2. Χαιρετισμοί (Αγγελική Ελευθερίου, Γιάννης Θεοδωράκης) με την Δ. Γαλάνη.
3. Μνήμη της πέτρας (Μιχάλης Μπουρμπούλης) με τον Θανάση Μωραϊτη.
4. Σαντιάγο (F.G.Lorca-απόδοση στα ελληνικά Μ. Μπουρμπούλης) με την Αλ. Καγιαλόγλου.
5. Μήπως ζούμε σ’ άλλη χώρα; (Μάνος Ελευθερίου) με την Μ. Δημητριάδη.
6. Σερενάτες (Λευτέρης Παπαδόπουλος) με την Μαρία Φαραντούρη.
7. Ερημιά (Λευτέρης Παπαδόπουλος) με την Μ. Φαραντούρη και τον Μ. Μητσιά.
8. Πολιτεία Γ’ (Μ. Ελευθερίου, Δ. Κεσίσογλου, Λ. Νικολακοπούλου) με τον Μ. Μητσιά.
9. Πολιτεία Δ΄ (Μάνος Ελευθερίου, Σπύρος Τουπογιάννης) με τον Πέτρο Γαϊτάνο.
10. Φαίδρα (Αγγελική Ελευθερίου) με τον Π. Πανδή και την Αλ. Καγιαλόγλου.
11. Διόνυσος (Μίκης Θεοδωράκης) με τον Θανάση Μωραϊτη.
12. Επιβάτης (Κώστας Τριπολίτης) α) με Μ. Φαραντούρη και β) με Μ. Ζορμπαλά.
13. Ραντάρ (Κ. Τριπολίτης) με τον Γιώργο Νταλάρα.
14. Τα Πικροσάββατα (Λ. Παπαδόπουλος) με τον Δημήτρη Μητροπάνο.
15. Συνάντηση [Τελωνείο] (Λευτέρης Παπαδόπουλος) με τον Σταμάτη Κόκοτα.
16. Ασίκικο Πουλάκη (Μιχάλης Γκανάς) με τον Βασίλη Λέκκα.
17. Οδύσσεια (Κ. Καρτελιάς) με την Μαρία Φαραντούρη.
18. Τα πρόσωπα του Ήλιου (Διονύσης Καρατζάς) με Βάνα Βερούτη, Π. Πανδή, Βίκυ Σίμου και Θαν.Μωραϊτη.
19. Ως αρχαίος άνεμος (Διον. Καρατζάς) με Μίκη Θεοδωράκη και Σοφία Μιχαηλίδου.
20. Βεατρίκη (Διονύσης Καρατζάς) με την Μαρία Φαραντούρη.
21. Μια θάλασσα γεμάτη μουσική (Δήμητρα Μαντά) με την Αγγελική Ιονάτος.
22. Λυρικώτερα (Διον. Καρατζά) με την Μαρία Φαραντούρη.
23. Λυρικώτατα (Γιάννη Θεοδωράκη) με την Μαρία Φαραντούρη.

Στη ζωή μου προσπάθησα να θέτω πάντοτε και πάνω απ’ όλα την τάξη της Ηθικής. Για τον λόγο αυτό δεν συγχωρώ ούτε στον εαυτό μου αλλά ούτε και στους άλλους προσβολές ηθικής τάξεως. Έτσι η στάση όλων αυτών των ευεργετηθέντων από την παρουσία, την στάση και το δημιουργικό μου έργο στον χώρο της ελληνικής μουσικής και ειδικά του τραγουδιού, δεν αποτελεί μόνο μνημείο αχαριστίας αλλά και ηθική προσβολή απέναντί μου όπως και απέναντι στο ελληνικό τραγούδι και στον ελληνικό λαό.

Δεν μπορώ να γνωρίζω τα κίνητρά τους. Όποια όμως και αν ήταν αυτά, τους θεωρώ όλους συνυπεύθυνους στην προσπάθεια φίμωσης του έργου μου, ειδικά στην κρίσιμη εικοσαετία 1980-2000, που με βύθισε σε μια απερίγραπτη προσωπική τραγωδία. Μια εικοσαετή καταδίκη πορείας στην έρημο Σαχάρα για ποιον; Για μένα, που τους πρόσφερα τόσο απλόχερα και γενναιόδωρα τόσα και τόσα κρυστάλλινα νερά και καταπράσινες οάσεις

Με πλήγωσαν. Αυτή είναι η λέξη που θα ήθελα να γράψω με πύρινα γράμματα τώρα, δυο βήματα πριν από το μνήμα που με περιμένει».

Μίκης Θεοδωράκης 
p- Πηγή: Ogdoo.gr - http://www.ogdoo.gr/prosopa/dilwseis/mikis-theodorakis-me-pligosan

Αλκυόνη Παπαδάκη - αποσπάσματα



Πάρε το βλέμμα σου από τα πόδια σου… Κοίταξε πέρα, μακριά, στον ορίζοντα… Εκεί σε περιμένει η ζωή… Μπροστά… Αλκυόνη Παπαδάκη

Η ζωή δεν μαθαίνεται από δεύτερο χέρι..
Δεν είναι μια κυρία που φτάνει μόνο να στη συστήσουν
με όλους τους κανόνες της ευγένειας κι εσύ
να χαμογελάς,.. να κάμεις ελαφρά υπόκλιση και
να πεις χαίρω πολύ…
Ζήσε για να μάθεις…
Πάρε τα ρίσκα σου..
Μη φοβάσαι…
Δεν ειναι πιά η ζωή μου μια πορεία στην έρημο...
ξαφνικά η έρημος γέμισε κόκκινα τριαντάφυλλα...
ξαφνικά οι μέρες μου γέμισαν ήλιο...
ξαφνικά οι νύχτες μου γέμισαν δίδυμα φεγγάρια....!!!!
Γιια κοίτα, φίλε μου, πώς γυρίζει ο τροχός!!!!
Δε χάθηκε ο ήλιος... στο σκούρο σύννεφο κρύφτηκε...
περίμενε λίγο... όλα θα αλλάξουν

Δε σου κράτησα ποτέ κακία. Παράπονο μόνο...
Να ήξερες πόσες νύχτες προσπαθούσα με τη σκέψη μου να επικοινωνήσω μαζί σου...
Να σου στείλω ένα μήνυμα... Κι εσύ δεν άκουγες...
Ξέρεις, ο πονεμένος αποζητά τον ίσκιο ενός ανθρώπου,
για να καθήσει από κάτω, να κουρνιάσει και να κλάψει με την ησυχία του.
Ο πόνος θέλει μια σκέψη.
Ένα καταφύγιο για να καταλαγιάσει. Όταν δεν υπάρχει τίποτα γίνεται πιο σκληρός.
Πιο κοφτερός. Σε παίρνει το κατόπι κι όπου σε βρει σε μαχαιρώνει,
ώσπου να σε ρημάξει...
Μόνο οι πολύ δυνατοί, οι πολύ οχυρωμένοι τα βγάζουν πέρα.
Κι εγώ δεν ήμουν ποτέ τόσο δυνατή.
Και καθόλου οχυρωμένη.
Εσύ ήσουν πάντα ένας καλός καραβοκύρης.
Είχες πυξίδα...
Κρατούσες την ρότα σου σταθερή..
Άραξες το σκέφος σου σε απάνεμο λιμάνι..
Εγώ το δικό μου το βούλιαξα...
Ναυάγησα...
Ήρθα εδώ γιατί με πέταξαν τα κύματα...
Ταξίδευα σ' ένα άγνωστο πέλαγος κι είχα τ' αυτιά μου ανοιχτά μόνο για τις σειρήνες..
Όπου μου λεγαν πήγαινα...

να παιχνίδι είναι ο έρωτας και εσύ δεν το έμαθες ακόμη...
...
Τι λες πως είναι η ζωή;
Ένα λουλούδι, μια δροσιά, ένα τραγούδι!
Μη με κοιτάς... θέλει βουτιά ο έρωτας...


"Κι αν θες να ξέρεις, δεν υπάρχουν ούτε τόσο καλοί, ούτε τόσο κακοί. Όλοι είμαστε λίγο απ' όλα. Ανάλογα με το τοπίο, αλλάζουμε μορφή. Κάπως σαν τους χαμαιλέοντες."
«Τι παλιόκαιρος σήμερα… Βρέχει από το πρωί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η νοσταλγία έχει το άρωμα της βροχής…»
«Αυτός ο κόσμος ο κερατάς- μου ‘λεγε μια φορά η φίλη μου η Βιργινία – λες κι είναι καμωμένος μόνο γι’ αυτούς που ξέρουν να καταπατούν. Γι’ αυτούς που στήνουν ταμπέλες. Που κάνουν περιφράξεις και βάζουν μέσα άγρια σκυλιά για φύλακες. Αυτός ο κόσμος ο κερατάς λες κι είναι καμωμένος, μόνο για μπρατσωμένες ψυχές.»
«Τι θα ‘κανα χωρίς εσένα Νανώ… (Μου ‘γραφε κάποτε σ’ ένα σημείωμα). Τι αξία θα είχαν οι ακρογιαλιές της ψυχής μου, αν δεν στεκόσουνα εκεί, να με περιμένεις…»
«Τα κύματα σ’ οδηγούν εκεί που  θέλουν να σε ξεβράσουν. Είναι να μη βρεθεί η ψυχή σου, άδειο κοχύλι, πεταμένη στο θυμό τους. Κάποιοι όμως είναι τυχεροί. Στ’ άδεια κοχύλια της ψυχής τους οι Γοργόνες κρύβουν τα τραγούδια τους. Κάποιοι… δε θα τους βρεις σε κάθε βήμα σου…»
«Το πιο όμορφο γαλάζιο της ψυχής μου το ξόδεψα προσπαθώντας να γλυκάνω το βλέμμα της απουσίας.»
«Συμβαίνει κι αυτό. Να ‘χεις ρίξει κάτω τον άλλον κι ύστερα να βγαίνεις στη ράχη του, να χοροπηδάς και να προσπαθείς να τον πείσεις (συχνά τον πείθεις) πως είναι ένοχος, γιατί η ράχη του έχει κόκκαλα και σου πληγώνουν τα βελούδινα ‘’πατουχάκια’’ σου…»
«Πάνω σ’ ένα ζουμπούλι, ξεψύχησε η Άνοιξη…»
«Αν δεις την ψυχή μου με ματωμένα γόνατα να τρέχει κοντά σου, μην τρομάξεις. Δεν είναι τίποτα καλέ. Από το παιχνίδι είναι. Όλα τ’ απογεύματα της ζωής τα πέρασα παίζοντας κυνηγητό με τα όνειρά μου.»
«Αυτό το ''απόλυτα εντάξει'' πάντα με τρόμαζε. Μου δημιουργούσε μια αποστροφή κάτι σαν ναυτία. Κάτι μου ‘λεγε πως η αγάπη δε βολεύεται στην απόλυτη τάξη. Είναι στο λίγο, στο ελάχιστο φάλτσο. Στο αδιόρατα στραβό. Δεν είναι πουκάμισο κολλαριστό η αγάπη. Είναι ρούχο τσαλακωμένο. Φορεμένο. Με τα σημάδια του ιδρώτα να διακρίνονται πάνω του.»
«"Να ονειρεύεσαι ..." μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά.
Τα όνειρα, συνήθως προδίδουν.
Παραπλανούν.
Καμιά φορά και σκοτώνουν.
Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι ...
Δεν έχει νόημα.
Δεν έχει ουσία.
Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.
Τότε σώζεσαι ...
Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;
Τίποτα δεν είναι στη ζωή, το παν!
Έχει και παρακάτω ...;
Έχει κι άλλο ...
Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα!
Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!»
«Καθένας έχει διαλέξει μόνος του το σταυρό του, άσχετα αν δεν το παραδέχεται, ή αν δεν το συνειδητοποιεί πολλές φορές.»
«-Εγώ την τρέλα μου την φοράω καπέλο, μεγάλε. Δεν την αφήνω να μου γίνει θηλιά. Κι όσο για την παράγκα μου, μόλις δω πως πιάνει κοριούς, ανάβω ένα σπίρτο και την καίω. Δεν το ‘χω για τίποτα. ‘’Πόσο κάνει;’’ Λέω στη μοίρα μου. Τι χρωστάω; Τόσο… Μου λέει. Παρ’ τα και δίνε του. Έχω ένα ραντεβουδάκι με την επόμενη μέρα…»
"Δε φοβήθηκα ποτέ μου τη βροχή. Φοβήθηκα πολλές φορές όμως αυτούς που μου φώναζαν να γυρίζω πίσω για να μου δώσουν μια ομπρέλα.»
«-Σκέφτομαι… Σκέφτομαι… Γιατί να μην έχουν οι άνθρωποι ουρά, Νανώ; Μη γελάς. Θα την κουνούσαν όπως τα σκυλιά και θα καταλαβαίναμε από μακριά τις προθέσεις τους. Σου είπα, μη γελάς…»
«Άσχετο, αλλά:
Ποτέ μου δεν αγάπησα τους θριαμβευτές. Τους τροπαιούχους.
Πάντα με φοβίζει το ποδοβολητό των καβαλάρηδων.
Αγάπησα τους μοναχικούς. Τους ορειβάτες. Τους κουρασμένους παλιάτσους.
Αγάπησα αυτούς που έχουν ένα στυφό χαμόγελο και ψάχνουν ένα ανθισμένο κλαδί, για να ενωθούν ξανά με τη ζωή.
Αυτούς που όταν γλιστρήσουν στη λακκούβα με τα λασπόνερα, γελάνε με το χάλι των ποδιών τους.
Καθόλου δε λυπάμαι που με πέταξε έξω από τη δεξίωση ο πορτιέρης, γιατί δε φορούσα το κατάλληλο ένδυμα.
Λυπάμαι μόνο που σπατάλησα πολύτιμο χρόνο, ψάχνοντας τις λάθος διευθύνσεις, που μου είχαν χώσει στην τσέπη διάφοροι επιτήδειοι.
Λυπάμαι μόνο που δεν μπορώ πια να φοράω κατάσαρκα το βλέμμα των ανθρώπων.»
«Θυμάμαι ακόμα εκείνο το γλάρο τον μοναχικό. Πετούσε γρήγορα προς την αντικρινή στεριά, σαν να ήθελε να γλυτώσει από το βλέμμα του Θεού. Θυμάμαι ακόμα εκείνη τη θάλασσα. Τόσο απόλυτα, τόσο αλαζονικά γαλάζια…»
ιαφορετικό
άρωμα άγριου κύμινου

Ενοχή
σαν τα καπέλα των μανιταριών, κάτι σαν μούχλα από μπαγιάτικο ψωμί

Έρωτας
άρωμα ροδακινιού

Λάθος
άρωμα κόκκινου σταφυλιού

Νοσταλγία
σαν μανουσάκι στο λόφο, την ώρα του δειλινού

Όνειρο
άρωμα δυνατό, μεθυστικό, άρωμα νάρκισσου

Πάθος
αφρισμένη θάλασσα και σάπια φίκια, μια βαριά μυρωδιά ιωδίου

Φιλί
μυρωδιά άγριου τριαντάφυλλου

Φόβος
μυρωδιά καμένου ρούχου

Χάδι
μυρωδιά κανέλας

Χαμόγελο
άρωμα μανιταριού, όταν του πατάς τη φλούδα με το νύχι σου



Η αγάπη, μια σιγανή βροχή που τραγουδάει πάνω στη λαμαρίνα, αυτό πρέπει να είναι η αγάπη. Το πάθος σεληνιάζεται, μάτια μου. Αφηνιάζει σαν το μουλάρι κι αρχίζει το ποδοβολητό. Ουαί και τρισαλίμονο σ’ όποιον βρεθεί στο πέρασμα του! Δεν έχει έλεος το πάθος, δεν έχει σταματημό...

Φύλλο δεν κουνήθηκε. ... άνοιξε με δύναμη την ουρά της και γρατσούνισε τα όνειρα μιας νυχτερίδας που είχε κρεμαστεί ανάποδα στο γιακά της σιωπής.

Σε πνίγει η αγάπη όταν σε πιάνει από το λαιμό, έτσι δεν είναι, ...; Έτσι ακριβώς, .... Η αγάπη πρέπει πάντοτε να σε συνοδεύει· να σου κρατάει συντροφιά· να γέρνεις στον ώμο της και να ονειρεύεσαι. Αν πέσει απάνω σου και σε πλακώσει, τελείωσες.

Που ξέρω; Μπορεί να της είπαν, πως μόνος του κανείς γίνεται από σκουλήκι πεταλούδα. Μόνο που πρέπει πρώτα ν’ αγαπήσει και ν’ αγαπηθεί. Μπορεί να της είπαν, πως ολ’ αυτά τελικά είναι όνειρο, μια φαντασίωση, μια κυριακάτικη εκδρομή στο βλέμμα του Θεού... Που ξέρω;

Χα, οι άνθρωποι! Κατεβάζουν ολόκληρο στόλο και βάζουν μπρος τα κανόνια για να κυνηγήσουν ένα ζευγάρι κοχύλια που ξελογιάστηκαν και βγήκαν τσάρκα στην αμμουδιά. Ένα ζευγάρι Κατειρήνες που ήθελαν να γίνουν κάποτε αστέρια.

Τι μπορεί να προσφέρει, αλήθεια, ένα κίτρινο φύλλο, που θέλησε να πάει κόντρα στο ρεύμα του ποταμού; Μπορεί να μάθει το ποτάμι να ονειρεύεται...

Να είχα, λέει, μιαν αγάπη σαν αλάνα... Να κυλιόμουνα μέσα της, να ‘κανα τούμπες, να ‘πλωνα την αρίδα μου να λιαζόμουνα... Να ‘ρχόντανε τα όνειρά μου σαν τις κάργιες να φτεροκοπούν πάνω από το κεφάλι μου. Βαρέθηκα να χώνω τη ρημάδα την ψυχή μου στα νουλάπια και να της κρεμώ αρωματικά σακουλάκια να μην τη φάει ο σκόρος. Βαρέθηκα να περπατώ με την πλάτη κολλημένη στα ντουβάρια, γιατί νιώθω γύρω μου το θόρυβο από τα μαχαίρια που ακονίζονται. Είναι πολύ, ρε σεις, αυτό που ονειρεύτηκα; Μιαν αγάπη λέω, σαν αλάνα. Ν’ απλώσω την αρίδα μου να λιαστώ.

Η ερημιά είναι όπως η φωλιά της αράχνης, .... Μόνος του την πλέκει κανείς. Βγάζει την κλωστή από μέσα του, σαν το σάλιο.

Έμαθα να χτίζω τείχη όχι για να εμποδίσω κάποιους να μπουν στη ζωή μου, αλλά για να δω ποιοι θα σκαρφαλώσουν για να μπουν στην καρδιά μου...
"Αυτού του είδους οι στροφές είναι άτιμες. Συνήθως σε πετάνε στον γκρεμό. Δεν έχουν ορατότητα. Μόνο με τα μάτια της ψυχής μπορείς να τις ξεπεράσεις" Α.Π.
Είναι μερικοί που έχουν μέσα τους κακοφορμισμένες
πληγές. Πλησίασέ τους.Μην τους ψηλαφάς.
Πληγώθηκε. Δώσε το χέρι σου στον άλλον χωρίς
να κρίνεις. Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει.
Σε αυτό το κόσμο, παλικάρι, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα.
Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη, στην απόγνωση...
Αυτή πια η ανόητη προσμονή σου,
πως οι "άλλοι" κάποτε θ αλλάξουν.
Ξέχνα την, να χαρείς.
Οι "άλλοι" την έχουν καταβρεί στην πουπουλένια σου πλατούλα.
Εσύ ν αλλάξεις ρότα. Τώρα. Αν μπορείς.
Αν δεν μπορείς τουλάχιστον μη θορυβείς...
Να γλύφεις τ'ακριβό σου ψεμματάκι και να το απολαμβάνεις, σαν ώριμο καρπό. Μόνο να ξέρεις, πως όταν φτάσεις στο κουκούτσι, πρέπει αμέσως να το φτύσεις. Μην ξεχαστείς και γλείφεις σαν ηλίθιος μια ζωή κουκούτσια.
Ίσως και να σε συμπαθουσα, αν παρεμενες μια απλή
σουπια. Αλλα όχι και να προσπαθείς να γράψεις
ιστορια με το μελάνι σου.....
Σ' έσπρωξε; Σ' έριξε κάτω και σε τσαλαπάτησε; Έβγαλε σουγία και σε χάραξε; Ε! Άφου μετά σου είπε sorry ο άνθρωπος!
Αναρωτιεμαι παντα γιατι λακιζουν τα ονειρα μολις φτασουν στην πυλη
της πραγματικοτητας.
Γιατι δεν μας περιμενουν εκει,να μας υποδεχτουν.....
Κι αν καποιο τυχει και ξεμεινει,γιατι γερνει μαραμενο και δακρυζει......
-Υστερα,με το περασμα του καιρου,απομακρυνθηκαμε.
Χαθηκαμε.
Μας πηρε παραμαζωμα η ζωη.
Ποτε δεν μπορεσα να καταλαβω πως γινεται να χανεσαι απο εκεινους
που πολυ αγαπησες.
Ν αφηνεις πισω σου βαλιτσες με πολυτιμες αποσκευες.
Τρεχει το τρενο, π αναθεμα το...Τρεχει περισσοτερο απο τις
αντοχες σου.Ζαλιζεσαι...
Κι ολο ονειρευεσαι να γυρισεις πισω,στους σταθμους που αγαπησες.
Στους σταθμους οπου ξεχασες τις πολυτιμες αποσκευες σου.
Ολο ονειρευεσαι...
«Αν έχεις μπροστά σου έναν τοίχο», έλεγε στον εαυτό της η Σαραγώ, «το πιο ανόητο είναι να παίρνεις φόρα και να κουτουλάς. Κάθησε κάτω, βολέψου κι άρχισε να προβάλλεις σ’ αυτόν τον τοίχο τα τοπία της δικής σου ψυχής. Έτσι κι αλλιώς, στην ουσία, όλοι είμαστε μόνοι. Μπορεί ν’ ανήκουμε στην αγέλη, αλλά καθένας κοιτάζει το δικό του αστέρι».
Ομως......Συμβαινει συχνα,οταν δε θελεις ν'αντικρισεις εκεινο που φοβασαι, να γυριζεις αλλου τα ματια σου. Ενω νιωθεις φανερα τον ισκιο του πισω σου, εσυ πλησιαζεις στο ανοιχτο παραθυρο, χαριεντιζεσαι και αναφωνεις: <Αχ! Τι ωραια θεα!!>
Όταν μετράω τα κουμπιά της ψυχής μου, πάντα μου λείπουν μερικά. Τα 'χασα; Μου τα κλέψανε; Τα κατάπια; Τα χάρισα; Κύριος είδε. Άντε τώρα να την κουμπώσω τη ρημάδα. Άντε να την προφυλάξω...
Ποσες φορες αληθεια συναρμολογησες τη διαμελισμενη σου ψυχη...;
Σαμπως θυμασαι...;
Ποσες νυχτες τρυπησες,για να βγεις στο φως...;
Ποση βροχη καταπιες...;
Ποσους ανεμους εκρυψες στην αγκαλια σου...;
Τωρα μου γραφεις..."Ειμαι καλα.Βρηκα μια θεση στη ζωη.Μπορει προσωρινα.Αλλα να ξερεις ειναι θεωρειο!
Επιτελους μου χαριστηκε Ο Θεος"
Αμ,δε στη χαρισε Ο Θεος τη θεση,ματια μου.
Στην πουλησε.Και μαλιστα,πανακριβα!
Θυμάσαι ένα χειμωνιάτικο πρωινό, που ήρθα
και σε ξύπνησα χωρίς να με περιμένεις;
Σε πήρα από το χέρι και περπατήσαμε στους δρόμους,
μέσα στο κρύο και στη βροχή.
Δεν κάναμε τίποτα σπουδαίο.
Δεν λύσαμε κανένα πρόβλημα του κόσμου.
Κρατιόμαστε χέρι-χέρι, λέγαμε ό,τι μας ερχόταν
στο κεφάλι και γελούσαμε.
Δε σου είπα πόσο είχα ανάγκη εκείνη την ημέρα να σε δω.
Πως δεν άντεχα να κουβαλήσω ως το βράδυ
την ψυχή μου.
Δε σου είπα πόσο μου είχες λείψει..
Σου τραγουδά απ' έξω η χαρα.
Γιατί βάζεις μπαμπακι στ' αυτιά σου;
Η μοναξιά! Η μοναξιά ήταν δυο νούμερα μεγαλύτερη
απο την αντοχή του.

Αξίζει να ζεις μέσα στη γυάλα, από φόβο μην πληγωθείς;
Ζήσε τη ζωή σου ελεύθερα!
Κι όταν τσακίζεσαι, να ‘χεις το θάρρος να λες: Με γεια μου, με χαρά μου!
Φτου κι από την αρχή τώρα… Όχι κακομοιριές και κλαψούρες.
Η ζωή είναι όμορφη, παλικάρι μου, μόνο όταν την ζεις…
Όταν κυλιέσαι μαζί της…
Πότε σε λασπουριές και πότε σε ροδοπέταλα…
Κρατάς τις αναμνήσεις σου και προχώρα…
Μια περιπλάνηση είναι το διάβα μας σ’ αυτό το κόσμο…
Μια περιπλάνηση ανάμεσα ουρανού και γης…

"Αλκυόνη Παπαδάκη
"Όλα σε 'μένα βρήκαν να συμβούν;" Αυτή την καραμέλα γλείφεις συνεχώς και κλαίγεσαι. Όλα συμβαίνουν σε όλους μάτια μου. Στ΄ορκίζομαι......................Δες τα όλα από την αστεία τους πλευρά. Κάνε λίγο καλαμπούρι. Έστω και μαύρο. Ωφελεί. Κι αν θες να ξέρεις ο μεγαλύτερος χωρατατζής είναι ο Θεός. Ακόμα δεν το ΄χεις καταλάβει;
πηγή

Χόρχε Μπουκάι: Αποδεσμεύσου για να Ζήσεις


Χόρχε Μπουκάι: Αποδεσμεύσου για να Ζήσεις



Ήταν μια φορά ένας ορειβάτης και επιχειρούσε μια πολύ δύσκολη αναρρίχηση σε ένα βουνό με έντονη χιονόπτωση. Πέρασε τη νύχτα μαζί με άλλους στο καταφύγιο. Το πρωί το χιόνι έχει σκεπάσει για τα καλά το βουνό, πράγμα που κάνει την αναρρίχηση ακόμη πιο δύσκολη. Δεν θέλει, όμως, να γυρίσει πίσω, κι έτσι, όπως μπορεί, με μεγάλη προσπάθεια και θάρρος, συνεχίζει την αναρρίχηση, συνεχίζει να σκαρφαλώνει στο απόκρημνο βουνό. Μέχρι που κάποια στιγμή, ίσως από κακό υπολογισμό, ίσως γιατί η κατάσταση ήταν πραγματικά δύσκολη, πάει να στερεώσει στον πάσσαλο το σχοινί ασφαλείας και του γλιστράει ο γάντζος. Ο ορειβάτης γκρεμίζεται… αρχίζει να κατρακυλάει στο βουνό χτυπώντας άγρια στα βράχια ενώ το χιόνι πέφτει πυκνό…
Από μπροστά του βλέπει να περνάει όλη του η ζωή. Κλείνει τα μάτια περιμένοντας το χειρότερο, και ξαφνικά, νιώθει στο πρόσωπο του ένα χτύπημα από σχοινί. Χωρίς καθόλου να σκεφτεί, πιάνεται από το σχοινί με μια ενστικτώδη κίνηση. Ποιος ξέρει… Το σχοινί αυτό μπορεί να έμεινε εκεί κρεμασμένο από κάποιον πάσσαλο… κι αν είναι έτσι, θα μπορέσει να τον κρατήσει και να σταματήσει την πτώση του.
Κοιτάζει προς τα πάνω, αλλά το μόνο που βλέπει είναι η χιονοθύελλα και το πυκνό χιόνι που πέφτει πάνω τον. Τα δευτερόλεπτα μοιάζουν αιώνες σ’ αυτό το κατρακύλισμα που γίνεται όλο και πιο γρήγορο και μοιάζει να μην τελειώνει… Ξαφνικά, το σχοινί τινάζεται και νιώθει αντίσταση. Ο ορειβάτης δεν βλέπει τίποτε, ξέρει όμως ότι προς το παρόν έχει σωθεί. Το χιόνι πέφτει ασταμάτητα, κι αυτός εκεί, δεμένος με το σχοινί, μέσα στο φοβερό κρύο, κρεμασμένος από ένα κομμάτι λινάρι, που τον κρατάει για να μην τσακιστεί πέφτοντας στη χαράδρα ανάμεσα στα βουνά.
Προσπαθεί να δει τι υπάρχει γύρω του, αλλά μάταια’ δεν ξεχωρίζει τίποτε. Φωνάζει δυο-τρεις φορές, αλλά καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να τον ακούσει κανείς. Η πιθανότητα να σωθεί είναι απειροελάχιστη. Και να δουν ότι λείπει, δεν θα μπορέσει κανείς ν’ ανέβει να ψάξει γι’ αυτόν πριν σταματήσει η χιονοθύελλα, αλλά και τότε ακόμη, πώς να ξέρουν ότι βρίσκεται κρεμασμένος στο γκρεμό;
Αντιλαμβάνεται πως αν δεν κάνει κάτι γρήγορα, αυτό θα είναι το τέλος του.
Όμως, τι να κάνει;
Θα μπορούσε ίσως να σκαρφαλώσει προς τα πάνω και να προσπαθήσει να φτάσει στο καταφύγιο, αμέσως όμως καταλαβαίνει πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Ξαφνικά… ακούει μια φωνή από μέσα τον που τον λέει «λύσου!» Μπορεί να είναι η φωνή του Θεού, ή η φωνή της εσωτερικής τον σοφίας, μπορεί όμως να είναι κάποιο κακό πνεύμα, ή παραίσθηση… ακούει πάντως τη φωνή να επιμένει «λύσου, λύσου!»
Σκέφτεται πως αν λυθεί αυτή τη στιγμή σίγουρα θα σκοτωθεί. Θα είναι ένας τρόπος για να τελειώσει το μαρτύριο του. Μπαίνει στον πειρασμό να επιλέξει το θάνατο για να σταματήσει να υποφέρει. Σαν απάντηση όμως στη φωνή δένεται ακόμη πιο σφιχτά. Και η φωνή επιμένει «λνσον!…
Μη βασανίζεσαι άλλο, δεν έχει νόημα τόσος πόνος… λνσον!» Εκείνος, όμως, δένεται ακόμη πιο σφιχτά, ενώ πολύ αποφασιστικά λέει μέσα τον πως καμία φωνή δεν πρόκειται να τον πείσει να αφήσει αυτό που χωρίς αμφιβολία του έχει σώσει τη ζωή. Η σύγκρουση αυτή συνεχίζεται για ώρες, ο ορειβάτης όμως εξακολουθεί να είναι δεμένος μ αυτό που νομίζει πως είναι η μοναδική του δυνατότητα για να σωθεί.
Ο μύθος λέει ότι την άλλη μέρα η ομάδα διάσωσης βρήκε τον ορειβάτη μισοπεθαμένο. Η ζωή τον κρεμόταν από μια κλωστή. Ακόμα λίγα λεπτά, και ο ορειβάτης θα είχε πεθάνει από το κρύο, παγωμένος, και, παραδόξως, δεμένος με το σχοινί του… σε απόσταση λιγότερο από ένα μέτρο από το έδαφος.
Λέω, λοιπόν, ότι, καμιά φορά, το να μην εγκαταλείπεις κάτι είναι θάνατος.
Κάποιες φορές, ζωή είναι να παρατάς αυτό που κάποτε σ’ έσωσε.
Να αφήνεις πίσω τα πράγματα που μαζί τους είσαι δεμένος σφιχτά, επειδή νομίζεις ότι αν τα κρατήσεις θα σε σώσουν από την κατάρρευση.
Όλοι έχουμε αυτήν την τάση να δενόμαστε σφιχτά με ιδέες, πρόσωπα και καταστάσεις. Δενόμαστε με ανθρώπους, με χώρους, με τόπους γνωστούς, γιατί είμαστε βέβαιοι πως αυτό είναι το μόνο πράγμα που μπορεί να μας σώσει. Πιστεύουμε στο «γνώριμο κακό», όπως λέει ένα γνωστό γνωμικό.
Και παρόλο που από διαίσθηση καταλαβαίνουμε ότι το δέσιμο σημαίνει θάνατο, συνεχίζουμε να μένουμε αγκιστρωμένοι σ’ αυτό που πια δεν μας χρειάζεται, σ’ αυτό που δεν υπάρχει πια, τρέμοντας τις φανταστικές συνέπειες αν αποδεσμευτούμε.
 Χόρχε Μπουκάι – Ο Δρόμος των Δακρύων – Εκδόσεις OPERA

25 συμβουλές ζωής από ένα παππού...

25 συμβουλές ζωής από ένα παππού...

Η διαδρομή προς τον προορισμό δεν είναι ποτέ ευθεία. Για να φτάσουμε στο χειμαδιό περνάμε στροφές, κακοτράχαλα εδάφη, έχουμε απώλειες... Επιπλέον χρειάζεται να χεις προνοήσει, πάντα να έχεις μαζί σου και λίγο παστό κρέας. Άσε πίσω το παρελθόν. Αν σου φάει ο λύκος την κατσίκα την έφαγε, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό. Απλά την επόμενη φορά φρόντισε να είσαι πιο προσεκτικός. Μην κεφαλαιοποιείς πολλά, μην γίνεσαι σπαγγοραμένος. Μην αναβάλλεις την απόλαυση της χαράς για το μέλλον. Κάντο τώρα, όσο είσαι ακόμα νέος. Κάνε την σκληρή εργασία σου να αξίζει ακόμη περισσότερο. Αγωνίσου, πάλεψε. Εσύ είσαι ο μοναδικός υπεύθυνος για τον εαυτό σου. Μην είσαι φυγόπονος, μην περιμένεις να κάνουν στο κοπάδι σου όλη τη δουλειά τα σκυλιά. Διεκδίκησε τον σεβασμό που σου αξίζει, μην αφήνεις τους άλλους να σε πατάνε . Βάλε όρια, βάλε φράχτες, προστάτεψε τα ζώα σου. Μακάριοι αυτοί που κάνουν λάθη. Σφάλε. Εμπειρίες ονομάζουμε τις καρπαζιές που έχουμε...

“ΑΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΓΕΡΟ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ”

“ΑΜΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙΣ ΓΕΡΟ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ”

«Άμα δεν έχεις γέρο να αγοράσεις …»
Παράξενο μου φάνηκε όταν πρωτοάκουσα από το στόμα του παπα-Σίμωνα το «Άμα δεν έχεις γέρο να αγοράσεις».
- Γιατί το λέτε αυτό, παπα-Σίμωνα; Τόσο χρήσιμος είναι ο γέρος; Δεν βλέπετε που τόσα χρόνια σας στέλνουν στο γηροκομείο; Τον ρώτησα.
- Α! Δεν ξεύρεις; Ήταν μια φορά ένας άρχοντας και κάλεσε τους συμβούλους του, νέους και γέρους, και τους είπε: 
«Θέλω να μου πείτε τι ώρα βγαίνει ο ήλιος το πρωί». Μαζεύτηκαν όλοι και κοίταζαν την Ανατολή. Ένας γέρος όμως κοίταζε τη Δύση. Οι άλλοι τον κορόιδευαν. Κάποια στιγμή λέγει ο γέρος που κοίταζε τη Δύση: «Βγήκε ο ήλιος». Οι άλλοι δεν βλέπανε τον ήλιο, αλλά εκείνος είδε την ανταύγεια που φαίνεται στη Δύση, καθώς ανατέλλει και πριν ακόμη φανεί ο ήλιος. Κατάλαβες; Ο Γέρος ήξευρε περισσότερα λόγω της πείρας του. Άρα οι νεώτεροι να ακούτε και μας τους μεγαλύτερους.
Αυτή η τάξη υπάρχει βέβαια στην Εκκλησία και στην παράδοσή μας. Συχνά κατά την ανάγνωση του Ευαγγελίου, ακούμε «Είπεν ο Κύριος.», στο Γεροντικό διαβάζουμε «Είπε Γέρων.», στην καθημερινότητα επαναλαμβάνουμε το «Οι παλαιότεροι λέγανε.» και οι τεχνίτες πολλές φορές λένε «Ο μάστορας είπε.».
Η γνώση λοιπόν είναι και μετάδοση πείρας από γενεάς εις γενεάν διά της προφορικής ή γραπτής παραδόσεως.
Όταν ήλθαμε στο Άγιον Όρος βρήκαμε μόνο γέρους κατά την ηλικία, αλλά και Γέροντες στο φρόνημα, φτιαγμένους από τη ζωή. Όλοι τους είχανε κάτι να μας πουν, κάτι να μας διδάξουν πρακτικά, κάτι να μας εμπνεύσουν. Αυτοί ήταν για μας η παράδοσή της καλογερικής ζωντανή, εφαρμοσμένη, και εμείς ήμασταν γι’αυτούς τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Γι’αυτό καθώς έφευγαν ένας ένας, νιώθαμε την έλλειψή τους. Παρηγορούμασταν όμως, όσο ακόμη κάποιος έμενε πιο πίσω.»
Ελύτης και Ρίτσος αρνήθηκαν να μοιραστούν το Νόμπελ Λογοτεχνίας που απονεμήθηκε στον Ελύτη. Ο Ρίτσος δήλωσε: “ δεν είναι μία τιμή προς τον Ελύτη, αλλά μία τιμή προς το Νόμπελ.” 17/10/2014 Κατηγορίες: Featured, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΣΥΝΕΒΗ ΣΗΜΕΡΑ Ετικέτες: Γιάννης Ρίτσος, Νόμπελ Λογοτεχνίας, Οδυσσέας Ελύτης nobel elitis Ένοχοι και Αθώοι Στις 18 Οκτωβρίου του 1978 η σουηδική ακαδημία ανήγγειλε ότι το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας θα απονέμονταν στον Έλληνα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση, ο Ελύτης κατάφερε να κερδίσει το βραβείο «για την ποίηση του, που με φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια ζωντανεύει τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία». Μετά την αναγγελία για τον νικητή, το πρακτορείο Associated Press έγραψε μεταξύ άλλων στην ανακοίνωσή του ότι: «Από τη Βρετανίδα Ντόρις Λέσσινγκ, τον Γκράχαμ Γκρην, τον Τούρκο Γιοσάρ Κεμάλ που ήταν από τους επικρατέστερους υποψηφίους, η σουηδική Ακαδημία προτίμη...

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/o-odisseas-elitis-ke-o-giannis-ritsos-arnithikan-na-mirastoun-to-nompel-logotechnias-to-1978-pou-aponemithike-ston-eliti-o-ritsos-dilose-den-ine-mia-timi-pros-ton-eliti-alla-mia-timi-pros/
Ελύτης και Ρίτσος αρνήθηκαν να μοιραστούν το Νόμπελ Λογοτεχνίας που απονεμήθηκε στον Ελύτη. Ο Ρίτσος δήλωσε: “ δεν είναι μία τιμή προς τον Ελύτη, αλλά μία τιμή προς το Νόμπελ.” 17/10/2014 Κατηγορίες: Featured, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, ΣΥΝΕΒΗ ΣΗΜΕΡΑ Ετικέτες: Γιάννης Ρίτσος, Νόμπελ Λογοτεχνίας, Οδυσσέας Ελύτης nobel elitis Ένοχοι και Αθώοι Στις 18 Οκτωβρίου του 1978 η σουηδική ακαδημία ανήγγειλε ότι το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας θα απονέμονταν στον Έλληνα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη. Σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση, ο Ελύτης κατάφερε να κερδίσει το βραβείο «για την ποίηση του, που με φόντο την ελληνική παράδοση, με αισθηματοποιημένη δύναμη και πνευματική οξύνοια ζωντανεύει τον αγώνα του σύγχρονου ανθρώπου για ελευθερία και δημιουργία». Μετά την αναγγελία για τον νικητή, το πρακτορείο Associated Press έγραψε μεταξύ άλλων στην ανακοίνωσή του ότι: «Από τη Βρετανίδα Ντόρις Λέσσινγκ, τον Γκράχαμ Γκρην, τον Τούρκο Γιοσάρ Κεμάλ που ήταν από τους επικρατέστερους υποψηφίους, η σουηδική Ακαδημία προτίμη...

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/o-odisseas-elitis-ke-o-giannis-ritsos-arnithikan-na-mirastoun-to-nompel-logotechnias-to-1978-pou-aponemithike-ston-eliti-o-ritsos-dilose-den-ine-mia-timi-pros-ton-eliti-alla-mia-timi-pros/

Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω

Άγχος! Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω


503639-POTHRI KOMPOSXOINI
Μία ψυχολόγος περπατούσε ανάμεσα στο κοινό της όση ώρα τους μιλούσε για την διαχείριση του άγχους. Την στιγμή που ύψωσε ένα ποτήρι με νερό, όλοι σκέφτηκαν ότι θα έκανε την κλασική ερώτηση «είναι μισογεμάτο ή μισοάδειο;».
Αντί για αυτό όμως, εκείνη, με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της, έκανε την ερώτηση: «Πόσο βαρύ είναι ένα ποτήρι με νερό;» Διάφορες απαντήσεις ακούστηκαν με διακύμανση από 100 ως 300 γραμμάρια .
Εκείνη απάντησε: «Το απόλυτο βάρος του δεν έχει σημασία. Εξαρτάται από το πόση ώρα το κρατάμε. Αν το κρατήσω για ένα λεπτό, δεν είναι πρόβλημα. Αν το κρατήσω για μία ώρα, θα μου πονέσει ο ώμος. Αν το κρατήσω για μία ημέρα, θα μουδιάσει ο ώμος μου και θα παραλύσω.
Σε κάθε περίπτωση, το βάρος του ποτηριού δεν αλλάζει, αλλά όσο περισσότερο το κρατήσω τόσο πιο βαρύ θα γίνεται.»
Και συνέχισε: «Τα άγχη και οι ανησυχίες στη ζωή είναι ακριβώς όπως αυτό το ποτήρι νερό. Αν τα σκέφτεστε λίγο δεν θα συμβεί τίποτε. Αν τα σκέφτεστε κάπως παραπάνω, θα αρχίζουν να σας ενοχλούν. Και αν τα σκέφτεστε συνεχώς, θα αισθανθείτε παράλυτοι – ανίκανοι να κάνετε οτιδήποτε».
Να θυμάσαι να αφήνεις το ποτήρι κάτω.
ΥΓ
Εμείς θα λέγαμε να αφήσεις το ποτήρι κάτω και να πιάσεις το κομποσκοίνι, να αφήσεις τη ζωή σου στα χέρια του Θεού!

Το ξέσπασμα της Έλενας Ακρίτα στο facebook

Το ξέσπασμα της Έλενας Ακρίτα στο facebook

Η Έλενα Ακρίτα σχολιάζει και έχει μια εμπεριστατωμένη άποψη για πολλά θέματα. Η δημοσιογράφος, ηθοποιός και σεναριογράφος βλέποντας όσα συμβαίνουν στην χώρα ξέσπασε και έγραψε ένα μήνυμα στον προσωπικό της λογαριασμό στο facebook. Χαρακτηριστικά έγραψε:«Να θυσιαστεί και κάνας άλλος, λεβέντες μου;Γαμώ την τρέλα μου με τις 'θυσίες του ελληνικού λαού' που μας κοπανάτε 5 χρόνια τώρα. Ποιες θυσίες, ρε σεις; Ποιες θυσίες που ούτε τον ορισμό της λέξης δεν ξέρετε; Ανοίξτε κάνα λεξικό, κλικάρετε κάναν Μπαμπινιώτη, ρωτήστε καμιά Ιφιγένεια μπας και ξεστραβωθείτε.Η 'θυσία', πουλάκια μου αναλφάβητα, είναι οικειοθελής. Οι-κει-ο-θε-λής! Δηλαδή, θέλω – ΘΕΛΩ, λέμε – να προσφέρω κάτι: Κάτι που θα μου λείψει, κάτι που χρειάζομαι, κάτι που αγαπώ, κάτι που το πονάω. Το θυσιάζω με πόνο ψυχής - κι αυτό είναι επιλογή μου: ΜΟΥ. Όχι. ΣΟΥ. Θυσία με το πιστόλι στον κρόταφο δεν υφίσταται.Οι αρχαίοι ημών σφάζανε στο βωμό μοσχάρι, γιατί θέλανε να το σφάξουνε. Θα μου πεις δεν ήθελε το μοσχάρι. Σωστό κι αυτό – αφού ως μοσχάρια μας αντιμετωπίζουν.Να σας το κάνω λιανά – που έχετε κάνει την ελληνική γλώσσα σφουγγαρόπανο. Για να μιλήσετε για την δική μου τη θυσία – πρέπει πρώτα να έχετε πάρει την άδεια μου. Πρέπει πρώτα να με έχετε ρωτήσει αν θέλω κι εγώ να δεχτώ. Τότε και μόνον τότε είναι θυσία. Αλλιώς είναι βία κι εξαναγκασμός.Για να είναι θυσία, πρέπει να έχει διεξαχθεί ο έξης διάλογος ανάμεσα σε κυβέρνηση και πολίτη:- Τούλα, δεν πάμε καλά.- Το πρόσεξα.- Δε βγαίνω μάναμ. Θα το κλείσω το μαγαζί.- Μπαίνετε μέσα, ε;- Τι το' θελες κι εσύ το 4Χ4 το 2005, ρε Τούλα;- Δεν ήξερα...- Δεν ήξερες, δεν ρώταγες;- Ρώταγα η καψερή αλλά μου λέγατε ψέματα.- Ψέματα εμείς;- Οι πρωθυπουργοί. Ο κυρ Κώστας εκείθε στα πευκάκια κι ο κυρ Γιώργος ολούθε κατά τη ρεματιά. Με φλομώσαν τα μανάρια μου.- Ε καλά, κι αν καταστρέψαμε μια χώρα μην το κάνεις ζήτημα, νερό κι αλάτι μωρέ.- Αλίμονο!- Εσύ όμως, τώρα πρέπει να κάνεις μια θυσία.- Μόνο μια;- Κατ' αρχάς, θα σου φορολογήσουμε το διαμέρισμα δέκα φορές πάνω απ' την αξία του.- Με κακομαθαίνετε!- Η οποία αξία του θα πέσει στα Τάρταρα.- Εμ, μισές δουλειές θα κάνουμε;- Δεύτερον, θα πρέπει να σε απολύσουμε.- Ουάου!- Σόρι ρε Τούλα.- Μην το ξαναπείς. Ευκαιρία να επιβλέπω προσωπικά το pool boy γιατί μου 'χει κάνει την ολυμπιακών διαστάσεων σύσκατη.- Το γεγονός ότι θα είσαι απολυμένη δεν σημαίνει πως θα σκαπουλάρεις τους φόρους. Διπλά θα μας τα σκάσεις!- Τι καλά, και νόμιζα πως δεν θα μου το ζητήσετε ποτέ!- Πάμε τώρα στην επόμενη θυσία...- Αχ, ωραία ίσα που ζεσταθήκαμε.- Σε πειράζει το παιδί σου να είναι άνεργο;- Αλίμονο, γιατί το σπούδασα τόσα χρόνια; Για να κάνει πλούσιους τους εσπρεσάδες και τους καπουτσινάδες της γειτονιάς.- Αν έχει διδακτορικό, να στον βάλω ντελιβερά στα γυρόπιτα;- Μη σας βάζω σε κόπο.- Και τη κόρη η βιολόγος, με κονσομασιόν βολεύεται;- Μας σκλαβώνετε!- Τώρα αν δεν μπορέσεις να πληρώσεις και σου πάρουμε το σπίτι, μην το πάρεις προσωπικά!- Είμ' εγώ τέτοιος άνθρωπος;- Θα σου αφήσουμε μια κουβέρτα για να κοιμάσαι στο παγκάκι.- Σας βάζω σε έξοδα.- Δίνουμε παροχές εμείς, όχι αστεία!- Βασίλισσα μ' έχετε!- Κι ό,τι άλλο χρειαστείτε, μη διστάσετε.- Γεια σου, ρε Τούλα λεβεντιά!- Καμιά χρεοκοπία, καμιά απελπισία, καμιά αυτοκτονία – εδώ είμαι εγώ!- Λοιπόν, παίρνω τη θυσία σου και να πηγαίνω σιγά σιγά...- Να σας δανείσω και για το ταξί...- Νοου πρόμπλεμ.- Μα πως θα φύγετε;- Νύχτα, Τούλα μου! Θα φύγουμε νύχτα!ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ»

Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής

Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής

 Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής

Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής
Εορτάζει στις 18 Οκτωβρίου εκάστου έτους.
«Εις Εμμαοὺς βλέπειν σε καν πριν ειργόμην,
(Λουκάς λέγει), τρανώς σε νυν Χριστὲ βλέπω».
Ογδοάτη δεκάτῃ πέρατος βίου έμμορε Λουκάς.
Βιογραφία
Ο Άγιος Λουκάς ο Ευαγγελιστής καταγόταν από την Αντιόχεια της Συρίας και η εθνικότητα του ήταν Ελληνική. Ήταν γιατρός στο επάγγελμα, όμως γνώριζε πολύ καλά τη ζωγραφική τέχνη. Μάλιστα σε αυτόν αποδίδονται οι πρώτες εικόνες της Θεοτόκου με τον Ιησού Χριστό βρέφος στην αγκαλιά της (μία υπάρχει μέχρι σήμερα στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου), καθώς και αυτές των Αποστόλων Πέτρου και Παύλου.
Στη χριστιανική πίστη κατηχήθηκε από τον Απόστολο Παύλο, τον οποίο συνάντησε στη Θήβα και έκτοτε αφοσιώθηκε στο κήρυγμα του Ευαγγελίου. Περιόδευσε στη Δαλματία, Ιταλία, Γαλλία, Αχαΐα, Βοιωτία κ.α. Συνέγραψε το τρίτο κατά σειρά Ευαγγέλιο της Καινής Διαθήκης, καθώς και τις πράξεις των Αποστόλων.
Λέγεται ότι πέθανε με μαρτυρικό θάνατο (κατ’ άλλους ειρηνικά σε ηλικία 80 ετών), και το 357 μ.Χ., το λείψανο του μετακομίσθηκε στην Κωνσταντινούπολη, στο ναό των Αγίων Αποστόλων.
Σημείωση: Όπως ιστορεί ο Nικόλαος Mαλαξός, σύμφωνα με ένα βασιλικό χρυσόβουλλο της Mονής του Mεγάλου Σπηλαίου, ο Ευαγγελιστής Λουκάς έγραψε το Ευαγγέλιο του δεκαπέντε χρόνια μετά την Aνάληψη του Κυρίου. Ο Ιππόλυτος ο Θηβαίος όμως τοποθετεί την συγγραφή του Ευαγγελίου στην Aλεξάνδρεια.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος γ’.
Ἀπόστολε Ἅγιε, καὶ Εὐαγγελιστὰ Λουκᾶ, πρέσβευε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Περισσότερα