Έλεγα προχθές στην κόρη μου:
"Τι κι αν απομονώθηκα απ' τους πολλούς στο Φεις; 100 Ζαγοριανοί, κάνουν για 10.000 φίλους!"
Πού να το πιστέψει;
Ο ένας συγγενής, ο άλλος γείτονας, ο άλλος γιος συμμαθητή, η άλλη κόρη φίλης, η άλλη όνομα συζύγου, δεν την γνώρισα, ν' ανταλλάξεις και τηλέφωνα, να μιλήσεις και λιγάκι, λάικ στην Καλημέρα, λάικ στην Καλησπέρα, λάικ το βραδάκι, βάλε και το ξημέρωμα, λάικ και στις φωτογραφίες του χωριού, λάικ κι εδώ, λάικ κι εκεί, που δεν ήξερες ότι είναι εκεί, μη μου θυμώσει και κανένας, τους αγαπάω κιόλας, μ' αρέσει κιόλας, ούφ!
Σούζα τ' αλογάκ'!
Το χωριό μου, δεν προλαβαίνεται με τίποτα!
Δεν το συζητάμε!
Πρώτη φορά που δεν φοράω ακόμα πυζάμες, τέτοια ώρα!
Κι άντε, να τους ειδοποιήσεις τώρα:
"Παιδιά, έφευγα! Με πετύχατε στην πόρτα! Μη μου θυμώσετε! Περιμέν' τε με, θα γυρίσω σύντομα, αν μ' αφήσετε, να πάω και να έρθω γρήγορα, να είμαστε ξένοιαστοι, πια!"
Περιμένουν δουλειές, έρχονται και τα κρύα, θα την πάθω σαν τον τζίτζικα! (Καλά που πρόλαβα και κουβάλησα και τα ξύλα (στρίμωξα τη νύχτα και τον γιο, μόλις ήρθε, λαχείο την έκανε, σίγουρα!)
"Αχ! Κατειρίνα....! Πάν', κάτ' Κατειρίνα!" (Λόγια αγαπημένου ξαδέλφου που τα έλεγε για την δική του Κατερίνα, μια χαρά όμως, ταιριάζουν και σε μένα! Εύχομαι, όχι, σε όλες! )
Θυμήθηκα αυτό το τραγούδι και το έφερα, αν και έψαχνα ένα άλλο δικό μου, με άλλο τίτλο, για άλλο θέμα, καλύτερα που δεν το βρήκα απόψε!
Θα το ξημέρωνα, και...
"Τι ώρα είπατε να είμαι εκεί;"
Χλωμό.
Χλωμό; Άμα μπορείς, Κατειρίνα, ας μην είσαι!
Νίκος Ξανθόπουλος
Α, ρε, Ξανθόπουλε! Εσύ κι αν είσαι μέσα στο θέμα!
Τώρα "λειτούργησα"!
Τι να σου κάνει κι ο εγκέφαλος; Κόλλησε!
Όχι, μόνο ετικέτα, γι' απόψε!
Κολλημένες καρτέλες, από παντού, του εγκεφάλου οι πιο επικίνδυνες, βρέχει κιόλας, και ο τσίγκος, ξέρεις...
Βγάζουμε μπρρρρίζες και τα χλωμά που λέγαμε, πρέπει να ξεχλωμιάσουν, όπως και δήποτε, αύριο!
Για μια μέρα, πρέπει να γίνεις τύπος, πρωινός! Τέλος!
Όποιος ξέρει ξενιτιά τι πάει να πεί
όποιος είδε τους καημούς της με τα μάτια του
Δε θα πάταγε ποτέ σε ξένη γη
γιά να φάει τη ζωή του και τα νιάτα του.
Δε θέλω άλλες προκοπές
τη τύχη μου την είδα,
Κι αν πάρω χίλιες ξενιτιές
δεν φτιάχνω μια πατρίδα
Χρόνια τώρα στην σκληρή την ξενιτιά
βολοδέρνω με τον πόνο και την λύπη μου,
Μέσ’ τους ξένους σαν την έρημη καλαμιά
μακριά απ’ τους δικούς μου κι απ’ το σπίτι μου.
Δε θέλω άλλες προκοπές
τη τύχη μου την είδα,
Κι αν πάρω χίλιες ξενιτιές
δεν φτιάχνω μια πατρίδα.
"Τι κι αν απομονώθηκα απ' τους πολλούς στο Φεις; 100 Ζαγοριανοί, κάνουν για 10.000 φίλους!"
Πού να το πιστέψει;
Ο ένας συγγενής, ο άλλος γείτονας, ο άλλος γιος συμμαθητή, η άλλη κόρη φίλης, η άλλη όνομα συζύγου, δεν την γνώρισα, ν' ανταλλάξεις και τηλέφωνα, να μιλήσεις και λιγάκι, λάικ στην Καλημέρα, λάικ στην Καλησπέρα, λάικ το βραδάκι, βάλε και το ξημέρωμα, λάικ και στις φωτογραφίες του χωριού, λάικ κι εδώ, λάικ κι εκεί, που δεν ήξερες ότι είναι εκεί, μη μου θυμώσει και κανένας, τους αγαπάω κιόλας, μ' αρέσει κιόλας, ούφ!
Σούζα τ' αλογάκ'!
Το χωριό μου, δεν προλαβαίνεται με τίποτα!
Δεν το συζητάμε!
Πρώτη φορά που δεν φοράω ακόμα πυζάμες, τέτοια ώρα!
Κι άντε, να τους ειδοποιήσεις τώρα:
"Παιδιά, έφευγα! Με πετύχατε στην πόρτα! Μη μου θυμώσετε! Περιμέν' τε με, θα γυρίσω σύντομα, αν μ' αφήσετε, να πάω και να έρθω γρήγορα, να είμαστε ξένοιαστοι, πια!"
Περιμένουν δουλειές, έρχονται και τα κρύα, θα την πάθω σαν τον τζίτζικα! (Καλά που πρόλαβα και κουβάλησα και τα ξύλα (στρίμωξα τη νύχτα και τον γιο, μόλις ήρθε, λαχείο την έκανε, σίγουρα!)
"Αχ! Κατειρίνα....! Πάν', κάτ' Κατειρίνα!" (Λόγια αγαπημένου ξαδέλφου που τα έλεγε για την δική του Κατερίνα, μια χαρά όμως, ταιριάζουν και σε μένα! Εύχομαι, όχι, σε όλες! )
Θυμήθηκα αυτό το τραγούδι και το έφερα, αν και έψαχνα ένα άλλο δικό μου, με άλλο τίτλο, για άλλο θέμα, καλύτερα που δεν το βρήκα απόψε!
Θα το ξημέρωνα, και...
"Τι ώρα είπατε να είμαι εκεί;"
Χλωμό.
Χλωμό; Άμα μπορείς, Κατειρίνα, ας μην είσαι!
Α, ρε, Ξανθόπουλε! Εσύ κι αν είσαι μέσα στο θέμα!
Τώρα "λειτούργησα"!
Τι να σου κάνει κι ο εγκέφαλος; Κόλλησε!
Όχι, μόνο ετικέτα, γι' απόψε!
Κολλημένες καρτέλες, από παντού, του εγκεφάλου οι πιο επικίνδυνες, βρέχει κιόλας, και ο τσίγκος, ξέρεις...
Βγάζουμε μπρρρρίζες και τα χλωμά που λέγαμε, πρέπει να ξεχλωμιάσουν, όπως και δήποτε, αύριο!
Για μια μέρα, πρέπει να γίνεις τύπος, πρωινός! Τέλος!
Χίλιες ξενιτιές δεν κάνουν μια πατρίδα
Στίχοι:
Κώστας Ψυχογιός
Μουσική:
Γιώργος ΜανισαλήςΌποιος ξέρει ξενιτιά τι πάει να πεί
όποιος είδε τους καημούς της με τα μάτια του
Δε θα πάταγε ποτέ σε ξένη γη
γιά να φάει τη ζωή του και τα νιάτα του.
Δε θέλω άλλες προκοπές
τη τύχη μου την είδα,
Κι αν πάρω χίλιες ξενιτιές
δεν φτιάχνω μια πατρίδα
Χρόνια τώρα στην σκληρή την ξενιτιά
βολοδέρνω με τον πόνο και την λύπη μου,
Μέσ’ τους ξένους σαν την έρημη καλαμιά
μακριά απ’ τους δικούς μου κι απ’ το σπίτι μου.
Δε θέλω άλλες προκοπές
τη τύχη μου την είδα,
Κι αν πάρω χίλιες ξενιτιές
δεν φτιάχνω μια πατρίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το "κάτι" που μένει...