Εκ βαθέων συνάντηση στο blog της Ιουστίνης, με αφορμή τις ξυπόλητες...

Thursday, October 23, 2014

Κυκλάμινο Βουνού με τις Ξυπόλυτες στην Αμμο του Βόλου!

Την Κατερινούλα τη γνώρισα ως Κυκλάμινο του Βουνού. Ηταν η πρώτη που ακούμπησε λόγια και λουλούδια στην αυλή του μπλόγκ μου όταν πρωτοκατοίκησα στη μπλογκογειτονιά. Ενιωθα τόσο μόνη και ξένη στην καινούρια γειτονιά μου.

Μετά απο τόσα χρόνια, πάντα αγαπητικά η Κατερίνα αγκαλιάζει τα βιβλία των φίλων της. Ετσι ταξίδεψε φωτογραφικά και τις «Ξυπόλυτες στην Αμμο» , στην παραλία του Πηλίου προσφέροντας αφειδώς την αγάπη της.Κι έγραψε ένα αγαπημένο απο καρδιάς κείμενο...

Κυκλαμινάκι, Κατερίνα μου σ’ ευχαριστώ.

Ξυπόλητες στην άμμο - Ιουστίνη - Φραγκούλη - Αργύρη

Ξυπόλητες στην άμμο 

Ιουστίνη  Φραγκούλη - Αργύρη
Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ

Ήταν 15 Οκτωβρίου, όταν έφτασε στα χέρια μου το νέο βιβλίο της Ιουστίνης.
Κάποια στιγμή "αδυναμίας", της το ζήτησα...

...Το παρέλαβα λοιπόν, με μεγάλη μου χαρά και συγκίνηση!
Ένιωθα πως αυτό το βιβλίο θα είναι μια γέφυρα με το κοινό παρελθόν μας, που θα μου θύμιζε τα "Ψηλά τακούνια για πάντα", την τότε αγαπησιάρικη φιλία μας και την πολύ αγνή εποχή των bloggs!

Μου τα θύμισε, δεν το συζητάμε!...
Κατασυγκινήθηκα, δεν το συζητάμε!

Αφού έκανα μια συγκινητική περιήγηση τις προηγούμενες μέρες στο blog της, αφού είδα και το βιντεάκι της βιβλιοπαρουσίασης απ' το "Ξυπόλητες στην άμμο", αφού έστρωσα και τα χαλιά μου, αφού προθερμάνθηκα ψυχή και σώματι, βρήκα μια ήσυχη γωνιά και χθες, το διάβασα! Δηλαδή, ξημερώματα του σήμερα, το τελείωσα, που κι αυτό σε λίγο, πάλι χθες, θα γίνει, εφόσον είναι 11:30 Τετάρτης!

Τι να πω; Τι να πρωτο 'πω; Θα γίνει αύριο, Πέμπτης!

Τελειώνοντάς το, κοιμήθηκα πολύ γλυκά, αλλά και με πολλές σκέψεις.
Πολλές οι σημειώσεις μου, πολλά τα θέματα που αγγίζει η Ιουστίνη σ' αυτό το βιβλίο!
Έχω διαβάσει, σχεδόν, όλα της τα βιβλία, αλλά σ' αυτό μ' έπεισε 100% ότι, "τό 'χει"! Ανατρεπτική εκεί που δεν το περιμένεις, επεξηγηματική όσο δεν γίνεται, κατανοητή όσο δεν παίρνει, αληθινή όσο και η ίδια η ζωή, όσο κι αν πονάει, "σκαλίζει" με την παιχνιδιάρα πένα της, πολλά θέματα κύρια, όπως: Ελλάδα, πατρίδα, γάμος, οικογένεια, φιλία, έρωτας, ξενητειά, αυτοκτονία, ψυχικά παιδικά τραύματα, όνειρα, βιβλία, ποίηση, κ.λ.π.

Ομολογώ, πως σ' αυτό το βιβλίο η Ιουστίνη είχε τρελλά "κέφια"! Πολύ ψαγμένη, πολύ ώριμη, έδωσε τα "ρέστα" της! Όχι, ότι στα άλλα υστερούσε, αλλά επειδή σ' αυτό την βρήκα 100%, όπως είπε και στην βιβλιοπαρουσίαση: "Αυτή είμαι εγώ!"

Ε, ναι, λοιπόν, αυτή είναι!

Την "Συγχαίρω θερμά", την "Ευχαριστώ" απ' τα βάθη - βάθη της καρδιάς μου (που μου το έστειλε) και της εύχομαι Υγεία και τα καλύτερα στη ζωή της!

Θεωρώ πως πολλά αποσπάσματα απ' αυτό το βιβλίο, σηκώνουν μεγάλη συζήτηση ή ξεχωριστή προσοχή. Ότι δίνουν την ευκαιρία να πούμε την γνώμη μας για πολλά θέματα, για ότι μας άγγιξε, μας ενοχλεί ή μας άρεσε, και άλλα.

Γι' αυτό, δεν ασχολήθηκα σήμερα, με το να αντιγράψω αποσπάσματα. Προτίμησα, αφού χαλάει και ο καιρός από αύριο, να τρέξω στην πιο κοντινή θάλασσα, να το "τραγουδήσω" πρώτα και σιγά - σιγά, προσεχώς, θα βρω τον τρόπο και τον χρόνο, να σταθώ στις σημειώσεις μου, σ' αυτό το ξεχωριστό βιβλίο.

Ίσως ήρθε στην πιο κατάλληλη στιγμή στην ζωή μου!

Μόνο τα ίδια τα βιβλία ξέρουν, πότε πρέπει να συναντηθούμε, πραγματικά!

"ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟ", ΙΟΥΣΤΙΝΗ! "ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!"

13 comments:

Αστοριανή said...

Κατερίνα μας,

"εκ βαθέων" η ...ανάγνωση
και η συγκίνηση.
Η πολυ-αγαπημένη μας Ιουστίνη, μεστώνει!
Έχει και την ηρεμία της θαυμάσιας οικογένειάς της, μαζί και την Αγάπη και τις ευχές του Πατερούλη της...
Τυχερή! Τί άλλο να ζητάει;
Υγεία και αγάπη.
Την έχει.

Πάντα και με την δική μου αγάπη,
Υιώτα
"αστοριαν ή" ΝΥ

October 23, 2014 at 5:34 PM

Μηθυμναίος said...

...την τότε αγαπησιάρικη φιλία μας και την πολύ αγνή εποχή των bloggs!

Πολύ μου άρεσε αυτό... Η αγνή εποχή, η εποχή της αθωότητας των bloggs!. Γιατί... μετά ήρθαν οι μέλισσες...

October 23, 2014 at 10:53 PM

Κατερίνα δε. στα. πα. said...

...Παρούσα, έκπληκτη και πολύ συγκινημένη!...
Ομολογώ, αυτό το "ύψωμα", αυτό το ξέφωτο, αυτή την βαθειά ανάσα, δεν την είχα σκεφτεί!
Οι λέξεις όλων σας γιατρεύουν την ψυχή μου, την ανασυγκροτούν, "περιμένετε..." λέει, "θα πάρει λίγο χρόνο..."
Μόνο άπ' το Πήλιο φτάνει ένας αντίλαλος, που επιμένει: "Είναι Βόλος, να πεις! Μη με αδικείς!..."

October 24, 2014 at 12:57 AM

Justine Frangouli said...

Τόσες αγάπες απο τρείς ανθρώπους που σμίξαμε σαν γροθιά. Τότε και τώρα και πάντα!

October 24, 2014 at 10:05 AM

Κατερίνα δε. στα. πα. said...

Ιουστίνη μου, σας σκεφτόμουνα όλη μέρα...
Περίμενα να 'ρθει το βράδυ, να είμαι χαλαρή, να μην έχω διακοπές πολλές απ' την οικογένεια και να στρωθώ να απαντήσω, με το χέρι στην καρδιά και χωρίς φόβο και πάθος.
Την ειλικρίνεια δεν την φοβήθηκα, ούτε όταν βγήκα ξυπόλητη στη ζωή, ούτε όταν, πραγματικά ξυπόλητη (χωρίς γνώσεις Αγγλικών, χωρίς γνώσεις τεχνολογίας)ήμουνα στον αέρα του ίντερνετ, "γυμνή" κι αληθινή, όπως είμαι και με την γειτόνισσά μου!
Λογικό ήταν το να πληγωθώ, λογικό και το να πληγώσω μετά. Όταν σε "πονούν" πολύ, δε μένει παρά να αντιδράσεις.
Δεν ξέρω τι ακριβώς φταίει και χαθήκαμε...
Συμβαίνουν αυτά στη ζωή.
Δενόμαστε με ανθρώπους, τους αγαπάμε,αλλά μερικές φορές προκύπτει να απομακρυνθούμε απ' αυτούς, είτε τυχαία, γιατί η ζωή μας πάει κι αλλού, και δεν προλαβαίνουμε, είτε γιατί κάτι μας ενόχλησε, είτε για Χ πολλούς άλλους λόγους.
Για μένα, ούτε η τακτική παρουσία, ούτε το πολύ κολάκευμα με κρατάει σε μια αγάπη ή φιλία.
Ξέρω τι αξίζουν οι άνθρωποί μου, τους χαίρομαι, τους επιβραβεύω, τους καμαρώνω. Η χαρά τους είναι και χαρά μου! Όπως και η λύπη τους. (Αυτά γενικώς, για τα μπλογκς! Ήρθε πάλι ο άντρας μου, διακόπτω και επανέρχομαι).

October 24, 2014 at 12:13 PM

Κατερίνα δε. στα. πα. said...

... (Γι' αυτό αχρηστεύσαμε τα μπλογκς και τα καταντήσαμε πίνακες ανακοινώσεων ή αποθήκη αναμνήσεων, γιατί τους λείπειε η αμεσότητα!
Ελπίζοντας ότι δε θα με ξαναδιακόψει ο άντρας μου, συνεχίζω, λίγο πιο σύντομη, όσο μπορώ, βέβαια!)
Στα γενικώς που έγραφα νωρίτερα, να πω κι ότι, περάσαμε πολλά, εγώ είδικά, χτυπήθηκα σαν το χταπόδι τα τελευταία χρόνια, κι αυτό ίσως να με άλλαξε πιο πολύ και να κλείστηκα περισσότερο στον εαυτό μου και το έριξα στα τραγουδάκια και στις φωτογραφίες, πράγματα και θέματα άπονα...
Το Φέις έκλεψε την παράσταση, αν κι εκεί μεγάλωσαν οι υποχρεώσεις μου, πολύ περισσότερο!
Ιουστίνη μου, μαζί, στην ουσία, ποτέ δεν χαθήκαμε! Μπορεί να μην έχεις δικά μου λάικ σε όλες σου τις αναρτήσεις εκεί, μα όποια έπεφτε στην αντίληψή μου, την στάση μου την έκανα!
Και όντως καθυστερημένα, να σου πω, ένα μεγάλο "Ευχαριστώ" για το βήμα, εδώ!
Δεν το είχα σκεφτεί, το είδα τυχαία το πρωί, που πήγα να μπω στα πεταχτά στο Φεις, και να που το "γεγονός" μου κράτησε νοητή συντροφιά, όλη μέρα!
Όλη την κοινή "ζωή" μας, θυμήθηκα!Κι αυτή που ξέρεις, κι αυτή που δεν ξέρεις!
Να είσαι καλά!Μια γλυκειά μελαγχολία πλανήθηκε, μα πέρασε...
Δεν έχουμε να μοιράσουμε τίποτα και με κανέναν!
Ο καθένας μας έχει την ζωή του και τα προβλήματά του, δεν μπορεί πάντα να εξηγεί, μπορεί όμως ο ιντερνετικός φίλος ή φίλη, όταν είναι αδελφή ψυχή και τους ενώνουν οι λέξεις, να σε καταλαβαίνει!
Η γροθιά μπορεί να μην άντεξε στην τετράδα, Ιουστίνη μου, συμβαίνει αυτό, όταν μεγαλώνει πολύ μια παρέα, μα όταν οι δυάδες είναι δυνατές, τίμιες και αληθινές, ακόμα και εναλλάξ, μπορούν να γίνουν μία γροθιά, εκατοντάδων φίλων! Με ένα όρο, όμως! Όχι, εις βάρος κάποιου! Εκεί παραλύω κι αφήνω μόνο τον ίσκιο μου! Δεν τ' αντέχω!
Ευχαριστώ που μ' είπες: "Ταλαντούχα!" Αλήθεια! Σε τι;
Αχ! Βρε (φιλικότατον) Ιουστίνη μου!
Βγήκε βαθύτατος αναστεναγμός!
Να φύγει κι αυτό το σχόλιο; Να φύγει!

October 24, 2014 at 1:00 PM

Κατερίνα δε. στα. πα. said...

Πάντα και εκ βαθέων, Γιώτα μου!
"Μεστώνει" καθένας μας σε δικό του χρόνο, Γιώτα μου! Και το "μέστωμα" έρχεται βάση καταστάσεων. Πολλές φορές δεν φαίνεται στους άλλους, γιατί έχει διαφορές, από μικρές, έως μεγάλες, στο θέμα που μεστώνει, κανείς. Όταν ταιριάζει με το δικό σου, τότε λες, ναι, μέστωσε σ' αυτό το θέμα ο Τάδε φίλος μου!
Π.χ. Όταν εγώ έκλαιγα την μάννα στα 30 και κανείς δεν με έννοιωθε, τώρα βλέπω 55αρηδες και 60ρηδες να μη μπορούν να το ξεπεράσουν. Νιώθουν πως ξεκληρήστηκαν...
Έτσι πάει. Η ίδια η ζωή σε διαμορφώνει και εμένα η άτιμη, μ' έχει ξετινάξει!
Στα 40 συνταξιούχα! Βάλε! Όλα πρόωρα!
Γιώτα μου, επί τη ευκαιρία, ξέρω ότι χάθηκα και με σένα, νομίζω κατανοείς, σε βρίσκω και στο Φεις, όποτε βγαίνεις! Ξέρω πόσο δύσκολα είναι όλα για σένα, είσαι άξια επαίνου, γενικά, για όλα σου!
Σ' αγαπάω όμως, και το ξέρεις, τόσο εσένα, όσο και όλη την οικογένεια! Εντάξει;
Πάντα να τα έχει, Γιώτα μου!Εκείνη ξέρει όμως τι της λείπει που δεν ξαναγυρίζει και είναι η αδελφούλα της... Ευτυχώς που ξεδίνει και της βγαίνει με δημιουργία!
Δε νομίζω να υπάρχει άνθρωπος πραγματικά ευτυχισμένος, Γιώτα μου! Μακάρι να υπάρχουν πολλοί, όλος ο κόσμος και νά 'ναι μέσα και η Ιουστίνη!Χαρά μας!
Ή μήπως, τώρα που είπες για τον πατερούλη της, δε νομίζεις πως την πονάει που είναι μακριά του;
Μ' αυτά ζυγίζω εγώ την πραγματική χαρά, Γιώτα μου, κι όχι με τα βιβλία!
Τα βιβλία είναι μια δικαίωση, ένα χαίδεμα της ψυχής! Είδες συγγραφείς ή ποιητές, μη ευαίσθητους;
Κάτι τους πονάει, κάτι τους προβληματίζει, κάτι τους ενοχλεί, κάτι θέλουν να πουν, γι' αυτό και γράφουν! Το αν έρχεται η δόξα, αυτό σημαίνει πως κάποιους άγγιξε το κάθε πόνημα.
Έτσι πάει, έτσι το βλέπω!
Έλεγα κάποτε: "Αν καθίσω κάποτε σπίτι, θα γράφω όλη μέρα!"
Κολοκύθια! Σκόρπιες σελίδες, κι αυτές χαντακωμένες!Μεγάλη φθορά να γράφεις και να τα διαβάζουν άλλοι!
Χαρά στο κουράγιο της, που έχει πρόγραμμα, κι είναι και αληθινή!
Πω πω! Πού είσαι Ιουστίνη, να κλειδώσεις; Πήρα φόρα, μεγάλη! Ευκαιρία, τώρα που πήγε ο άντρας μου για ύπνο, μέχρι να σχολάσει και ο γιος μου!

October 24, 2014 at 1:37 PM

Κατερίνα δε. στα. πα. said...

Στράτο μου, εμένα μ' άρεσε πολύ το παρόν σου!
Συγκινήθηκα πολύ που σε είδα εδώ, σήμερα!
Πέρασε όλη μέρα, σαν ταινία, η φιλία μας απ' την αρχή!
Δεν λέω "τέλος", γιατί δεν υπάρχει τέλος, κι αυτό φαίνεται απ' το ίδιο το σχόλιο...
Συμπέρασμα δικό μου:
Αγαπηθήκαμε! Δε θα με ξεχάσεις, δε θα σε ξεχάσω!
Ποιες μέλισσες μας τσίμπισαν, εσύ ξέρεις καλύτερα από μένα!Ήξερες Αγγλικά, ήξερες τεχνολογία, μπορούσες να προστατευτείς. Εγώ, όχι! Ακόμα τρέχω, όχι μόνο σε τεχνικούς, αλλά και σε Νοσοκομείο, καθότι αλλεργική πολύ στις μέλισσες και όχι μόνο!
Τελικά, αγνή δεν ήταν, Στράτο, γι' αυτό κιόταν το κατάλαβα, διέγραψα το μπλογκ.
Ωστόσο, καλά να πάθω! Πού πήγαινα ξυπόλητη (να κρατάμε και το κυρίως Θέμα!) στο χάος;
Πάει, πέρασε, έπαθα,έμαθα, όσα έμαθα!
Καλά να είναι, οι "δασκάλοι" μου!
Μακάρι να κέρδισαν, σκοτώνοντάς με, γιατί αυτό έκαναν! Με "έθαψαν", όσο πιο βαθιά γινόταν.
Ίσως έτσι έπρεπε να γίνει.
Το δέχτηκα, επέζησα, κι αυτό σημαίνει, κάτι!
Πέρα απ' τις μέλισσες... που ποτέ δεν είχαν πραγματικό όνομα και στοιχεία, εσύ μου θύμωσες όταν βοήθησα, όσο ήξερα, τεχνικά την Γιώτα.
Αυτόν τον "θυμό", ποτέ δεν μπόρεσα να τον καταλάβω! Δεν ήταν προσβολή στο πρόσωπό σου! ¨ημουνα άδεια, είχα χρόνο, ξενυχτούσα, μπορούσα να την βοηθάω τότε, σταθερά και συνέχεια! Δεν ήταν λόγος αυτός και να απομακρυνθούμε! Εσείς, τουλάχιστον, γνωριζόσασταν και νωρίτερα! Θα έπρεπε να είστε πραγματική γροθιά, κι αν εγώ η τρίτη, δεν σας έκανα και ήμουνα σκάρτη, θα έπρεπε να με κάνετε και οι δυο σας, αμέσως, πέρα!
Δεν συνηθίζω να χωρίζω φίλους!Ίσα ίσα!
Αυτά είχα να πω, Στράτο μου κι ευχαριστώ την ΙΟυστίνη που μου έδωσε την ευακιρία αυτή! Έτυχε, δεν είχα καμιά πρόθεση να μονοπωλήσω, ούτε να δοξαστώ με τέτοιο θέμα, σε άσχετο θέμα, σε μπλογκ φίλης!
Να είσαι γερός και ευτυχισμένος, κι εσύ και η οικογένειά σου, εύχομαι και προσεύχομαι!
Κι αν πράγματα μικρά σ' αυτή την ζωή μας χώρισαν, ποτέ δεν ξέρεις, στην άλλη!
Πάντα θα υπάρχει κάποιος άγνωστος λόγος, για όλα όσα μας συμβαίνουν!
Να ξέρεις, χάρηκα και συγκινήθηκα, πραγματικά!

October 24, 2014 at 2:01 PM

Κατερίνα δε. στα. πα. said...

Ιουστίνη μου, χίλια συγγνώμη για το σεντόνι μου! Προέκυψε και μάλιστα στον αέρα! Μερικές φορές ο "αέρας", κάνει καλό!
Να σου πω στα πεταχτά:
Με το που ήρθε το βιβλίο σου, θυμήθηκα έντονα τον κοινό φίλο μας που Έφυγε ξαφνικά και πολύ νωρίς, τον Αλέξανδρο Μπέτση - (Ακρίτα).
Συζητούσαμε πολλές φορές για σένα, ερχόταν πολύ ταχτικά στο καφενείο μου.
Θυμήθηκα έντονα την σκηνή, πριν το καφενείο, που τον είχαμε φιλοξενήσει ένα βράδυ στο χωριό.
Κάποια στιγμή, βράδυ αργά, ενώ είχαμε συζητήσει για τα μπλογκς, για την Ελένη, κ.λ.π. μου είπε:
"Ναι, αλλά για την Ιουστίνη, δεν έχεις κάνει τίποτα!"
"Εγώ; Τι ανάγκη με έχει εμένα η Ιουστίνη;" τον ρώτησα, έκπληκτη!
"Εκείνη ξέρει Αγγλικά, ξέρει να χειρίζεται τα μπλογγς, έχει τόσους φίλους, τι ανάγκη μ' έχει εμένα;"
"Γιατί; Η Ελένη σ' έχει ανάγκη;" με ρώτησε, κάπως ειρωνικά.
"Μ' έχει! Ούτε κουμπάκια δεν ξέρει να πατήσει, άλλος χειρίζεται το μπλογκ της, ούτε χρόνο έχει, κι έπειτα νιώθω πως έχει αδικηθεί πολύ, βάση των γνώσεών της, των πολλών βιβλίων της, και θέλω να την μάθει όλος ο κόσμος!Κι έπειτα, ωφείλω να ξεχρεώσω, γιατί κάποτε αναφέρθηκε στην εφημερίδα της για το Μάννα..."
Στεναχωρέθηκε, ανέβηκε πάνω να κοιμηθεί, αφού ανταλλάξαμε Καληνύχτα, κι εγώ συνέχισα για λίγο ακόμα να πλένω τα πιάτα στην κουζίνα.
Κάποια στιγμή τον άκουσα να μιλάει χαμηλόφωνα στο τηλέφωνο. Είχα την αίσθηση πως μιλούσε μαζί σου...
Δεν ξέρω.
Δεν μου ξαναείπε γι' αυτό, ποτέ τίποτα. Ίσως με κατάλαβε.
Ερώτηση: Είχες κι εσύ ποτέ τέτοια απορία; Είναι δυνατόν;
Εγώ έννιωθα πως βοηθάω τον "αδύναμο"! Την τύφλα μου! Δεν άνοιγα κανένα βιβλίο, να ξεστραβωθώ, να πάω δυο βήματα παραπάνω, αντί να κάνω τον τελάλη!
Αιωνία η μνήμη του! Πολύ ζωντανός γύρω μου, αυτές τις μέρες!

October 24, 2014 at 2:24 PM

Κατερίνα δε. στα. πα. said...

Κι άλλο ένα, αφού ξεκίνησα να γράφω απόψε.
Τον μπαμπά σου, δεν ξέρω γιατί, με εμπνέει πολύ, ζωή να έχει, να είναι γερός κι ευτυχισμένος!
Τον αγάπησα απ' την μορφή του, όχι απ' τα λεγόμενά σου, ειδικά εκεί, στις φωτογραφίες με τους καταρράκτες!
Κάθε φορά που σκεφτόμουνα την εξομολόγηση, έλεγα, θα τα φέρει ο Θεός έτσι και θα πάω στον μπαμπά της Ιουστίνης!
Δεν έγινε, φυσικά, γιατί υπάρχει η απόσταση!
Αν θυμηθείς, βρες εκείνη την ανάρτηση! Χάθηκα στην ύλη σου, φαίνεται ότι είμαι ώρες στον υπολογιστή, συνήθως, τρέχω, για να προλάβω, ότι προλαβαίνω!
Και κάτι άλλο, που νομίζω σε ξαναρώτησα, αλλά δεν το κατάλαβες και δεν μ' απάντησες.
Όταν είχα το καφενείο, ήρθε μια παρέα μεγάλων γυναικών απ' την Λευκάδα.
Εγώ, χαρά, φυσικά, τις κέρασα!
Μου είπαν ότι ήξεραν τον μπαμπά σου, ότι μια κυρία τον έβλεπε κάθε μέρα, κι εγώ, τότε, έδωσα στις γυναίκες ένα βιβλίο της μάννας, κι έναν φάκελο, που μέσα έγραψα: "Να είστε γερός, να χαίρεστε την Ιουστίνη!" κάτι τέτοιο και υπογραφή έγραψα κυκλάμινο και είχα βάλει κι ένα λουλουδάκι κυκλαμινάκι μέσα!
Οι γυναίκες μου είχαν πει, πως θα διαβάσουν πρώτα το βιβλίο και μετά θα του τα δώσουν.
Δεν έμαθα όμως ποτέ, αν έφτασαν στα χέρια του, αν είχε απορίες, κ.λ.π.
Θα τον ρωτήσεις;

October 24, 2014 at 2:34 PM

Κατερίνα δε. στα. πα. said...

10 σχόλια; Που σημαίνει, πάω εγώ για 8;
Ρεζίλι, παγκοσμίως!
Οι εξηγήσεις μας, μπορεί να φαίνεται ότι "έκλεψαν" την παράσταση απ' το βιβλίο!
Δεν είναι όμως, έτσι!
Στην ουσία ξεκαθαρίζεται μια βάση, μεταξύ ιντερνετικών φίλων, ώστε να μπορεί να συζητηθεί καλύτερα και η επιτυχία και τα θέματα αυτού του βιβλίου!
Έρχεται κι ο γιος, άκουσα μηχανάκι, πόρτα, ωραία, πρόλαβα!
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και ΣΥΓΓΝΩΜΗ!

October 24, 2014 at 2:39 PM

Paraskevi Lamprini M said...

Υπέροχο αφιερώμα για σένα Ιουστίνη..μπραβο στην Κατερίνα, τέλεια τα βίντεό της...

Ιουστινη, καλή επιτυχία εδώ..και παντού!!!!

October 24, 2014 at 4:52 PM

Κατερίνα δε. στα. πα. said...

Η Κατερίνα ευχαριστεί και χαίρεται πολύ που έκανες τον επίλογο εσύ, Λαμπρινή!
Να είσαι πάντα καλά, με τον καλό σου λόγο!
Το βιβλίο ήδη "πετάει" στην Επιτυχία, εύχομαι "Καλή επιτυχία" και σε όλα τα δικά σου όνειρα και των φίλων!

Υγ. Και μια σημείωση: Επειδή έγραψα σήμερα πολλά, δε θα σημαίνει όταν δε με βλέπετε εδώ, ότι λείπω και απ' τα νέα της Ιουστίνης και όλων σας!

October 24, 2014 at 6:17 PM  

***************

Υγ. Ενθύμια απ' το blog της Ιουστίνης.
Λυπάμαι πολύ που θεωρήθηκε αυτή η "κατάχρηση", έτσι!
Πάμε στο μουγκό, λοιπόν, ίσως είναι καλύτερα!