Αλύπητη βροχή!

Και που λες...
επειδή, μάλλον, όπως προκύπτει,
όχι, "γεννήθηκα για να πονώ",
αλλά, γεννήθηκα "κρατούμενη", (δε ξέρω αν υπάρχει τέτοιο τραγούδι, αύριο, δηλαδή σήμερα, όταν ξαναμπώ, θα το ψάξω)
δικαίωμα να πω για την αλύπητη βροχή (καντάρια- αλλά χωριό) που έριξε αυτό το 24ωρο!
Αν είπαμε με την βροχή! Ξεκινούσε, σταμάταγε, εγώ, εδώ, κι αλλού!
Όλη μέρα σκεφτόμουνα το μπορντό τριαντάφυλλό μου! Όταν έπιαναν δυνατές μπόρες, κοίταζα απ' το μπαλκόνι.
"Θα αντέχει, άραγε;" αναρρωτιόμουνα.
Κοίταζα, έβλεπα μπορντό στον αέρα, "αντέχει, ακόμα!" έλεγα από μέσα μου!

Νύχτα κατέβηκα, από νωρίς. Έβρεχε κιόλας, έβρεξα και την μηχανή μου! (Μόνο αυτό της έλειπε!)
Όρθιο ακόμα το μπορντό τριαντάφυλλό μου, που η τριανταφυλλιά ήταν πορτοκαλί και μού έδωσε δώρο η Θεά φύση... χθες! (Δίπλα όμως, είναι το προσκυνητάρι του Αγίου Εφραίμ! Τυχαίο;)

Δεν τ' άγγιξα, όπως και χθες. Μόνο το φωτογράφησα.
Το "κράτησα"! (Έτσι, όπως κρατάω εγώ, "αιώνια", ότι μ' αγγίζει!)

Πρέπει να πόνεσε πολύ! Το τσάκισε η βροχή, το έδειρε, κανονικά, λες και σε κάτι έφταιγε! Την ξέρω αυτή την βροχή που δέρνει. Θυμίζει μαστίγιο σε πληγωμένο κορμί, την έχω νοιώσει, την έχω φάει πολύ, με το μηχανάκι... (Ειδικά μια βραδιά, αξέχαστη, σαν κι αυτή, της ημέρας).

Δε ξέρω τι θά 'χει απομείνει αύριο. (Σε λίγες ώρες που θα φέξει, για να μην τρέχω μέσ' τη νύχτα και μου δώσουν τρελόχαρτο...)
Φαντάζομαι.
Δε ξέρω αν θα έχει μια ηλιόλουστη μέρα, αλλά... μπορεί και να κλάψω, εκεί κάτω, έτσι, χωρίς ντροπή, γιατί δεν πρόλαβα σήμερα.
Προείχαν πάλι, άλλα!

ανάποδα είναι αυτή! (Αύριο, αύριο! Ώρα 6:47! Έλεος!