ΣΙΩΠΩΝ...
Από αλάτι η ώρα, το νερό και το χώμα
Και το αίμα αλάτι στην ώρα στο χώμα
Πριν εγώ, πλην εγώ
Αν στον όρθρο μυρίζουν λαβίδες
Πριν το φως, όταν πράσινο είδες
το σπίτι, τους τείχους, τη βάρκα
τα σκοινιά, τα δεσμά πριν ακόμα
πριν τον ήλιο και το πράσινο έρθει κυμάτων.
Κι ένα πάλι το κλάμα , στην πλατεία
κι ο χειμώνας σε σπίτι κλειστό, τα παράθυρα λεία
που γλιστράει ο χρόνος, μιλά στα παιδιά
Δεν γνωρίζω φωνήεντα, ποιος εγώ; που οι πράσινες
οιμωγές ανηλίκων στους θάμνους προσπέρασα.
Συμπαθών πολυθρόνας, συμπαθών των συμπάντων
Μήπως πάλι ουσία βρεθεί για να κτίσουν
ενα πράσινο κύμα, και την ώρα που το φως και τα’ αλάτι
με το αίμα προστάξουν και η σάρκα μυρίσει τους όρθρους.
Μετά πέρασαν μέρες πολλές σκαλίζοντας ολοένα τα σύμφωνα. Και δεν βρέθηκε
ήχος κανένας. Παραπέμποντας ολοένα στη γέννηση, μήτε φως. Καθηλωμένοι
περιμένοντας για έρθει ο εχθρός που κι αυτός περιμένει εμάς. Μήτε εχθρός, μήτε
φίλος το σκοτάδι μονάχα εντός μας που σκαλίζει θριάμβους, και μιαν έχθρα
κρεβατιών και ωρών….. και ωρών…. σιωπών…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το "κάτι" που μένει...