"Για να μάθω γράμματα."

Αφήνω τα δικά μου. Άλλη στιγμή και άλλα.

Λογικό είναι, αφού πήγα να μάθω γράμματα κι εγώ και συνάμα να ταίζω γουρουνάκια και να καθαρίζω σταύλους, για δυο χρόνια, σίγουρα πήγαν και οι αδελφές μου, για πολύ περισσότερα χρόνια.
Η χιλιομετρική απόσταση και το λίγο που βρισκόμαστε, δεν έτυχε να συζητήσουμε λεπτομέρειες για τις εμπειρίες μας.

Με αφορμή  το θέμα μου, τις ρώτησα.

Ευτυχώς, η Βάσω, το κοριτσάκι δίπλα στην Φωτεινούλα, πήγε να δουλέψει σε σπίτι, μετά το σχολείο, και πέτυχε πολλή καλή οικογένεια, που είχε παιδάκια και έμεινε πολλά χρόνια εκεί. Μετά σπούδασε κομμωτική, δούλεψε και σε εργοστάσια, παντρεύτηκε, όλα καλά!

Θυμάμαι την σκηνή, που είχε έρθει να με δει στον Βόλο.

Περπατούσα μια μέρα, με μια γεμάτη τραμιτζάνα κρασί και την κρατούσα αγκαλιά, σα να ήταν μωρό, γιατί ήταν ασήκωτη για την ηλικία μου και για τα χιλιόμετρα που έπρεπε να την κουβαλήσω...

Μια κοπέλα περπατούσε πίσω μου και με φώναξε:
"Κοριτσάκι, πάω κι εγώ στον δρόμο σου. Να σε βοηθήσω;"
"Όχι! Μόνη μου."
"Πώς σε λένε;"
"Κατινάκι..."
"Πού μένεις;"
"Γιατί ρωτάς;"
"Γιατί; Είναι κακό; Να σε βοηθήσω θέλω. Δως μου την τραμιτζάνα, να μην κουράζεσαι..."
"Δεν κουράζομαι. Έχω συνηθίσει. Μπορώ."
"Κουβαλάς συχνά, κρασί; Ποιος το πίνει τόσο πολύ;"
"Ναι... Οι θείοι μου."
"Σε θείους σου μένεις; Πού είναι η μαμά σου;"
"Στο χωριό."
"Στο χωριό; Κι εσύ, γιατί είσαι εδώ;"
"Για να μάθω γράμματα."
"Πηγαίνεις σχολείο; Είσαι καλή μαθήτρια;"
"Είμαι..."
"Αδελφάκια άλλα, έχεις;"
"Έχω πολλά, αλλά δεν τα βλέπω. Είναι μακριά."
"Πού είναι;"
"Στην Αθήνα."
"Τ' αγαπάς;"
"Τ' αγαπάω, αλλά δεν τα βλέπω..."
"Περνάς καλά, εκεί;"
"Γιατί ρωτάς; Ο θείος δε μ' αφήνει να μιλάω."
"Σε μένα να μιλάς, γιατί είμαι η αδελφούλα σου η Βάσω και ήρθα να σε δω..."

Κι ύστερα, τέλος αυτή η ανάρτηση!

Ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα, με μακριά μαύρα μαλλιά!
Την πίστεψα αμέσως, ίσως γιατί το είχα ανάγκη.
Θα μπορούσε όμως και να μην ήταν, τώρα που το σκέφτομαι!