Γράμμα στη μάννα με ... 2ν (Αρχή)

Μάννα, απόψε, είναι η βραδιά σου!
23 ολόκληρα χρόνια μετά, έχεις κάθε δικαίωμα!
Η αλήθεια είναι, ότι δεν σε φόρεσα "παράσημο" τόσα χρόνια στο ίντερνετ, καιρός σ' αυτό το μπλογκ, να κλείσω κύκλους και εκκρεμότητες που προέκυψαν τελευταία, τόσο που... εσείς, Εκεί, πάνω, "μιλάτε", πάλι.
Δε θα "ταρακουνούσα" το βιβλίο σου, αν δεν χρειαζόνταν να συμπληρώσω,!!!


έτρεμε το φως της κουζίνας, ώρα, πριν αρχίσω, πριν πάω εκεί, στην σελίδας σου...
Νόμιζα πως κάηκε η λάμπα, άναψα της βιτρίνας... και του απορροφητήρα.

Κάθισα, έβαλα απαλή μουσική, ακουστικά στ' αυτιά, χαμηλά... και μόλις! άκουσα βροχή δυνατή στον τσίγκο!

Μόλις άρχισα να γράφω, δε, άναψε από μόνη της η λάμπα της κουζίνας, κι έχω τόσο φως, πάνω απ' το κεφάλι μου!

Είχα ψάξει  τα βιβλία σου, νωρίτερα, να βρω σελίδες, να βρω αποσπάσματα, ώστε με κόπυ να συμπληρώσω κάποια πράγματα στο θέμα "Αι υπηρέτριαι", που θα εξηγήσω σε άλλη ανάρτηση, πως προέκυψε, ώστε να πάει ξεχωριστά, κι όχι στις στιγμές μου.

Ξέρω τι θέλεις, μάννα! Χαμηλούς τόνους, (κι όχι νν, όπως λέμε, -ν), γι' αυτό και τα "περίεργα", πάλι...
Θα τους έχεις, όπως και οι άλλοι, μην ανησυχείτε!

Δε θα πω: "Μού λείπεις". Συνήθησα τόσα χρόνια, μεγάλωσα. Σήμερα μάλιστα ένιωσα πως έρχομαι κοντά σου, αλλά... ευτυχώς, ήρθαν όλα αλλιώς, δεν βρέθηκα Νοσοκομείο, δε βρέθηκα στο Αλλού.

Κι αν τα γράφω, ξέρω πια, ότι δεν είναι πολλά απ' την ύλη μου, για δικά μου ενθύμια, αλλά για τους άλλους και για να μείνουν, όσο μείνουν (δε νομίζω ότι αυτά τα αρχεία, δε θα χαθούν, κάποτε κι ότι θα μείνουν στο  πολύ μέλλον) κι ίσως, να μην υπάρχει και λόγος για να μείνουν, τότε.

Τώρα όμως, τώρα που έμαθε "το χωριό" μας να κινείται ιντερνετικά, όσο έμαθε, κι όσο θα μάθει ακόμα, επιβάλλεται να τους έχω βοηθήσει να μάθουν, ότι αφορά εσένα, με μένα, με κείνους, κ.λ.π.

Γι' αυτό βάζω μια σειρά απόψε, και για να σου πω, πως, μπορεί να μη σε ψάχνω πια, μέσα στο  σπίτι, μα είσαι στις καθημερινές συζητήσεις μας, με την οικογένεια, σε φράσεις, κ.λ.π.

"Το μάννα", κυριαρχεί, γενικώς και συνήθως, αυτή η λέξη, έτσι, κι όχι "μαμά", παραπέμπει σε σένα, με αγάπη και σεβασμό! Ο χαιδεμένος σου ο μικρός, μόλις έννοιωσε να αντριεύει, όμως, δεν με ξαναείπε "μαμά"!
Ν' ανησυχήσω μάννα; Πολύ βαρύς μού πέφτει ο τίτλος! Με βαραίνει, λιγάκι...
Η Λένα, πάλι, άλλο παιδί! Πάνω στο ειρωνικό της. θα μου πετάξει και το Ελληνίδα, όμως! Ποτέ, ξεχωριστά!
Άργησα να καταλάβω την διαφορά, τού να την προφέρεις, απ' το να την ακούς!
Μεγάλη η απόσταση!
Εγώ πάλι, μόνο στα βιβλία, προέκυψε και μετά...
Μόνο μαμά και μαννούλα!

Αθάνατη η μνήμη σου, μάννα κι Άγια τα κόκκαλά σου! Το έννοιωσα τότε... ακόμα και την ευωδία, μα, δεν έκανα "κιχ"! Ήμουνα υπερβολική πολύ για την δική μου μάννα, όλες οι μαννάδες, γίνονται Αγίες, είμαι σίγουρη, πια!
Για άλλο σοκαρίστηκα απόψε! Το ήξερα θεωρητικά, δε μου είχε ξανασυμβεί, μα, όταν το είπα εκστασιασμένη στον παππά, μέσα στην εκκλησιά και κοίταζα έκθαμβη ψηλά,
άστο μάννα, είναι για το άλλο το μπλογκ. Στην ώρα του.

Και για τ' άλλο το εμπόδιο, έμαθα πια, σίγουρα υπάρχει κάποιος λόγος, Ανώτερος!
Το εμπέδωσα καλά, τόσα χρόνια. Για να το εμπεδώσουν κι άλλοι, εξηγώ τόσα, γιατί δυσκολεύονται, στενοχωριούνται, χαλάνε τις ζωές τους, τις στιγμές τους, τις οικογένειές τους, τις φιλίες τους και δεν πρέπει!
Για να έρθουμε σ' αυτή την ζωή, σίγουρα υπήρξε Σχέδιο Θεού. Σ' εμποδίζει, μέχρι να σε φέρει στο σχήμα που μπορείς να τελειοποιηθείς, ώστε να βρεθεί η ψυχή σου, κι όχι το σώμα σου, κοντά του.
Πολλά κατάλαβα, μετά την παράταση ζωής των πέντε χρόνων, μην ανησυχείς!
Δε θέλω να τα "περάσω" στους άλλους, σμιλεύομαι άγρια, δε θα είμαι ποτέ άξια να συμβουλέψω άλλους, μπορώ όμως, εφόσον "χασομεράω", ν' αφήσω και τις εμπειρίες μου, ώστε να μην τρομάξουν κι άλλοι, όπως τρόμαξα κι εγώ, όταν τους συμβούν, (αν τους συμβούν,)  κι έχασα τόσο χρόνο, μα τόσον πολύ, μέχρι να το καταλάβω!
Τόσον που μπορεί να κρατήσει ως την επόμενη στιγμή, μόνο, αλλά, να είναι και πολλά, πάρα πολλά!

Δε σηκώθηκα να κλείσω τ' άλλα φώτα.
"Εδώ να μείνεις", μένω...
Θα έμενα, έτσι κι αλλιώς!

Μόνο με πολύ φως, μπορώ να γράψω για σένα, να βλέπω και καλύτερα...

Πάμε: Η Αρχή σου στο ίντερνετ. Στα σχόλια, άλλη μέρα, περισσότερες εξηγήσεις, γιατί έμειναν έτσι, σαν κρυμμένα...!

Γράμμα στη μάννα με ... 2ν  (Αρχή) Βιβλίο -
Κατερίνα Δεσπότη - Σταματίου, Παπαθεοδώρου

Τέλος οι εξηγήσεις, (Πάλι για τους άλλους, όχι για σένα, εσύ ξέρεις, έτσι κι αλλιώς, όπως ξέρεις, ότι αν σου έγραφα, απλά, Δε θα σου έγραφα, πια, γιατί ξέρω, καλά, έμαθα, ντε! πως ο στόχος είναι να γραφτούν, ίσως περισσότερο, για να "μιλήσουν" στους άλλους, λογοτεχνικά, κι όχι πραγματικά σε σένα! Είναι εκείνο το "μικρόβιο", τελικά, που όλα τα ιερά, μόνο τα σκοτώνει, και σε σκοτώνουν, όπωσδήποτε. Θέλουν "δούλεμα" πολύ οι λέξεις, ποτέ δεν την κατείχα αυτή την "ψιλοβελονιά", είναι πολύ αργά για να την μάθω τώρα, πάμε, μάννα, δε μπορώ να τρυπάω μόνη μου... πονάει, φθείρει πολύ!
"Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια", έλεγες, πολυλογού προέκυψα, γιατί είχα κι έχω τ' αλλο, ντε, σταθερά!
Πάμε μάννα, να βάλουμε μια σειρά, γιατί ξημέρωσε!
Αν ζούσες αυτή την εποχή, αναρρωτιέμαι πολλές φορές, πως θα ήταν οι προσαρμογές σου, οι συμβουλές σου και οι ερωτήσεις σου!
Α, ρε, μάννα!2:52

"Στην κολυμπήθρα ρίξανε νερό, αλκοολούχο", λέει.
Να ρωτήσω, πόσο;
Κι έχω απ' το 2001 που το έχω καταργήσει, μαχαίρι, μάννα!
Κανένας δεν το πιστεύει!
Το τσιγάρο, όμως...
Άρχισε  "είσαι νεράιδα της αυγής, μ' ένα χαμόγελο μπορείς, τα θαύματα να πεις..."
Πάμε, να τα πούμε, μάννα, πρέπει!

**
Έκλεισα τα φώτα, άλλαξα την μουσική και μετά, θα την κλείσω τελείως, να "μπω" στο χθες μου.
Γιατί, απόψε, ασχολήθηκα δημόσια για σένα (έφταναν τα δυο βιντεάκια, έτσι, αλλά... είπαμε, προέκυψε κι αυτό), όχι για να γράψω, αλλά για να πω, κι αν γι' αυτό, πρέπει να "δείξω", τότε, ναι και θ' "αποδείξω"!
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Τέλος η αρίθμηση και οι πυξίδες!
Να ξεμπλέξω πασχίζω τόσον καιρό, κι όχι να "πλέξω" κι άλλες πυξίδες!
Κουρασμένη, πολύ, μάννα!
Μέστωσα.
Το είχαν πει, τότε, με τον παππού.
Όχι, δε θα τον φέρω κι αυτόν, εδώ, απόψε!
Μαζευτήκαμε πολλοί.
Ένα ένα τα Κεφάλαια.

**
Άκυρον! Το λινκ, θα πάει μόνο του, χωρίς λόγια.