...Όπου σταθώ, κι όπου γυρίσω, ένα μακρόσυρτο μοιρολόι, επισκιάζει και την παραμικρή χαρά που μπορώ να ζήσω, να δώσω ή να πάρω.
Επικρατεί γενικώς, ένα κλωτσοσκούφι δυσάρεστων ειδήσεων, τόσο σε όλη την Ελλάδα, (για εξωτερικό έχω χάσει πολλά επεισόδια) όσο και στους φίλους μου, στους γειτόνους μου, ακόμα και στην οικογένειά μου.
Δυσκόλεψε η ζωή (ίσως για μένα, ποτέ δεν ήταν εύκολη, γι' αυτό κι αντέχω, σκληραγωγήθηκα, αναγκαστικά), ίσως μάς περιμένουν και χειρότερα, (εύχομαι -όχι!) μα, αν ανησυχώ για κάτι, δεν είναι για μένα, πραγματικά, αλλά για τις αντοχές των άλλων!
Τον τελευταίο καιρό "μαλώνω", όλους όσους λυγούν, ανεξαιρέτως!
Τους λέω, να σταθούν όρθιοι, θέλουν δε θέλουν!
Η ζωή μας είναι ένας συνεχής αγώνας.
Δεν μας υποσχέθηκε τίποτα!
Θα πιάσουμε πολλές φορές πάτο, άλλες τόσες θα ανασηκωθούμε, γιατί πρέπει!
Φορές που δε θα έχουμε δυνάμεις, κάποιο φιλικό χέρι θα βρεθεί γύρω μας, μπορεί να είναι γνωστός, φίλος, ξένος, ακόμα και εχθρός, θα πιαστούμε και θα ανασηκωθούμε πάλι.
Θα υπάρξουν όμως και φορές, που κανένα βοηθητικό χέρι ανθρώπινο, δε θα βλέπουμε δίπλα μας, είτε γιατί είναι μακριά, είτε γιατί δε θα μπορεί, είτε, γιατί θα έχει κουραστεί να μας το δίνει, είτε επειδή θα πρέπει να το απλώσει αλλού, είτε γιατί του κόπηκε, για Χ λόγους!
Τι θα κάνουμε;
Θα περιμένουμε;
Θα μείνουμε στον πάτο;
Κι αν μείνουμε εκεί, άραγε, πόσους άλλους θα παρασύρουμε μαζί μας;
Οι πάτοι μας, συνήθως δεν έχουν παρέα...
Στο κάτω κάτω, μόνοι μας ερχόμαστε, μόνοι μας φεύγουμε!
Σ' αυτό, δεν υπάρχει παρέα!
Δικά μας τα ζόρια. Και τα δυο, μην προσθέσω κι άλλα.
Αυτά σκέφτομαι αυτή τη στιγμή, αγαπημένε μου, μπλόγγερ και σ' ευχαριστώ για το λευκό, χωρίς ερωτήσεις, ελεύθερο χώρο σου!
Πολλάκις "πατωμένη" και σωσμένη κι εγώ, αναδιπλώνομαι συχνά, για να δώσω "δυνάμεις", γύρω μου!
Ότι μπορώ, κάνω. (Βάλε και παραπάνω).
Αντλώ όμως δύναμη, μέσα από συνεχή προσευχή, που μου δίνει δύναμη ψυχική, φτερά στα πόδια και στα χέρια, κι ας είμαι κολλημένη εδώ, δίπλα σε έναν υπολογιστή, εδώ και καιρό!
Παραμελώ, ίσως άλλα, μα σαν πεπειραμένη καπετάνισσα, αποφεύγω ψηλά κύματα, βουλώνω τρύπες του καραβιού, προχωράω και πάω, με στόχο, όλοι μας να φτάσουμε σώοι στη στεριά.
Ξέρω, θα υπάρξουν σίγουρα και βρεγμένοι και ζαλισμένοι, μα όσο λιγότεροι οι πνιγμένοι, τόσο καλύτερα!
Μαλώνω, για να μην παραιτούνται, τους δείχνω και τους βράχους, "πέστε, αν θέλετε να πνιγείτε", τους λέω, "μη μας πάρετε στο λαιμό σας και μάς, που θέλουμε να ζήσουμε", μού θυμώνουν, άλλοι ξαφνιάζονται, τρομάζουν, τί να τους κάνω;
"Πόσο φτηνά τα πουλήσατε τα όνειρα;" τους ρωτάω.
Ακόμα και οι νεροκολοκύθες μου σας κοροϊδεύουν, που δεν καταλάβατε πόσο μάς είναι χρήσιμες! (Μοίρασα σε τόσο κόσμο! Του χρόνου η γειτονιά μου θα λέγεται νεροκολοκυθούπολη)
ένα σωσίβιο που θα μας βγάλει στη στεριά, αν το τιμόνι σπάσει, το καράβι μπάσει νερά, αν τα χέρια μας δε μπορέσουν να γίνουν κουπιά.
Άσε, αγαπημένε μου, μπλόγγερ!
"Πώς τα προλαβαίνεις όλα αυτά;" με ρώτησε κι άλλη φίλη, σήμερα.
Είναι που παραμελώ, άλλα... δίνοντας κατά την γνώμη μου, προτεραιότητα σε ότι επείγει.
Όπως είπα και στον γυιο μου, το μεσημέρι:
"Καθαρίστρια μπορείτε να πάρετε, άμα πεθαίνω, μπογιατζή, επίσης, τα λίγα ξύλα του κήπου, δυο άντρες είστε, ανεβάστέ τα, αν το κάνω εγώ, θα με τρέχετε στους γιατρούς, να με αναπληρώσετε όμως σ' αυτό το "απλήρωτο" που όπως λέτε, κάνω (αν πληρωνώσουν τόσες ώρες εκεί- σλόγκαν όλων, πια!), δε θα τα καταφέρετε ποτέ, γιατί δεν έχετε τις εμπειρίες μου! Το ξέρεις κείνο το θέμα; Μετά από 50 χρόνια, "άναψε" σήμερα, δεν μπορώ να τ' αφήσω! Το άλλο, το άλλο, το ξέρεις; Εκείνο με την Τοτή, αντί Τοτού, το ξέρεις;"
Έμεινε να μ' ακούει ο μικρός, (που έγινε μεγάλος), με μεγάλο ενδειαφέρον, γιατί πρώτη φορά τα έλεγα, του φαίνονταν παραμύθια!
Πόσο πιο γρήγορα λέγονται, όμως, απ' ότι γράφονται, αρκεί να βρεθούν αυτιά να σε ακούσουν και να υπάρχει "φόρα" από μέσα να τα πεις, κοιτάζοντας πίσω, βλέποντας τι άφησαν τα χνάρια της ζωής.
Αγάντα, μωρέ! Δε θα μας λυγίσουνε τα κακά σχέδια των ανθρώπων!
Μόνο του Θεού είναι δυνατά, κι αν επιτρέψει τα κακά των ανθρώπων, σίγουρα θα υπάρχει κάποιος σοβαρός λόγος!
Εκείνος, ξέρει!
4:05... ώσπου να μαζέψουμε τα "σύνεργα", θα πάει και η ώρα για ξύπνιο του άντρα μου και ύπνου δικού μου.
Έτσι πάμε εμείς, τόσα χρόνια! Με αντιθέσεις! Σεβόμενοι τις απαιτήσεις της δουλειάς μας, πότε πότε και γκρινιάζοντας, προσαρμοστήκαμε, προσαρμόσαμε και τα μεράκια μας!
Αθλητισμό φουλ ο σύζυγος, λίγο απ' όλα τα υπόλοιπα εγώ!
Να μη χάσκουμε!
Να μη βουλιάζουμε!
Να ισορροπούμε!
Υγ. Μ' αρέσει που με ρωτάνε, αν γράφω κανένα βιβλίο!
Τόμους, καλοί μου, τόμους!
Μάρτυρας ο μπλόγγερ!
Πουλάκια κελαϊδούνε, χαρούμενα μού ακούγονται, είθε!
Καλημέρα μας!
