Το βραβείο καλύτερης μετάφρασης απονεμήθηκε στη Χάρις Αλεξίου

Το βραβείο καλύτερης μετάφρασης απονεμήθηκε στη Χάρις Αλεξίου

Η Χάρις Αλεξίου βραβεύεται από την Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας για την καλύτερη μετάφραση ξένου λογοτεχνικού έργου.... Το βραβείο αφορά τη μετάφραση του βιβλίου του Fabien Marsaud «Πάντα ήρωες» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο και που η Χάρις Αλεξίου πρότεινε και στη συνέχεια μετέφρασε στα ελληνικά από τα γαλλικά.

Η απονομή του βραβείου, καθώς και των υπόλοιπων βραβείων που απονέμει κάθε χρόνο η Ελληνική Εταιρεία Μεταφραστών Λογοτεχνίας, θα γίνει σήμερα Τρίτη 2 Δεκεμβρίου, στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών (Λ. Συγγρού 107, Μικρή Σκηνή), στις 7 το βράδυ.

Το βιβλίο είναι η μαρτυρία ενός από τους δημοφιλέστερους Γάλλους καλλιτέχνες, του Fabien Marsaud. Ο Grand Corps Malade (όπως είναι το ψευδώνυμό του), εξαιτίας ενός μοιραίου ατυχήματος έμεινε ατελώς τετραπληγικός, αλλά ύστερα από έναν χρόνο διέψευσε τις προβλέψεις και κατάφερε να περπατήσει ξανά. Στις σελίδες του βιβλίου, ο Marsaud αφηγείται τη δωδεκάμηνη περιπέτειά του και τις εμπειρίες τόσο τις δικές του όσο και των ομοιοπαθών συντρόφων του από το κέντρο αποκατάστασης.

Η Χάρις Αλεξίου για τη γνωριμία της με τοn Fabien και την απόφασή της να μεταφράσει το βιβλίο του αναφέρει: «Τον Grand Corps Malade τον γνώρισα από τα τραγούδια του. Ήταν το νέο πρόσωπο στη γαλλική μουσική σκηνή, στο μουσικό είδος της slam. H νεολαία της Γαλλίας τον λάτρευε. Μου έκανε εντύπωση αυτός ο νέος όμορφος άνδρας με την πατερίτσα του. Μου έκανε εντύπωση και το ψευδώνυμό του: το “ψηλό άρρωστο κορμί”. Το τραγούδι μου “Μεγάλωσα” μόλις είχε κυκλοφορήσει και σκεφτόμουν πως θα μπορούσε να το είχε γράψει αυτός. Τον συνάντησα αργότερα σε ένα τηλεοπτικό στούντιο, όταν συμμετείχαμε και οι δύο στην εκπομπή του Michel Drucker που έκανε ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Ντέμη Ρούσσο.

Δύο χρόνια αργότερα, ο φίλος Νίκος Αλιάγας μου χάρισε το βιβλίο του Fabien. “Διάβασέ το, είναι γραμμένο σε απλή γλώσσα” μου είπε. Όσο το διάβαζα, σε πολλά σημεία ξαναζούσα την περιπέτεια του αδελφού μου στην εντατική και αργότερα στο κέντρο αποκατάστασης. Το συγκινητικό, επίσης, ήταν πως γνώριζα την απίστευτη ταλαιπωρία των τετραπληγικών, των αναπήρων που στερούνται την ικανότητα, όπως λέει και ο Fabien, να ξύσουν το φρύδι τους ή να κρατήσουν το κουτάλι τους, ακόμα και να πατήσουν ένα κουμπί για βοήθεια.
Με συγκίνησε, επίσης, ο τρόπος που εξιστορούσε τις εμπειρίες του με χιούμορ χωρίς καμία μιζέρια για την κατάστασή του. Ήταν μια σκληρή πραγματικότητα που την αντιμετώπιζε με δύναμη και αισιοδοξία. Ένα νέο παιδί που στα είκοσί του ξεκινούσε καριέρα στον αθλητισμό, βρέθηκε καθηλωμένος ανάσκελα μετρώντας τα τετραγωνάκια της σχάρας του φωτιστικού στο ταβάνι.

Τώρα, ο Fabien γράφει ποίηση και την απαγγέλλει με υπόκρουση μίνιμαλ μουσικής. Εμφανίζεται με την πατερίτσα του και περιοδεύει σε όλο τον κόσμο. Κανείς δεν στέκεται στην αναπηρία του, άλλωστε ούτε και ο ίδιος, αλλά βλέπουν έναν καλλιτέχνη που μαγεύει το κοινό του. Ήταν ένα τόλμημα για μένα να μεταφράσω ένα ολόκληρο βιβλίο. Το ξεκίνησα χωρίς να σκεφτώ αν τελικά θα εκδοθεί ποτέ. Αυτό, εξάλλου, το κάνω και με τα τραγούδια μου. Τα γράφω και κάποια στιγμή…».

πηγή