Ο ΗΣΥΧΟΣ ΥΠΝΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Ο ΗΣΥΧΟΣ ΥΠΝΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ

Επιτέλους μπορώ να κοιμάμαι ήσυχα τα βράδια

τα κομμένα κεφάλια των νεκρών παιδιών δεν με ταράζουν πια

ούτε οι άστεγοι στην Ομόνοια που μπαινοβγαίνουν στους κάδους

όπως εμείς μπαινοβγαίνουμε στη ζωή μας που δεν μας ανήκει. 

Έτσι σκέφτομαι τώρα τη ζωή μου μια ανάσα πριν από το έργο

Μόνο που δεν γνωρίζω αν είναι μέσα στα διαφημιστικά ή πριν αρχίσει,

δεν ξέρω αν ζωή είναι αυτό που συμβαίνει στα διαλλείματα γιατί τότε εγώ λείπω.

Δεν με ταράζει πια ούτε το κλάμα του φίλου μου του Γιάννη

που βλέπει το κοριτσάκι του να λειώνει από την λευχαιμία και ι στο ψυγείο  έχει  μόνο νερό και χαρτιά από λογαριασμούς 

γιατί λογαριασμοί έγινε η ζωή μας, τη χρωστάμε.

Δεν με ενοχλεί καθόλου η πείνα της κυρά Λένης που η υγρασία σκέβρωσε τα χέρια της κι ούτε να ανάψει το καντήλι της πια δεν μπορεί από  το κρύο.

Δεν με ενοχλεί που ο Δημήτρης πάει πια με το μπαστούνι του γιατί «ειμαι ανασφάλιστος πέντε χρόνια σου λέω».

Τώρα πια μπορώ να γράφω ποιήματα για τον Πλάτωνα και για την εσώτερη μοναξιά του ανθρώπου ακουμπώντας με κρινοδάχτυλα το εσώτερο δάκρυ μου.

Μπορώ να συλλογίζομαι την πίκρα των ποιητών που τους αγνόησε ο σχολιασμός των ομοτέχνων τους, θεωρώντας ότι αυτό είναι το μέγιστο πρόβλημα της ανθρωπότητας.

Τώρα πια που οι λέξεις χάθηκαν πίσω από το λίπος του ύπνου μου

είμαι σίγουρος ότι θα γράφω πια ωραιότατα ποιήματα και ίσως λέω ίσως κερδίσω τον επόμενο διαγωνισμό της Φιλοτέχνου η ακόμα γιατί όχι μια μέρα να με προτείνουν και εμένα για το Νόμπελ, φίλους θα έχω αρκετούς μετά από τόσα ποτά και συζητήσεις.

Αναρτήθηκε από VARALIS στις 5:16 μ.μ.