Τον Ταξιάρχη Κούντρια, τον άκουσα για πρώτη φορά στην συναυλία της Λαϊκής Συνέλευσης Αγίου Νεκταρίου, μαζί με άλλα ταλαντούχα παιδιά - τραγουδιστές, φέτος το καλοκαίρι.
Όλοι τους μ' άρεσαν, αλλά λίγο πιο κοντά στις στιγμές μου και στα τραγούδια που ακούστηκαν εκείνο το βράδυ, ήταν του Ταξιάρχη!
Και, δεν ήταν μόνο τα τραγούδια! Ήταν κι αυτή η ξεχωριστή χροιά της φωνής του, εκείνη που ένωνε (και δεν καταλάβαινες τι, εκείνη την ώρα! Κάτι από χθες, από τώρα, τό 'ψαχνες...) το παλιό ρεμπέτικο, με το σημερινό έντεχνο και ροκ, που δεν μπορούσες να θυμηθείς κανέναν, μα κανέναν, γιατί, για να θυμηθείς, πρέπει να ξέρεις κι από μουσική, κι όχι να λες εξυπνάδες, όπως φαίνεται ότι πάω να κάνω εγώ!
Εν ολίγοις, μ' άρεσε να τον ακούω, γι' αυτό έμεινα - ενώ βιαζόμουνα και ως το τέλος της συναυλίας!
Τώρα που έψαχνα υλικό για να φέρω στο μίνι αφιέρωμά μου, ξεκαθάρισα ποιο είναι το "κράτημα" μου, στον Ταξιάρχη.
Είναι αυτό το συνεσταλμένο που εκπέμπει η αύρα του, που σιγά, ενώ η φωνή του κάνει κρότο, ενώνονται και τα δυο αυτά μαζί και γίνονται souper - όπλο, στο ν' σ' αρέσει, να σε κρατάει και να ξεχωρίζει!
Μάλιστα, απ' ότι κατάλαβα, διδάσκει κιόλας, οπότε, ότι κι αν σας πω εγώ, εσείς, σίγουρα, θα ξέρετε πολλά περισσότερα!
Υγ1. Τα βιντεάκια του Ταξιάρχη στο Φεις, δεν είναι στο you tube, οπότε, δε μπορώ να τα φέρω εδώ!
Ο Βλόγγερ μου τα "έφαγε" τα μισά, στην προσπάθεια να φέρω 3 και 4, στα σχόλια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν πειράζει! Μπλογκ είναι!
Υγ.3. Όσο ψάχνεσαι, βρίσκεις και εξηγήσεις! Ναι, μου θυμίζει πολύ τον γιο μου, στην συνεσταλμένη γλυκειά αύρα, στο κράτημα της κιθάρας, στα παιδικά του χρόνια! Στη φωνή, δε ξέρω, γιατί στην εφηβεία τα "έκρυψε" όλα βαθιά, εκτός από την αύρα!
Υγ4 Α, ρε, αθάνατη Ελληνίδα μάνα, με τα όνειρά σου!
Στο 2 έγραφα, ότι το λινκ μου παραπέμπει στην συναυλία του καλοκαιριού! Εκεί θα ακούσετε κι άλλες φωνές, κι άλλα ταλέντα επαρχίας!
ΑπάντησηΔιαγραφή(Καθυστέρησα να ξυπνήσω και τον άντρα μου! Αυτά παθαίνει ένας άνθρωπος, άμα "ξεφεύγει" και σε άλλα θέματα, πέρα απ' τα καθιερωμένα!)
ΑπάντησηΔιαγραφήΈπιασε μια βροχή, καντάρια!
Στο 2 έγραφα (ήταν μεγάλο, γι' αυτό μου το έφαγε ο μπλόγγερ, ότι: "Μακάρι να είχα χρόνο κι άλλο, να γνωρίσω και να συστήσω όλα τα παιδιά, ένα - ένα!"
Ποτέ δεν ξέρεις, όμως!
Καλή διάθεση και χώρος για όλα τα πάτρια αστέρια μας, υπάρχει!
Απλά, τώρα θυμάμαι τα κρατούμενα, νοητά τάματα στον εαυτό μου που υπήρξαν γέφυρες με τις στιγμές μου, που αν δεν τα γράψω, δε θα ησυχάσω, ώστε να κάνω επιτέλους, αυτό το έ'ρμο, διάλειμμα!