Η Οδύσσεια ενός Ξεριζωμένου 1969 - Σινεμά
Η Οδύσσεια Ενός Ξεριζωμένου είναι ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία του Απόστολου Τεγόπουλου. Αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας "διλογίας" με θέμα της περιπέτειες του τραγουδιστή Βασίλη Καρατζόγλου. Το πρώτο μέρος είναι η Ξεριζωμένη Γενιά, που γυρίστηκε ένα χρόνο νωρίτερα. Και τα δύο έργα, είναι επικών διαστάσεων με διάρκεια πάνω από τρεις ώρες το καθένα. Σκηνοθεσία: Απόστολος Τεγόπουλος Σενάριο: Πάνος Κοντέλης Παραγωγή: Κλακ Φιλμ Εισητήρια: 395,589 Διάρκεια: 183'
Ηθοποιοί
Ξανθόπουλος Νίκος, Άντζελα Ζήλεια, Μιράντα Κουνελάκη, Κατερίνα Βασιλάκου, Λυκούργος Καλλέργης, Στέφανος Στρατηγός, Ελένη Ζαφειρίου, Θόδωρος Μορίδης, Μήτσος Λυγίζος, Μαρί Πανταζή, Θόδωρος Έξαρχος, Ρένα Γαλάνη, Κία Μπόζου, Βαγγέλης Καζάν, Δημήτρης Μπισλάνης , Δήμος Σταρένιος, Αλέκος Ουδινότης, Κώστας Μπαλαδήμας, Νίκος Πασχαλίδης, Γιώργος Κωβαίος, Ιάκωβος Ψαρράς, Τάσος Δάριος, Νίκος Νεογέννης, Γιάννης Αλεξανδρίδης, Νίκος Θηβαίος, Χαράλαμπος Πισιμίσης, Γιάννης Τότσικας, Γιώργος Πάλλης, Μάριος Μαρκόπουλος, Γιώργος Γρηγορίου, Αντώνης Κασάρης, Δημήτρης Φωτιάδης, Γιώργος Οικονόμου, Γιώργος Γιουβανέλης, Στέλιος Βόκοβιτς.
******
1969 ήταν!
Τότε, πριν την γέφυρα της Νέας Δημητριάδος, υπήρχε ένας σινεμάς που λεγόταν "Ακροπώλ".
Μία φορά πρέπει να με πήγαν, γιατί θυμάμαι μόνο, αυτό το έργο και τον Ξανθόπουλο.
Θυμάμαι έκλαιγα πολύ, όσο το έβλεπα.
Το νόμιζα και αλήθεια.
Όταν τελείωσε, θυμάμαι κρύωνα πολύ, ήταν χειμώνας, είχα ένα λεπτό παντό, περπατούσαμε - περπατούσαμε... να φτάσουμε σπίτι, και είχα τα χέρια μεσ' τις τσέπες.
Δεν άκουσα "Βγάλε τα χέρια από τις τσέπες...", το άκουσα όταν βρέθηκα από μια δυνατή κλωτσιά, που με χτύπησε πισώπλατα και βρέθηκα κάποια μέτρα μακριά, μπρούμητα πάνω σ' ένα μυτερό βράχο...
Φτάσαμε σπίτι με κλωτσιές και κλαίγοντας...
...Μετά από καιρό, όταν με έκαναν μπάνιο, είδαν πως είχα μια μεγάλη μελανιά στην κοιλιά.
Σε λίγες μέρες θα 'ρχόταν η μάννα, να με δει.
...Δεν έπρεπε να δει την μελανιά...
Μέρες με έτριβαν με οινόπνευμα... να φύγει! Να εξαφανιστεί!
Αυτά!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το "κάτι" που μένει...