Οι άγγελοι και ο Φώτης

Τον θυμήθηκα λόγω των Αγγέλων, που σήμερα είναι η μέρα τους. Για τον Φώτη λέω, που όλοι τον γνωρίζουμε σ’ αυτή την πόλη. Για τον Φώτη που είναι διαχρονικός (ίσως και υπερβατικός) και γυρίζει στους δρόμους μοιράζοντας χαμόγελα, ευχές, λουλούδια, ίσως και ενοχές για την γκρίνια μας. Αλλάζουν, κυβερνήσεις, δήμαρχοι, καταστάσεις αλλά αυτός είναι πάντα […]

Συντάκτης: Βίλυ Σαμαλτάνη

Τον θυμήθηκα λόγω των Αγγέλων, που σήμερα είναι η μέρα τους.
Για τον Φώτη λέω, που όλοι τον γνωρίζουμε σ’ αυτή την πόλη.
Για τον Φώτη που είναι διαχρονικός (ίσως και υπερβατικός) και γυρίζει στους δρόμους μοιράζοντας χαμόγελα, ευχές, λουλούδια, ίσως και ενοχές για την γκρίνια μας.
Αλλάζουν, κυβερνήσεις, δήμαρχοι, καταστάσεις αλλά αυτός είναι πάντα ίδιος, σαν ορισμένος άγγελος εξάγγελος που κάνει εξαγγελίες παράταιρες με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα.
Σκεφτόμουν τους αγγέλους λοιπόν και θυμήθηκα τον Φώτη που πριν καναδυό χρόνια τον συνάντησα στο κέντρο, σαν σήμερα γιορτή των επουρανίων Δυνάμεων και μου είχε πει (έτσι στα ξεκούδουνα):
«Χρόνια πολλά και να ξέρεις ότι στους δρόμους της πατρίδας μας κυκλοφορούν εκατομμύρια άγγελοι…Εκατομμύρια! Να το θυμάσαι».
Δεν το ξέχασα ποτέ και το ανασύρω από μέσα μου (σαν παλιό ραβασάκι αγαπημένου) κάθε φορά που φοβάμαι τα μελλούμενα και που θυμώνω με την αλητεία της εξουσίας.
Η αλήθεια είναι πως -αν και κατάλαβα το νόημα των λόγων του- συχνά ψάχνω γύρω μου αγγέλους «στα μέτρα μου». Φυσικά δεν βρήκα ποτέ αλλά κάποια φορά που ο Φώτης «ρύθμιζε» την κυκλοφορία των αυτοκινήτων πίσω από τον Άγιο Νικόλαο, εκεί που φώναζε «έλα πέρνα, μπορείς, μπορείς…» μου φάνηκαν τα απλωμένα του χέρια φτερά και είπα «να τώρα θα πετάξει πάνω από τ’ αυτοκίνητα»…
Μετά έφυγα, για να μην δω ότι δεν πέταξε.
Ύστερα έκανα καιρό να τον δω και άρχισα να ελπίζω πως πετάχτηκε στην Εδέμ να πει του Θεού (από κοντά, πως λέμε «το πρόσωπο είναι σπαθί») τα χάλια μας και να Του ζητήσει κι’ άλλες λεγεώνες αγγέλων για την φύλαξή μας.
Όταν τον ξαναείδα μου είπε για τις κομμένες κορίνες που κάνουν τους ανθρώπους να μπερδεύουν τα πόδια τους και να πέφτουν και κατάλαβα πως δεν είχε πάει πουθενά.
Ήταν πάντα εδώ αλλά μάλλον κρύφτηκε για λίγο, για να περάσουν οι άλλοι άγγελοι….
Από σύμπτωση (;) τον ακούω να μιλάει έξω από ανοιχτό μου παράθυρο ενώ γράφω αλλά δεν ξεκαθαρίζω τι λέει. Μόνο ο ήχος της φωνής του είναι ο γνωστός: Σαν ζεστό απογευματινό τσάι και λίγο βραχνός σαν από το πολύ λιβάνι που ανάσανε.
Γαληνεύω και ελπίζω.
Τα σύμφωνα και τα φωνήεντά του μπερδεμένα, λες για να μην με αποσπούν από το γράψιμο, ή για να σιγοντάρουν την ακολουθία του εσπερινού των Αρχαγγέλων στο διπλανό ναό.
Έτσι και μέχρι νεωτέρας, μένω στον παλιό του λόγο «Εκατομμύρια άγγελοι»….
Δεν ζητώ πια να τους δω.
Μου αρκεί η διαβεβαίωση του Φώτη η οποία με βοηθάει να αφουγκράζομαι τα μυστικά τους φτερουγίσματα όταν σταματούν το κλάμα των παιδιών, όταν ημερεύουν σε χαμόγελα εγκαρτέρησης τα καθ ’ημέραν πικρά των ανθρώπων, όταν βάζουν λίγη ζάχαρη στα βραδυνά μας ενύπνια και έτσι ονειρεύομαστε ζεστούς λουκουμάδες, σε χώρα πεινώντων.
Όσο υπάρχει ο Φώτης, οι άγγελοι θα συνεχίσουν να πετούν γύρω μας και αυτό μου δίνει μια σιγουριά.
Έχουμε ένα ισχυρό μέσον βρε παιδί μου. Κάποιον να…παίζει τραβώντας τους αγγέλους από την άκρη των φτερών και να τους κρατάει λίγο περισσότερο στη γη, λίγο πιο πολύ πάνω στις πληγές μας, μέχρι το αίμα να γίνει πορφύρα, μέχρι να ξανάρθουν οι ευτυχίες που μας έκλεψαν, μέχρι να ξαναβρούμε την χαμένη μας αθωότητα.
πηγή