Η φωτογραφία δεν ήταν αυτοσκοπός του Γιάννη Μουγογιάννη

 

Ο Aspromavro Net πρόσθεσε 10 νέες φωτογραφίες.

Γιάννης Μουγογιάννης
Γεννήθηκε στο Βόλο το 1939, σπούδασε οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ και σταδιοδρόμησε στην τράπεζα της Ελλάδος. Σε όλη του τη ζωή παρέμεινε αταλάντευτα προσηλωμένος στην υπηρέτηση των πνευματικών του στόχων με συνεχή παρουσία στην πολιτιστική ζωή του Βόλου και της Ελλάδος γενικότερα.
Υπήρξε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, της Ένωσης Δημοσιογράφων και Συγγραφέων Τουρισμού Ελλάδος, του Συνδέσμου Ελλήνων Ιστορικών Συγγραφέων, του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Εταιρείας Κριτικών Λογοτεχνίας, της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας και υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Θεσσαλικών Ερευνών.

Ξεκίνησε να φωτογραφίζει με μία Beacon που του δώρισε στα δεκαπέντε του χρόνια μια ξαδέρφη που επέστρεψε από την Αμερική, αρχίζοντας με τα στιγμιότυπα της μαθητικής και νεανική ζωής. Αργότερα κοντά σε φωτογράφους του Βόλου που δραστηριοποιούνταν στην Ελληνική Φωτογραφική Εταιρία απέχτησε τις πρώτες γνώσεις γύρω από την αισθητική και την τεχνική της φωτογραφικής λήψης. Δάσκαλος και οδηγητής στο μαγευτικό κόσμο της φωτογραφίας του Γιάννη Μουγογιάννη ήταν ο Δημήτρης Λέτσιος, του οποίου οι φωτογραφικές διαδρομές άφησαν εποχή στο πανελλήνιο.
Η φωτογραφική δραστηριότητα του Γιάννη Μουγογιάννη υπήρξε παράλληλη με τη συγγραφική. Ο ίδιος δεν αυτοπροβαλλόταν ως φωτογράφος και στο μυαλό του η φωτογραφία δεν ήταν αυτοσκοπός. Επιθυμία του ήταν να συνοδεύει τα ταξιδιωτικά του κείμενα με απεικονιστικό υλικό, κατά τρόπο που να τεκμηριώνει τα συγγραφικά του ερεθίσματα. Η φωτογραφία ήταν μια ικανοποίηση της κατάθεσης των αισθητικών εμπειριών του και καρπός του οδοιπορικού σαράντα χρόνων σε όλη την Ελλάδα που μεταφράζεται σε για μερικές χιλιάδες ασπρόμαυρες φωτογραφίες στο αρχείο του.
διαβάστε περισσότερα εδώ
http://www.aspromavro.net/alx/index.php/articles1/59-afieromata2/322-giannis-mougogiannis.html

Μου αρέσει!Μου αρέσει! · · Κοινοποιήστε

"Χρόνια Πολλά" κι από δω!....

"Χρόνια Πολλά" κι από δω!

Να σκεπάζουμε ή να κατακρίνουμε το σφάλμα του αδελφού;

Να σκεπάζουμε ή να κατακρίνουμε το ατόπημα του αδελφού;

Να σκεπάζουμε ή να κατακρίνουμε το σφάλμα του αδελφού;

Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου

Ρώτησε ένας αδελφός τον αββά Ποιμένα: «Εάν δω κάποιο σφάλμα του αδελφού μου, είναι καλό να το σκεπάσω;» Κι ο Γέροντας απάντησε:
«Όποια ώρα σκεπάσουμε το σφάλμα του αδελφού μας, σκεπάζει και ο Θεός το δικό μας. Κι όποια ώρα θα φανερώσουμε του αδελφού το σφάλμα, θα φανερώσει και ο Θεός το δικό μας».

Είπε ένας Γέροντας: «Μην κρίνεις τον πόρνο. Εάν εσύ είσαι σώφρων. Κι εσύ είσαι παραβάτης του νόμου όπως κι εκείνος. Γιατί Αυτός που είπε να μην πορνεύσεις (Ματθ. 5,27), είπε και να μην κρίνεις (Ματθ. 7,1)».

Αββάς Αμμωνάς: Πήγε κάποτε ο αββάς Αμμωνάς σε κάποιον τόπο για να γευματίσει. Εκεί κοντά ήταν κι ένας αδελφός που είχε κακή φήμη. Συνέβη μάλιστα να πάει και να μπει στο κελί του αδελφού η γυναίκα για την οποία τον κακολογούσαν. Οι κάτοικοι της περιοχής μόλις το έμαθαν, ξεσηκώθηκαν και πήραν την απόφαση να διώξουν τον μοναχό από το κελί. Όταν πληροφορήθηκαν ότι ο επίσκοπος Αμμωνάς βρισκόταν στην περιοχή τους, πήγαν και τον παρακάλεσαν να πάει μαζί τους.

Σαν τα έμαθε αυτά ο αδελφός, πήρε τη γυναίκα και την έκρυψε μέσα σ’ένα μεγάλο πιθάρι. Κατέφθασε το πλήθος και ο αββάς Αμμωνάς αντιλήφθηκε τι συνέβη αλλά χάριν του Θεού σκέπασε το γεγονός. Μπήκε λοιπόν στο κελί του αδελφού, κάθισε πάνω στο πιθάρι και διέταξε να ερευνήσουν το κελί. Όταν όμως έψαξαν και δεν βρήκαν τη γυναίκα, τους είπε ο αββάς Αμμωνάς: «Τι συμβαίνει λοιπόν; Ο Θεός να σας συγχωρήσει». Και αφού προσευχήθηκε, απομάκρυνε τον κόσμο. Έπιασε τότε από το χέρι τον αδελφό και του είπε: «Πρόσεχε την ψυχή σου, αδελφέ».

Από το Γεροντικό

Εμένα περισσότερο με συγκλονίζει το στιγμιότυπο «Έπιασε τότε από το χέρι τον αδελφό και του είπε: «Πρόσεχε την ψυχή σου, αδελφέ». Φαντάζεστε το βλέμμα αγάπης που θα του έρριξε όταν του είπε ο γέροντας «αδελφέ πρόσχες σεαυτόν», όπως είναι διατυπωμένο σε άλλη παρεμφερή αφήγηση. Τι τρυφερότητα κρύβει αυτή η φράση και πόσο θα κέντησε την ψυχή του φιλαμαρτήμονος μοναχού αυτή η τρυφερή και αγαπητική στάση του Αββά Αμμωνά! Όπως και εμείς όταν λέμε σε κάποιον «Να προσέχεις τον εαυτό σου», γίνεται να τον λέμε χωρίς να τον αγαπάμε βαθειά;

Οδηγίες προς ναυτιλομένους: Πρόσεχε την ψυχή σου αδελφέ... η οικογένεια είναι Ναός, εκκλησία.
πηγή

ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΜΒΟΛΕΣ...

ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΜΒΟΛΕΣ...

(το ξαναείπα) δεν είμαι εγώ υπεύθυνη! "Ενοχλούνται" μόλις βγαίνω στον αέρα, μάλλον, ... θα τους περάσει!
Όποτε θέλουν τα αποσύρουν (τα γράμματα που χορεύουν), όποτε θέλουν τα αερίζουν...
Δε θα ξαναμπώ στο τρυπάκι να σβήσω αναρτήσεις, ΤΕΛΟΣ!

Φωτογραφία - Χατζηιακώβου Νίκος

Μία φωτογραφία του Πηλίου, μα ίδιο αντίγραφο της φύσης, ήταν η αφορμή να δω εκατοντάδες φωτογραφίες του Νίκου Χατζηιακώβου!
Απίστευτη ταύτιση οι ματιές των φακών, ανθρωπίνων και μηχανής!
Τι να διαλέξω;
Πόσες να "κλέψω";
Μόνο μία, από πατρίδα, το Πράσινο Πήλιο!

Δεν γινόταν, μία! Κόλλησαν πάνω μου!
Υγ. Τι να πω; 'Γειά στα μάτια του και στην μηχανή του! ΑΞΙΟΣ!

 Δείτε εδώ, μόνοι σας! Χατζηιακώβου Νίκος

Πολ Οστερ - Το να γράφεις λογοτεχνία σημαίνει «μια ζωή μοναξιάς,

Για «τη μεγάλη Ιστορία της χώρας και τη μικρή ιστορία του ανθρώπου», για «το ελαττωματικό σύστημα που έχουμε δημιουργήσει» και για το ενδεχόμενο «να χρειαζόμαστε έναν καινούργιο Κάρολο Μαρξ»

Ο διάσημος συγγραφέας Πολ Οστερ μίλησε χθες στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών για τη λογοτεχνία, την κρίση αλλά και τα... μυστικά του

Για «τη φαντασία που είναι πραγματικότητα και για την πραγματικότητα που είναι φαντασία», για την εποχή μας και για την κρίση, για «τους ανθρώπους που έχασαν τα σπιτικά τους και τα σπίτια τους», για τον φόβο του κομμουνισμού, τον μακαρθισμό και τα Νόμπελ, για όλα μίλησε ο σπουδαίος και, απ' ό,τι αποδείχθηκε, πολυαγαπημένος Αμερικανός συγγραφέας Πολ Οστερ συνομιλώντας με τον Ηλία Μαγκλίνη χθες βράδυ στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.
Ακόμα και για τα προσωπικά και οικογενειακά μυστικά του. Για την εμπειρία θανάτου που είχε στην κατασκήνωση όταν ήταν δεκατεσσάρων χρόνων και σκοτώθηκε ο διπλανός του από κεραυνό στην καταιγίδα «πέντε, έξι δευτερόλεπτα να είχα καθυστερήσει και θα ήμουν εγώ».
Το ξεκίνημα μιας νέας εκδοτικής πορείας στη χώρα μας ήταν η αφορμή. Από το «Μεταίχμιο» και σε καινούργιες μεταφράσεις του Σπύρου Γιανναρά και της Σταυρούλας Αργυροπούλου κυκλοφόρησαν πρόσφατα «Ο αόρατος», «Η τριλογία της Νέας Υόρκης», το «Σάνσετ Παρκ» και τα «Ημερολόγια του χειμώνα».
Στο μυθιστόρημα «Σάνσετ Παρκ» η κρίση και η οικονομική κατάρρευση. Το ξεκίνησε μέσα στην κρίση με τους ανθρώπους να χάνουν τα σπίτια τους. «Μετά την 11η Σεπτεμβρίου όλα επιτρέπονται, μπορεί η κυβέρνηση να παρακολουθεί τα τηλέφωνα, ακόμα και το ποια βιβλία διαβάζει ο καθένας» θα πει και, αναφερόμενος στον Ομπάμα, ότι είναι «ένα εξαιρετικά ικανό άτομο», όμως «το πρόβλημα είναι οι Ρεπουμπλικάνοι». «Τώρα είμαστε περισσότερο διαιρεμένοι κι απ' όταν ήμασταν στον εμφύλιο», θα επιμείνει αποκαλύπτοντας ότι και σ' όλο τον κόσμο η κρίση είναι το ίδιο.
«Ιδια η κρίση»
«Πριν έρθω σε σας ήμουν στην Πολωνία και στη Γαλλία, και παντού ακούω τα ίδια». Αναφερόμενος στη γραφή του θα επιμείνει πως έχει γράψει 16 κάθε άλλο παρά αυτοβιογραφικά μυθιστορήματα, τα αυτοβιογραφικά του αφορούν μόνο πέντε χωρίς να είναι, εντούτοις, αυτοβιογραφία. Παρ' όλα αυτά, μιλώντας στη Στέγη και στον Ηλία Μαγκλίνη υπήρξε γενναιόδωρα αποκαλυπτικός, αναφέρθηκε ακόμα και στο οικογενειακό μυστικό, το ότι η γιαγιά του είχε σκοτώσει κάποτε τον άπιστο παππού του: «Από τα πέντε παιδιά τους δεν μιλούσε κανείς, τα ξαδέλφια δεν ξέραμε τίποτα κι όταν ρωτούσα τον πατέρα μου, έλεγε πότε ότι ο παππούς μου πέθανε στον πόλεμο, πότε σε κυνηγετικό ατύχημα και πότε ότι έπεσε από μια στέγη». Μια εξαδέλφη του το έμαθε από έναν ηλικιωμένο: «Πώς λέγεστε; Οστερ; Από πού είστε; Α, είστε συγγενείς με εκείνη την κοκκινομάλλα που είχε σκοτώσει τον άντρα της!».
Θα αναφερθεί στις συμπτώσεις και στο τυχαίο που διακρίνει το έργο του, στο παράδοξο και στα μεγάλα ζητήματα όπως η πτώση, η απώλεια και ο θάνατος, στην ανάγκη του γράφοντας να επανεφεύρει τα πράγματα. Στις παράδοξες ιστορίες που αγαπά και στα φιλοσοφικά παζλ, στους συγγραφείς, «η λογοτεχνία είναι υπερεθνική», θα τονίσει. Στο «ελαττωματικό σύστημα που έχουμε δημιουργήσει, αλλά κανείς δεν ξέρει πώς να το αλλάξει». Στην παλιά θρησκευτική σχεδόν πίστη στο μέλλον «κανείς πια δεν πιστεύει στο μέλλον, όλοι είμαστε λιγότερο ή περισσότερο καπιταλιστές, ίσως χρειαζόμαστε έναν καινούργιο Κάρολο Μαρξ». Η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ήταν κατάμεστη, ανάμεσα στο κοινό πάρα πολλοί συγγραφείς.
«ΧΩΡΙΣ ΧΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ»
Το να γράφεις λογοτεχνία σημαίνει «μια ζωή μοναξιάς, χωρίς χρήματα και ενδεχομένως και χωρίς αναγνώστες» και δεν θα το συνιστούσε σε κανέναν. Αν πάλι κάποιος θέλει να γράφει, ας το κάνει, «δεν μπορεί εξάλλου να κάνει αλλιώς», αλλά να ξέρει «ότι ο καθένας πορεύεται μόνος του, δεν υπάρχουν συνταγές και κανόνες».
ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ
πηγή

Αρχαιολογία - ΕΞΩ-ΑΝΑΣΚΑΦΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Η ζωή εν τάφω, VII

• 

  ΕΞΩ-ΑΝΑΣΚΑΦΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: Η ζωή εν τάφω, VII

  Από την Αγγελική Κώττη //   Εδώ ο νεκρός, εκεί ο νεκρός, πού είναι ο νεκρός; Οταν παίζεις τον «παπά», μόνο καλή κατάληξη δεν μπορεί να περιμένεις. Οπως όλα δείχνουν, καθόλου καλή δεν θα είναι η κατάληξη της ανασκαφής στην
  
  Περισσότερα ΕΔΩ!

Περσινή αρραβωνιαστικιά - Ζιράννα Ζατέλη

Περσινή αρραβωνιαστικιά - Ζιράννα Ζατέλη

Εκδόσεις - ΣΙΓΑΡΕΤΑ 

Ο Μάκης Μάτσας γράφει την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού

Μια προσωπική μαρτυρία του Μάκη Μάτσα, ύστερα από 40 χρόνια όπως τα έζησε μέσα από την ελληνική μουσική.

Αν και «πίσω απ’ τη μαρκίζα», ο Μάκης Μάτσας επηρέασε όσο λίγοι τη μουσική σκηνή, καθώς συνεργάστηκε με τους κορυφαίους ερμηνευτές και πολλά από τα τραγούδια που επέλεξε έγιναν τα αγαπημένα του ελληνικού λαού.

«Ξεκινώντας από τον Μίνω συνεχίζοντας με τον Μάκη και προχωρώντας σήμερα στην Τρίτη γενιά με τη Μαργαρίτα και τον Μίνω η οικογένεια Μάτσα κλείνει σε λίγα χρόνια ένα αιώνα προσφοράς στο ελληνικό τραγούδι και τη δισκογραφία: Βαμβακάρης, Τσιτσάνης, Παπαϊωάννου, Μητσάκης, Καλδάρας, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Καζαντζίδης, Μαρινέλλα, Βοσκόπουλος, Λοΐζος, Λ. Παπαδόπουλος, Νταλάρας, Κουγιουμτζής, Πάριος, Αλεξίου, Παπακωνσταντίνου, Γαλάνη, Διονυσίου, Μαχαιρίτσας, Τόκας, Μικρούτσικος, Μητροπάνος...».
Η ζωή του Μάκη Μάτσα, γεμάτη ριψοκίνδυνες αποφάσεις, προσωπικές συγκρούσεις, ανέκδοτες λεπτομέρειες και αθέατες πλευρές της ελληνικής μουσικής, συνθέτουν τη διαδρομή ενός ανθρώπου που αν και «πίσω απ' τη μαρκίζα» επηρέασε όσο λίγοι τη μουσική πορεία μιας ολόκληρης χώρας και αποτελούν το υλικό ενός βιβλίου που θα κυκλοφορήσει στις 29 Οκτωβρίου από τις εκδόσεις «Διόπτρα». Τίτλος του: «Πίσω από τη μαρκίζα». Στην προδημοσίευση στο «Εθνος της Κυριακής» και η κοσμοθεωρία του: «Ο,τι ονειρευτείs μπορείς να το πετύχεις». «Οταν μια πόρτα κλείνει, δυο πόρτες θ' ανοίξουν». Ακόμα, η μεγάλη απόφαση να ξεκινήσει τη Μίνως, το συμβόλαιο με τον Καζαντζίδη, η Χαρούλα και ο Τόλης. «Από τη στιγμή που η ''Μίνως Μάτσας & Υιός'' έγινε πραγματικότητα και μπόρεσα να αποκτήσω το πρώτο μικρό κεφάλαιο κίνησης με τις λίγες αναντικατάστατες λίρες που μου εμπιστεύθηκε ο πατέρας μου, έπεσα με τα μούτρα στη δουλειά. Η ζωή μου έκτοτε έγινε ένα τραγούδι, όχι πάντα χαρούμενο [...] Δεν έχω λόγια να περιγράψω το συναίσθημα που νοιώθεις σε αυτή τη δουλειά, όταν ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι μια δική σου επιλογή, μέσα σε λίγα μόλις εικοσιτετράωρα, γίνεται η αγαπημένη ενός ολόκληρου λαού [...] Νοιώθεις σαν ένας μικρός θαυματοποιός».
Το συμβόλαιο και τα... παντελόνια

Με τη σύζυγό του Ρούλα και τον Γιάννη Πάριο μετά την επιτυχία του δίσκου τα «Νησιώτικα».

«Είναι πια Δεκέμβριος του 1963 [...] Το όνειρο της συνεργασίας μου με τον Στέλιο βρίσκεται ένα βήμα πριν από την υλοποίησή του. Υστερα από πολύχρονες διαπραγματεύσεις όλα πλέον είναι έτοιμα. Ενα τετραετές συμβόλαιο για τον Καζαντζίδη με μια αμοιβή αδιανόητη για την εποχή, και ένα ακόμη συμβόλαιο για τη Μαρινέλλα που θα άρχιζε πλέον εκτός από τα σεκόντο του Καζαντζίδη να κάνει και τη δική της σόλο καριέρα. [...] Τη στιγμή, όμως, που τα χέρια του Στέλιου και του πατέρα μου θα έπαιρναν τις πένες για να βάλουν τις τελικές υπογραφές, η γραμματέας του Δανιηλίδη μπαίνει ξαφνικά στην αίθουσα και μας αναγγέλλει ότι κάποιος ζητάει επειγόντως τον Στέλιο [...] Η ώρα περνάει και αναρωτιόμαστε γιατί αργεί ο Στέλιος να επιστρέψει. Η Μαρινέλλα φανερά ανήσυχη βγαίνει στο διάδρομο και τρέχει προς την εξώπορτα για να δει τι συμβαίνει. [...] Θα είχε περάσει ένα τέταρτο που εμένα μου φάνηκε ένας χρόνος. Οπότε ξαφνικά από τη μισάνοιχτη πόρτα του γραφείου ακούμε βήματα στο διάδρομο και τη χαρακτηριστική φωνή της Μαρινέλλας να λέει στον Καζαντζίδη με πολύ έντονο ύφος: ''Ακου να δεις Στέλιο. Αν εσύ δεν φοράς παντελόνια εγώ φοράω. Πάμε μέσα!'' [...] «Στο τέταρτο περίπου που περιμέναμε στο γραφείο του Δανιηλίδη, ο Κολοκοτρώνης προσπαθούσε να τον πείσει να πάνε στον Λαμπρόπουλο που, όπως του έλεγε, ήταν έτοιμος να του προσφέρει γη και ύδωρ. Ο Κολοκοτρώνης ήξερε πολύ καλά τον Στέλιο και εκτιμούσε ότι αν τον έπειθε έστω να τον ακολουθήσει για λίγο στο γραφείο του Τάκη, θα κατόρθωνε ίσως όχι μόνο να αναβάλει, αλλά και να ματαιώσει το συμβόλαιο μαζί μας. Δεν είχε υπολογίσει, ωστόσο, τα... παντελόνια της Μαρινέλλας».

Από αριστερά: Απόστολος Καλδάρας, Πυθαγόρας, Χάρις Αλεξίου, Γιώργος Νταλάρας.

Ενας πρίγκιπας στην πίστα

Γιώργος Νταλάρας, Χάρις Αλεξίου και Γιάννης Πάριος μαζί σε τριπλή απονομή χρυσών δίσκων.

«Είδα έναν άνθρωπο πραγματικά ξεχωριστό [...] Πρέπει να κέρδιζε περισσότερα χρήματα από οποιονδήποτε άλλο καλλιτέχνη, αλλά αυτό έμοιαζε να μην τον απασχολεί καθόλου. Τα ξόδευε χωρίς να το σκέφτεται ή και χάριζε λεφτά σε όσους του ζητούσαν». Στην ανανέωση του συμβολαίου συνέβη κάτι που δεν θα το ξεχάσει ποτέ: «Αναρωτιόμουν αν θα είναι στοιχειωδώς λογικός ή αν θα μου ζητήσει κάποιο αστρονομικό ποσό. Ο Τόλης πίνει μια γερή γουλιά καφέ, βγάζει από την τσέπη του ένα στυλό, παίρνει το συμβόλαιο μπροστά του και με το γνωστό μεγαλοπρεπές ύφος του μου λέει: ''Πού να βάλω την τζίφρα μου;''. Τα έχασα. ''Μα όλα τα οικονομικά θέματα είναι ανοιχτά'', του λέω. ''Μάκη, συμπλήρωσε ό,τι θέλεις και δώσε μου να το υπογράψω'', ήταν η απάντησή του».

Με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια. Πίσω διακρίνεται ο εγγονός του Μάκη Μάτσα, Θάνος.

Οι εκπλήξεις με τον Τόλη, δεν έχουν τελειωμό: «Το 1973 [...] έρχεται μια μέρα στο γραφείο και μου λέει: "Αύριο ετοιμάσου να υποδεχτείς τη γυναίκα μου. Θα την πάρω από τη Philips και θα 'ρθει εδώ, να κάνουμε μαζί τους δίσκους μας". Μόλις το άκουσα, πάγωσα. Σκέφτηκα αμέσως ότι μετά το πλήγμα που είχε δεχτεί η Philips και ο φίλος μου ο Νίκος Αντύπας [...] Σκόπιμα άρχισα να επικαλούμαι διάφορες προσχηματικές δικαιολογίες για να ματαιώσω το όνειρό του [...] Οπότε τον βλέπω σε κάποια στιγμή να ανάβει, να πετάγεται και να μου λέει την απίστευτη ατάκα: "Ρε Μάκη δεν έχεις το Θεό σου, σου φέρνω το μ". στο πιάτο και εσύ το κοιτάς στα δόντια, ειλικρινά δεν σε καταλαβαίνω"».

Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Μάκης Μάτσας και ο Μάνος Χατζιδάκις σε χαλαρή συζήτηση το 1967.

Το τραγικό λάθος στον δίσκο της Χαρούλας

Από την ηχογράφηση των «Απρόβλεπτων τραγουδιών». Χάρις Αλεξίου, Μάνος Χατζιδάκις και Μάκης Μάτσας στις αρχές του 1987.

«Γυρνάμε το ρολόι του χρόνου πίσω στο 1971 [...] Η Χαρούλα ενθουσίασε όσους την άκουσαν από την πρώτη δοκιμή: «Εχοντας γοητευθεί από το "Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι" και γνωρίζοντας πόσο ταίριαζε η φωνή της σε αυτό το ύφος, λέω στον Αχιλλέα Θεοφύλλου: "Εχουμε ήδη ηχογραφημένο ένα καταπληκτικό ζεϊμπέκικο του Βασίλη Βασιλειάδη. Το "Οταν πίνει μια γυναίκα". Δεν το δοκιμάζουμε με την Αλεξίου; Σίγουρα θα το τραγουδήσει καλύτερα". [...] Οπως είχα φανταστεί το τραγούδι η Αλεξίου το ερμήνευσε υπέροχα [...] . Αποφασίζουμε να το κυκλοφορήσουμε με τη φωνή της και σε δύο εβδομάδες ο δίσκος βγαίνει στην αγορά [...] Δεν φαντάζεστε, όμως, τι μας περίμενε και τι κατάρες έμελλε να φάει η καημένη η Αλεξίου και όλοι εμείς μαζί της. [...] Τι είχε συμβεί; Οταν παραγγείλαμε στο εργοστάσιο της Columbia να τυπώσει το θρυλικό ''Οταν πίνει μια γυναίκα'', ο τεχνικός έκανε ένα τραγικό λάθος, αντί να ρεμιξάρει και να στείλει για εκτύπωση το τραγούδι με τη φωνή της Αλεξίου, στέλνει για παραγωγή την παλαιότερη ηχογράφηση του ίδιου τραγουδιού που είχαμε κάνει με τη φωνή της Πετράκη! Και σαν να μην έφτανε αυτό στην ετικέτα του δίσκου είχε τυπωθεί το όνομα της Αλεξίου, ενώ βέβαια τραγουδούσε η Πετράκη ["] Το ''τεχνικό'' λάθος διορθώθηκε, μέσα σε δύο εικοσιτετράωρα, αλλά η ζημιά είχε γίνει!. Αν και «πίσω απ' τη μαρκίζα», ο Μάκης Μάτσας επηρέασε όσο λίγοι τη μουσική σκηνή, καθώς συνεργάστηκε με τους κορυφαίους ερμηνευτές και πολλά από τα τραγούδια που επέλεξε έγιναν τα αγαπημένα του ελληνικού λαού. ΕΛΕΝΗ ΓΚΙΚΑ
elgika@pegasus.gr

Στην Ελλάδα «Το καλό θα 'ρθει από τη θάλασσα»

Ενας δικός μας άνθρωπος, ο Χρήστος Οικονόμου, πολιτικός συντάκτης του «Εθνους», έβγαλε το νέο του βιβλίο με τον τίτλο: «Το καλό θα 'ρθει από τη θάλασσα».

Το νέο πνευματικό «παιδί» του δημοσιογράφου του «Εθνους» Χρήστου Οικονόμου με τίτλο «Το καλό θα 'ρθει από τη θάλασσα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πόλις».

Ο βραβευμένος συγγραφέας-δημοσιογράφος, στο καινούργιο πνευματικό του παιδί, που γεννήθηκε στον καιρό της κρίσης από τις εκδόσεις «Πόλις», ξετυλίγει το νήμα της αφήγησης ανθρώπων που βρίσκονται σε πτώση και μάχονται μόνοι τους, για να ξαναχτίσουν τη ζωή τους μακριά από την πόλη, σε ένα νησί.
«Ο τόπος όπου εκτυλίσσονται οι ιστορίες είναι ένα νησί, μικρογραφία της Ελλάδας. Η Ελλάδα στο βιβλίο δεν είναι μόνο ένα σκηνικό, αλλά είναι το αιώνιο πρόβλημα...», λέει ο Χρήστος Οικονόμου: «Ολη μου η αγωνία συγκεντρώνεται σε αυτό, δηλαδή στο τι σημαίνει να ζεις εδώ, πώς αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι την καθημερινότητά τους και ποιο το μέλλον τους. Παλεύουν οι ήρωες να βρουν λύσεις, να βρουν τον δρόμο τους. Το βασικό στοιχείο του βιβλίου είναι ο αγώνας που κάνουν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους».
Το «Καλό θα 'ρθει από τη θάλασσα» είναι το πρώτο μέρος μιας τριλογίας διηγημάτων για τους εμφυλίους που διεξάγονται σ' ένα νησί του Αιγαίου.
Η Αρτεμη και ο Σταύρος, που πετάνε χαρταετό τον Ιούλιο, πάνω στα αποκαΐδια ενός καμένου ονείρου, ο Χρόνης στο καρότσι, που πολεμάει με ζωντανούς και αναστημένους εφιάλτες, ο Τάσος που χάνεται χορεύοντας έξω από μια σπηλιά, ο Λάζαρος το Τόξο, που το στόμα του αγαπάει το όνομα του γιου του.
Αδιέξοδο το μέλλον

Τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν είναι εσωτερικοί μετανάστες -άνθρωποι, δηλαδή, που τα τελευταία χρόνια εγκατέλειψαν αναγκαστικά την Αθήνα ή άλλες μεγάλες πόλεις και εγκαταστάθηκαν στο νησί, παλεύοντας να σταθούν ξανά όρθιοι, να ξεφύγουν από ένα παρελθόν που αλλάζει διαρκώς και ένα μέλλον που μοιάζει αδιέξοδο για όλους. Ανθρωποι σαν κομμένες γέφυρες, που αγωνίζονται να φτιάξουν από την αρχή τον εαυτό τους, τη ζωή τους, μια νέα χώρα, μια νέα πίστη, έναν καινούργιο κόσμο. Γιατί η αρχή δεν είναι ποτέ πίσω μας. Η αρχή είναι πάντα μπροστά μας. Ο τίτλος του βιβλίου είναι μια φράση που επαναλαμβάνεται συνεχώς στα κεφάλαια και οι διάφοροι χαρακτήρες της δίνουν και άλλο νόημα:
«Η φράση έχει μια αμφισημία. Ο καθένας και ιδιαίτερα ο αναγνώστης αφήνεται να την ερμηνεύσει όπως εκείνος θέλει. Αυτό για μένα είναι και το όπλο της λογοτεχνίας, να σου δίνει τη δυνατότητα να κινητοποιηθείς διανοητικά και ψυχικά». Ο συγγραφέας είναι φανερό ότι δεν στέκεται στην οικονομική κρίση της Ελλάδας, ούτε εμπνεύστηκε μόνο από αυτήν: «Για μένα η κρίση είναι πολύ πιο βαθιά από οικονομική. Γι' αυτό και σας είπα ότι η Ελλάδα είναι το αιώνιο πρόβλημα και γι' αυτό πουθενά στο βιβλίο δεν αναφέρεται η λέξη κρίση. Το βασικό ερώτημα του βιβλίου είναι: Εάν αύριο γινόταν ένα θαύμα και γυρίζαμε στο προ κρίσης καθεστώς, θα είχε αλλάξει κάτι στη χώρα; Τι θα ήταν αυτό που θα μας έκανε να συνεχίσουμε να ζούμε εδώ;».
Πλούσιο έργο
Ο Χρήστος Οικονόμου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1970. Μεγάλωσε στην Κρήτη και στον Πειραιά. Στην πεζογραφία εμφανίστηκε το 2003 με τη συλλογή διηγημάτων «Η γυναίκα στα κάγκελα».
Η δεύτερη συλλογή διηγημάτων του, «Κάτι θα γίνει, θα δεις» (εκδ. Πόλις, 2010), τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος και μεταφράστηκε στα ιταλικά (Editori Riuniti, 2012) και στα γερμανικά (C.H. Beck, 2013). Διηγήματά του έχουν μεταφραστεί σε επτά γλώσσες συνολικά και έχουν μεταφερθεί στο θέατρο και στον κινηματογράφο.
ΒΙΒΙΑ ΜΠΕΝΕΚΟΥ
bibian@pegasus.gr

Το χρυσόμαλλο δέρας δεν ήταν μύθος!

Το χρυσόμαλλο δέρας δεν ήταν μύθος!

Το χρυσόμαλλο δέρας δεν ήταν καθαρά αποκύημα της φαντασίας των αρχαίων Ελλήνων, αλλά βασιζόταν σε ιστορικά δεδομένα του τρόπου απόληψης χρυσού. Η απόληψη του πολύτιμου μετάλλου γινόταν με προβιές, κυρίως προβάτων, τις οποίες βουτούσαν οι μεταλλευτές μέσα στο ποτάμι, όπου και εγκλωβίζονταν τα ψήγματα του χρυσού. Στη συνέχεια οι προβιές στέγνωναν και τινάζονταν για να συλλεχθεί ο χρυσός ή καίγονταν για να αποληφθούν οι σβόλοι του χρυσού.

«Με την πάροδο του χρόνου και την εξέλιξη των τεχνικών, οι προβιές τοποθετούνταν σε σταθερά ξύλινα ρείθρα μέσα στην κοίτη του ποταμού» εξήγησε ο Μάρκος Βαξεβανόπουλος, υποψήφιος διδάκτορας γεωλογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, σε διάλεξη που έδωσε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Βόλου, με θέμα: «Αρχαία μεταλλεία: Από το Πήλιο του Ιάσονα, στο Λαύριο του Πεισίστρατου».

Όπως υπογραμμίζει στην ομιλία του, το αξιόλογο στα φιλολογικά έργα για την Αργοναυτική εκστρατεία, αλλά και τον Τρωικό πόλεμο είναι ότι τα οικονομικά κέντρα της εποχής και τα γεωστρατηγικά σημεία τοποθετούνται προς την περιοχή του Εύξεινου Πόντου. «Και όχι άδικα», εξηγεί, «καθώς τα γεγονότα που περιγράφονται τοποθετούνται χρονικά περίπου στο πέρασμα από την Εποχή του Χαλκού στην Εποχή του Σιδήρου».

Πρόσφατα, στην περιοχή της Γεωργίας, μελετήθηκαν χώροι με την αρχαιότερη εξόρυξη και μεταλλουργία σιδήρου- περίπου το 1400 π.Χ. Αυτό δείχνει ότι στην ευρύτερη περιοχή του Εύξεινου Πόντου έχουμε το πέρασμα από τη μεταλλουργία του χαλκού, στη μεταλλουργία του σιδήρου.
«Άρα, όχι άδικα», συμπεραίνει, «ο Ηρόδοτος τοποθέτησε τη φυλή των Χαλύβων, που επεξεργάζονταν το σίδηρο, σε εκείνη την περιοχή».

Οι αιώνες γνώσης σε θέματα μεταλλευτικής και μεταλλουργίας οδηγούν σταθερά στην ανακάλυψη της απόληψης και της χύτευσης του σιδήρου. Πιθανότατα, οι ταξιδευτές της εποχής μεταφέρουν στον ελλαδικό χώρο τις γνώσεις για το νέο μέταλλο. Η νέα εποχή θα σημαδευτεί από τα πιο ισχυρά, πιο γερά στην κρούση, σιδερένια όπλα.

Όπως πιθανολογεί, άλλωστε, ο κ.Βαξεβανόπουλος, η λεγόμενη «Κάθοδος των Δωριέων» έχει σχέση με την κάθοδο της γνώσης σε θέματα μεταλλευτικής και μεταλλουργίας.
«Ας μην ξεχνάμε ότι ο βασικός μοχλός της οικονομίας και των επιμέρους λειτουργιών της ήταν η κατοχή των μετάλλων και των μεταλλοφόρων περιοχών» διευκρινίζει.

Αρχαία μεταλλεία στο Πήλιο

Ο Ιάσονας, όμως, δεν ξεκίνησε από μία περιοχή, χωρίς γνώσεις μεταλλευτικής και μεταλλουργίας. Οι κάτοικοι της αρχαίας Ιωλκού γνωρίζουν το χρυσό και το χαλκό, ως μέταλλα. Το Πήλιο μέχρι πρότινος δεν ήταν γνωστό για την παρουσία χρήσιμων μετάλλων.
«Κι όμως», αναφέρει ο υποψήφιος διδάκτορας, «από την περιοχή της Ζαγοράς μέχρι το χωριό Καλαμάκι Πηλίου έχουν βρεθεί πάνω από 30 μεταλλοφόρες περιοχές με έντονη την παρουσία ορυκτών του σιδήρου, του μολύβδου και του χαλκού». Μάλιστα, στο χωριό Ξουρίχτι, ανακαλύφθηκε αρχαίο υπόγειο μεταλλείο με συνολικό μήκος διαδρόμων πάνω από 100 μέτρα, ενώ στη γύρω περιοχή, έντονη είναι η παρουσία επιφανειακών εκμεταλλεύσεων.
«Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι η εξάντληση των τοπικών μεταλλοφοριών, υπήρξε η κύρια αφορμή για την οργάνωση εκστρατειών σε υπερπόντιες περιοχές. Η αναζήτηση νέων και πλούσιων μεταλλοφοριών χαλκού και χρυσού, πιθανώς, ήταν η κύρια αιτία των αποστολών, ίσως και των επιμέρους πολεμικών συγκρούσεων» εκτιμά.

Αρχαίο Λαύριο

Σημείο σταθμός στην ιστορία του Λαυρίου είναι για τον κ. Βαξεβανόπουλο, το 546 π.Χ., οπότε και επιστρέφει ο Πεισίστρατος από την εξορία του. Από το Παγγαίο και τη Θράκη, όπου είχε εξοριστεί, φέρνει μαζί του έμπειρους μεταλλευτές των μεταλλείων του Παγγαίου και της Σκαπτής Ύλης και πλέον το Λαύριο αρχίζει να γνωρίζει ιδιαίτερη ακμή.
Ξεκινά η διάνοιξη δαιδαλωδών στοών, που συνδέονται με την επιφάνεια με κατακόρυφα φρεάτια. Το 483 π.Χ. θα ανακαλυφθεί μία ιδιαίτερα πλούσια μεταλλοφορία που θα οδηγήσει στην οικονομική άνθηση της Αθήνας. Από τις προσόδους αυτής της ανακάλυψης, ο Θεμιστοκλής θα πείσει του Αθηναίους να ναυπηγήσουν 200 τριήρεις, με τις οποίες νίκησαν τον Περσικό στόλο στη ναυμαχία της Σαλαμίνας.
«Άρα, αντιλαμβανόμαστε ότι ακόμη και η πορεία της ιστορίας εξαρτάται από την εξέλιξη της μεταλλευτικής δραστηριότητας, αφού αυτή ορίζει τους πυλώνες της οικονομίας και κατ’ επέκταση της πολιτικής» προσθέτει, χαρακτηρίζοντας το Λαύριο ως «την πρώτη βιομηχανική επανάσταση προ Χριστού».
Γενικότερα πάντως, μεγάλα μεταλλευτικά κέντρα της αρχαιότητας θεωρούνται η Θάσος, η απέναντι της Θάσου περιοχή της Σκαπτής Ύλης, το όρος Παγγαίο, το όρος Άγκιστρο, η Βορειοανατολική Χαλκιδική, η Σίφνος και η Μήλος. Σε όλες αυτές τις περιοχές υπάρχουν δεκάδες αρχαίες υπόγειες στοές εξόρυξης μεταλλεύματος, οι οποίες, όμως, δεν έχουν μελετηθεί ενδελεχώς, με αποτέλεσμα την έλλειψη βασικών στοιχείων και την καταστροφή πολλών στοών, καταλήγει ο κ.Βαξεβανόπουλος.

Πηγή: tanea.gr
πηγή μου

Των Α-λόγων...

29-8-14
Άλογα στον δρόμο μας...

Συλλεκτικά...

Ά-λογα και "Σημάδια".