Το Ρεμπέτικο τραγούδι του ΕΠΟΥΣ του 1940
Οι λαϊκοί μας καλλιτέχνες που με το ταλέντο τους
Τα τραγούδια αυτά θαμμένα στην λήθη του χρόνου γιατί δεν τέροιαζαν με τον καθωσπρεπσμό της ΕΛΙΤ της Ελλάδας. Βλέπεις εκείνη την εποχή ο πόνος το δάκρυ και τα ΑΧ! του λαού ήταν ξεπεσμός, χάλαγε ο λαϊκός καλλιτέχνης την μόστρα τους. Αλλά πάντα ο λαός στα δύσκολα βρίσκει τον τρόπο, ξεθάβει το όνειρο, την ελπίδα, την απαντοχή και χορεύει και τραγουδά τα ντέρτια του απλά καθημερινά σαν την ίδια του την ζήση. Έτσι και μέσα στον πόλεμο, αυτός που πολέμαγε, αυτά τα τραγούδια ήθελε. αυτα καταλάβαινε αυτά τραγουδούσε.Με το κλαρίνο, το ζουρνά, το μπουζούκι, το όπλο την ξυφολόγχη,και την πίστη στα ιδανικά. Και πολέμησε και νίκησε και ντρόπιασε τις μεγάλες πολεμικές μηχανές εκείνης της εποχής, και έτρωσε και διέλυσε τον μύθο των ανίκητων δυνάμεων του άξονα. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο όταν ο λαός οργάνωνε την αντιστασή του, Έστυναν οι ντόπιες και φίλες δυνάμεις δόκανα, δύχτια, θηλιές, Φοβόντουσαν την δύναμη αυτού του λαού που όταν κινδυνεύει δεν λογαριάζει δυνάμεις,αριθμούς, εξωπλησμούς μπαίνει στην φωτιά και νικά και στέλνει μηνύματα στα πέρατα.Κάθε λαός γεννά τους λαϊκούς ηγέτες του, τους λαϊκούς καλλιτέχνες του, να τον οδηγήσουν, να τον διασκεδάσουν, να τον απογειώσουν. Για τούτο τούτος ο λαός ποτέ δεν θα χαθεί δεν θα νικηθεί, Όσο και αν προσπάθησαν οι παλοιοί όσο και οι σημερινοί Χαρβαντιανοί.Μπορεί να σπούδασαν στα Χάρβαντ αλλά ήρθαν εδώ αγράμματοι και ανεπαρκείς να κυβερνήσουν τούτον τον περήφανο Λαό...
Οι λαϊκοί μας καλλιτέχνες που με το ταλέντο τους
Τα τραγούδια αυτά θαμμένα στην λήθη του χρόνου γιατί δεν τέροιαζαν με τον καθωσπρεπσμό της ΕΛΙΤ της Ελλάδας. Βλέπεις εκείνη την εποχή ο πόνος το δάκρυ και τα ΑΧ! του λαού ήταν ξεπεσμός, χάλαγε ο λαϊκός καλλιτέχνης την μόστρα τους. Αλλά πάντα ο λαός στα δύσκολα βρίσκει τον τρόπο, ξεθάβει το όνειρο, την ελπίδα, την απαντοχή και χορεύει και τραγουδά τα ντέρτια του απλά καθημερινά σαν την ίδια του την ζήση. Έτσι και μέσα στον πόλεμο, αυτός που πολέμαγε, αυτά τα τραγούδια ήθελε. αυτα καταλάβαινε αυτά τραγουδούσε.Με το κλαρίνο, το ζουρνά, το μπουζούκι, το όπλο την ξυφολόγχη,και την πίστη στα ιδανικά. Και πολέμησε και νίκησε και ντρόπιασε τις μεγάλες πολεμικές μηχανές εκείνης της εποχής, και έτρωσε και διέλυσε τον μύθο των ανίκητων δυνάμεων του άξονα. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο όταν ο λαός οργάνωνε την αντιστασή του, Έστυναν οι ντόπιες και φίλες δυνάμεις δόκανα, δύχτια, θηλιές, Φοβόντουσαν την δύναμη αυτού του λαού που όταν κινδυνεύει δεν λογαριάζει δυνάμεις,αριθμούς, εξωπλησμούς μπαίνει στην φωτιά και νικά και στέλνει μηνύματα στα πέρατα.Κάθε λαός γεννά τους λαϊκούς ηγέτες του, τους λαϊκούς καλλιτέχνες του, να τον οδηγήσουν, να τον διασκεδάσουν, να τον απογειώσουν. Για τούτο τούτος ο λαός ποτέ δεν θα χαθεί δεν θα νικηθεί, Όσο και αν προσπάθησαν οι παλοιοί όσο και οι σημερινοί Χαρβαντιανοί.Μπορεί να σπούδασαν στα Χάρβαντ αλλά ήρθαν εδώ αγράμματοι και ανεπαρκείς να κυβερνήσουν τούτον τον περήφανο Λαό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το "κάτι" που μένει...