Τόσες συμπτώσεις...
Στίγμα της μέρας που "μίλαγε".
Στο άλλο μπλογκ θα γραφούν!
Τα περιμένει κι ο παππά Γιώργης, όταν συνέλθω και απ' την υγεία, όμως και απ' όλα τα άλλα τα παράξενα, αυτής της μέρας.
Εκπαιδευτικές άδειες σε κρατούμενους φοιτητές με ηλεκτρονική παρακολούθηση (βραχιολάκι) προβλέπει...
η βελτιωμένη τροπολογία του υπουργού Δικαιοσύνης Χαράλαμπου Αθανασίου,
εφόσον ο κρατούμενος φοιτητής έχει παρακολουθήσει εξ αποστάσεως με
επιτυχία το ένα τρίτο των μαθημάτων και των εργαστηρίων ενός ακαδημαϊκού
εξαμήνου.
Η τροπολογία έγινε ομόφωνα δεκτή, μετά την απόσυρση
του αιτήματος του ΣΥΡΙΖΑ για ονομαστική ψηφοφορία, αφού κρίνεται ότι
ικανοποιεί το αίτημα του κρατούμενου απεργού πείνας Νίκου Ρωμανού.
Μάλιστα,
όπως ανακοίνωσαν οι γιατροί του νοσοκομείου «Γ.Γεννηματάς», ο Νίκος
Ρωμανός σταματά την απεργία πείνας και αρχίζει την σίτιση.
Λίγο
νωρίτερα, σε μια από τις σπάνιες παρεμβάσεις του ο Πρόεδρος της
Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας επικοινώνησε με τον πρωθυπουργό Αντώνη
Σαμαρά και τού ζήτησε να υπάρξει λύση στο θέμα του Νίκου Ρωμανού.
Η
τροπολογία παρουσιάστηκε το μεσημέρι της Τετάρτης στη Βουλή έπειτα από
τις χθεσινές δραματικές αλλά άκαρπες διαβουλεύσεις, σχετικά με το
περιεχόμενο της τροπολογίας για την εξ αποστάσεως φοίτηση κρατουμένων.
Ο κ. Αθανασίου παρουσιάζοντας την τροπολογία είπε ότι πρόκειται για συγκερασμό όλων των προτάσεων που ακούστηκαν χθες.
Αμέσως μετά η Ζωή Κωνσταντοπούλου από τον ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε ολιγόλεπτη διακοπή των εργασιών για να αποτιμηθεί η πρόταση.
Εν τω μεταξύ, ο Νίκος Ρωμανός -που βρίσκεται στην 31η απεργία πείνας- είχε αρχίσει από το πρωί της Τετάρτης και απεργία δίψας.
Παιδιά, πάρ' τε αυτό για "προκαταβολή"!
Ετοιμάζω και μια ανάρτηση, θα την φέρω κι αυτή εδώ, έτσι, να υπάρχει!
Αρκεί, να μη ξημερώσω διορθώνοντάς την!
Είχα πάρει φόρα και έγραψα πολλά!
Πρώτη μου φορά, δε με αναγνωρίζω!
Το
φαντάστηκα, τουλάχιστον! Θα έφερνα μερικές παραγράφους εδώ, αλλά, άσε!
Μη γίνω και ρεζίλι! Θα βγω! Στα πολύ τρελά μου όνειρα, δεν ξέρω που θα
είμαι όμως, όταν τα δω!
που έχασαν το χαμόγελό τους, απόκτησαν ρυτίδες πρόωρα και δεν έχουν
λεφτά, να πάρουν μια, έστω - φτηνή κρεμούλα, ή ένα μέικ απ, να
ξεγελάσουν τον καθρέφτη τους, να τις πει ξανά "όμορφες" ο άντρας τους ή ο
σύντροφός τους, και άλλα, μη το μακρύνω και βγει πολύ προσωπικό!
Νομίζω,
θα σταματούσαν και παιδιά, νέα κι όμορφα, γεμάτα δροσιά και μπόι (εμείς
τότε- είμασταν κοντά παιδιά, δεν είχαμε λεφτά "ξένων" να φάμε, ούτε να
σπουδάσουμε!
Οι γονείς μας είχαν και ίδιοι στεγνώσει, μα
χαμογελούσαμε όλοι μαζί, ενωμένοι, στεγνοί γονείς και κοντά παιδιά, τώρα
... παχιοί γονείς, ψηλά παιδιά, τα ψάχνουμε όλα...
Ναι, η γεννιά μας τα "έδωσε" όλα στα παιδιά, γιατί ζήσαμε καλύτερες εποχές - νομίζαμε!
Περιμέναμε
πως τα απανωτά πτυχία που οι περισσότεροι γονείς πήραμε δάνεια για να
τα βγάλουμε πέρα, κι άλλα δάνεια, πολλά τα δάνεια, αφού έδιναν!
Μα, γιατί έδιναν!
Κι εμείς, προγραμματίζαμε!
Πραγματικά!
Θα
Ηλιάζαμε το σκατό μας, θα τα καταφέρναμε, σίγουρα, γιατί, τόσο η
σύνταξή μας, τόσο ο μισθός μας, τόσο ο καλός και παχύς, πια, μορφωμένος
μισθός των παιδιών μας, θα τα καταφέρναμε!Ναι!
Ήμασταν, σίγουροι!
Κι αν όχι, θα το παλεύαμε!
Νομίζαμε πως επενδύαμε στο μέλλον....
Γενικά... και αορίστως, επενδύσαμε, σε σπουδές, χρηματιστήρια, επιχειρήσεις, πατρικά, προίκες στα παιδιά μας... κ.λ.π.
Κολοκύθια!...
Οι
νεροκολοκύθες μου, ξέρουν ότι μπορούν να κουβαλίσουν νερό, ξέρουν όμως,
ότι μπορούν να γίνουν σωσίβια σε φορτουνιασμένες θάλασσες, ακόμα, κι
όταν είναι ξερές!
Χλωρές, προσφέρουν "φιγούρα", μόνο!
Ανεμίζουν, όπως "ανεμίζουμε" κι εμείς!
...Φουσκώναμε
κι εμείς, φουσκώναμε και τα παιδιά και τώρα, βλέποντάς τα να σκάνε στην
ψυχολογία, σαν τα μπαλόνια, πονάμε, θέλουμε να βοηθήσουμε και δεν
ξέρουμε, ΠΩΣ;
Τις νεροκολοκύθες μου, τις έσωσα! Βρήκα τρόπο, σωστό, σκάλα, γείτονα, μέρα, τις πρόλαβα!
Τα παιδιά μου, όμως, δεν ξέρω πως να τα σώσω...
Τους έμαθα γράμματα! Τέχνες! Καλλιτεχνίες! Πολιτισμό!
Αγγούρια, Καλυβιώτικα!
Θα μού φέρει κι απ' αυτά σπόρο ο αδελφός, να έχω!
...Αυτά
και πολλά άλλα, θα έλεγα εγώ, η Ντελάλα, Κατερίνα και θα ξαφνιάζονταν, ο
Ανδρέας και η "παρέα" ΜΑΣ, που "ξέφυγα απ' το εκτυπωμένο ήδη, έτοιμο
κείμενο της Λ. Συν. Αγ.Νεκταρίου!
Θα μάζευα όμως, τόσο κόσμο, που θα έφτανε η ΕΙΔΗΣΗ, στα εξωτερικά!
...
Δε θα διάβαζα κανένα χαρτάκι, γιατί δε θα ήξερα πολλές λεπτομέρειες να
πω, το ποιος φταίει, τι έκανε η κυβέρνηση, δεν την ξέρω,
ποτέ δεν την ήξερα με λεπτομέρειες, τελευταίως, δε θέλω να ξέρω,
ΤΙΠΟΤΑ, μαθαίνω ξόφαλτσα - ΠΡΟΕΚΥΨΕ!
...Σε μια μαύρη θάλασσα βρέθηκα να κολυμπάω, συνέχεια, κι εγώ νόμιζα πως πάταγα στεριά, σίγουρη στεριά, Ελληνική στεριά!
Πνίγομαι,
γύρω βράχια, δημοκρατία, μηδέν, δε ξέρω που ζω, ποια είμαι, που πάω, τι
κάνω, τι μού ξημερώνει, τι είναι δικό μου, τι χρωστάω, που χρωστάω, αν
πρέπει τα παιδιά μου να αναλάβουν τα χρέη μου και τα χαμένα όνειρά μου!
Νοιώθω
τύψεις που τρώω, και ξέρω πως κάποιοι ψάχνουν στους κάδους, νοιώθω
τύψεις για όλα τα προβλήματα των άλλων, των παιδιών μου, των γειτόνων
μου, του χωριού μου, της πόλης που ζω, για τα λαμπάκια που φωτίζουν
Χριστουγεννιάτικα, που κι εγώ η ίδια χάζεψα να τα κοιτάζω, όμως το Νο Τάδε
σε μια πολυκατοικία, δεν το έβλεπα! Πίσσα σκοτάδι η πολυκατοικία, μαύρα
σκοτάδια οι άλλο δρόμοι, τι να λέω!
...
Ζω στο 2014, κι όταν ακούω, πως θ' αρχίσει και απεργία δίψας ο Ρωμανός, ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ, που λέει κι ο δικός μου!
(Ο
Μιχάλης, που είχε τα "αυτιά" της ψυχής του ανοιχτά και πρόσεξε τον
"λυγμό" των ταλέντων και των ΟΝΕΙΡΩΝ, του δικού μας παιδιού, που έχει
ταλέντο, ΝΑΙ, θα μου πεις, τηλεπαιχνίδι, ΝΑΙ!!!)
Εκεί καταντήσαμε! Μέσω της τι βι, να αποδεικνύουν, ότι αξίζουν, τα παιδιά μας, κι εμείς μαζί!
....Χιλιάδες παιδιά, με μυριάδες ταλέντα ξενητεύονται, ΝΑΙ,
χιλιάδες παιδιά, μένουν εδώ, γιατί, δεν ξέρουν που να πάνε, ΝΑΙ!
Μπρος ο γκρεμός τους και πίσω τους το ρέμα, ΝΑΙ,
Χιλιάδες παιδιά, μαραζώνουν, χάνοντας τα καλύτερά τους χρόνια, ΝΑΙ!
Χιλιάδες παιδιά, δε θα κάνουν οικογένεια, δεν θα κάνουν παιδιά, δε θα προλάβουν, ΝΑΙ!
Πότε; Στα 40;
Κι εγώ, πότε θα γίνω γιαγιά, Ναι!
Τρελαίνομαι που είμαι Ελληνίδα, εκ γεννετείς, ΝΑΙ! Ποτέ δεν έφυγα από δω και νοιώθω, ξένη!
Έπρεπε να ξέρω ξένες γλώσσες, για τα γεράματα, ΝΑι!
Πού να το φανταστώ όμως, ότι θα το χρειαστώ στα γεράματα; ΝΑΙ!
Νόμιζα, πως ένα "κούπε πε!" θα μου φτάνει, να ολοκληρώσω τον κύκλο μου, ΏΣ, άνθρωπος και ώς, γυναίκα! Ναι!
Να μού φέρεις και σπόρους, από αγγούρια, μην ξεχάσεις, όταν σε δω, αν σε ξανδώ ποτέ, (εύκολο είναι, πια;), αδελφέ;
Αλήθεια
σας λέω, νοιώθω πως δε ζω στην Ελλάδα, στην χώρα του έδωσε τον
Πολιτισμό σε ΟΛΟΝ τον κόσμο, κι εμείς γράφουμε γκρικ ίγκλες, δε θέλω να
ξέρω, πως το λένε, ΝΑΙ!
Είναι παιδί, ο Ρωμανός! Πέτυχε
στις "εν φυλακή", σπουδές του, θέλει να "μορφωθεί", να ταξιδέψει το
μυαλό του και δεν τ' αφήνουν, ενώ κινδυνεύει η ζωή του, ΝΑΙ!
Και ποιοί είναι άξιοι να ρισκάρουν ζωές;
Τι είναι οι ζωές;
Φυτρώνουν, όπως τα "ΘΑ" που φύτεψαν και δεν φύτρωσαν;
Κόβω κείμενο, ΝΑΙ!
Πήρα φόρα! ΝΑΙ!
Πήγε 2, ΝΑΙ!
Κι εγώ ακόμα εκεί, στην Ερμού!
Με τα παιδιά και λέω τι θα ντελάλιαζα, ΝΑΙ!
Να μού φέρεις, σπόρους, αδελφέ!
Καλούς! Ελληνικούς!
Όχι μεταλλαγμένους...
Φέρε, διάφορα ζαρζαβατικά, όταν έρθεις, αρκεί να είναι σπόρια πραγματικά Ελληνικά!
Θα τα φυτέψω, κι αυτά θα φυτρώσουν, Ναι, αγαπημένε μου, αδερφέ!
Κι εκείνοι, θα φυτρώσουν! ΝΑΙ!
Όπως κι οι νεροκολοκύθες, ΝΑΙ!
Όχι, παιδιά, άργησα πολύ!
Είμαι ένα ζωντανό πτώμα απόψε, που κυκλοφορεί ΟΡΘΙΟ!....
Όχι, παιδιά! Δε θα βγω στην ιντερνετική πιάτσα απόψε!
Βγήκα στην Ερμού, ξεχείλησε το ποτήρι...
Αν
ξέρατε, πόσο λυπάμαι, που δε μπορώ ν' αλλάξω αυτόν τον κόσμο και που
δεν μπορώ να γράψω, στο χαλαρό, ένα σωστό και ολοκληρωμένο, κείμενο!
Κι αυτό, όχι γιατί λέω πολλά και δε "χωράω", εγώ, ούτε σε βιβλίο, αλλά, γιατί δεν χωράνε τα λάθη ΤΟΣΩΝ, της Βουλής!
Αλήθεια! Πόσων;
Θα ήθελα να ξέρω ένα νούμερο!
Έχω αποκτήσει τελευταίως, ένα κόλλημα μ' αυτά!..
Με βοηθούν, με προσανατολίζουν, αν πιάνουμε στεριά ή πάμε κατευθείαν σε Νέο Βράχο! Ναι!
Αυτά και άλλα θα ντελάλιαζα εγώ, Ανδρέα, κι ίσως να μη σταματούσε κανένας!
Μα, ούτε και στις βιτρίνες των μαγαζιών σταματούσαν!
Πονάει, ακόμα κι αυτό!
Όλοι κι όλες, έφευγαν!
Περπατούσαν να ζεσταθούν, έκανε ψοφόκρυο απόψε - να ντύνεστε καλά, Εκεί στους δρόμους που γυρνάτε, σας χρειαζόμαστε, προχωράτε!
Όλο και κάποιοι θα σας, θα "ΜΑΣ", ακούσουν!
Κι οι μαγαζάτορες που λες, χάζευαν κοντά στις βιτρίνες, τους απ' έξω, που περπατούσαν!... κι έφευγαν!
"Μα, πού πάνε, αναρρωτιόντουσαν; Έχουμε κατεβάσει τόσο πολύ τις τιμές! Δε βγαίνουμε!"
Κι
έτριβαν κι εκείνοι τα χέρια τους, όχι από χαρά, γιατί πήραν λεφτά, αλλά
γιατί έκανε πολύ κρύο, απόψε, κρύωναν και στο σώμα και στην τσέπη...
όπως όλοι αυτοί που περπατούν και δεν στέκονται, γιατί κρυώνουν,
βιάζονται, και δεν "χορταίνουν", πια, βλέποντας τις βιτρίνες...
Δε θέλουν να "βλέπουν", απολύτως τίποτα και κανέναν!
Δε θέλουν να "ξέρουν", απολύτως τίποτα!
Περιμένουν, προσεύχονται και ελπίζουν, να τους φωτίσει όλους τους ο Θεός, να παραιτηθούν μόνοι τους, πολλοί από κει!
Εμείς, (δηλαδή, εγώ), χλωμό, να ξυπνήσουμε, να τους διώξουμε... πρωί πρωί!
Θα κοιμόμαστε, εξ ανάγκης!
Έλα και ξεχάστηκα, νόμιζα πως είχα την ντουντούκα στην Ερμού, ακόμα κι είναι έτοιμο το βιντεάκι!
(Προ
πολλού! Το έστειλα στην σελίδα σας! Με μπέρδεψαν τα καλώδια της
ντουντούκας μου και κόβω, ράβω, συμπληρώνω, είμαι ικανή να πάθω
αγκύλωση, (την έπαθα, δηλαδή, γι' αυτό και την γράφω, παρενθέσεως -
παρένθεση) έτσι βιαστικά που κάθισα τόσες ώρες, μισοόρθια, σχεδόν, στην
κόχη της καρέκλας και στα λοξά!
Δεν πάει άλλο, γενικά η κατάσταση!
...
Η σκηνή που χώθηκα ανάμεσά σας, ήταν γιατί ένοιωσα πως η θέση της ψυχής
μου ήταν εκεί, κι ας πήραν τα πόδια μου, άλλους δρόμους!ΝΑΙ!
...........................
..............
******
Υγ. 2 Δεν το πιστεύω, τι κατεβατό, έγραψα!
Ά, ρε, χρόνε!...
Υγ. 3. Ο γιος μου, με Καληνύχτησε.
"Θα πάθεις τίποτα, μάνα!"
Θεέ μου, ανησυχεί!
Εγώ, γι' αυτόν, να δεις!
"Μη
φοβάσαι, γιε μου", του είπα! "Τώρα που έσκασε η βαλβίδα και βγαίνει ο
καπνός, μην ανησυχείς!" και μου χαμογέλασε γλυκά, μα προβληματισμένα, το
παιδί!
δε θέλω να στεναχωριέται για μένα!
θα πάω για ύπνο, νωρίς!
Πόσο, νωρίς;
Το παιδί μου!
Τα παιδιά μου!
Η ζωή μου!
Τα όνειρά μου!
Τα παιδιά όλου του κόσμου!
Κι ο Ρωμανός, μαζί!
Κυρίως ο Ρωμανός, γιατί κινδυνεύει η ζωή του!
...Μα... θα "φροντίσουν", τόσοι άλλοι μορφωμένοι γι' αυτόν!
Υγ. 4. Το βρήκα! Σήματα καπνού θα σας στέλνω! Όπως πολύ παλιά!
Μόνο από πού, δεν ξέρω, θα δείξει!
Υγ.5
Η λίστα μου λέει, προτεραιότητα, σε άλλες εκκρεμότητες ζωής αύριο και
μετά θα δω τα ιντερνετικά μου και τους φίλους μου! Ναι;
Μην
ανησυχείτε κι εσείς! Εσωτερικά, αισθάνομαι μια χαρά και με λίγες ωρίτσες
ύπνο παραπάνω, μια χαρά κρατάει το σκαρί! Δοκιμασμένο!
... Αλλά, ποτέ δε ξέρεις, τι λέει ΄Άλλος, από κει ψηλά!
Βλέπω όνειρα εγώ...μην ανησυχείτε!
Το νου σας όμως, γενικώς, πολλά άλλα, δεν πάνε καλά!
Υγ. Τετάρτης.
Άλλα κόπηκαν, χάθηκαν, χωρίς κόπυ, άλλα με κόπυ, χορεύουν στο γουόρντ, δεν τα είχα όμως ελέγξει, οπότε, για μια αρχή, καλά είναι κι αυτά, κι ας είναι μπερδεμένα, ακόμα και κατά παράγραφο!
Πρώτη φορά ξέσπασα (δημόσια), έτσι για την πολιτική, μη χάσουμε και την παρθενική πρωτιά μας, απ' τα "ενθύμιά" μας!
...Κι εκεί που έτρεχα, να προλάβω τις δουλειές μου, (κι η μηχανούλα μου, πάντα στο τσεπάκι, σε ετοιμότητα, για ότι θέλω να "κρατήσω", απ' αυτά που βλέπω, είτε μ' αρέσουν, είτε όχι,)
εκεί που η λίστα μου έγραφε πολλά και δεν ήξερα κατά που να πάω, πρώτα, (έτσι καταντήσαμε, να τρέχουμε σαν τρελλοί, (ειδικά, αν μένουμε πολύ μακριά απ' το κέντρο, κι είναι "απόφαση" το να κατέβεις, κάτω" κ.λ.π. να μη τα πολυλογώ, άργησα και να γυρίσω, είμαι ρυθμισμένη ακόμα στο γρήγορο...)
ακούω μια ντουντούκα και μια γνωστή αντρική φωνή!
Τρέχω στην Ερμού και βλέπω την πολλή γνωστή, αγαπημένη μου και δυναμική ομάδα της Λαϊκής Συνέλευσης Αγίου Νεκταρίου!
Άτιμη δημοσιογραφία, τι σα δεν έχω πτυχία;
Τι σα δεν έχω καλή μηχανή;
Τι κι αν ο κόσμος με σπρώχνει, γιατί δεν βλέπει έναν επαγγελματία κάμεραμαν μπροστά του, για να με σεβαστεί;
Εγώ θα κρατήσω τις στιγμές, όπως κι αν είναι!
Μετρημένοι άνθρωποι φαίνονται αυτοί που διαμαρτύρονται, για "κάτι" που τους πίεσε ασφυκτικά και αντιδρούν,
αλλά είναι πολλοί άλλοι μαζί τους,
που αντί να είναι εκεί, να γεμίσει η Ερμού, να γίνει ολόκληρη, ένα μεγάλο αγανακτισμένο "μπουλούκι",
τρέχουν κάποιοι αγχωμένοι να τελειώσουν δικές τους δουλειές,
που ίσως, έλειξαν και επείγουν,
ίσως στάθηκαν αθόρυβα σε κάποιους άλλους ανθρώπους, χωρίς να φανεί,
ίσως δε μπορούσαν σήμερα,
ίσως είχαν υποχρεώσεις,
ίσως να μην τους πηγαίνουν και πολύ οι "Δρόμοι",
ίσως, γιατί δεν έχουν κότσια για περπάτημα...
ίσως και να γεράσανε πριν την ώρα τους,
Πολλά τα "ίσως".
Πολλά "παίζουνε".
Εκείνο που ξέρω είναι, ότι στην Ερμού συναντήθηκα τυχαία, πρώτα με τον εαυτό μου και μετά με την ,
Στην Λ.Σ.Αγ. Νεκταρίου, υπάρχει μία στέγη,
όπου,
μαζεύονται άνθρωποι όλων των ηλικιών,
συζητούν δημοκρατικά,
κι ας ανήκουν σε διαφορετικά κόμματα,
εκεί δεν έχει χρώματα,
κι αρώματα,
εκεί συζητούν,
ψάχνουν μόνο για λύσεις,
αποφασίζουν όλοι μαζί,
συμφωνούν,
διαφωνούν,
ψηφίζουν λύσεις για λίστα προβλημάτων,
απ' το:
αν έχει φιάλη οξυγόνου ένα άρρωστο παιδί,
αν έχει γιατρό ο Τάδε άνεργος,
αν έχει φως ο Τάδε φτωχός,
αν έχει τρόφιμα μια πολύτεκνη οικογένεια,
ΜΕΧΡΙ την ΤΡΟΙΚΑ και τους δικούς μας, πολιτικούς!
Αποφασίζουν πολλοί μαζί,
όλοι μαζί,
και κάθε φορά,
όσοι μπορούν,
αναλαμβάνουν πόστα.
Εν ολίγοις,
δρουν
και με τον τρόπο,
του χαρακτήρα του καθενός ελεύθερου μέλους,
ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ!
Ανάμεσα τους, μπλέχτηκα κι εγώ απόψε και το χάρηκα πολύ!
Εν (ξανά) ολίγοις, στην σελίδα της Λαϊκής Συνέλευσης του Αγίου Νεκταρίου, γίνεται έργο που δεν το κάνουν, ούτε μεγάλες αντιδραστικές, κομματικές ομάδες του Βόλου!
Σέβομαι, εκτιμώ και αγαπώ πολύ αυτή την ομάδα, γιατί με κάποια άτομα γεράσαμε μαζί, στην ίδια γειτονιά!
Αν ζηλέυω κάτι είναι, πιο πολύ απ' το ότι στερούμαι τελευταίως την παρέα τους, είναι που το γραφείο της είναι κοντά στον Άγιο Νεκτάριο και δεν είναι στη δική μου γειτονιά, ώστε να είμαι όλο το 24ωρο εκεί, να προσφέρω στον κόσμο, να προσφέρω, ότι μπορώ,με τον τρόπο μου και να είμαι και εντάξει με τις υποχρεώσεις της οικογένειάς μου, αλλά και με τις "υποχρεώσεις"μου στον αγαπημένο και ιντερνετικό κόσμο που αγάπησα εδώ και 9 χρόνια!
Όπως και να έχει, όμως, νοερά, είμαι μαζί τους!
Ελπίζω ότι θα έρθει και η στιγμή, αν δεν αλλάξει κάτι, που θα κρατάω εγώ την ντουντούκα των δρόμων, γιατί εδώ στο ίντερνετ, τόσα χρόνια, αυτό κάνω! Ντελάλης είμαι! Τελάλης; Όχι! Ντε!
Σπρώχνω! Μπορώ δε μπορώ! Εκπέμπω! Ότι κι αν λέω! "Μικρή" η φωνή μου, μα έχει ψυχή, όση ακόμα της έμεινε!
Έτσι μού ήρθε, "κυνηγημένη" όπως ήμουνα απ' τον χρόνο και τα προβλήματα, να αρπάξω την ντουντούκα απ' τα χέρια του Ανδρέα και ν' αρχίζω να φωνάζω, έτσι, χωρίς καμιά προετοιμασία, χωρίς κανένα χαρτί!
Μα, την αλήθεια!
...Δεν αντέχω, θα φώναζα! Δε, θα κοίταζα κανένα χαρτί! Είμαι άνθρωπος! Είμαι μάνα! Είμαι σύζυγος! Είμαι γυναίκα και στερήθηκα μια ολόκληρη ζωή, για να δω προκομμένα τα παιδιά μου! Έκανα όνειρα κι έτρεφα, όσο μπορούσα και τα όνειρα των παιδιών μου!
Εσείς, δεν έχετε παιδιά; Αντέχετε εδώ που φτάσαμε; Για πόσο ακόμα;
Ίσως τους έλεγα και γιατί τρέχω... σαν τρελή να τελειώσω τις δουλειές μου...
Κι ίσως σταματούσαν πρώτα, εκεί, στην Ερμού, όλες οι μανάδες που με ένιωσαν, όλες οι παντρεμένες, και όλες οι γυναίκες, ....
.......
ΚΙ ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ!
(Εδώ αρχίζει ένα παραλλήρημα σελίδων, απαιτεί ανάπτυξη, διόρθωση, χρόνο, σίγουρα θα έφτανε και για βιβλίο, πολλά τα βιβλία, οπότε, δεν το συζητάμε για τον άερα, έτσι, κουτσορεμένο που το κατάντησα, απ' το πρώτο,το τόσο αυθόρμητα γραμμένο! 5 ώρες κείμενο, για μένα που τρέχουν τα δάχτυλα... και η σκέψη, τρέχα γύρευε, πρωί - πρωί! Κι έχω κι άλλη ατέλειωτη λίστα από δουλειές! Παραγραφούλες, αναρτησούλες μικρές- μικρές και λίγο λίγο, ΘΑ, ίσως, προσεχώς, άμα προλάβω! Μπορεί και στα σχόλια! Καλή η ιδέα!)
"Καλόν Αγώνα και Συνέχεια σε όλους σας, και ΜΑΣ!"
Καθ' ένας απ' το "πόστο" του και την ντουντούκα του!
Δε μπορεί, κάτι, κάποτε θ' αλλάξει!
Και θα είναι για το ΚΑΛΟ όλων, έστω και με μετρημένες, ντουντούκες, ΝΑΙ!
*****
Το βιντεάκι, με αγάπη!
******
Κόπυ και της Πρόσκλησης, που δεν είχα δει, εγκαίρως, ΝΑΙ!
Να πάνε στα τσακίδια: κυβέρνηση, κράτος, καπιταλιστές.
Να
πάνε στα τσακίδια: κυβέρνηση, κράτος, καπιταλιστές.
Ενώ
η κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων, των μπλε και πράσινων κόκκων, παρατείνουν τα
μνημόνια με άλλα ονόματα ψηφίζοντας ένα νέο προϋπολογισμό κοινωνικών περικοπών,
εμείς ψάχνουμε:
Το μισθό και
τη σύνταξή μας
Γιατρούς για
την υγεία μας
Νοσοκομεία που
να λειτουργούν
Σχολεία και
πανεπιστήμια που να μην καταρρέουν
Δουλειά για
εμάς και τα παιδιά μας
Ενώ
η κυβέρνηση της κοινωνικής καταστροφής και σύσσωμα τα κόμματα και παρακόμματα
του κεφαλαίου ψάχνουν εναγωνίως τους 180 βουλευτές για να διατηρηθεί η
καταστροφική πολιτική των μνημονίων, εμείς ψάχνουμε:
Τα νεκρά
ταξικά μας αδέρφια στις δεξαμενές του Μάνεση στη Χαλυβουργία, πεθαμένοι
μόνοι κι αβοήθητοι μέσα στο σκοτάδι.
Πως θα ζήσουν
οι χήρες και τα ορφανά που στερούνται τους πατεράδες τους που πεθαίνουν
για το μισό μεροκάματο του Μάνεση.
Τα δημοκρατικά
δικαιώματα που ποδοπατιούνται, όπως στη περίπτωση του νεαρού Νίκου Ρωμανού,
που ζητά εκπαιδευτικές άδειες για να μπορεί να σπουδάσει, διακινδυνεύοντας
τη ζωή του με απεργία πείνας, γι αυτό το στοιχειώδες δικαίωμα που
«ξέχασαν» να του χορηγήσουν οι ανθρωποφύλακες.
Ενώ
ολόκληρη η κοινωνία αγκομαχά, κλαίει και θρηνεί,αγωνίζεται και υποφέρει κι η συνδικαλιστική
γραφειοκρατία ψάχνει να βολευτεί στους νέους υπουργικούς θρόνους, εμείς
ψάχνουμε:
Να ενώσουμε
τους αγώνες της νέας γενιάς με τους αγώνες των εργαζομένων και ανέργων.
Να τους
ενώσουμε, από τα κάτω, με επιμονή και υπομονή για να πάρουμε τη τύχη της
ζωής στα χέρια μας.
Να ανατραπούν
τώρα οι σαμαροβενιζέλοι κι όλοι όσοι υπόσχονται τη γη της επαγγελίας με
διατάγματα και νόμους, που αφήνουν άθικτο το κράτος των μπαλτάκηδων, των
φασιστών, της αιθαλομίχλης των δακρυγόνων, της φτώχιας και της καταστολής.
Να κατεβάσουμε
το διακόπτη της χώρας με τη Γενική Πολιτική Απεργία Διαρκείας
Για
να μη θρηνήσουμε άλλα θύματα στους χώρους δουλειάς, για να μη θρηνήσουμε άλλα
θύματα από τις αδέσποτες σφαίρες αστυνομικών.
Να
καταδικαστούν όλοι οι ένοχοι για την εργοδοτική δολοφονία του Χρήστου
Ανεστιάδη, του νεκρού εργάτη της Χαλυβουργίας του Μάνεση
Να
ικανοποιηθεί άμεσα το αίτημα του Νίκου Ρωμανού για εκπαιδευτικές άδειες
για να σπουδάσει
Να στείλουμε
στα τσακίδια τη κυβέρνηση των δολοφόνων
Να οργανώσουμε
τη Γενική Πολιτικά Απεργία Διαρκείας για να ρυθμίσουμε εμείς τη ζωή μας,
σύμφωνα με τους δικούς μας ηθικούς, πνευματικούς και υλικούς όρους.
Όλοι στις 6.30 το απόγευμα σήμερα, στον Άγ. Νικόλαο, στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας του Συνδικάτου Μετάλλου.
΄Έγραψα μια μεγάλη ανάρτηση, αδύνατον να την ελέγξω!
Καλή είναι, ΔΥναμική!
Τα λέμε, σύντομα και Προσεχώς, αφού την διορθώσω, αφού τελειώσω και τις αυριανές δουλειές μου!
Εντάξει;
Αφού έκανα τόσον κόπο, μη την χαραμήσω από βιασύνη!
Κρίμα την αγκύλωση που έπαθα!
Καλό μας ξημέρωμα!
Ετοιμάζω και μια ανάρτηση, θα την φέρω κι αυτή εδώ, έτσι, να υπάρχει!
Αρκεί, να μη ξημερώσω διορθώνοντάς την!
Είχα πάρει φόρα και έγραψα πολλά!
Πρώτη μου φορά, δε με αναγνωρίζω!
https://www.youtube.com/watch?v=8tWZ_jf7Wok