Κυριακή 7 Δεκεμβρίου 2014

Αγάντα, μωρέ!



...Όπου σταθώ, κι όπου γυρίσω, ένα μακρόσυρτο μοιρολόι, επισκιάζει και την παραμικρή χαρά που μπορώ να ζήσω, να δώσω ή να πάρω.
Επικρατεί γενικώς, ένα κλωτσοσκούφι δυσάρεστων ειδήσεων, τόσο σε όλη την Ελλάδα, (για εξωτερικό έχω χάσει πολλά επεισόδια) όσο και στους φίλους μου, στους γειτόνους μου, ακόμα και στην οικογένειά μου.
Δυσκόλεψε η ζωή (ίσως για μένα, ποτέ δεν ήταν εύκολη, γι' αυτό κι αντέχω, σκληραγωγήθηκα, αναγκαστικά), ίσως μάς περιμένουν και χειρότερα, (εύχομαι -όχι!) μα, αν ανησυχώ για κάτι, δεν είναι για μένα, πραγματικά, αλλά για τις αντοχές των άλλων!
Τον τελευταίο καιρό "μαλώνω", όλους όσους λυγούν, ανεξαιρέτως!
Τους λέω, να σταθούν όρθιοι, θέλουν δε θέλουν!
Η ζωή μας είναι ένας συνεχής αγώνας.
Δεν μας υποσχέθηκε τίποτα!
Θα πιάσουμε πολλές φορές πάτο, άλλες τόσες θα ανασηκωθούμε, γιατί πρέπει!
Φορές που δε θα έχουμε δυνάμεις, κάποιο φιλικό χέρι θα βρεθεί γύρω μας, μπορεί να είναι γνωστός, φίλος, ξένος, ακόμα και εχθρός, θα πιαστούμε και θα ανασηκωθούμε πάλι.
Θα υπάρξουν όμως και φορές, που κανένα βοηθητικό χέρι  ανθρώπινο, δε θα βλέπουμε δίπλα μας, είτε γιατί είναι μακριά, είτε γιατί δε θα μπορεί, είτε, γιατί θα έχει κουραστεί να μας το δίνει, είτε επειδή θα πρέπει να το απλώσει αλλού, είτε γιατί του κόπηκε, για Χ λόγους!
Τι θα κάνουμε;
Θα περιμένουμε;
Θα μείνουμε στον πάτο;
Κι αν μείνουμε εκεί, άραγε, πόσους άλλους θα παρασύρουμε μαζί μας;

Οι πάτοι μας, συνήθως δεν έχουν παρέα...
Στο κάτω κάτω, μόνοι μας ερχόμαστε, μόνοι μας φεύγουμε!
Σ' αυτό, δεν υπάρχει παρέα!
Δικά μας τα ζόρια. Και τα δυο, μην προσθέσω κι άλλα.

Αυτά σκέφτομαι αυτή τη στιγμή, αγαπημένε μου, μπλόγγερ και σ' ευχαριστώ για το λευκό, χωρίς ερωτήσεις, ελεύθερο χώρο σου!

Πολλάκις "πατωμένη" και σωσμένη κι εγώ, αναδιπλώνομαι συχνά, για να δώσω "δυνάμεις", γύρω μου!
Ότι μπορώ, κάνω. (Βάλε και παραπάνω).
Αντλώ όμως δύναμη, μέσα από συνεχή προσευχή, που μου δίνει δύναμη ψυχική, φτερά στα πόδια και στα χέρια, κι ας είμαι κολλημένη εδώ, δίπλα σε έναν υπολογιστή, εδώ και καιρό!
Παραμελώ, ίσως άλλα, μα σαν πεπειραμένη καπετάνισσα, αποφεύγω ψηλά κύματα, βουλώνω τρύπες του καραβιού, προχωράω και πάω, με στόχο, όλοι μας να φτάσουμε σώοι στη στεριά.
Ξέρω, θα υπάρξουν σίγουρα και βρεγμένοι και ζαλισμένοι, μα όσο λιγότεροι οι πνιγμένοι, τόσο καλύτερα!
Μαλώνω, για να μην παραιτούνται, τους δείχνω και τους βράχους, "πέστε, αν θέλετε να πνιγείτε", τους λέω, "μη μας πάρετε στο λαιμό σας και μάς, που θέλουμε να ζήσουμε", μού θυμώνουν, άλλοι ξαφνιάζονται, τρομάζουν, τί να τους κάνω;
"Πόσο φτηνά τα πουλήσατε τα όνειρα;" τους ρωτάω.
Ακόμα και οι νεροκολοκύθες μου σας κοροϊδεύουν, που δεν καταλάβατε πόσο μάς είναι χρήσιμες! (Μοίρασα σε τόσο κόσμο! Του χρόνου η γειτονιά μου θα λέγεται νεροκολοκυθούπολη)
ένα σωσίβιο που θα μας βγάλει στη στεριά, αν το τιμόνι σπάσει, το καράβι μπάσει νερά, αν τα χέρια μας δε μπορέσουν να γίνουν κουπιά.

Άσε, αγαπημένε μου, μπλόγγερ!
"Πώς τα προλαβαίνεις όλα αυτά;" με ρώτησε κι άλλη φίλη, σήμερα.
Είναι που παραμελώ, άλλα... δίνοντας κατά την γνώμη μου, προτεραιότητα σε ότι επείγει.
Όπως είπα και στον γυιο μου, το μεσημέρι:
"Καθαρίστρια μπορείτε να πάρετε, άμα πεθαίνω, μπογιατζή, επίσης, τα λίγα ξύλα του κήπου, δυο άντρες είστε, ανεβάστέ τα, αν το κάνω εγώ, θα με τρέχετε στους γιατρούς, να με αναπληρώσετε όμως σ' αυτό το "απλήρωτο" που όπως λέτε, κάνω (αν πληρωνώσουν τόσες ώρες εκεί- σλόγκαν όλων, πια!), δε θα τα καταφέρετε ποτέ, γιατί δεν έχετε τις εμπειρίες μου! Το ξέρεις κείνο το θέμα; Μετά από 50 χρόνια, "άναψε" σήμερα, δεν μπορώ να τ' αφήσω! Το άλλο, το άλλο, το ξέρεις; Εκείνο με την Τοτή, αντί Τοτού, το ξέρεις;"
Έμεινε να μ' ακούει ο μικρός, (που έγινε μεγάλος), με μεγάλο ενδειαφέρον, γιατί πρώτη φορά τα έλεγα, του φαίνονταν παραμύθια!
Πόσο πιο γρήγορα λέγονται, όμως, απ' ότι γράφονται, αρκεί να βρεθούν αυτιά να σε ακούσουν και να υπάρχει "φόρα" από μέσα να τα πεις, κοιτάζοντας πίσω, βλέποντας τι άφησαν τα χνάρια της ζωής.

Αγάντα, μωρέ! Δε θα μας λυγίσουνε τα κακά σχέδια των ανθρώπων!
Μόνο του Θεού είναι δυνατά, κι αν επιτρέψει τα κακά των ανθρώπων, σίγουρα θα υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος!
Εκείνος, ξέρει!

4:05... ώσπου να μαζέψουμε τα "σύνεργα", θα πάει και η ώρα για ξύπνιο του άντρα μου και ύπνου δικού μου.
Έτσι πάμε εμείς, τόσα χρόνια! Με αντιθέσεις! Σεβόμενοι τις απαιτήσεις της δουλειάς μας, πότε πότε και γκρινιάζοντας, προσαρμοστήκαμε, προσαρμόσαμε και τα μεράκια μας!
Αθλητισμό φουλ ο σύζυγος, λίγο απ' όλα τα υπόλοιπα εγώ!
Να μη χάσκουμε!
Να μη βουλιάζουμε! 
Να ισορροπούμε!

Υγ. Μ' αρέσει που με ρωτάνε, αν γράφω κανένα βιβλίο!
Τόμους, καλοί μου, τόμους!
Μάρτυρας ο μπλόγγερ!

Πουλάκια κελαϊδούνε, χαρούμενα μού ακούγονται, είθε!
Καλημέρα μας!


ΠΙΚΡΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ

ΠΙΚΡΟΙ ΑΓΓΕΛΟΙ
Kάθε φορά που σου μιλώ,
ένα λιβάδι μ'ασφοδίλια ανθίζει στη γλώσσα μου,
δεν ξέρω από ποια πλευρά του ποταμού να κοιτάξω,
δεν ξέρω ποιος θα χτίσει, ένα σπίτι από ίσκιο, πρώτος
στη Νέκυια,
α,πικροί άγγελοι,έρχεστε τόσο γρήγορα...

Γιόρταζαν, τραγουδούν, για όλους τους καημούς της ζωής

Για ν' ακούσουμε!
Παναγιώτης Μπερλής, Νίκος Μεργιαλής & οι "Μουσικοί Ιχνηλάτες" live στο "Holy Wood" live stage, την...
youtube.com
  • Καίτη Στάπα Είπαμε, "ΩΡΑΙΟΙ"! Και το τραγούδι, μεγάλες αλήθειες, λέει:
  • Καίτη Στάπα Στίχοι:
    Κλέανδρος Καρθαίος


    Μουσική:
    Διάφανα Κρίνα

    1.Διάφανα Κρίνα
    Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα
    πέταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα.

    Μα τάχα εμείς παντοτινά τ’ άφταστα θα ζητούμε;

    Βάλτε να πιούμε...

    Τα περασμένα σβήσανε, το τώρα δε θα μείνει.

    Τροφή των χοίρων έγιναν και οι πιο λευκοί μας κρίνοι.

    Μα τάχα πρέπει τους νεκρούς αιώνια να θρηνούμε;

    Βάλτε να πιούμε...

    Αδέλφια κάτω η βάρκα μας στο μόλο μας προσμένει.

    Ελάτε οι ταξιδιάρηδες να πιούμε συναγμένοι.

    Στο περιγιάλι το φαιδρό ας γλεντοτραγουδούμε.

    Βάλτε να πιούμε...

    Τάχατε κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει

    κι όποιος στ’ αγκάθια περπατά μια μέρα δε θ’ αφήσει

    τ’ αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε.

    Βάλτε να πιούμε...

    Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει;

    Πες μας που πάει ο άνεμος, που πάει η φωτιά σαν σβήνει;

    Σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε.

    Βάλτε να πιούμε...

    Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα.

    Καπνοί `ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα.

    Καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε.

    Βάλτε να πιούμε...

    Άκουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη.

    Μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη.

    Μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε.

    Βάλτε να πιούμε...
  • Καίτη Στάπα
    Γράψτε ένα σχόλιο...
"Ωραίοι", παιδιά! Δώστε! Τα τραγούδια σας είναι για όλες τις φάσεις, της ζωής μας! "Χρόνια Πολλά, δημιουργικά και ευτυχισμένα!" στον Νικόλα, ξανά!
Aperto live stage today is rock

Μένης Κουμανταρέας

Έψαχνα στην αρχική, να βρω την τραγική είδηση, πρώτα ενός ανθρώπου και μετά, πνευματικού, ανθρώπου. Την ήξερα, αλλά βλέποντας το κλίμα της τωρινής σελίδας μου και λόγω της μεγάλης γιορτής, δεν ήθελα να μπω, πένθιμα...
Αργούσα να την βρω, ήξερα που θα την βρω, σίγουρα και πήγα.
"Όχι, τέτοιος θάνατος!" γράφει με μέγα πόνο η Αγγελική!
"Οχι και ξαναόχι", φυσικά! Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αφαιρεί την ζωή του άλλου, εκτός απ' τον Θεό, για όσους πιστεύουν, και για όσους δεν πιστεύουν, πριν έρθει η ώρα του!
Καλοτάξιδος.....
.....
............................ (πάγωσα για ώρα στην φωτό του
****Πένθος.

Συγγραφέας. Γεννήθηκε στην πλατεία Βικτωρίας, ζει στην Κυψέλη. Πιστεύει οτι ο θησαυρός του χρόνου πρέπει να ξοδεύεται στη Γη.
lifo.gr

Συννεφιασμένες στιγμές

Ήρθαν τα παιδιά, νωρίτερα. Είχα ξεχάσει το ωράριο του Σαββάτου.
"Τι έγινε μάνα; Γιατί είσαι συννεφιασμένη, πάλι;"
....
"Καλά! Κοίτα μη γίνεις κομμάτια πάλι!"με μάλωσε, ξέροντας πόσο έντονα ζω πράγματα, καταστάσεις άλλων και ειδήσεις.
"Μην ανησυχείς, γιε μου, το ελέγχω..." το σκέφτηκα, μα δεν το είπα.
Ζέστανα το φαί, είχα έτοιμες τις σαλάτες, το ελέγχω...
Έτσι λέω, ίσως να μην είναι έτσι, αν έτσι νομίζω!
Αγάντα, να την βγάλουμε καθαρή!
Κάτι σας έλεγα για "καρβούνα"... όνειρα, κ.λ.π.
Προσέχετε!