Πέμπτη 23 Οκτωβρίου 2014

Ντοκιμαντέρ Στην κόψη της ιστορίας-ταγματάρχης Δημήτρης Κασλάς

Την Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2014 και ώρα 14:00 η ΝΕΡΙΤ θα προβάλει το ντοκιμαντέρ Στην κόψη της ιστορίας-ταγματάρχης Δημήτρης Κασλάς

 
Την Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2014 και ώρα 14:00 η ΝΕΡΙΤ θα προβάλει το ντοκιμαντέρ Στην κόψη της ιστορίας-ταγματάρχης Δημήτρης Κασλάς
Παραγωγή:Ελληνική
Σκηνοθέτης: Γιώργος Λάγδαρης - Κώστας Ανέστης
Έρευνα: Αλέξανδρος Καπανιάρης Διεύθυνση Φωτογραφίας: Δημήτρης Κορδελάς Μουσική : Ανδρέας Κατσιγιάννης Μοντάζ: Αθανασία Ξαφάρα Παραγωγή: Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Μαγνησίας, Δήμος Ζαγοράς, Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Τρικάλων
Η ταινία «Στην κόψη της ιστορίας-ταγματάρχης Δημήτρης Κασλάς» ακολουθεί το νήμα της ζωής του Δ. Κασλά από τη γέννηση του στο Πουρί Μαγνησίας το 1901 έως το θάνατο του το 1966 και εστιάζει κυρίως στην ηρωική του δράση ως διοικητή του 2/5 τάγματος πεζικού στην υπεράσπιση του υψώματος 731 στη διάρκεια της εαρινής επίθεσης των Ιταλών την άνοιξη του 1941.
Η ηρωική και μαρτυρική πορεία της ζωής ενός απλού ανθρώπου από ένα χωριό του Πηλίου συναντιέται με σημεία «κλειδιά» της ελληνικής Ιστορίας : Μικρά Ασία – πόλεμος του 40 – αντίσταση – μετεμφυλιακή Ελλάδα.
Στην καρδιά της ταινίας υπάρχει μια διαφορετική ματιά στο «κρυμμένο» έπος του Μαρτίου 1941: ενώ οι τύχες του πολέμου έχουν πια κριθεί, μια τελευταία ηρωική αντίσταση προβάλλεται στο ύψωμα 731 απέναντι στην εαρινή επίθεση των Ιταλών.
Επικεφαλής στον «καταραμένο λόφο» ο ταγματάρχης Κασλάς που κατορθώνει, μαζί με τους στερημένους και ταλαιπωρημένους στρατιώτες του από τα Τρίκαλα και τη Καρδίτσα, να κρατήσει το ύψωμα βάζοντας τη σφραγίδα του στην αποτυχία της ιταλικής εαρινής επίθεσης και κάνοντας τον Μουσολίνι που παρακολουθούσε τις εξελίξεις από πολύ κοντά να αποχωρήσει απογοητευμένος.
Μοναδικά ντοκουμέντα της ταινίας είναι οι ζωντανές μαρτυρίες των συμπολεμιστών του Δημ. Κασλά, 20χρονων παιδιών το 40-41, που δίνουν την αληθινή όψη ενός έπους που όμως δεν έπαψε να είναι ένας σκληρός, απάνθρωπος και αιματηρός πόλεμος.
Η κάμερα περιπλανιέται στους πραγματικούς τόπους: στο ίδιο το ύψωμα 731 με φανερά 68 χρόνια μετά, τα σημάδια των βομβαρδισμών, την Κλεισούρα, τους Βουλιαράτες, τον ορεινό όγκο της Τρεμπεσίνας. Με τη χρήση αρχειακού υλικού, όπως τα κινηματογραφικά ντοκουμέντα της εποχής-επίκαιρα, συνεντεύξεις ειδικών, απογόνων συμπολεμιστών του αλλά και επιζώντων συμπολεμιστών του και κυρίως με το ζωντάνεμα του αρχείου του ίδιου του Δ Κασλά, μέσα από φωτογραφίες, ηχητικά ντοκουμέντα, προσωπικά και πολεμικά ημερολόγια, κείμενα και άλλα μέσα, αποτυπώνεται η πολυτάραχη περίοδος από τη δεκαετία του 20 έως τη δεκαετία του 60 και η συμμετοχή του Πηλιορείτη αξιωματικού στις τρεις εποποιίες: Μικρασιατική εκστρατεία, ελληνοιταλικός πόλεμος και αντίσταση. Αδιάλυτα δεμένη με τα μεγάλα γεγονότα των πολέμων η προσωπική ζωή του ήρωα της ταινίας περνάει μέσα από το αφηγηματικό νήμα χρωματίζοντας την ιστορία με τα έργα της ειρήνης : τη δημιουργία οικογένειας, τις δυσκολίες της καθημερινότητας και την καταγραφή των πολεμικών αναμνήσεων.
Το 2010 η ταινία συμμετείχε στο 12ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, στο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Πάτρας- 12ο Διεθνές Πανόραμα και στο Φεστιβάλ Ελληνικού ντοκιμαντέρ Χαλκίδας.
πηγή

"Για σένα που λατρεύω" STAVENTO feat Βιολέττα

Οι Violet Dgkl και Petros Zagoris κοινοποίησαν τη φωτογραφία του χρήστη Stavento.
Πέρασε αλήθεια αρκετός καιρός ...
ηρθε λοιπόν η ώρα μας για το νέο μας τραγούδι !!
"Για σένα που λατρεύω"
STAVENTO feat Βιολέττα
ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 27/10

συντονιζόμαστε αλάνια
Dromos Fm 898
Κοσμοράδιο 95,1/Cosmoradio 95,1
Sok FM 104.8
και σε μεγάλα ραδιόφωνα όλης της Ελλάδας
Η Violet Dgkl κοινοποίησε φωτογραφία από Stavento.
πραγματικά πέρασε πολύς καιρός ανυπομονησίας! "για σένα που λατρεύω" λοιπόν...Έρχεται!!

"ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΑ ΝΕΑ"

"ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΤΙΚΑ ΝΕΑ"
Να ευχαριστήσω θερμά τη Γεωργία Ρωμαίου και τους φίλους της, καθώς και τη Μαίρη Διβάρη για τα χρήματα που έστειλαν και που ήδη χρησιμοποιήθηκαν για την ανακούφιση των καραβοτσακισμένων προσφύγων.
Προχθές, με τη φοβερή θαλασσοταραχή έφτασαν 41 άνθρωποι (ανάμεσά τους 3 παιδιά 1-3 ετών). Η πλαστική βάρκα είναι πραγματικά θαύμα πως κατάφερε να φτάσει ως το Κρούντερ φορτωμένη με 41 ανθρώπους και με τα κύματα που είχε την Κυριακή. Σήμερα έφτασε άλλη ομάδα 46 ανθρώπων.
Οι άνθρωποι που φτάνουν καθημερινή μεταφέρονται συνήθως αυθημερόν στο Βαθύ. Αυτοί όμως που έχονται Παρασκευή απόγευμα ή Σαββατοκύριακο είναι αναγκασμένοι να μείνουν στο Καρλόβασι μέχρι το μεσημέρι της Δευτέρας.
Όπως ήδη ενημέρωσα, στο Καρλόβασι δεν υπάρχει καμμιά απολύτως πρόβλεψη. Και Κόκκινος Βράχος δεν υπάρχει ούτε λαϊκή, ο΄πυτε μη λαϊκή επιτροπή. Για τούτο μαζευτήκαμε κάποιες γυναίκες κατ' αρχήν (ελπίζουμε να αποχτήσουμε και σερνική εκπροσώπηση) προκειμένου να φροντίζουμε για τις άμεσες ανάγκες αυτών των ανθρώπων, κυρίως όταν αναγκάζονται να μείνουν Σαββατοκύριακο (οι γυναίκες και τα παιδιά σε ένα μικρό οίκημα του Λιμενικού και οι άντρες στο ύπαιθρο, σε περίπτωση που ο αριθμός είναι μεγάλος). Μπορεί όπως γράφει παρακάτω σε σχόλιο η Maniana Poni στο Κέντρο του Βαθιού να υπάρχει επάρκεια από γάλατα και πάνες, αλλά εδώ δεν υπάρχει τίποτα. Κάθε φορά λοιπόν πρέπει να προμηθευόμαστε τα απαραίτητα.
Για ενημέρωσή σας παραθέτω τί χρειάζεται συνήθως:
Χλωρίνη για τον καθαρισμό του μικρού δωματίου παραμονής και της υποτυπώδους τουαλέτας
Σαπούνι
Χαρτί τουαλέτας
Πλαστικά πιάτα, ποτήρια, πηρουνια
Γάλα για τα παιδιά (καλοδεχούμενα και μπισκότα)
Πάνες για τα μωρά, μωρομάντηλα και μπιμπερό
Σερβιέτες για τις γυναίκες
Παξιμάδια (πάντα χρήσιμα για να βάλει κανείς κάτι στο στόμα του και διατηρούνται).
Στο ταμείο. της ας πούμε, ομάδας μας, έχουμε αυτή τη στιγμή 237 ΕΥΡΩ και σας βεβαιώνω πως θ είναι τα πιο καλοξοδεμένα 237 ΕΥΡΩ ever!

« OΙΑ ΗΩ Ω ΥΙΕ ΑΕΙ ΕΙ »



Έξι μαγικές λέξεις
των αρχαίων Eλληνικών !!!


« OΙΑ ΗΩ Ω ΥΙΕ ΑΕΙ ΕΙ »
που σημαίνει
« Όπως η αυγή γιέ μου να είσαι πάντα!!!»

Προσέξατε κάτι?
Ούτε ένα σύμφωνο, σε μια πλήρη φράση !!!
Σε ποία άλλη γλώσσα θα μπορούσε να συμβεί αυτό;

Τα μήλα Ζαγορίν... "τρεχουν"

Τα μήλα Ζαγορίν... "τρεχουν"
Tα μήλα Ζαγορίν "τρέχουν" εδώ και 7 χρόνια και στηρίζουν τον Ζαγοριανό αθλητή Θανάση Κοντογιάννη, ο οποίος έχει καταφέρει να θεωρείται ένας από τους καλύτερους δρομείς βουνού σε όλη την Ελλάδα και έχει ανέβει στο βάθρο πολλές φορές, προάγοντας τον αθλητικό και υγιεινό τρόπο ζωής.

Πρόσφατα κατέκτησε τον τίτλο του Υπερμαραθωνοδρόμου τρέχοντας 80 χιλιόμετρα στα Ζαγοροχώρια (ΤERRA 80) μετά από 11 ώρες και 38 λεπτά .
Και έπεται και συνέχεια...
www.zagorin.gr
facebook.com/ZagorinApple

*O  Θανάσης Κοντογιάννης θα τρέξει με την επίσημη υποστήριξη του Αγροτικού Συνεταιρισμού Ζαγοράς Πηλίου, στον Υπερμαραθώνιο Παρθένου Δάσους  Παρανεστίου (Virgin Forest Ultra Trail-V.F.U.T.), από 24-26 Οκτωβρίου  στο Παρανέστι Δράμας, 159.420 μέτρων.

O ΡΟΛΟΣ ΤΟY ΠΑΤΕΡΑ ΣΤHΝ AΝΑΤΡΟΦH ΤΟY ΠΑΙΔΙΟY (Δ. Νατσιός)

O ΡΟΛΟΣ ΤΟY ΠΑΤΕΡΑ ΣΤHΝ AΝΑΤΡΟΦH ΤΟY ΠΑΙΔΙΟY (Δ. Νατσιός)
«Τὰ παιδιά μας πνίγονται, τὰ φυλακίσαμε στὸ κλουβὶ τῆς τεχνοκρατούμενης ἐποχῆς μας. Τὸ σχολεῖο, τὰ φροντιστήρια, τὰ ἀθλήματα, ἡ μουσική, τὰ μπαλέτα, τὰ ἰδιαίτερα καὶ ἡ τηλεόραση, δὲν ἀφήνουν παρὰ μόλις λίγο χρόνο γιὰ νὰ τὰ φιλήσουμε καὶ νὰ ποῦν “καληνύχτα”».
Ἀνήκω σὲ μιὰ γενιά, ποὺ ἴσως εἶναι ἡ τελευταία ποὺ πρόλαβε νὰ γευτεῖ, νὰ νιώσει, νὰ βιώσει τὴν βαριὰ σκιὰ τοῦ πατέρα στὸ σπίτι. Μεγάλωσα σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ τὴν χαρακτήριζε -ἂς μοῦ ἐπιτραπεῖ τὸ ἀδόκιμο τῆς φράσης ἡ εὐλογημένη ἔλλειψη κάποιων ἀγαθῶν, ποὺ σήμερα ὑπερεκχειλίζουν στὰ σπίτια μας. Μίλησα γιὰ ἔλλειψη ἀγαθῶν, γιὰ τὴν «ἔντιμον πτωχείαν» τοῦ καθ’ ἡμᾶς Παπαδιαμάντη. Δὲν ἔλειπε ὅμως τὸ ὄντως ἀγαθόν, καὶ χρησιμοποιῶ τὸν ὄρο μὲ τὴν ἀρχαιοελληνική του σημασία, ποὺ σημαίνει τὸ καλό, τὸ χρηστό, τὸ ἐνάρετο. Τὸ καλὸ αὐτό, τὸ ἐξεικόνιζε ὁ πατρικὸς λόγος, προσταγὴ καὶ εὐχὴ συνάμα, «πρόσεξε, ὅταν μεγαλώσεις νὰ γίνεις χρήσιμος ἄνθρωπος στὴν κοινωνία». Πόσο βαθιὰ σοφία ἀνέδιδε ἡ φαινομενικῶς ἁπλοϊκὴ αὐτὴ φράση, σοφία ποὺ πήγαζε καὶ ἀπὸ βίον ἐνάρετο, διότι, ὅπως μᾶς κανοναρχεῖ ὁ παλαιὸς ἐκεῖνος δάσκαλος τοῦ πατέρα, ὁ Πλούταρχος: «οὐ γὰρ ὁ λόγος τοσοῦτον, ὅσον ὁ βίος εἰς τὴν ἀρετὴν ἄγει». Βαριά, καταλυτικὴ ἡ παρουσία τοῦ πατέρα στὸ σπίτι, ἀνακούφιζε τὴν δύσμοιρη μάνα, ποὺ ἀνεχόταν, βάσταζε τὰ βάρη, τὴν βάσανο καὶ τὴν τυραννία τῆς τροφῆς καὶ ἀνατροφῆς μας.
Ὑπῆρχε ὁμολογῶ μιὰ ἀπόσταση τότε τοῦ παιδιοῦ ἀπὸ τὸν πατέρα, μιὰ ἀκριβῶς πατρικὴ ἀπόσταση, ἤθελε νὰ τὸν βλέπουμε σὰν πατέρα, δὲν ἀπέφευγε τὴν πατρικὴ εὐθύνη. Δράττομαι τῆς εὐκαιρίας καὶ θὰ ὑπενθυμίσω αὐτὸ ποὺ σημειώνει ἕνας σύγχρονος παιδαγωγός, ἀναφερόμενος στὴν ἀλλοίωση-ἔκπτωση, ποὺ παρατηρεῖται σήμερα στὸν πατρικὸ ρόλο. Ὁ γονέας, σημειώνει, ποὺ λέει στὸ παιδί του «μὴ μὲ βλέπεις σὰν πατέρα, ἐγὼ θέλω νὰ εἶμαι φίλος σου», εἶναι ὁ ἴδιος ἕνα ἀνώριμο παιδί, ποὺ παραιτεῖται ἀπὸ τὴν πατρική του εὐθύνη καὶ δημιουργεῖ στὸ παιδί του αἴσθημα ἀνασφάλειας, ποὺ θὰ φτάσει στὸν πανικό. Τὰ παιδιὰ θὰ βροῦν εὐκαιρίες στὴν ζωή τους ν’ ἀποκτήσουν φίλους, εἶναι ὅμως ἀμφίβολο, ἂν θὰ βροῦν κάποιον ἄλλον πατέρα, ὅταν, οὔτε ὁ πατέρας τους δὲν θέλει νὰ εἶναι πατέρας τους καὶ τοὺς ζητάει νὰ μὴν περιμένουν τίποτε πιὸ πολὺ ἀπ’ αὐτόν, ἀπ’ ὅ,τι θὰ περίμεναν ἀπὸ κάποιον φίλο. Θὰ μπορούσαμε νὰ προσθέσουμε πὼς ἡ ὀρθὴ καὶ σωστὴ ἱεράρχηση τοῦ γονικοῦ ρόλου, ἀπαιτεῖ πρῶτα νὰ εἶσαι πατέρας καὶ γονιὸς καὶ ἔπειτα φίλος. Καὶ νὰ προσεχθεῖ αὐτό, μιλάω γιὰ ἱεραρχία καὶ ὄχι γιὰ κυριαρχία. Ἡ ἱεραρχία προϋποθέτει ἀλληλοσεβασμὸ καὶ ὑπευθυνότητα, ἡ κυριαρχία ἐμπεριέχει αὐταρχισμὸ καὶ σκληρότητα.
Τὶς παλαιότερες ἐκεῖνες ἐποχὲς ἦταν ὄντως «διακριτοὶ οἱ ρόλοι» στὴν ἑλληνικὴ οἰκογένεια, δὲν εἶχε ἀκόμη εἰσαχθεῖ τὸ μικρόβιο τῆς ξενοήθειας, τῆς ἀλόγιστης μίμησης ξένων πρὸς τὴν παράδοσή μας προτύπων. Τὶς δεκαετίες ποὺ παρῆλθαν συνέβη μιὰ ἀλλαγὴ τοῦ τρόπου ζωῆς μας, τοῦ πολιτισμοῦ μας ἐν γένει. Καὶ ὁ πολιτισμὸς ἀλλάζει, ὅταν μεταβάλλονται, ὄχι ἰδέες ἢ ἀξίες, ἀλλὰ οἱ ἀνθρώπινες ἀνάγκες. Ἀκριβέστερα: ἡ ἱεράρχηση τῶν ἀναγκῶν. Θαμπωμένοι ἀπὸ τὸν παρασιτικὸ καταναλωτισμὸ καὶ τὴν ὑλικὴ εὐημερία τῆς Δύσης, ὑψώσαμε ὡς ἐθνικὸ ἰδεῶδες, ὡς ὑπέρτατη ἀνάγκη, τὴν ἀντιγραφὴ-βίωση αὐτῆς τῆς εὐζωίας, μὲ συνέπεια τὴν σημερινὴ πνευματικὴ παρακμή, τὸν σεφέρειο πνευματικὸ νεοπλουτισμό. Καὶ αὐτὸ ποὺ ὀνομάζουμε σήμερα κρίση τοῦ οἰκογενειακοῦ θεσμοῦ εἶναι ἀντανάκλαση μιᾶς γενικότερης κοινωνικῆς παρακμῆς ἢ καὶ τὸ ἀντίστροφο.
Οὐδέποτε ὑπῆρχαν στὸν τόπο μας τόσοι ἐγγράμματοι καὶ τέτοια φτώχεια πνευματική. Σήμερα ἔχουμε θεοποιήσει τὸν διπλωματοῦχο τεχνοκράτη καὶ λησμονήσαμε πὼς κάθε κοινωνία, ποὺ θέλει νὰ προκόψει, ἔχει πρῶτα ἀνάγκη χαρακτήρων (χρήσιμων ἀνθρώπων) καὶ κατόπιν τεχνοκρατῶν. Καὶ ὁμιλῶ γιὰ τὴν τεχνική, τὴν ἐπιστήμη ἐκείνη, ποὺ χωριζόμενη ἀρετῆς, καὶ στερούμενη ἠθικοῦ στόχου, γίνεται αὐτοσκοπὸς καὶ ποὺ ἐπιτρέπει μὲν νὰ πᾶμε στ’ ἀστέρια, ἀνέχεται δὲ ἑκατομμύρια νὰ λιμοκτονοῦν καὶ νὰ θερίζονται ἀπὸ μεσαιωνικὰ νοσήματα. Μιλήσαμε πρὶν γιὰ κρίση τῆς οἰκογένειας καὶ μιὰ καὶ τὸ θέμα μας εἶναι ὁ ρόλος τοῦ πατέρα στὴν διαπαιδαγώγηση τοῦ παιδιοῦ, ὀφείλουμε, ἐντίμως καὶ εὐθαρσῶς, νὰ παραδεχτοῦμε πώς, κατὰ τὴν ταπεινή μου γνώμη, ὑπεύθυνος γιὰ τὴν σημερινὴ ἀλλοτρίωση καὶ ἀστοχία τοῦ οἰκογενειακοῦ θεσμοῦ εἶναι κυρίως ὁ πατέρας. Καὶ αὐτὸ γιατί ἡ μάνα διατηρεῖ ἢ μᾶλλον διέπεται ἡ σχέση της πρὸς τὸ παιδί, ἀπὸ αὐτὴν τὴν, γλυκοθώρητη καὶ συγκινητικὴ σὲ ὅλους μας εὐαισθησία, τὴν διακρίνει, σ’ ὅλους τοὺς τόπους καὶ τοὺς χρόνους, τὸ εὐμετάβλητον καὶ εὐπροσήγορον τοῦ χαρακτήρα, τὸ ὁποῖο μετουσιώνεται σὲ μιὰν μανικὴ ἀγαπὴ πρὸς τὸ παιδί, μιὰν ἀγάπη πού, γιὰ νὰ δανειστῶ μιὰ εὐαγγελικὴ ρήση, «καὶ αἱ πύλαι τοῦ ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς». Ἄρα, δεχόμενοι τὸ ἀξίωμα αὐτὸ τῆς αἰώνιας μάνας, ὀφείλουμε νὰ στραφοῦμε στὸν πατέρα καὶ νὰ μιλήσουμε γιὰ κρίση τοῦ πατρικοῦ ρόλου.
Ἡ δυσαρμονία τῆς σχέσης καὶ ἡ ἔλλειψη διαύλων ἐπικοινωνίας, ποὺ ἐντοπίζονται σήμερα, κυρίως κατὰ τὴν ἀνυπότακτη ἐφηβεία, μεταξὺ πατέρα καὶ παιδιοῦ εἶναι ἀπότοκα τῆς διάχυσης τῆς πατρότητας σὲ πολλαπλοὺς ρόλους, ὅπως αὐτοῦ τοῦ ἐπαγγελματία, τοῦ ἐπιζητοῦντος καριέρα καὶ οἰκονομικὴ ἐπιφάνεια, ὁ ὁποῖος εἰς ἀντιστάθμιση καὶ ἀναπλήρωση τῆς πατρικῆς του ἀνεπάρκειας, προσφέρει στὸ παιδί του ἕνα εἴδωλο τοῦ ἑαυτοῦ του, ποὺ μετασκευάζεται σὲ παροχὴ πληθώρας ἀγαθῶν. Καὶ δὲν μιλῶ γιὰ ἀπουσία ἀγάπης, ἀλλὰ γιὰ μιὰ νοσηρὴ ἔκφραση ἀγάπης, γιὰ ἔλλειψη ἐπικοινωνίας. Ὅπως σημειώνει ὁ τροπαιοῦχος νομπελίστας μας, ὁ Σεφέρης «ἐκεῖνο ποὺ κάνει τὶς σχέσεις μοναδικὲς εἶναι ἡ ἐπικοινωνία. Καὶ ὅσο βαθύτερη εἶναι ἡ ἐπικοινωνία τόσο κάνει τὸν ἄνθρωπο, ἀνθρώπινο».
Τὸ πρόβλημα λοιπὸν ἐπικεντρώνεται στὸ πῶς ἀγαπάει ὁ πατέρας τὸ παιδί. Σήμερα αὐτὴ ἡ ἀγάπη ἐκφράζεται συνήθως μὲ τὴν παροχὴ ὑλικῶν ἀγαθῶν, διασκεδάσεων καὶ μὲ τὶς λεγόμενες μορφωτικὲς εὐκαιρίες. Τὰ καλὰ σχολεῖα, ἡ πολλὴ τροφή, τὰ ροῦχα, τὰ πάμπολλα παιχνίδια, ἡ δική τους τηλεόραση ἢ ὁ προσωπικὸς ὑπολογιστής, ἀντικαθιστοῦν τὴν πατρικὴ ἀγάπη ἢ εἶναι μέσα καὶ τρόποι ἐξαγορᾶς αὐτῆς τῆς ἀγάπης. Ὅλα αὐτὰ ὅμως εἶναι ἔμμεσες ἐκδηλώσεις ἀγάπης, ποὺ δὲν μποροῦν νὰ τὶς καταλάβουν τὰ παιδιά. Οἱ ἄμεσες μορφὲς ἀγάπης ἀπαιτοῦν χρόνο, ἑκούσια ὑπομονή, ὁ πατέρας νὰ ἀφιερώνει χρόνο ἱκανὸ στὸ παιδί του, νὰ μιλάει, νὰ παίζει, νὰ ἀστειεύεται, νὰ ἐργάζεται μαζί του, νὰ τὸ ἐνθαρρύνει μὲ τὴν παρουσία του. Παρενθετικὰ θέλω νὰ σημειώσω τὸ ἑξῆς: Ὡς ἐκπαιδευτικὸς ποτὲ δὲν ἄκουσα μαθητὴ –καὶ τὸ λέω μὲ παράπονο– νὰ μεταφέρει στὴν τάξη ἐξωσχολικὲς ἐμπειρίες καὶ γνώσεις, χωρὶς νὰ ἀρχίζει τὸν λόγο του μὲ τὴν στερεότυπη πλέον φράση «Κύριε, εἶδα στὴν τηλεόραση». Οὐδέποτε –καὶ ἐδῶ εἶναι τὸ ἀνησυχητικό– ἄκουσα νὰ λέει «Κύριε, μοῦ εἶπε ὁ μπαμπάς μου». Πρόσφατα ἡ ἐφημερίδα «Τὸ Βῆμα» σὲ ἔρευνά της διαπίστωσε πὼς μόνον ἕνας στοὺς ἕξι μαθητὲς στὴν Ἑλλάδα βοηθιέται στὰ μαθήματα ἀπὸ τὸν πατέρα του. Ἀλλὰ σήμερα –κι αὐτὸ πρέπει νὰ τονισθεῖ ὡς ἕνα ἄλλο πυορρέον τραῦμα τῆς περὶ πολλὰ τυρβαζομένης ἐποχῆς μας– καὶ νὰ θέλει ὁ γονέας, ὁ πατέρας, νὰ δείξει τὴν ἀγάπη του στὸ παιδί, δὲν βρίσκει εὐκαιρία. Τὰ παιδιά μας πνίγονται, τὰ φυλακίσαμε στὸ κλουβὶ τῆς τεχνοκρατούμενης ἐποχῆς μας. Τὸ σχολεῖο, τὰ φροντιστήρια, τὰ ἀθλήματα, ἡ μουσική, τὰ μπαλέτα, τὰ ἰδιαίτερα καὶ ἡ τηλεόραση, δὲν ἀφήνουν παρὰ μόλις λίγο χρόνο γιὰ νὰ τὰ φιλήσουμε καὶ νὰ ποῦν «καληνύχτα».
Θὰ ἤθελα στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ προσθέσω κάτι. Τὰ παιδιά μας δὲν τὰ δημιουργήσαμε, δὲν μᾶς τὰ χάρισε ὁ Θεός, γιὰ νὰ μᾶς ἱκανοποιοῦν ἐγωϊστικά. Δὲν εἶναι τὰ παιδιά μας γιὰ νὰ ἐφαρμόζουμε πάνω τους δικές μας ἐπιθυμίες ἢ νὰ παίρνουμε ἐμεῖς ναρκισσιστικές, ἐγωϊστικὲς ἱκανοποιήσεις ἀπ’ αὐτά. Τὸ νὰ τὰ καταπιέζουμε μὲ πολλαπλὲς δραστηριότητες, εἰς βάρος, πολλὲς φορές, τῆς εὔθραυστης ψυχικῆς τους ὑγείας, φανερώνει δική μας χαμηλὴ αὐτοεκτίμηση καὶ ματαιοδοξία, ποὺ ἐπιζητεῖ κοινωνικὴ ἄνοδο καὶ ἀναγνώριση μέσῳ τῶν παιδιῶν μας. Γι’ αὐτὸ δὲν εἶναι λίγοι αὐτοὶ ποὺ μιλοῦν γιὰ τὸ «τέλος τῆς ἀθωότητας». Ἡ βασιλικὴ ὁδὸς γιὰ τὴν πνευματικὴ θωράκιση καὶ διαπαιδαγώγηση τοῦ παιδιοῦ εἶναι ἡ ἐπιστροφὴ –ὄχι μὲ τὴν ἔννοια τῆς ἄγονης συντήρησης– στὴν παράδοση τοῦ Γένους μας! Τὸν τελευταῖο ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ζηλέψει ὁ Ἕλληνας πατέρας εἶναι τὸν Ἀμερικάνο ἢ Δυτικοευρωπαῖο πατέρα ποὺ παραδέρνεται σήμερα στοὺς σκοπέλους τοῦ μηδενισμοῦ καὶ τοῦ ἀτομικισμοῦ. Ὁ Γερμανὸς φιλόσοφος Οὔλριχ Μπέκ, σὲ πρόσφατο βιβλίο του, μιλᾶ γιὰ καρικατούρα τοῦ πατέρα στὴν Δύση, ποὺ ὁδήγησε στὴν ἔξαρση τῶν ναρκωτικῶν, στὴν ἐφηβικὴ ἐγκληματικότητα, στὴν ἀνία, στὴν ἀθεΐα, τὸν κορεσμό, στὴν ἀνικανότητα ἀγάπης καὶ ἀνθρώπινης σχέσης μὲ τὸν Ἄλλον.
πηγή

Για τη στήριξη του Συλλόγου "Η ΠΙΣΤΗ" - Βόλος

Η "ΗΡΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ", για τη στήριξη του Συλλόγου "Η ΠΙΣΤΗ" (Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων παιδιών με καρκίνο), διοργανώνει τριήμερο εκδηλώσεων, με βάση την Έκθεση Βιβλίου, στον "Πολυχώρο Φουντούλη" στις 3, 4 και 5 Νοεμβρίου 2014, στις 17.00 μ.μ., με πολλές παράλληλες εκδηλώσεις, όπως ανάγνωση παραμυθιών, ζωγραφική από παιδιά για τα παιδιά , ταχυδακτυλουργικά κόλπα, μουσική.
Σε όλες τις εκδηλώσεις η είσοδος είναι ΔΩΡΕΑΝ.
Σε όλα τα βιβλία της Έκθεσης θα υπάρχει η προνομιακή έκπτωση του 20% -30%- 50% και από τα έσοδα η "ΗΡΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ" θα δωρίζει 1€ για κάθε βιβλίο που θα πουλήσει ( οι τιμές των βιβλίων είναι από 4 μέχρι 12ευρώ).
Ελάτε λοιπόν κι εσείς, στις 3,4 και 5 Νοεμβρίου, στις 5-10 το απόγευμα, στον Πολυχώρο Φουντούλη, για να ενώσουμε τις δυνάμεις μας. Γιατί η ενότητα είναι δύναμη.

Το τραγούδι του Λουκάνικου!

Το τραγούδι του Λουκάνικου!


Μουσική Στίχοι Ερμηνεία Χρήστος Δενδρινός
Ενορχήστρωση Άκης Μελής
Χρήστος Δενδρινός: https://www.facebook.com/christos.den...
Σελίδα:https://www.facebook.com/pages/Christ...

ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ

Από κουτάβι αλήτευα στους δρόμους της Αθήνας,
ποτέ μου δε με φόβισε ο ήχος της σειρήνας.
Με τον Κανέλλο γαύγιζα για αυτά που ενοχλούσαν,
μα κάποιοι τύποι πιο εκεί μας παρακολουθούσαν.

Στα Εξάρχεια τριγύριζα την πείνα μου να κλέψω,
και κάτι όνειρα παλιά να θέλω να χωνέψω.
Και όπως καθόμουν αραχτός και χάιδευαν τα αφτιά μου,
είπα να κάνω αληθινά τα ψεύτικα όνειρά μου.

Μια νύχτα που κατέβαινα για βόλτα στην πλατεία,
είδα καπνό και κόσμο, μεγάλη φασαρία.
Σε αυτούς που ήταν απέναντι να θέλω να γαυγίζω,
μα πες μου γιατί ξαφνικά άρχισα να δακρύζω…

Κάνε μου νόημα σε ποιους θες να αγριέψω,
με κράνη που γυαλίζουνε απόψε θα παλέψω.
Κι αν όλα είναι ασπρόμαυρα, τα χρώματα χωρίζω,
για να μπορώ το αίμα σας και γω να ξεχωρίζω.

Δεν θέλω απόψε να κρυφτώ, δεν θέλω να σας χάσω.
Κι αν τρέχω λίγο πιο πολύ δεν θα σας προσπεράσω.
Μολότοφ δεν κρατάω εγώ μα ξέρω να γρυλίζω,
για ελπίδες και για όνειρα πάντα θα τους γαυγίζω.

Λουκάνικο με είπατε και έγινα πρώτη μούρη,
εξώφυλλο στο time για να μας φέρει γούρι.
Και όπως λοιπόν ξεφύλλιζα, σκυλίσια η ζωή μου,
σας γλύφω πάλι τις πληγές με την αναπνοή μου.


Και τώρα πια που έφυγα, μου λείπετε, και λείπω.
Τα όνειρά σας τα έχω εδώ, δεν τα εγκαταλείπω.
Μη τα πετάξετε ποτέ, μην γίνουν όλα ίδια,
οι σκύλοι δε μπορούν να βρουν όνειρα σε σκουπίδια.

Θες, δε θες, θα είμαι η θέα σου!...








Είναι ένα πλαστικό πατάκι του 1980, της ΠΛΑΣΤΟΜΕΡ!
Το μόνο που αδικήθηκε πολύ απ' την μάχη "του πέτα"!
Βγήκε απ' το σπίτι με προορισμό τα σκουπίδια, ένα συναισθηματικό κλικ, απαίτησε φωτογράφιση, μια στάση για "τιμή" στον κήπο, κόλλησαν δυο φανάρια... κι έμεινε ακόμα, εκεί, δίπλα, στα όρθια... περιμένοντας άλλη μέρα, πιο ψυχρή, εκτός κι αν φυτρώσει και βγάλει νέα πλαστικά πατάκια....

Έχει μεγάλη ιστορία αυτό το πλαστικό πατάκι!

Ας την πω, για τις γοργονούλες μου....

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα κορίτσι από χωριό που δεν είχε λεφτά για να σπουδάσει, αλλά ούτε όμως και μυαλό!
Πήγε στην Αθήνα για τρεις μήνες, δούλεψε στην Κολούμπια, αλλά της έλειπε πολύ η μαμά της, που ήταν μόνη της στο χωριό.
Θα μπορούσε να πάει και στην Αφρική, εκεί που έχει τίγρεις και θηρία, εκεί που ήταν οι αδελφές της, αλλά, όχι επειδή φοβόταν τα θηρία, αλλά επειδή της έλειπε η μαμά της, που ήταν μόνη στο χωριό, δεν πήγε!
Έτσι, γύρισε στον Βόλο και μια ωραία μέρα, βρήκε δουλειά και χάρηκε πολύ!
Έπρεπε να είναι στις 7 το πρωί, εκεί, στο Εργοστάσιο, αλλιώς, πάει η δουλειά και τα λεφτά και το "κοντά" στο χωριό και στην μαμά!
Το Εργοστάσιο ήταν στην Βιομηχανική Περιοχή του Βόλου! Ούτε που ήξερε το κορίτσι, τότε, πόσο μακριά ήταν!
Γι' αυτό, την πρώτη μέρα, πήρε ταξί και πήγε πολύ νωρίτερα, για να την πάρει το αφεντικό!
Ήταν πολύ χαρούμενη!Θα μάζευε λεφτά, θα βοηθούσε την μαμά, θα την έπαιρνε κοντά της, θα νοίκιαζαν μόνες τους σπίτι! Τι χαρά!
Ήταν νύχτα! Χειμώνας και τότε αργεί ο ήλιος να βγει.
Ήταν αυθόρμητο κορίτσι, ανοιχτό και καλόκαρδο.
Κάθισε στο πίσω κάθισμα του ταξί και έγιναν φίλοι με τον ταξιτζή!
Του εξομολογήθηκε την χαρά της, δεν ήταν άλλωστε κρυφή! Βρήκε δουλειά!
Εκείνος την συνεχάρηκε, την ρώτησε από που είναι, της είπε κι ότι ήταν όμορφη!
Το κορίτσι τον ευχαρίστησε, του είπε ότι είναι από χωριό, δηλαδή την Ζαγορά, είπαν κι άλλα χαρούμενα πράγματα, ώσπου έφτασαν!
"Εδώ, είναι!" της είπε.
Τότε, εκείνη, τον πλήρωσε, κι εκείνος, που το κορίτσι τον θεώρησε φίλο, τής κράτησε το χέρι και δεν την άφηνε να βγει απ' το αυτοκίνητο!
"Μα, πού θα πας; Κάτσε εδώ! Είναι μαύρα σκοτάδια έξω! Πού θα καθίσεις μόνη σ' αυτή την ερημιά;"
Τότε, το κορίτσι που κατάλαβε ότι αυτός ο κύριος, δεν ήταν καλός, ούτε φίλος, τον έσπρωξε, άνοιξε  την πόρτα και άρχισε να τρέχει στην ερημιά, ώσπου κρύφτηκε πίσω από κάποια βαρέλια του εργοστασίου.
Ο κακός φίλος την κυνήγησε για λίγο, μα μετά την έχασε... και μάλλον έφυγε!
Το φοβισμένο κορίτσι έμεινε για πολλή ώρα κρυμμένο και εμφανίστηκε στο αφεντικό, μόνο όταν άκουσε κι άλλες γυναικίες φωνές να  πλησιάζουν στο Εργοστάσιο.
Εκεί, δεν είπε τίποτα, σε κανέναν!
Δεν ήταν άλλωστε φίλοι της! Άγνωστοι άνθρωποι ήταν κι εκείνοι!
Σε αγνώστους δεν λέμε πολλά, ούτε αφήνουμε να μας αγκαλιάζουν ή να μας χαϊδεύουν!

...Κι ύστερα, το αφεντικό, αφού την είδε δραστήρια, της έμαθε πως να αναλάβει να γεμίζει με πλαστικό χόρτο, δέκα μηχανές που θα κάνουν πλαστικά πατάκια, σαν κι αυτό της φωτογραφίας, αλλά με πολλά χρώματα! Και κόκκινα και ροζ και απ' όλα τα χρώματα και άλλα σχέδια, πολλά!

Ήταν δύσκολη δουλειά, το κορίτσι κουράζονταν πολύ, μα δεν το έλεγε! Είχε ανάγκη την δουλειά, πολύ, γι' αυτό έκανε υπομονή! Μεγάλη υπομονή!

Όταν έφυγε, ανέλαβε τις μηχανές, ειδικός μηχανικός! Πού είχε και λαδερά και λάδωνε τα μηχανήματα, γιατί μπερδεύονταν τα καλαμάκια και δεν έβγαζαν ωραία σχέδια!

Μετά, το κορίτσι βρήκε άλλη δουλειά, μα με τα λεφτά της, αγόρασε ένα πλαστικό πατάκι για ενθύμιο!
Αυτό, της φωτογραφίας! Μάλλον θα ήταν πιο φτηνό, γιατί ποτέ δεν της άρεσε το καφέ!

.... Ξέχασα όμως, να σας πω, πως αυτό το κορίτσι, μετά πήγαινε στην δουλειά με το λεωφορείο! Εκεί στην στάση, μάλιστα, έβρισκε κι έναν φίλο, που μετά, τον αγάπησε και έγινε ο άντρας της!

Μία μέρα, ο φίλος της, πήρε το πλαστικό πατάκι και το πήγε δώρο στην δική του μαμά, στο χωριό, χωρίς να την ρωτήσει!
Εκείνη, στεναχωρέθηκε, θα ήθελε να το δώσει στη δική της τη μαμά, αλλά, αφού πρόλαβε και το χάρισε, αφού της έδωσε χαρά, χάρηκε κι αυτή!

Εκείνη το έστρωνε με καμάρι, το δώρο του γιού της!
....Όμως, όταν μια μέρα... το κορίτσι έγινε νύφη της και έμαθε πως είναι δικό της... το έκρυψε και η νύφη, το κορίτσι, δηλαδή, δεν το ξαναείδε!

...Πέρασαν πολλά πολλά χρόνια! Το κορίτσι με το αγόρι παντρεύτηκαν και έκαναν και δυο παιδάκια!
Η μαμά του κοριτσιού, που τόσο αγαπούσε, γέρασε, αρρώστησε και πέθανε.
Αργότερα πολύ, αρρώστησε και η μαμά και ο μπαμπάς του αγοριού και πέθαναν κι αυτοί!
Το μεγάλο αγόρι και το μεγάλο κορίτσι πια, έμειναν χωρίς γονείς!
Πονέσανε, ναι! Πολύ!

....Κι ύστερα, ήρθε μια μέρα που έπρεπε να αδειάσουν το σπίτι στο χωριό του αγοριού, του μεγάλου αγοριού, του άντρα της.

Το χαιρέτησαν, ίσως, για τελευταία φορά και πήραν ότι απέμεινε σ' αυτό το σπίτι και το ήθελαν...
Κάπου εκεί, σε πολύ συγκηντικές στιγμές και σκηνές, το κορίτσι είδε κρυμμένο πίσω από μια παλιά ντουλάπα, το πλαστικό πατάκι της!

Ήταν σαν καινούργιο! Το πήρε σπίτι της, με πολλή μεγάλη χαρά! Της θύμιζε τόσα πολλά, άλλωστε!

... Δεν είχε που να το στρώσει, όμως! Αυτό το πλαστικό πατάκι ήταν για χωριό, κι όχι τώρα, παλιά!!!

...Ώσπου βρήκε ένα γατάκι, την Ελπίδα!
Η Ελπίδα είχε σπιτάκι στο μπαλκόνι, κοιμόταν και μέσα στο σπίτι, αλλά το μπαλκόνι της κουζίνας ήταν ο χώρος της, για την άμμο της, την επαφή με την φύση.
Τον χειμώνα το κορίτσι, η μεγάλη κυρία, πια, αγόρασε όμορφες ψάθες, για να κόβει το κρύο, να μην κρυώνει η Ελπίδα, όταν χαζεύει εκεί, να μη φαίνεται και όταν κάνει τα κακά της!
Η Ελπίδα όμως, έπαιζε με τις ψάθες  τις καλαμωτές, ώσπου τις χάλασε! Έξυνε συνέχεια τα νύχια της εκεί, έπαιζε με τα καλαμάκια, γέμιζε και το μπαλκόνι!

Κι έτσι, μια μέρα, η κυρία, τις πέταξε! Είπε: "Δεν ξανα-αγοράζω άλλες!"
Τότε θυμήθηκε το πλαστικό πατάκι! Σκέφτηκε ότι ήταν πλαστικό και θα άντεχε τα νύχια της!
Το έβαλε λοιπόν στην γωνία, στα κάγκελα!
Η Ελπίδα βρήκε την χαρά της, όπως την βρήκε και η κυρία, γιατί δεν γέμιζε το μπαλκόνι καλαμάκια και γιατί το έβλεπε, επιτέλους, να είναι χρήσιμο σε κάτι, αυτό το αγαπημένο και ιστορικό πλαστικό πατάκι!

....Όμως... για όσο καιρό το είχε εκεί, δεν ήταν όμορφο...
Κάποιοι γείτονες το κοίταζαν παράξενα...
Η κυρία όμως, όπως και η Ελπίδα, το αγαπούσαν πολύ!
Η κυρία, κάθε φορά που έβλεπε να το κοιτούν παράξενα, σκέφτονταν:
"Θες, δε θες, θα είμαι η θέα σου! Όπως είσαι εσύ, η δικιά μου και την δέχομαι!"

... Έτσι συμβαίνει με τους γείτονες. Πρέπει να "δέχονται", όσο γίνεται, την θέα του άλλου...
Να τον αγαπάνε με την καρδιά του, γι' αυτό που έχει να "δείξει" την συγκεκριμένη στιγμή....
Πάντα θα υπάρχει κάποιος λόγος που η θέα του γείτονα δε θα είναι όμορφη...

Αν είναι όμως όμορφη η καρδιά μας, κάποια άλλη στιγμή, όλα θα γίνουν πιο όμορφα!

Η Ελπίδα για Χ λόγους, μετακόμισε σε σπίτι φίλου μας.
Το πατάκι το έκοψε ο ήλιος το καλοκαίρι, (πόσο ν' αντέξει;) περιμένει να βρω την δύναμη να το αποχαιρετήσω... για πάντα!

...Νομίζω πως είμαστε πιά, έτοιμοι και οι δυο μας, γι' αυτό το τελευταίο ΑΝΤΙΟ!

...Κι ύστερα, έζησαν αυτοί καλά, κι εμείς καλύτερα!...

Υγ. Αυτή η φράση: "Θες, δε θες, θα είμαι η θέα σου!" έχει γράψει και πολύ καλές συνθήκες, με τα τριαντάφυλλά μου, στο χωριό!
Μεγάλο κεφάλαιο η θέα του γείτονα, αν δεν ταιριάζει με την δικιά μας! Και μιλάω οικονομικά! Όχι για θέμα γούστου! Π.χ., εγώ ζωγραφίζω το τσιμέντο, γιατί δεν έφτασε το δάνειο να βάλω πλάκες!
Δόξα τω Θεώ, καλό γούστο, έχουμε όλοι μας!

Τέλος το παραμύθι μου! Αύριο οι διορθώσεις! Ώρα για ύπνο! Είχα μια πολύ αγχωτική μέρα, ήθελα να προλάβω πολλά, αφού "ξεπέταξα" και τα ενθύμια, μια χαρά!


Εύκολο να τα πετάξεις;

Εύκολο να τα πετάξεις;

Τα βρήκα στην μάχη του "πέτα" και φυσικά, τα κράτησα...







Βήμα στον Γιάννη, τον ΤΕΛΑΛΗ!

Άργησα και θα νομίζει ο Γιάννης ΚΟΝΤΖΟΓΛΟΥ του ΠΑΪΣΙΟΥ, ότι τον ξέχασα!



**

**

Ξυπόλητες στην άμμο - Ιουστίνη - Φραγκούλη - Αργύρη

Ξυπόλητες στην άμμο 

Ιουστίνη  Φραγκούλη - Αργύρη
Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ

Ήταν 15 Οκτωβρίου, όταν έφτασε στα χέρια μου το νέο βιβλίο της Ιουστίνης.
Κάποια στιγμή "αδυναμίας", της το ζήτησα...

...Το παρέλαβα λοιπόν, με μεγάλη μου χαρά και συγκίνηση!
Ένιωθα πως αυτό το βιβλίο θα είναι μια γέφυρα με το κοινό παρελθόν μας, που θα μου θύμιζε τα "Ψηλά τακούνια για πάντα", την τότε αγαπησιάρικη φιλία μας και την πολύ αγνή εποχή των bloggs!

Μου τα θύμισε, δεν το συζητάμε!...
Κατασυγκινήθηκα, δεν το συζητάμε!

Αφού έκανα μια συγκινητική περιήγηση τις προηγούμενες μέρες στο blog της, αφού είδα και το βιντεάκι της βιβλιοπαρουσίασης απ' το "Ξυπόλητες στην άμμο", αφού έστρωσα και τα χαλιά μου, αφού προθερμάνθηκα ψυχή και σώματι, βρήκα μια ήσυχη γωνιά και χθες, το διάβασα! Δηλαδή, ξημερώματα του σήμερα, το τελείωσα, που κι αυτό σε λίγο, πάλι χθες, θα γίνει, εφόσον είναι 11:30 Τετάρτης!

Τι να πω; Τι να πρωτο 'πω; Θα γίνει αύριο, Πέμπτης!

Τελειώνοντάς το, κοιμήθηκα πολύ γλυκά, αλλά και με πολλές σκέψεις.
Πολλές οι σημειώσεις μου, πολλά τα θέματα που αγγίζει η Ιουστίνη σ' αυτό το βιβλίο!
Έχω διαβάσει, σχεδόν, όλα της τα βιβλία, αλλά σ' αυτό μ' έπεισε 100% ότι, "τό 'χει"! Ανατρεπτική εκεί που δεν το περιμένεις, επεξηγηματική όσο δεν γίνεται, κατανοητή όσο δεν παίρνει, αληθινή όσο και η ίδια η ζωή, όσο κι αν πονάει, "σκαλίζει" με την παιχνιδιάρα πένα της, πολλά θέματα κύρια, όπως: Ελλάδα, πατρίδα, γάμος, οικογένεια, φιλία, έρωτας, ξενητειά, αυτοκτονία, ψυχικά παιδικά τραύματα, όνειρα, βιβλία, ποίηση, κ.λ.π.

Ομολογώ, πως σ' αυτό το βιβλίο η Ιουστίνη είχε τρελλά "κέφια"! Πολύ ψαγμένη, πολύ ώριμη, έδωσε τα "ρέστα" της! Όχι, ότι στα άλλα υστερούσε, αλλά επειδή σ' αυτό την βρήκα 100%, όπως είπε και στην βιβλιοπαρουσίαση: "Αυτή είμαι εγώ!"

Ε, ναι, λοιπόν, αυτή είναι!

Την "Συγχαίρω θερμά", την "Ευχαριστώ" απ' τα βάθη - βάθη της καρδιάς μου (που μου το έστειλε) και της εύχομαι Υγεία και τα καλύτερα στη ζωή της!

Θεωρώ πως πολλά αποσπάσματα απ' αυτό το βιβλίο, σηκώνουν μεγάλη συζήτηση ή ξεχωριστή προσοχή. Ότι δίνουν την ευκαιρία να πούμε την γνώμη μας για πολλά θέματα, για ότι μας άγγιξε, μας ενοχλεί ή μας άρεσε, και άλλα.

Γι' αυτό, δεν ασχολήθηκα σήμερα, με το να αντιγράψω αποσπάσματα. Προτίμησα, αφού χαλάει και ο καιρός από αύριο, να τρέξω στην πιο κοντινή θάλασσα, να το "τραγουδήσω" πρώτα και σιγά - σιγά, προσεχώς, θα βρω τον τρόπο και τον χρόνο, να σταθώ στις σημειώσεις μου, σ' αυτό το ξεχωριστό βιβλίο.

Ίσως ήρθε στην πιο κατάλληλη στιγμή στην ζωή μου!

Μόνο τα ίδια τα βιβλία ξέρουν, πότε πρέπει να συναντηθούμε, πραγματικά!

"ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ", ΙΟΥΣΤΙΝΗ! "ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!"


Κι αν ξυπόλητη χορεύω... ****** Φίλε μου, φίλε... **** Ο τρόπος...