Μνημεία και μνήμες από την ιστορία της Ζαγοράς - Νίκος Διαμαντάκος
Αποσπάσματα - (συνέχεια):
Ρωτώντας για το θλιβερό κατάντημά της, έμαθα ότι στην περυσινή βαρυχειμωνιά η σαθρή σκεπή της έπεσε απ' το βάρος του χιουνιού. Άκουσα και το χειρότερο: ότι κάποιοι γκρέμισαν τους τοίχους και τα πεζούλια, και πήραν τις ορθογωνισμένες πέτρες. Απίστευτο μου φαίνεται!
σελ. 242 (12, Βρύση Χατζηγιαννακού - Τ' Χατζηγιαννακού η βρύσ')
( Να μη συ φαίνετι, ντιπ, Δάσκαλε!)
*
4. Βρύση ομώνυμη με την παραπάνω βρύση (καταστραμμένη) (3 Βρύση του Κατσ (ι)κά)
....
Αυτή η βρύση εκθεμελιώθηκε και καταπλακώθηκε από χώματα, όταν διανοίχτηκε ο αυτοκινητόδρομος, πριν σαράντα περίπου χρόνια. Από τότε δεν έμεινε στην επιφάνεια κάποιο τμήμα της βρύσης. Εκείνο που μαρτυρεί την υπάρξή της είναι το νερό που αναβλύζει από το έδαφος.
(Με συγχωρείς, Δάσκαλε, αλλά εδώ, θα σε διακόψω, με ένα δικό μου μεγάλο θαυμαστικό! Τι να τα κάνει τα "τμήματα", το νερό; Όσο ανίκανοι κι αν είμαστε εμείς να αναστηλώσουμε την βρύση, ευτυχώς, αυτό, πάντα, θα αναβλύζει!!! Πηγή, λέμε!)
Γείτονες λένε ότι, αν γίνει προσεκτική ακσκαφή στον τόπο που ήταν η βρύση, θα βρεθούν πολλά κομμάτια της, πολύ πιθανόν και η κτιτορική της επιγραφή, και ότι είναι δυνατόν η αρχοντική βρύση, με τη συναρμολόγηση και τη χρειαζούμενη επισκευή των τμημάτων της, να "αναβιώσει", να στηθεί πάλι σε παρακείμενη θέση κάτω από το μεγάλο πλατάνι και να αποτελέσει ιστορικό στολίδι.
Απευθύνω παράκληση προς τη Δημοτική Αρχή να εντάξει την αναστήλωση της αφανισμένης βρύσης σε κάποιο Κοινοτικό Πρόγραμμα συντήρησης των παλαιών κρηνών.
σελ. 260
(Κι εγώ, Δάσκαλε! Κι εγώ!)
*
Η ροή του νερού ρυθμίζεται με διακόπτη. Όμως, από ότι είδα και έμαθα (μήνα Αύγουστο του 2011), σπάνια τρέχει νερό. Γι' αυτό η γούρνα και ο γύρω χώρος είναι γεμάτος φύλλα, κάτι που προκαλεί άσχημη εντύπωση, γιατί οι βρύσες γίνονται όχι μόνο για τον καλλωπισμό ενός τόπου αλλά και για να παρέχουν νερό. Βρύση χωρίς νερό, και μάλιστα σε τόσο κεντρικό μέρος, είναι άχρηστη.
(Δάσκαλε, ντρέπομαι! Δε γράφω ούτε σελίδα, ούτε που είναι! Μαγκιά μου! Και δικιά σου, κυρίως!)
*
Αποσπάσματα - (συνέχεια):
Ρωτώντας για το θλιβερό κατάντημά της, έμαθα ότι στην περυσινή βαρυχειμωνιά η σαθρή σκεπή της έπεσε απ' το βάρος του χιουνιού. Άκουσα και το χειρότερο: ότι κάποιοι γκρέμισαν τους τοίχους και τα πεζούλια, και πήραν τις ορθογωνισμένες πέτρες. Απίστευτο μου φαίνεται!
σελ. 242 (12, Βρύση Χατζηγιαννακού - Τ' Χατζηγιαννακού η βρύσ')
( Να μη συ φαίνετι, ντιπ, Δάσκαλε!)
*
4. Βρύση ομώνυμη με την παραπάνω βρύση (καταστραμμένη) (3 Βρύση του Κατσ (ι)κά)
....
Αυτή η βρύση εκθεμελιώθηκε και καταπλακώθηκε από χώματα, όταν διανοίχτηκε ο αυτοκινητόδρομος, πριν σαράντα περίπου χρόνια. Από τότε δεν έμεινε στην επιφάνεια κάποιο τμήμα της βρύσης. Εκείνο που μαρτυρεί την υπάρξή της είναι το νερό που αναβλύζει από το έδαφος.
(Με συγχωρείς, Δάσκαλε, αλλά εδώ, θα σε διακόψω, με ένα δικό μου μεγάλο θαυμαστικό! Τι να τα κάνει τα "τμήματα", το νερό; Όσο ανίκανοι κι αν είμαστε εμείς να αναστηλώσουμε την βρύση, ευτυχώς, αυτό, πάντα, θα αναβλύζει!!! Πηγή, λέμε!)
Γείτονες λένε ότι, αν γίνει προσεκτική ακσκαφή στον τόπο που ήταν η βρύση, θα βρεθούν πολλά κομμάτια της, πολύ πιθανόν και η κτιτορική της επιγραφή, και ότι είναι δυνατόν η αρχοντική βρύση, με τη συναρμολόγηση και τη χρειαζούμενη επισκευή των τμημάτων της, να "αναβιώσει", να στηθεί πάλι σε παρακείμενη θέση κάτω από το μεγάλο πλατάνι και να αποτελέσει ιστορικό στολίδι.
Απευθύνω παράκληση προς τη Δημοτική Αρχή να εντάξει την αναστήλωση της αφανισμένης βρύσης σε κάποιο Κοινοτικό Πρόγραμμα συντήρησης των παλαιών κρηνών.
σελ. 260
(Κι εγώ, Δάσκαλε! Κι εγώ!)
*
Η ροή του νερού ρυθμίζεται με διακόπτη. Όμως, από ότι είδα και έμαθα (μήνα Αύγουστο του 2011), σπάνια τρέχει νερό. Γι' αυτό η γούρνα και ο γύρω χώρος είναι γεμάτος φύλλα, κάτι που προκαλεί άσχημη εντύπωση, γιατί οι βρύσες γίνονται όχι μόνο για τον καλλωπισμό ενός τόπου αλλά και για να παρέχουν νερό. Βρύση χωρίς νερό, και μάλιστα σε τόσο κεντρικό μέρος, είναι άχρηστη.
(Δάσκαλε, ντρέπομαι! Δε γράφω ούτε σελίδα, ούτε που είναι! Μαγκιά μου! Και δικιά σου, κυρίως!)
*
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το "κάτι" που μένει...