Τρίτη 2 Δεκεμβρίου 2014

Κρατούμενη Λαμπρινής - Τα λαμπάκια!

Λαμπρινή, ήταν 8 και πήγε 10:36!
Ακόμα να κάνω την ανάρτηση!
Δικαίωμα σε μία κρατούμενη ανάρτηση κι απάντηση, κι εσύ!

  • Lamprini Tisolmi Αυτο που δεν εγραψα... : η φιλη μου... ειναι και δημοσιογραφος!! Εχει δικη της "εφημεριδα..."!!!! και μας... ενημερωνει!!! Πολυταλαντη!!! Καίτη... σταπα!!!!!!!
  • Καίτη Στάπα Λαμπρινή μου, ήταν 8, όταν πήγα να σου απαντήσω (με πολλά λόγια), αλλά πήγε 10 και 40, οπότε, υπομονή στην απάντηση! Φιλιά! Καλό μας βράδυ!
  • Lamprini Tisolmi Λες να περιμενω απαντηση?... Καίτη... Κατερινα μου!! Δεν χρειαζεται... καταλαβαινω... μακια!... και... Παντως..ΣΕ ΧΑΙΡΟΜΑΙ! ΜΠΡΑΒΟ!!
  • Καίτη Στάπα μείνε να με χαίρεσαι, Λαμπρινή μου, γιατί δεν έχω κανέναν άλλον! Φιλάκια! Κι εγώ πάω γιου τιουμπ, να δω τι θα γίνει!
    Έχει παράπονα το κορίτσι και με τα δίκ'ια του!
    Να του πω, λοιπόν, στα πεταχτά!

    ******
     Τα λαμπάκια!
    ....Χθες, αφού έτρεχα όλη μέρα να προλάβω πολλά, έφτασα και στην Πλατεία Πανεπιστημίου.
    "Κρίμα", σκέφτηκα. "Τα λαμπάκια δεν είναι αναμμένα να τα δω κι εγώ, τα βλέπω μόνο στο Φεις, από φωτογραφίες, άλλων!"
    Τα πόδια βάδιζαν γρήγορα, το χέρι μαζί με την μηχανή κουνιένταν, έκανε καναδυό κουνημένα "κλικ", ώσπου ακούω μια φωνή πίσω μου:
    "Γράφεις;"
    ... Σε μένα το είπε; Ποιος; 
    "ΟΧΙ!" απαντώ, προχωρώντας.
    Ένα βήμα, δυο, γυρίζω πίσω, ένας άντρας πίσω μου, αρκετά μέτρα βέβαια, μακριά, (αφού τα πόδια μου συνέχιζαν να προχωράνε μπροστά), κοίταζε αλλού. Πιο πέρα, μια ομάδα αντρών, μαστόρευε.
    "Σε καλό μου! Παραισθήσεις έχω!" είπα από μέσα μου και γύρισα και το κεφάλι μου μπροστά και συνέχισε κι αυτό, το βάδιν του σώματος...
    "Είπα, μήπως γράφεις!"
    "Γκρρρρ", από μέσα μου. Φωνές ακούω, δεν την γλυτώνω!
    "ΟΧΙ!" ξανα-απαντάω. Ας ήταν και στον ίδιο τον αέρα, αφού έβγαλε φωνή και μού μιλούσε!
    "Τρελή είμαι, ότι θέλω κάνω"! που λένε! Ού! πόσοι μιλούν μόνοι τους σήμερα! Αμέτρητοι!
    Συνέχισα να περπατώ, χωρίς να γυρίζω πίσω, ούτε κεφάλι, ούτε πόδια!
    "...Γιατί, άμα έγραφες, θα σου έλεγα...."
    "Έλα, Θεέ μου! Μού κόλλησαν κανένα χαρτί στην πλάτη και δεν το πήρα είδηση;" ήταν η πρώτη σκέψη! Τι φωνές περίεργες, είναι αυτές που ακούω σήμερα;
    ..."χάνεις που φεύγεις, θα τ' ανάψω σε λίγο!"
    άκουσα μια δυνατή αντρική φωνή να φωνάζει!
    "Τι είπε;" Τα λαμπάκια μου;
    .... Για πότε έκανε πίσω το "φορτίο" μου, πόδια και κεφάλι μαζί, για πότε έφτασα δίπλα του, δε λέγεται!
    (παρεπιπτόντως, ώρα 2:19, ρίχνει καντάρια! Ο τσίγκος της γειτόνισσας "αντιδρά", κάτι κι αυτός, λέει! Άγνωστον, τι!)
    "Ναι, κύριος! Ψέματα σας είπα! Ναι, γράφω! Και στα μπλογκ και στα χαρτιά και βιβλία γράφω, πες μου τέτοια! Αλήθεια, λες; Θα τ' ανάψετε;"
    "Ναι, σε πέντε λεπτά θα κάνω δοκιμαστικό. Θ' ανάψουν όλα! Κάτσε να τα δεις! Πού πήγαινες τρέχοντας;"
    "Στην Παλαιά Ηλεκτρική. Έχει μια εκδήλωση και ήδη άργησα!"
    "Τί εκδήλωσ';"
    "Τραγούδια με ποίηση...", είπα. Δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω,
    "Τί τραγούδια;"
    "Καβάφη,..." (ποιός να ολοκληρώσει;)
    "Χμ... Σιγά! Κάτσι ιδώ! Σιγά, τι θα χάσ' ς!!!"
    "Είναι φίλοι μου τα παιδιά, δε θέλω να το χάσω! Ήδη θα φύγω και νωρίτερα, αν πάω και αργά... Αν είναι να τ' ανάψεις γρήγορα, να μείνω!"
    "Κάτσι, ιδώ! Σι τρεία λεπτά!"
    ...Χαρές εγώ και πανηγύρια, δε λέγεται!
    "Ώ! Θεέ μου," από μέσα μου και τα γνωστά!
    Ζεσταίνω μηχανή, θυμάμαι και παρελθόν.... περνάω δρόμο, απέναντι, να έχω πρώτα μακρινό πλάνο, έτοιμη, στημένη, θυμάμαι και τι δεν θυμάμαι, 

    (Ανοίγει Μεγάλη παρένθεση:

    ΕΛΛΗΝΕΣ ΔΙΑΣΩΣΤΕΣ

    Πλατεία Πανεπιστημίου Βόλου

    Κλείνει η μεγάλη παρένθεση)


    βρε, τι ταινία μεγάλη αναμνήσεων, ήταν αυτή που γύρισε σε τρεία λεπτά; Μάλλον, πέρασε κι η ώρα, λαμπάκια, άναμμα, τίποτα!
    Στόχος η πύλη, ήταν ένας, γίναν δυο, μαζεύτηκαν πολλοί, ένας φαλακρούλης χοντρούλης ξεχωρίζει, "βρε, λες να είναι ο Μπέος;", λέω, δε βλέπω και καλά, πρέπει ν' αλλάξω τα γυαλιά μου, κοίταζα εγώ κατά κει, και κάποια στιγμή, κοίταζαν κι όλοι αυτοί, οι άνθρωποι - που εγώ δεν έβλεπα- προς τα μένα!
    "Ε, δεν πάω καλά, άργησα! Για να μαζευτούν τόσοι, πράγματι, άργησαν, πέρασε χρόνος, κι εγώ αργώ!"
    Μάζεψα την μηχανούλα μου, μια στάλα είναι, το στήσιμό μου "φαίνονταν", μαζί με την χαρά μου, (έγινα και "νούμερο", ίσως), τα πήρα ψηλωμένα και έφυγα πλαγίως!...
    ....Τρέχοντας, πήρε η ματιά μου να με κοιτάζουν κάποιοι άνθρωποι, αρχίσαν κάτι χοντρές κόρνες να ακούγονται, σύνθημα πρόβας, (ίσως; μάλλον), μα εγώ, δε γύριζα με τίποτα πίσω, έφευγα!!!
    Έτρεχα!
    "Τα λαμπάκια θα τα δω άλλη μέρα," σκεφτόμουνα! Τα τραγούδια όμως, θα τα χάσω!"  
    και προχωρούσα.... κ.λ.π.

    Μπουμπουνίζει! 2:53
    Λαμπρινή, φώτο, διορθώματα, συμπληρώματα, κ.λ.π. άλλη στιγμή!

    Έλα! Σού 'φεξε πάλι! Να μην αφήνω πολλές εκκρεμότητες με σένα! (Ώρα, 3:22)












2 σχόλια:

  1. δεσταπούλα μου... σε αγαπάω... σε γλυκοφιλώ..
    νασαι καλά να τρεχεις, γράφω κι εδώ... και...
    Υ.Γ. όταν με κάνεις ανάρτηση...ντρέπομαι... χαχα... ααα... τι μου κάνεις;... χαχα....

    ΜΑΚΙΑ... καλημέρα, καλή μου... φίλη... <3

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Τι σου κάνω, μάνα μου; Το ξέρεις το ανέκδοτο; Άντε, εσύ που δεν τρέχεις! Τρέξε, κορίτσι! Εγώ, μόνο όταν πάρω φόρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Το "κάτι" που μένει...