«Κοίτα να προφτάσεις τον καιρό»

Γράφει η Αγγελική Κώττη //

Πολύ καλά έκανε ο Δήμος Αθηναίων και έδωσε το όνομα του Μένη Κουμανταρέα στην Δημοτική Αγορά Κυψέλης.

Θα είχε μάλιστα κάνει καλύτερα αν την είχε αφήσει όπως ήταν πριν από μερικά χρόνια, με τα μαγαζιά της να έχουν μετατραπεί σε φυτώρια γνώσης και  τέχνης. Αν δεν είχε, τουτέστιν, παρέμβει για να εξώσει τα «κινήματα» και να κλείσει τα αυτοδιαχειριζόμενα στέκια. Εκείνη η λειτουργία της, θα ήταν πολύ πιο κοντά σε ό,τι ο Μένης Κουμανταρέας αντιπροσώπευε, στη διαλλακτικότητα, την ανεκτικότητα, τον σεβασμό του Άλλου. Στην ανθρωπιά, την τρυφερότητα και την ευγένεια. Όχι σαν κάτι άλλες και άλλους που ζητάν παγκάκια «καθαρά» από μετανάστες και από «ιπτάμενους αναρχικούς» για να καθίσουν μόνοι.
Ο κύριος Κουμανταρέας (κύριος, κι ας έχει απολέσει κάθε ιδιότητα ως νεκρός) αγαπούσε την Κυψέλη όπως ήταν από τότε που τη γνώρισε κι από τότε που την προτίμησε για τόπο κατοικίας, δηλαδή εδώ και δεκαετίες. Δεν τον ενοχλούσε όμως η εξέλιξή της, που της έδινε νέα ζωντάνια και νέο προφίλ κάθε φορά. Τουναντίον. Του άρεσε πολύ. Η μεγαλύτερη απόδειξη είναι το ότι ποτέ δεν μετακόμισε, αλλά και το ότι έκανε παρέα με ανθρώπους από πολλές χώρες και από πολλές ηλικίες. Γιατί ήταν Αληθινός.
Έκανε λοιπόν καλά ο δήμος και πριν ξεχάσουμε την αποδημία του συγγραφέα παρά δήμον ονείρων, έδωσε το ακριβό του όνομα σε ένα τοπόσημο της συνοικίας. Μένει και να στολίσει το τοπόσημο αυτό με χρήσεις που να βοηθούν στην ανάπτυξη της πνευματικότητας, ώστε να έχει ολοκληρωθεί η πρωτοβουλία σωστά.  Και, φυσικά, να διατηρήσει όσες χρήσεις συμβαδίζουν με μια γειτονιά ζωηρή και γεμάτη νέους με τις ελπίδες και με τα όνειρά τους που, δυστυχώς, συχνά διαψεύδονται.
Όμως το καθήκον ενός μητροπολιτικού δήμου, δεν σταματά εδώ. Η Αθήνα ευτύχησε να γεννήσει ποιητές και συγγραφείς, ή να τους φιλοξενήσει στους δρόμους της για δεκαετίες. Πέννες σημαντικές, ποιητές που έχουν τιμηθεί με Νόμπελ και με άλλα διεθνή βραβεία, πεζογράφους που έμειναν στην ιστορία της λογοτεχνίας με χρυσά γράμματα, διανοητές εξαίρετους. Τον Γιώργο Σεφέρη, τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Γιάννη Ρίτσο, τον Ανδρέα Εμπειρίκο, τον Τάσο Λειβαδίτη, τον Κώστα Βάρναλη, τον Μίλτο Σαχτούρη, τον Νίκο Καρούζο, τον Τίτο Πατρίκιο, τη Μαρία Πολυδούρη. Τον Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Τον Άγγελο Τερζάκη. Τον Μ. Καραγάτση, τη Διδώ Σωτηρίου, την Έλλη Παππά, τον Ι. Μ. Παναγιωτόπουλο, τον Τ. Κ. Παπατσώνη. Τόσους και τόσους ακόμα.
Η πρωτεύουσα έχει χιλιάδες δρόμους, τον καθένα με τη δική του ιστορία. Άλλους με αρχαία ονόματα, άλλους με ονόματα ηρώων, και άλλους με ονόματα νησιών, αγίων, βουνών, ποταμών, πατριαρχών, κυβερνητών, αυτοκρατόρων, φιλελλήνων και πάει λέγοντας. Ψάχνω, αλλά δεν βρίσκω κανένα καλό λόγο που μια φούχτα από αυτούς δεν μετονομάζονται σε οδούς Σεφέρη, Ρίτσου, Λειβαδίτη, Παλαμά, Παπαδιαμάντη, Σωτηρίου, Παππά. Μια πόλη που αξιώθηκε να περπατήσουν στους δρόμους της τέτοια πνευματικά μεγέθη, πώς αρέσκεται να κρατά τα αδιάφορα ονόματα μερικών από αυτούς  και να μην τους δίνει νέα, τιμώντας, κυρίως τον εαυτό της;
πηγή