Άκου
να σου πω, χρυσό μου. Εγώ είμαι η Γιώτα κι εσύ δεν είσαι ο Pavlov. Δεν
είμαι πανύψηλη ολόξανθη καταπρασινομάτα κι εσύ δεν είσαι ο Skinner. Το
μυαλό μου ακόμη κάποιες στροφές τις παίρνει, ένα ζεϊμπέκικο άμα
χρειαστεί είναι σε θέση να το ρίξει. Όλο και κάτι θυμάμαι από τις
συμπεριφοριστικές θεωρίες μάθησης. Με λίγα λόγια αρνούμαι την
επιβράβευσή σου. Μόλις σου πατήσω αυτό το «μου αρέσει», αυτόματα
κοκκινίζει το σηματάκι της υδρογείου, έχεις ήδη μπει στο προφίλ μου
και έχεις πατήσει ένα ρημαδοlike όπου
βρει κι όπου σταθεί το μάτι σου, ακόμη και σε ληγμένες ανακοινώσεις. Με
επαινείς μόνο όταν σε επαινώ, επομένως με επαινείς για να σ' επαινώ και
μόνο. Φαντάζομαι ότι έτσι κάνεις και σε άλλους. Πώς τους προλαβαίνεις;
Κρίμα, γιατί γράφεις πολύ ωραία και το χειροκρότημα, όταν θεωρώ πως σου
αξίζει, το ρίχνω αυθωρεί και παραχρήμα. Δε θα το ξανακάνω. Διότι με
τιμωρείς. Και να το πω, γιατί να μην το πω; Καλό παιδί ήμουν, οι
δασκάλες μου μ’ αγάπησαν. Όλες εκτός από σένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το "κάτι" που μένει...