Μερικά κορίτσια δεν κλαίνε
Δημοσιεύθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2014 και έχει αναγνωσθεί 399 φορές.
Χρειάζεστε λιγότερο από ένα λεπτό για να διαβάσετε αυτό το άρθρο.
Το κορίτσι στις φωτογραφίες ήταν μόνο 19 ετών. Έχω μια κόρη στην ηλικία της και τη θεωρώ ακόμα παιδί. Όπως και η κόρη μου, έτσι και το κορίτσι στη φωτογραφία, ήταν ακόμα παιδί. Ένα παιδί που αναγκάστηκε να μεγαλώσει πρόωρα.
Από νωρίς βρέθηκε σε ένα περιβάλλον εχθρικό. Μισούσαν αυτήν και την οικογένειά της, όχι γιατί έκαναν κάτι κακό, όχι γιατί έφταιξαν σε τίποτε. Απλά και μόνο διότι γεννήθηκαν Κούρδοι, μόνο για αυτό.
Πολύ πιθανόν το κορίτσι αυτό να χρειάστηκε να μάθει από πολύ νωρίς να χειρίζεται το Καλάσνικοφ, για να προστατέψει τον εαυτό της ή τα μικρότερα αδέλφια της, όταν οι γονείς θα έλειπαν σε δουλειές. Πολύ πιθανόν να ήταν ο μόνος τρόπος να τρέψει σε φυγή τον όποιον επίδοξο εισβολέα του σπιτιού της, διότι η ιρακινή ή τουρκική ή συριακή αστυνομία δε θα το έκανε, αν την καλούσαν. Δε θα το έκανε γιατί τα έφερε έτσι η ιστορία, που η φυλή της να μην έχει χώρα και η χώρα στην οποία βρισκόταν να μην την αναγνωρίζει καν ως φυλή.
Παρηγορούνταν πιθανώς, όλα αυτά τα χρόνια, από το γεγονός, ότι μπορεί να μην την ενώνει τίποτε άλλο με τους άραβες συμπολίτες της, την ενώνει όμως σίγουρα η θρησκεία. Όλοι ήταν μουσουλμάνοι και μάλιστα σουνίτες. Μπροστά στο θεό δεν υπήρχε κάτι να τους χωρίζει.
Κι όμως. Ξαφνικά εμφανίστηκαν αυτοί. Έλεγαν, ότι αυτοί κατέχουν την απόλυτη θρησκευτική αλήθεια. Έλεγαν ότι όποιος δε συμφωνούσε μαζί τους, έπρεπε απλά να πεθάνει. Έλεγαν, ότι αυτή και οι άλλες γυναίκες του χωριού της έπρεπε να αλλάξουν τρόπο ζωής, αν ήθελαν να ζήσουν.
Πιθανώς η κοπέλα της ιστορίας μας είδε ανθρώπους να σκοτώνονται, πολεμώντας για το δικαίωμα να είναι αυτοί που θέλουν και όχι κάτι άλλο. Πιθανώς είδε ανθρώπους να πεθαίνουν από την πείνα , τη δίψα και τις κακουχίες, επειδή εκτοπίστηκαν γιατί δεν ήθελαν να αλλάξουν τα πιστεύω τους. Πιθανώς είδε ανθρώπους να εκτελούνται με φρικτό βασανιστικό τρόπο για τους ίδιους λόγους. Και αποφάσισε να πολεμήσει.
Πριν μερικές ημέρες όταν η ομάδα της, στην οποία συμμετείχαν και άλλες κοπέλες, περικυκλώθηκε από τζιχαντιστές και όλοι οι συμπολεμιστές της σκοτώθηκαν, αυτή πολέμησε μέχρι το τέλος και φύτεψε την τελευταία σφαίρα στο κεφάλι της.
Ήξερε, ότι το καλύτερο που μπορούσε να της συμβεί, αν την έπιαναν, θα ήταν μια ζωή αδιάκοπων βιασμών του σώματος και της ψυχής. Ένας συνεχής εξευτελισμός. Ή μπορεί απλά να την εκτελούσαν επί τόπου με αργό βασανιστικό τρόπο.
Πριν μερικές ημέρες μια άλλη συνομήλική της κοπέλα από τη Συρία έσωσε ένα 17μηνο μωρό από πνιγμό και το κράτησε στη ζωή 4 ημέρες στη θάλασσα, μέχρι να τις βρει κάποιο ελικόπτερο.
Κάποιες κοπέλες σαν αυτές μπορεί να τις συναντήσετε στην Αθήνα και αλλού στην Ελλάδα Δεν ήθελαν να φύγουν από τα σπίτια τους. Δεν ήθελαν να έρθουν εδώ και ίσως πρέπει να φύγουν. Όμως αξίζουν σεβασμό και αξιοπρέπεια.
Τουλάχιστον περισσότερο από τους εγχώριους διώκτες τους που όταν πρέπει να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, δεν ντρέπονται να κλαψουρίζουν στο κοινοβούλιο σαν κοριτσάκια.
Σαν κοριτσάκια; Μάλλον κάνω λάθος. μερικά κοριτσάκια δεν κλαίνε.
πηγή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το "κάτι" που μένει...