Τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014

Πέσε κάτω και θα δεις...

Κι είχα πει: "Απόψε, θα κοιμηθώ νωρίς!"
Κολοκύθια!
Νερό - κολοκύθια!
"Ού μπλέξεις", με τον ίδιο σου τον εαυτό!

Και που λες, είχαν απομείνει τρεις μικρούλες!
Τις άφησα να ανεμίζουν, εκεί στα ψηλά, να δω πόσο θ' αντέξουν και πού θα σκάσουν!
Όλοι μου ζητάνε σπόρια!
Του χρόνου θα γίνει της νεροκολοκυθιάς!
Δεν το συζητώ!
Ακόμα και οι "σοβαροί", μού ζητάνε σπόρια!
Δε ξανάγινε, τόσο σουξέ!
Θα τους δώσω! Τι να τα κάνω τόσα σπόρια!
Αν και σκέφτομαι να τα σκορπίσω στον Περιφερειακό, κι όπου φυτρώσουν!

Και που λες, ένα ωραίο απόγευμα, ξερίζωσα τις παλιές, έκοψα και κάποια κλωνάρια.
Μετά, κατάλαβα πως ήταν παρακλάδια απ' τις μικρούλες!
Τώρα;
Τι γίνεται τώρα;

Άντεξαν καμιά βδομάδα, τις έβλεπα.

Προχθές, στο κατέβα, έλειπε μία!
Μα, πού πήγε;
Πού να έσκασε;
Δεν υπήρχε ίχνος πράσινης νεροκολοκύθας στον πεζόδρομο.
Στο γύρνα, πήγα να ψάξω στον κήπο μου.
Ήταν εκεί και με περίμενε, ανέγγιχτη απ' το "πέσε"!
Οι άλλες οι δυο, άμα δε βρω αναρριχητή, σίγουρα, κάπου θα σκάσουν!
Είδωμεν!
Ευχή, να σωθούν!










Πέσε κάτω και θα δεις... σε τι κόσμο θα βρεθείς
Αν σε πάρει η κατρακύλα...
Έτσι είναι, τί να γίνει;

νεροκολοκύθες = όνειρα (πιασμένα κι άπιαστα)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Το "κάτι" που μένει...