Του χρόνου τα πατήματα

Δε ξανά 'γινε!
Πες μου, ποια είναι η πραγματική χαρά, εάν δεν είναι ετούτη!
Εκεί που άπλωνα, σιγανά, τους νέους να μη ξυπνήσω, να 'σου κι ένα ξεφώνημα, μέσα από την ψυχή σου!
"Ειρήνη! Το πατάκι μου! Μα, εγώ, το είχα πετάξει!"
"Ξέρω, το είχα δει, κατάλαβα... μού κάνει για την δουλειά μου! Κρατάει τι λάσπες που πατώ, όταν θα βγω στον κήπο!"
"Ξέρεις... Εγώ το έπλεξα, πριν πάνω, από 30 χρόνια!Ήμουν παιδί, ακόμα!"
"Εγώ, δε θα το πέταγα... Θα το κρατούσα... Ξέρω, τρίφτηκε, μα είναι καλό, δείχνει για γερό, μού φαίνεται θ' αντέξει, για τον δικό μου τον σκοπό!"
"Ειρήνη, δεν το πέταξα... Το κράτησα αλλιώς!... Αν ήξερες, πόσο χαίρομαι, να το εβλέπω εδώ! Δεν είν' που τιμάς τον κόπο μου, που μου ξυπνάς τον χρόνο, είν' άλλο, μέγα δυνατό, δεν έχω λέξεις να στο πω..."
Έτρεξα, να πάρω τ' "όπλο" μου, στιγμή για να κρατήσω, μη φύγει, γιατί άξιζε, να την αποθανατίσω!
Είναι ωραίο να πατούν, κομμάτια απ' τη ζωή σου, χαλί όταν τούτα γίνονται, απ' ανθρώπους Παραδείσου!
Για δες, πως κλείνουν οι πληγές, απ' Άγιους Ανθρώπους, φέρνουν εικόνες τρανταχτές, από Αγίων τόπους!
Ω! Θέ μου, τι κρυφή χαρά, ήταν ετούτη πάλι, σημάδια από τον Χώρο σου, ήρθαν κοντά μου, πάλι!

Ώρα 1:18 μεσημέρι, Κυριακής

 

Συγκοινωνούντα δοχεία, ΕΔΩ!