Δευτέρα 6 Οκτωβρίου 2014

Volos! Now!

Χαρούμενη...
Πρωινό, βιαστικό καφεδάκι και βουρ... για δουλειές!
Ένας αλλιώτικος ελπιδοφόρος αέρας φύσηξε στον Βόλο, μ' έφτασε, με δρόσισε το μεράκι και ο αυθορμητισμός τριών κοριτσιών που έχουν τόσο τσαγανό, αισιόδοξη, (όσο ποτέ!) εφόσον οι νέοι μας είναι ενεργοί πολίτες και με άποψη, πάμε κορίτσια, "ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ", σας ακολουθώ!

Volos! Now!

Η μαγεία της συγγραφής

Η μαγεία της συγγραφής

συντακτης του αρθρου
Μίνως Καρυωτάκης Μίνως Καρυωτάκης, φοιτητής δημοσιογραφίας ΑΠΘ
άρθρα και bio


Η συγγραφή μοιάζει με τον έρωτα
Γυρίζεις σπίτι σου το μεσημέρι μετά από μια κοπιαστική μέρα στη δουλειά. Τα βαριά σου βήματα σχεδόν αμέσως σε οδηγούν στην κουζίνα. Μαγειρεύεις κάτι στα γρήγορα, το καταπίνεις λαίμαργα και καταλήγεις στο κρεβάτι. Θέλεις να κοιμηθείς έστω και λίγο, καθώς νιώθεις ότι δεν αντέχεις άλλο. Στα δεξιά σου όμως βρίσκεται ένα βιβλίο. Το πιάνεις και αρχινίζεις να διαβάζεις τις αράδες με απόλυτη προσήλωση. Ξάφνου, η κούραση χάνεται κάπου στο βάθος ενός διαδρόμου. Ξαπλώνεις αναπαυτικότερα συνεχίζοντας εν τέλει να καταβροχθίζεις ένα βιβλίο που αρχικά πίστευες ότι ήταν αρκετά κακό. Ξεχνάς ότι έχεις τη μανία να ερευνάς εξονυχιστικά κάθε λέξη και πρόταση γιατί είσαι συγγραφέας. Ξεχνάς, ότι έχεις παρακολουθήσει σεμινάρια δημιουργικής γραφής, master class για τη συγγραφή και θα έπρεπε κανονικά να αφήνεις στην άκρη την «κακή» λογοτεχνία για να διαβάσεις κάτι πιο ποιοτικό.
Και εκεί που αναμοχλεύεις όλες αυτές τις γνώσεις πέφτεις πάνω σε μία φράση που για κάποιον περίεργο λόγο φαίνεται να σε έχει μαγέψει. Νιώθεις σαν να έχεις ανακαλύψει κάποιο πανάρχαιο μυστικό που κρυβόταν για καιρό εντέχνως απ’ όλη την υπόλοιπη πλάση. Αμέσως, πιάνεις ένα στυλό ή ό,τι μπορεί να σε βοηθήσει να γράψεις, και καταγράφεις αυτή τη φράση που νιώθεις ότι από εδώ και πέρα μπορεί να στοιχειώνει τη ζωή σου. Τη χιλιοδιαβάζεις και συνειδητοποιείς ότι δεν χάνει τη μαγική νεραϊδόσκονη με την οποία έχει εμποτιστεί.
Προσπαθείς να θυμηθείς όλα τα βιβλία που έχεις διαβάσει. Είναι αμέτρητα. Χάνεις το μέτρημα, ωστόσο,  συνεχίζεις να προσπαθείς να βρεις εκείνα που σε επηρέασαν. Εκείνα που είχαν μέσα τους μερικές τέτοιες φράσεις που συντάραξαν μονομιάς το είναι σου. Τελικά, μετά από τεράστια αναζήτηση φέρεις εις πέρας τον άθλο. Κατανοείς ότι δεν άνηκαν όλα στην «ποιοτική» λογοτεχνία. «Πως είναι δυνατόν να σε σαγηνεύει μερικές φορές η «κακή» λογοτεχνία;», σκέφτεσαι φωναχτά νιώθοντας πως πρέπει να ανακαλύψεις τη  λογική λύση του γρίφου.
Ρίχνεις κλεφτές ματιές στο βιβλίο που διάβαζες. Εξακολουθεί να σε ελκύει. Αποτραβάς μονομιάς τις σαϊτιές σου. Τις κατευθύνεις στα ράφια των βιβλιοθηκών σου. Εκεί, βρίσκεις την απάντηση. Ύστερα, ξαπλώνεις ξανά στο κρεβάτι σου και συνεχίζεις πια χωρίς ενοχές την ανάγνωση. Χαμογελάς ανεπαίσθητα, καθώς γνωρίζεις πλέον την απάντηση.
Η συγγραφή μοιάζει με τον έρωτα, είναι μαγεία και στους μαγικούς κόσμους δεν χωράνε λογικές απαντήσεις.
πηγή

Μεταμόρφωση του Σωτήρος - Βόλος

Είχα καιρό να περάσω απ' την Μεταμόρφωση. Πρόσωπα αγαπημένα που έμεναν εκεί κοντά και πολύς ελέυθερος χρόνος, μ' έκαναν να καθήσω σ' ένα πεζουλάκι, για ώρα.

Είδα να περνά κόσμος πολύς, γάμος γίνονταν, ο γαμπρός, ένας αδύνατος μελαχροινός, όμορφο παλικάρι, φορούσε και παπιόν, ήταν περιτριγυρισμένος από φίλους και συγγενείς, κι ένας βλάμης, μάλιστα (με άσπρο μαντήλι στον λαιμό), κρατούσε ένα ραδιάκι κοντά στ' αυτί του! Ήμουνα σίγουρη πως άκουγε ποδόσφαιρο και μάλιστα, πρέπει να είχε πολλή αγωνία για την ομάδα του, ίσως περισσότερη κι απ' το "γιατί αργούσε η νύφη"! Ευτυχώς, εκείνη, δεν άργησε πολύ, ήρθε μαζί με το λιγοστό σόι της, κι αφού την προυπάντησε εκείνος και της έδωσε τις μαργαρίτες, ( νομίζω την αγριοκοίταξε κιόλας, μάλλον δεν του άρεσε το μαλλί, μπορεί να ήταν κι ιδέα μου, δεν ξέρω, εκείνη ξέρει), τράβηξαν όλοι μέσ' την εκκλησιά, το ζευγάρι να ευλογηθεί, να γίνει νόμιμο και να δώσει όρκο, ενώπιον Θεού και ανθρώπων, ότι θα σέβεται ο ένας τον άλλον, κ.λ.π. κ.λ.π. και ο κόσμος να χαρεί, να χαζέψει, να είναι μάρτυρας στα πραχθέντα και στα υπογραφέντα, ότι γίνεται δηλαδή, σε όλους τους γάμους.
Είδα και μια γριούλα δακρυσμένη, ήθελα να τρέξω να την πάρω αγκαλιά, μα σκέφτηκα, δεν ανήκει σε μένα αυτή η εικόνα... Ήξερα πως έκλαιγε από χαρά, πάντως. ( Ένστικτο).

Είδα μια κυρία, γύρω στα 30, να κρατάει στην αγκαλιά της ένα κοριτσάκι με πολύ όμορφα ρουχάκια και καπελάκι, κρατούσε στα χέρια της και μια μεγάλη λαμπάδα, μάλλον ήταν νουνά και πήγαινε να το κοινωνήσει, να το φέρει στον σωστό δρόμο του Θεού.

Είδα μια μαμά, μικρότερη από 30, γύρω στα 25, να κατεβαίνει την Μεταμορφώσεως με ένα ποδήλατο που πίσω είχε ένα παιδικό καλαθάκι, ν' αφήνει ένα κοριτσάκι απέναντι στον Βρεφικό Σταθμό, κι εκείνο να κλαίει, να κλαίει, να κλαίει, ασταμάτητα. Είδα την μαμά, να σκουπίζει με τρόπο τα μάτια της, να στηρίζεται για λίγο στον τοίχο και μετά, να καβαλάει το ποδήλατο και να τρέχει, να τρέχει, να τρέχει. Μου φάνηκε πως ήταν έγκυος; Ή όχι;

Είδα μια μαμά, να κατεβαίνει περπατώντας με δυο παιδάκια, (μάλλον 27αρα την έκανα), ένα κοριτσάκι, κι ένα αγοράκι, κοντοστάθηκαν με το που έφτασαν στο προαύλιο της Εκκλησίας, κι αντί να πάνε στις κούνιες, όπως περίμενα, τους είδα όλους μαζί, να κάθονται πάνω στα κλαδιά μιας αγγελικούλας και να μιλάνε! Τα παιδάκια ανέβηκαν στα πιο ψηλά κλωνάρια, η μαμά κάθισε πιο χαμηλά, κοντά στον κορμό. Αυθόρμητα, (μα τελείως, όμως!), τέντωσα τ' αυτιά! Ήθελα ν' ακούσω τι συζήτηση είχαν που ήταν τόσο καλύτερη απ' την παιδική χαρά και δεν έτρεξαν κατά κει, τα παιδιά!
"Πάλι την Σταχτοπούτα θα πούμε; Δεν την βαρεθήκατε;" άκουσα την μαμά.
"Όχι, μαμά! Μας αρέσει!" είπε το κοριτσάκι, που είχε κι ένα κοτσιδάκι!
"Μα, μ' αρέσει, μαμά! Πες, μαμά! Πάλι!" είπε κι ο μικρός.
"Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα κοριτσάκι...." άρχισε η μαμά.

... Σα να την ακούω, ξανά.

Υγ. Αθάνατες Αγγελικούλες, με συγκινήσατε! Τα ξύλα δεν κατάλαβα για τι ακριβώς τα έβαλαν. Μήπως για τα πουλιά; Ή μήπως έγιναν πραγματικά καθίσματα, λίγο πιο βολικά από τότε, για πολλά παιδιά; Μακάρι! Χαίρομαι!