Η Τέχνη νικά το κακό

Γράφει η Αργυρώ Μουντάκη //

Ελένη Γκίκα, «Η ζωγραφιά που ταξιδεύει», Εικόνες: Έφη Λαδά, Εκδόσεις Καλέντης: 2013

Η Σοφία είναι το καμάρι της γιαγιάς της, που εκτός απ’ το όνομά της έχει κληρονομήσει και τα κόκκινα μαλλιά της. Η γιαγιά καμαρώνει, η Σοφία όμως υποφέρει. «Καρότο» τη φωνάζουν στον παιδικό σταθμό και η Σοφία κλαίει κρυφά. Μόνο ο Ορφέας την παρηγορεί, ο καλός της φίλος. Η δασκάλα μια μέρα όμως τους βάζει θέμα ζωγραφικής το «αύριο». Κι η ζωγραφιά της Σοφίας είναι τόσο ξεχωριστή και συμβολική, που κανείς δεν θα την ξαναπεί πια «καρότο».
Ευαίσθητη, αγγίζοντας μικρούς και μεγάλους η παραμυθένια ιστορία της Ελένης Γκίκα μιλάει για τη διαφορετικότητα και την δύναμη που έχει ο καθένας να πετύχει το σεβασμό στη διαφορετικότητά του από τους άλλους. Μια προσέγγιση που δεν υπάρχει στα βιβλία, που μιλούν για τη διαφορετικότητα. Συνήθως το μήνυμα είναι να αλλάξει το υποκείμενο της κοροϊδίας γιατί έτσι είναι το σωστό. Η Ελένη Γκίκα όμως λέει εδώ το υπερβατικό: Μπορεί και το ίδιο το θύμα να απαιτήσει και να επιβάλλει το σεβασμό στη διαφορετικότητα του και υπάρχει ο τρόπος, δίχως συγκρούσεις ή βία, αλλά με τέχνη. Η τέχνη νικάει το κακό. Απλά εξαιρετικό!
Η εικονογράφηση της Έφης Λαδά είναι επίσης καταπληκτική με υπέροχα χρώματα.