Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2014

Την αλανία μου!

Ναι, κι αυτό!
"Γεια σου μάνα, αλάνι! Κάνε τα δικά σου!" μου λέει και γελάει, τελευταία, χτυπώντας μου τον ώμο! Με κοροϊδεύει που ανακατεύομαι με όλα, στο ίντερνετ.

Αυτό το "αλάνι", που μου λέει, τελευταία, πολύ μ' αρέσει!
Το είπε φεύγοντας και χάρηκα, τώρα που ήρθε όμως, δεν το είπε!

"Γιε μου, έχασε η Ελλάδα; Γιατί; Δεν έπαιξε καλά;" τώρα, τώρα, μόλις τον ρώτησα! (Προέκυψε γράφοντας...)
Μα, γιατί, να χάσω την "αλανία" μου;
"'Αμα χάσεις, καλά παίζεις;" ήρθε η ερώτηση απ' το σαλόνι!

Κιχ! εγώ!
Αχ! Ελλάδα, τι μου κάνεις!
Λέω να φύγω πλαγίως απ' τον υπολογιστή, να τον δει ελεύθερο, να καθήσει.
Κλείνει η ανάρτηση, επειγόντως!
Ε, το θυμήθηκα!

1 σχόλιο:

  1. Γελάνε και τ' αυτιά μου! Ήρθε ο γιος στην κουζίνα, κι εγώ θέλοντας να πάω στο Φεις το λινκ της Ελένης, ο ήχος ήταν τέρμα και ακούγονταν!
    "Τι έγινε μάνα; Γιατί κάνεις σαματά;"
    "Τι κάνω;"
    "Σαματά!" μου λέει με πλατύ χαμόγελο!
    Ω! Θεέ, χάρη στον σαματά μου, πήρα και χαμόγελο!
    Χαμογελάω κι εγώ! Ένα χαμόγελο, να!

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Το "κάτι" που μένει...