Αναμνήςεις απο τα παιδικά μου χρόνια..
(Ο Άγγελος Ταξιδευτής)
Όταν ήμουνα παιδί, είχα πολλές θείες και απ’ όσο θυμάμαι πολύ λιγότερους θείους. Την θεία Ριρή, την θεία Σάσσα, την θεία Ντούντα, την θεία Αργίνη, την θεία Άννα καί βέβαια την θεία Λιλίκα ή «tante Lilli», που μας ενδιαφέρει εδώ.
Η θεία Λιλίκα ήταν, εκείνο το τρυφερό και σπάνιο πια είδος γυναίκας, σπουδασμένο στις καλόγριες της Νάξου, μέ έντονη μουσική καί θρησκευτική παιδεία και πάντα έτοιμη για προσφορά στον πονεμένο συνάνθρωπό της. Όταν η θεία Λιλίκα ήθελε να μου πει κάτι μυστικό, ή που να μην το καταλαβαίνουν οι άλλοι, μίλαγε πάντα γαλλικά. Έτσι, μεγάλωσα νομίζοντας ότι τα γαλλικά είναι μια από τις μυστικές πλευρές της ελληνικής γλώσσας. Μπορεί και να ’ναι τελικά έτσι. H «tante Lili» λοιπόν, ήταν εν πολλοίς υπεύθυνη για την μουσική παιδεία μου (και δεν εννοώ βέβαια τις σπουδές, αλλά την αγάπη, η οποία είναι και η μόνη αξιόλογη παιδεία) και ήταν και αυτή που πρώτη μου μίλησε για τον Άγγελο Ταξιδευτή.
Ήμουνα πολύ μικρός όταν με πήγε στην λυρική σκηνή να ακούσω τον Rigoletto του Guiseppe Verdi. Σε όλη την παράσταση μου εξηγούσε την υπόθεση και τους στίχους, sotto voce και πολύ συγκινημένη. Ιταλική όπερα σέ γαλλο-ελληνική, θρησκευτική απόδοση.
Κι όμως ως τα σήμερα, που υποτίθεται ότι κι εγώ ασχολούμαι με ότι και ο Verdi, θεωρώ αξεπέραστες τις μελωδίες του και τον θεωρώ ακόμα τον αγαπημένο μου συνθέτη. Είναι ο Verdi για μένα, πολύ πιο έλληνας από πολλούς κατ’ όνομα έλληνες συνθέτες, γιατί έγραψε με πόνο ψυχής όλες αυτές τις υπέροχες, διαχρονικές μελωδίες. Άλλωστε Ελληνικό, δεν μπορεί τελικά παρά να είναι, μόνο το καλό.
Στον δρόμο λοιπόν για το σπίτι κι ενώ σιγοτραγουδούσαμε αγκαλιασμένοι το «Φτερό στον άνεμο», ρώτησα την θεία Λιλίκα: «Πώς έρχεται η μουσική»; Κι εκείνη μου απάντησε: «Την στέλνει ο Άγγελος Ταξιδευτής, μές' την πνοή του ανέμου».
Όπως καταλαβαίνετε δεν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ ονειρευόμενος δυστυχισμένους καμπούρηδες γελωτοποιούς, κακούς σεξομανείς πρίγκηπες, μαγευτικά παλάτια, την γλυκειά ξανθομαλούσα Gilda και προσευχόμενος στον άγνωστό μου ακόμη Άγγελο Tαξιδευτή, να πάρει κι εμένα μέσα στην πνοή του ανέμου, στην μαγική ιταλο-γαλλο-ελληνικο-θρησκευτική χώρα, της μουσικής και του ονείρου.
Την άλλη μέρα, παρακάλεσα την θεία Λιλίκα να μου διηγηθεί την ιστορία του Άγγελου Ταξιδευτή και της πνοής του ανέμου και να μου εξηγήσει όλα όσα μπορούσε για την μουσική, τους στίχους και τις μπερδεμένες στο μυαλό μου, γλώσσες, νότες και πατρίδες.
Να λοιπόν με λίγα λόγια η ιστορία του Άγγελου Ταξιδευτή και της πνοής του ανέμου, όπως μου την διηγήθηκε η θεία Λιλίκα τότε και όπως εγώ την θυμάμαι σήμερα.
«Μια φορά κι έναν καιρό, έφτιαξε ο Θεός τον κόσμο. Έφτιαξε και τους Αγγέλους για να Τον υπηρετούν αλλά και για να μας προσέχουν, γιατί εμείς από τότε, εύκολα χάναμε τον δρόμο μας. Σε κάθε χώρα έδωσε κι έναν Άγγελο πάνω απ’ όλους τους άλλους Αγγέλους για να την προσέχει και να την βοηθάει. Στην δική μας χώρα έδωσε τον Άγγελο Ταξιδευτή. Αυτός ο Άγγελος, ήταν παρών σε όλη την ιστορία της χώρας μας. Ήταν παρών στην αρχαία Ελλάδα, στο Βυζάντιο, στην Τουρκοκρατία στην Μικρασία, στον Πόντο, όπου εν ολίγοις υπήρξαν ή υπάρχουν Ελληνες και ελληνικά χώματα και βέβαια είναι κοντά μας και σήμερα και θα είναι, ως την δευτέρα παρουσία του Χριστού στην γη, όποτε αυτή αμήν και έρθει. Ο Άγγελος Ταξιδευτής, βοηθάει τους έλληνες σε ότι καλό του ζητάνε. Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κι έτσι και δεν βοηθιούνται αλλά και δίνουν χώρο και υπόσταση στο κακό. Μεγαλώνοντας όμως Σταμάτη μου, θα καταλάβεις και αυτά που σου λέω και πολύ περισσότερα, φτάνει να μην πάψεις να πιστεύεις στον Θεό και να αφουγκράζεσαι πάντα, την μουςική μές' την πνοή του ανέμου».
Αυτά τα λίγα και τελείως άσχετα και με την εποχή αλλά και την «πραγματικότητα» στην οποία σήμερα ζούμε, είχα να σας μεταφέρω από κάποιες, όχι απαραίτητα ακριβείς, παιδικές μου αναμνήσεις. Ο Θεός να προσέχει την Ελλάδα μας, όλες τις θείες, τους θείους και λοιπούς συγγενείς μας, τους φίλους αλλά και τους εχθρούς μας και πάντα να κρατάει κοντά μας, τον Άγγελο μας, τον Ταξιδευτή.
Σταμάτης Σπανουδάκης
(Ο Άγγελος Ταξιδευτής)
Όταν ήμουνα παιδί, είχα πολλές θείες και απ’ όσο θυμάμαι πολύ λιγότερους θείους. Την θεία Ριρή, την θεία Σάσσα, την θεία Ντούντα, την θεία Αργίνη, την θεία Άννα καί βέβαια την θεία Λιλίκα ή «tante Lilli», που μας ενδιαφέρει εδώ.
Η θεία Λιλίκα ήταν, εκείνο το τρυφερό και σπάνιο πια είδος γυναίκας, σπουδασμένο στις καλόγριες της Νάξου, μέ έντονη μουσική καί θρησκευτική παιδεία και πάντα έτοιμη για προσφορά στον πονεμένο συνάνθρωπό της. Όταν η θεία Λιλίκα ήθελε να μου πει κάτι μυστικό, ή που να μην το καταλαβαίνουν οι άλλοι, μίλαγε πάντα γαλλικά. Έτσι, μεγάλωσα νομίζοντας ότι τα γαλλικά είναι μια από τις μυστικές πλευρές της ελληνικής γλώσσας. Μπορεί και να ’ναι τελικά έτσι. H «tante Lili» λοιπόν, ήταν εν πολλοίς υπεύθυνη για την μουσική παιδεία μου (και δεν εννοώ βέβαια τις σπουδές, αλλά την αγάπη, η οποία είναι και η μόνη αξιόλογη παιδεία) και ήταν και αυτή που πρώτη μου μίλησε για τον Άγγελο Ταξιδευτή.
Ήμουνα πολύ μικρός όταν με πήγε στην λυρική σκηνή να ακούσω τον Rigoletto του Guiseppe Verdi. Σε όλη την παράσταση μου εξηγούσε την υπόθεση και τους στίχους, sotto voce και πολύ συγκινημένη. Ιταλική όπερα σέ γαλλο-ελληνική, θρησκευτική απόδοση.
Κι όμως ως τα σήμερα, που υποτίθεται ότι κι εγώ ασχολούμαι με ότι και ο Verdi, θεωρώ αξεπέραστες τις μελωδίες του και τον θεωρώ ακόμα τον αγαπημένο μου συνθέτη. Είναι ο Verdi για μένα, πολύ πιο έλληνας από πολλούς κατ’ όνομα έλληνες συνθέτες, γιατί έγραψε με πόνο ψυχής όλες αυτές τις υπέροχες, διαχρονικές μελωδίες. Άλλωστε Ελληνικό, δεν μπορεί τελικά παρά να είναι, μόνο το καλό.
Στον δρόμο λοιπόν για το σπίτι κι ενώ σιγοτραγουδούσαμε αγκαλιασμένοι το «Φτερό στον άνεμο», ρώτησα την θεία Λιλίκα: «Πώς έρχεται η μουσική»; Κι εκείνη μου απάντησε: «Την στέλνει ο Άγγελος Ταξιδευτής, μές' την πνοή του ανέμου».
Όπως καταλαβαίνετε δεν κοιμήθηκα εκείνο το βράδυ ονειρευόμενος δυστυχισμένους καμπούρηδες γελωτοποιούς, κακούς σεξομανείς πρίγκηπες, μαγευτικά παλάτια, την γλυκειά ξανθομαλούσα Gilda και προσευχόμενος στον άγνωστό μου ακόμη Άγγελο Tαξιδευτή, να πάρει κι εμένα μέσα στην πνοή του ανέμου, στην μαγική ιταλο-γαλλο-ελληνικο-θρησκευτική χώρα, της μουσικής και του ονείρου.
Την άλλη μέρα, παρακάλεσα την θεία Λιλίκα να μου διηγηθεί την ιστορία του Άγγελου Ταξιδευτή και της πνοής του ανέμου και να μου εξηγήσει όλα όσα μπορούσε για την μουσική, τους στίχους και τις μπερδεμένες στο μυαλό μου, γλώσσες, νότες και πατρίδες.
Να λοιπόν με λίγα λόγια η ιστορία του Άγγελου Ταξιδευτή και της πνοής του ανέμου, όπως μου την διηγήθηκε η θεία Λιλίκα τότε και όπως εγώ την θυμάμαι σήμερα.
«Μια φορά κι έναν καιρό, έφτιαξε ο Θεός τον κόσμο. Έφτιαξε και τους Αγγέλους για να Τον υπηρετούν αλλά και για να μας προσέχουν, γιατί εμείς από τότε, εύκολα χάναμε τον δρόμο μας. Σε κάθε χώρα έδωσε κι έναν Άγγελο πάνω απ’ όλους τους άλλους Αγγέλους για να την προσέχει και να την βοηθάει. Στην δική μας χώρα έδωσε τον Άγγελο Ταξιδευτή. Αυτός ο Άγγελος, ήταν παρών σε όλη την ιστορία της χώρας μας. Ήταν παρών στην αρχαία Ελλάδα, στο Βυζάντιο, στην Τουρκοκρατία στην Μικρασία, στον Πόντο, όπου εν ολίγοις υπήρξαν ή υπάρχουν Ελληνες και ελληνικά χώματα και βέβαια είναι κοντά μας και σήμερα και θα είναι, ως την δευτέρα παρουσία του Χριστού στην γη, όποτε αυτή αμήν και έρθει. Ο Άγγελος Ταξιδευτής, βοηθάει τους έλληνες σε ότι καλό του ζητάνε. Δυστυχώς οι περισσότεροι δεν πιστεύουν ότι υπάρχει κι έτσι και δεν βοηθιούνται αλλά και δίνουν χώρο και υπόσταση στο κακό. Μεγαλώνοντας όμως Σταμάτη μου, θα καταλάβεις και αυτά που σου λέω και πολύ περισσότερα, φτάνει να μην πάψεις να πιστεύεις στον Θεό και να αφουγκράζεσαι πάντα, την μουςική μές' την πνοή του ανέμου».
Αυτά τα λίγα και τελείως άσχετα και με την εποχή αλλά και την «πραγματικότητα» στην οποία σήμερα ζούμε, είχα να σας μεταφέρω από κάποιες, όχι απαραίτητα ακριβείς, παιδικές μου αναμνήσεις. Ο Θεός να προσέχει την Ελλάδα μας, όλες τις θείες, τους θείους και λοιπούς συγγενείς μας, τους φίλους αλλά και τους εχθρούς μας και πάντα να κρατάει κοντά μας, τον Άγγελο μας, τον Ταξιδευτή.
Σταμάτης Σπανουδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το "κάτι" που μένει...