Είδα την είδηση, ότι Έφυγε από την ζωή ο διάσημος γιατρός Δημήτρης Τριχόπουλος, βράδυ.
Στεναχωρέθηκα κι εγώ, όπως όλη η Ελλάδα, όταν Φεύγουν τόσο σημαντικοί άνθρωποι.
Κάπου βρήκα ένα άρθρο, ότι ο Βόλος τιμά τον γιατρό του.
Το κράτησα.
Δυο οι λόγοι να τον τιμάω κι εγώ και να στεναχωρεθώ διπλά.
Υπήρχε όμως, κι ένας τρίτος που με στεναχωρούσε πιο πολύ.
Ήταν αργά, δεν ήθελα να ξυπνήσω την μεγάλη μου αδελφή, την Γεωργία.
Την έψαξα την άλλη μέρα, δεν την βρήκα.
Με βρήκε μετά εκείνη, κι έκλαιγε, έκλαιγε, έκλαιγε...
Ακόμα κλαίει.
Τον αγαπούσε, σχεδόν, όσο και τον αδελφό μας.
Γιατί;
Όταν ήτανε μικρή, δούλεψε σε ένα σπίτι στον Βόλο.
Η κυρία Ναυσικά, ήταν μια πολύ καλή κυρία και αγαπούσε πολύ την Γιωργίτσα!
Την είχε σαν παιδί της!
Η κυρία Ναυσικά, είχε και έναν ανεψιό, κοντινά τα σπίτια και το παιδί πήγαινε κάθε μέρα στην θεία του.
Δημήτρη, τον έλεγαν και διάβαζε πολύ.
"Γιωργίτσα, κάτσε να μου κάνεις παρέα", της έλεγε, "έχω πολλά να διαβάσω".
Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν, η Γιωργίτσα πήγε Αφρική, παντρεύτηκε, γύρισε.
Ξαναβρήκε την αγαπημένη της κυρία Ναυσικά και στάθηκαν πολύ και οι δυο, η μία στη ζωή της άλλης, μέχρι που η αγαπημένη κυρία Ναυσικά, Έφυγε.
Και πάλι η Γιωργίτσα, έκλαψε πολύ.
Στο σπίτι της, είχε ξαναβρεί πάλι τον Μεγάλο και τρανό, πια, γιατρό, Δημήτρη, την γυναίκα του Αντωνία, τον ρώταγε και για τον αδελφό μας, εκείνος σώπαινε... ήξερε, δεν υπήρχαν ελπίδες, δεν ήξερε να λέει ψέματα, "Άγιος Άνθρωπος", όπως μου είπε.
Στο τελευταίο Αντίο, πήγε απ' τους πρώτους.
Ένιωσε "ευλογημένη" μου είπε, που "του έκανε παρεούλα...", δίπλα στην συντετριμμένη γυναίκα του (που είναι εξ' ίσου αξιόλογος άνθρωπος και χαραχτήρας), λίγο πριν τον "αγκαλιάσει" η αγάπη όλου του κόσμου.
Απ' την εκκλησία, έφυγε νωρίτερα. Δεν άντεχε, δεν το μπορούσε.
Θα της λέιψει ένας Μεγάλος φίλος - αδελφός, όπως της λείπει και η δεύτερη μάνα, η κυρία Ναυσικά.
Ακόμα, κλαίει.
Κι είναι πολύ φυσιολογικό.
Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους που γνωρίσαμε, δεθήκαμε και αγαπήσαμε.
Αθάνατοι και οι δυο.
Υγ. Μου "ανέθεσε" να μάθω περισσότερα για την "λύπη" του Βόλου.
Δεν πρόλαβα να ψάξω καλά, άρχισα όμως ένα αφιέρωμα για κείνον, στο άλλο μου μπλογκ.
Υγ. 2 Αυτός είναι ο πρώτος λόγος, που έτσι κι αλλιώς, πριν προκύψει η συζήτηση για την Φωτεινούλα, θα άνοιγα μια "γωνιά" με το θέμα "αι υπηρέτριαι".
Υγ.3 Γιατί, δεν ήταν όλα τα αφεντικά κακά, και γιατί, πολλά κορίτσια, πραγματικά, έστω και δουλεύοντας, βοηθήθηκαν και βελτιώθηκε η ζωή τους προς το καλύτερο.
Υγ. 4 Εύχομαι η αδελφή μου, μη με μαλώσει, αν φτάσει στ' αυτιά της, "κάτι", απ' αυτή την ανάρτηση!
Συμφωνούμε όμως στην ουσία, πως "η δουλειά δεν είναι ντροπή" και η αλήθεια, όταν είναι για τον Καλό λόγο του άλλου, πρέπει να λέγεται!
Στεναχωρέθηκα κι εγώ, όπως όλη η Ελλάδα, όταν Φεύγουν τόσο σημαντικοί άνθρωποι.
Κάπου βρήκα ένα άρθρο, ότι ο Βόλος τιμά τον γιατρό του.
Το κράτησα.
Δυο οι λόγοι να τον τιμάω κι εγώ και να στεναχωρεθώ διπλά.
Υπήρχε όμως, κι ένας τρίτος που με στεναχωρούσε πιο πολύ.
Ήταν αργά, δεν ήθελα να ξυπνήσω την μεγάλη μου αδελφή, την Γεωργία.
Την έψαξα την άλλη μέρα, δεν την βρήκα.
Με βρήκε μετά εκείνη, κι έκλαιγε, έκλαιγε, έκλαιγε...
Ακόμα κλαίει.
Τον αγαπούσε, σχεδόν, όσο και τον αδελφό μας.
Γιατί;
Όταν ήτανε μικρή, δούλεψε σε ένα σπίτι στον Βόλο.
Η κυρία Ναυσικά, ήταν μια πολύ καλή κυρία και αγαπούσε πολύ την Γιωργίτσα!
Την είχε σαν παιδί της!
Η κυρία Ναυσικά, είχε και έναν ανεψιό, κοντινά τα σπίτια και το παιδί πήγαινε κάθε μέρα στην θεία του.
Δημήτρη, τον έλεγαν και διάβαζε πολύ.
"Γιωργίτσα, κάτσε να μου κάνεις παρέα", της έλεγε, "έχω πολλά να διαβάσω".
Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν, η Γιωργίτσα πήγε Αφρική, παντρεύτηκε, γύρισε.
Ξαναβρήκε την αγαπημένη της κυρία Ναυσικά και στάθηκαν πολύ και οι δυο, η μία στη ζωή της άλλης, μέχρι που η αγαπημένη κυρία Ναυσικά, Έφυγε.
Και πάλι η Γιωργίτσα, έκλαψε πολύ.
Στο σπίτι της, είχε ξαναβρεί πάλι τον Μεγάλο και τρανό, πια, γιατρό, Δημήτρη, την γυναίκα του Αντωνία, τον ρώταγε και για τον αδελφό μας, εκείνος σώπαινε... ήξερε, δεν υπήρχαν ελπίδες, δεν ήξερε να λέει ψέματα, "Άγιος Άνθρωπος", όπως μου είπε.
Στο τελευταίο Αντίο, πήγε απ' τους πρώτους.
Ένιωσε "ευλογημένη" μου είπε, που "του έκανε παρεούλα...", δίπλα στην συντετριμμένη γυναίκα του (που είναι εξ' ίσου αξιόλογος άνθρωπος και χαραχτήρας), λίγο πριν τον "αγκαλιάσει" η αγάπη όλου του κόσμου.
Απ' την εκκλησία, έφυγε νωρίτερα. Δεν άντεχε, δεν το μπορούσε.
Θα της λέιψει ένας Μεγάλος φίλος - αδελφός, όπως της λείπει και η δεύτερη μάνα, η κυρία Ναυσικά.
Ακόμα, κλαίει.
Κι είναι πολύ φυσιολογικό.
Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους που γνωρίσαμε, δεθήκαμε και αγαπήσαμε.
Αθάνατοι και οι δυο.
Υγ. Μου "ανέθεσε" να μάθω περισσότερα για την "λύπη" του Βόλου.
Δεν πρόλαβα να ψάξω καλά, άρχισα όμως ένα αφιέρωμα για κείνον, στο άλλο μου μπλογκ.
Υγ. 2 Αυτός είναι ο πρώτος λόγος, που έτσι κι αλλιώς, πριν προκύψει η συζήτηση για την Φωτεινούλα, θα άνοιγα μια "γωνιά" με το θέμα "αι υπηρέτριαι".
Υγ.3 Γιατί, δεν ήταν όλα τα αφεντικά κακά, και γιατί, πολλά κορίτσια, πραγματικά, έστω και δουλεύοντας, βοηθήθηκαν και βελτιώθηκε η ζωή τους προς το καλύτερο.
Υγ. 4 Εύχομαι η αδελφή μου, μη με μαλώσει, αν φτάσει στ' αυτιά της, "κάτι", απ' αυτή την ανάρτηση!
Συμφωνούμε όμως στην ουσία, πως "η δουλειά δεν είναι ντροπή" και η αλήθεια, όταν είναι για τον Καλό λόγο του άλλου, πρέπει να λέγεται!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το "κάτι" που μένει...