Ντουντούκες - αντίλαλοι
(Μια αρχή, που εξηγεί, αρχίζει από ΕΔΩ, για όσους νοιάζονται και για τις συνέχειες! )
Χωρίς πρόσθετα σημερινά λόγια και νέα ατελείωτα κείμενα, Πάλι!
(Μια αρχή, που εξηγεί, αρχίζει από ΕΔΩ, για όσους νοιάζονται και για τις συνέχειες! )
Χωρίς πρόσθετα σημερινά λόγια και νέα ατελείωτα κείμενα, Πάλι!
- Μας συγκίνησες πολύ. Καλή επανάσταση και στο δρόμο!Απάντηση
- Το φαντάστηκα, τουλάχιστον! Θα έφερνα μερικές παραγράφους εδώ, αλλά, άσε! Μη γίνω και ρεζίλι! Θα βγω! Στα πολύ τρελά μου όνειρα, δεν ξέρω που θα είμαι όμως, όταν τα δω!ΑπάντησηΔιαγραφή
******
Απ' τα χθεσινά (κι αστραπές!), αστεράκια!
από κάπου έχει συνέχεια, είχε, θα έχει
που έχασαν το χαμόγελό τους, απόκτησαν ρυτίδες πρόωρα και δεν έχουν λεφτά, να πάρουν μια, έστω - φτηνή κρεμούλα, ή ένα μέικ απ, να ξεγελάσουν τον καθρέφτη τους, να τις πει ξανά "όμορφες" ο άντρας τους ή ο σύντροφός τους, και άλλα, μη το μακρύνω και βγει πολύ προσωπικό!
Νομίζω, θα σταματούσαν και παιδιά, νέα κι όμορφα, γεμάτα δροσιά και μπόι (εμείς τότε- είμασταν κοντά παιδιά, δεν είχαμε λεφτά "ξένων" να φάμε, ούτε να σπουδάσουμε!
Οι γονείς μας είχαν και ίδιοι στεγνώσει, μα χαμογελούσαμε όλοι μαζί, ενωμένοι, στεγνοί γονείς και κοντά παιδιά, τώρα ... παχιοί γονείς, ψηλά παιδιά, τα ψάχνουμε όλα...
Ναι, η γεννιά μας τα "έδωσε" όλα στα παιδιά, γιατί ζήσαμε καλύτερες εποχές - νομίζαμε!
Περιμέναμε πως τα απανωτά πτυχία που οι περισσότεροι γονείς πήραμε δάνεια για να τα βγάλουμε πέρα, κι άλλα δάνεια, πολλά τα δάνεια, αφού έδιναν!
Μα, γιατί έδιναν!
Κι εμείς, προγραμματίζαμε!
Πραγματικά!
Θα Ηλιάζαμε το σκατό μας, θα τα καταφέρναμε, σίγουρα, γιατί, τόσο η σύνταξή μας, τόσο ο μισθός μας, τόσο ο καλός και παχύς, πια, μορφωμένος μισθός των παιδιών μας, θα τα καταφέρναμε!Ναι!
Ήμασταν, σίγουροι!
Κι αν όχι, θα το παλεύαμε!
Νομίζαμε πως επενδύαμε στο μέλλον....
Γενικά... και αορίστως, επενδύσαμε, σε σπουδές, χρηματιστήρια, επιχειρήσεις, πατρικά, προίκες στα παιδιά μας... κ.λ.π.
Κολοκύθια!...
Οι νεροκολοκύθες μου, ξέρουν ότι μπορούν να κουβαλίσουν νερό, ξέρουν όμως, ότι μπορούν να γίνουν σωσίβια σε φορτουνιασμένες θάλασσες, ακόμα, κι όταν είναι ξερές!
Χλωρές, προσφέρουν "φιγούρα", μόνο!
Ανεμίζουν, όπως "ανεμίζουμε" κι εμείς!
...Φουσκώναμε κι εμείς, φουσκώναμε και τα παιδιά και τώρα, βλέποντάς τα να σκάνε στην ψυχολογία, σαν τα μπαλόνια, πονάμε, θέλουμε να βοηθήσουμε και δεν ξέρουμε, ΠΩΣ;
Τις νεροκολοκύθες μου, τις έσωσα! Βρήκα τρόπο, σωστό, σκάλα, γείτονα, μέρα, τις πρόλαβα!
Τα παιδιά μου, όμως, δεν ξέρω πως να τα σώσω...
Τους έμαθα γράμματα! Τέχνες! Καλλιτεχνίες! Πολιτισμό!
Αγγούρια, Καλυβιώτικα!
Θα μού φέρει κι απ' αυτά σπόρο ο αδελφός, να έχω!
...Αυτά και πολλά άλλα, θα έλεγα εγώ, η Ντελάλα, Κατερίνα και θα ξαφνιάζονταν, ο Ανδρέας και η "παρέα" ΜΑΣ, που "ξέφυγα απ' το εκτυπωμένο ήδη, έτοιμο κείμενο της Λ. Συν. Αγ.Νεκταρίου!
Θα μάζευα όμως, τόσο κόσμο, που θα έφτανε η ΕΙΔΗΣΗ, στα εξωτερικά!
... Δε θα διάβαζα κανένα χαρτάκι, γιατί δε θα ήξερα πολλές λεπτομέρειες να πω, το ποιος φταίει, τι έκανε η κυβέρνηση, δεν την ξέρω, ποτέ δεν την ήξερα με λεπτομέρειες, τελευταίως, δε θέλω να ξέρω, ΤΙΠΟΤΑ, μαθαίνω ξόφαλτσα - ΠΡΟΕΚΥΨΕ!
...Σε μια μαύρη θάλασσα βρέθηκα να κολυμπάω, συνέχεια, κι εγώ νόμιζα πως πάταγα στεριά, σίγουρη στεριά, Ελληνική στεριά!
Πνίγομαι, γύρω βράχια, δημοκρατία, μηδέν, δε ξέρω που ζω, ποια είμαι, που πάω, τι κάνω, τι μού ξημερώνει, τι είναι δικό μου, τι χρωστάω, που χρωστάω, αν πρέπει τα παιδιά μου να αναλάβουν τα χρέη μου και τα χαμένα όνειρά μου!
Νοιώθω τύψεις που τρώω, και ξέρω πως κάποιοι ψάχνουν στους κάδους, νοιώθω τύψεις για όλα τα προβλήματα των άλλων, των παιδιών μου, των γειτόνων μου, του χωριού μου, της πόλης που ζω, για τα λαμπάκια που φωτίζουν Χριστουγεννιάτικα, που κι εγώ η ίδια χάζεψα να τα κοιτάζω, όμως το Νο Τάδε σε μια πολυκατοικία, δεν το έβλεπα! Πίσσα σκοτάδι η πολυκατοικία, μαύρα σκοτάδια οι άλλο δρόμοι, τι να λέω!
...
Ζω στο 2014, κι όταν ακούω, πως θ' αρχίσει και απεργία δίψας ο Ρωμανός, ΤΡΕΛΑΙΝΟΜΑΙ, που λέει κι ο δικός μου!
(Ο Μιχάλης, που είχε τα "αυτιά" της ψυχής του ανοιχτά και πρόσεξε τον "λυγμό" των ταλέντων και των ΟΝΕΙΡΩΝ, του δικού μας παιδιού, που έχει ταλέντο, ΝΑΙ, θα μου πεις, τηλεπαιχνίδι, ΝΑΙ!!!)
Εκεί καταντήσαμε! Μέσω της τι βι, να αποδεικνύουν, ότι αξίζουν, τα παιδιά μας, κι εμείς μαζί!
....Χιλιάδες παιδιά, με μυριάδες ταλέντα ξενητεύονται, ΝΑΙ,
χιλιάδες παιδιά, μένουν εδώ, γιατί, δεν ξέρουν που να πάνε, ΝΑΙ!
Μπρος ο γκρεμός τους και πίσω τους το ρέμα, ΝΑΙ,
Χιλιάδες παιδιά, μαραζώνουν, χάνοντας τα καλύτερά τους χρόνια, ΝΑΙ!
Χιλιάδες παιδιά, δε θα κάνουν οικογένεια, δεν θα κάνουν παιδιά, δε θα προλάβουν, ΝΑΙ!
Πότε; Στα 40;
Κι εγώ, πότε θα γίνω γιαγιά, Ναι!
Τρελαίνομαι που είμαι Ελληνίδα, εκ γεννετείς, ΝΑΙ! Ποτέ δεν έφυγα από δω και νοιώθω, ξένη!
Έπρεπε να ξέρω ξένες γλώσσες, για τα γεράματα, ΝΑι!
Πού να το φανταστώ όμως, ότι θα το χρειαστώ στα γεράματα; ΝΑΙ!
Νόμιζα, πως ένα "κούπε πε!" θα μου φτάνει, να ολοκληρώσω τον κύκλο μου, ΏΣ, άνθρωπος και ώς, γυναίκα! Ναι!
Να μού φέρεις και σπόρους, από αγγούρια, μην ξεχάσεις, όταν σε δω, αν σε ξανδώ ποτέ, (εύκολο είναι, πια;), αδελφέ;
Αλήθεια σας λέω, νοιώθω πως δε ζω στην Ελλάδα, στην χώρα του έδωσε τον Πολιτισμό σε ΟΛΟΝ τον κόσμο, κι εμείς γράφουμε γκρικ ίγκλες, δε θέλω να ξέρω, πως το λένε, ΝΑΙ!
Είναι παιδί, ο Ρωμανός! Πέτυχε στις "εν φυλακή", σπουδές του, θέλει να "μορφωθεί", να ταξιδέψει το μυαλό του και δεν τ' αφήνουν, ενώ κινδυνεύει η ζωή του, ΝΑΙ!
Και ποιοί είναι άξιοι να ρισκάρουν ζωές;
Τι είναι οι ζωές;
Φυτρώνουν, όπως τα "ΘΑ" που φύτεψαν και δεν φύτρωσαν;
Κόβω κείμενο, ΝΑΙ!
Πήρα φόρα! ΝΑΙ!
Πήγε 2, ΝΑΙ!
Κι εγώ ακόμα εκεί, στην Ερμού!
Με τα παιδιά και λέω τι θα ντελάλιαζα, ΝΑΙ!
Να μού φέρεις, σπόρους, αδελφέ!
Καλούς! Ελληνικούς!
Όχι μεταλλαγμένους...
Φέρε, διάφορα ζαρζαβατικά, όταν έρθεις, αρκεί να είναι σπόρια πραγματικά Ελληνικά!
Θα τα φυτέψω, κι αυτά θα φυτρώσουν, Ναι, αγαπημένε μου, αδερφέ!
Κι εκείνοι, θα φυτρώσουν! ΝΑΙ!
Όπως κι οι νεροκολοκύθες, ΝΑΙ!
Όχι, παιδιά, άργησα πολύ!
Είμαι ένα ζωντανό πτώμα απόψε, που κυκλοφορεί ΟΡΘΙΟ!....
Όχι, παιδιά! Δε θα βγω στην ιντερνετική πιάτσα απόψε!
Βγήκα στην Ερμού, ξεχείλησε το ποτήρι...
Αν ξέρατε, πόσο λυπάμαι, που δε μπορώ ν' αλλάξω αυτόν τον κόσμο και που δεν μπορώ να γράψω, στο χαλαρό, ένα σωστό και ολοκληρωμένο, κείμενο!
Κι αυτό, όχι γιατί λέω πολλά και δε "χωράω", εγώ, ούτε σε βιβλίο, αλλά, γιατί δεν χωράνε τα λάθη ΤΟΣΩΝ, της Βουλής!
Αλήθεια! Πόσων;
Θα ήθελα να ξέρω ένα νούμερο!
Έχω αποκτήσει τελευταίως, ένα κόλλημα μ' αυτά!..
Με βοηθούν, με προσανατολίζουν, αν πιάνουμε στεριά ή πάμε κατευθείαν σε Νέο Βράχο! Ναι!
Αυτά και άλλα θα ντελάλιαζα εγώ, Ανδρέα, κι ίσως να μη σταματούσε κανένας!
Μα, ούτε και στις βιτρίνες των μαγαζιών σταματούσαν!
Πονάει, ακόμα κι αυτό!
Όλοι κι όλες, έφευγαν!
Περπατούσαν να ζεσταθούν, έκανε ψοφόκρυο απόψε - να ντύνεστε καλά, Εκεί στους δρόμους που γυρνάτε, σας χρειαζόμαστε, προχωράτε!
Όλο και κάποιοι θα σας, θα "ΜΑΣ", ακούσουν!
Κι οι μαγαζάτορες που λες, χάζευαν κοντά στις βιτρίνες, τους απ' έξω, που περπατούσαν!... κι έφευγαν!
"Μα, πού πάνε, αναρρωτιόντουσαν; Έχουμε κατεβάσει τόσο πολύ τις τιμές! Δε βγαίνουμε!"
Κι έτριβαν κι εκείνοι τα χέρια τους, όχι από χαρά, γιατί πήραν λεφτά, αλλά γιατί έκανε πολύ κρύο, απόψε, κρύωναν και στο σώμα και στην τσέπη... όπως όλοι αυτοί που περπατούν και δεν στέκονται, γιατί κρυώνουν, βιάζονται, και δεν "χορταίνουν", πια, βλέποντας τις βιτρίνες...
Δε θέλουν να "βλέπουν", απολύτως τίποτα και κανέναν!
Δε θέλουν να "ξέρουν", απολύτως τίποτα!
Περιμένουν, προσεύχονται και ελπίζουν, να τους φωτίσει όλους τους ο Θεός, να παραιτηθούν μόνοι τους, πολλοί από κει!
Εμείς, (δηλαδή, εγώ), χλωμό, να ξυπνήσουμε, να τους διώξουμε... πρωί πρωί!
Θα κοιμόμαστε, εξ ανάγκης!
Έλα και ξεχάστηκα, νόμιζα πως είχα την ντουντούκα στην Ερμού, ακόμα κι είναι έτοιμο το βιντεάκι!
(Προ πολλού! Το έστειλα στην σελίδα σας! Με μπέρδεψαν τα καλώδια της ντουντούκας μου και κόβω, ράβω, συμπληρώνω, είμαι ικανή να πάθω αγκύλωση, (την έπαθα, δηλαδή, γι' αυτό και την γράφω, παρενθέσεως - παρένθεση) έτσι βιαστικά που κάθισα τόσες ώρες, μισοόρθια, σχεδόν, στην κόχη της καρέκλας και στα λοξά!
Δεν πάει άλλο, γενικά η κατάσταση!
... Η σκηνή που χώθηκα ανάμεσά σας, ήταν γιατί ένοιωσα πως η θέση της ψυχής μου ήταν εκεί, κι ας πήραν τα πόδια μου, άλλους δρόμους!ΝΑΙ!
...........................
..............
******
Υγ. 2 Δεν το πιστεύω, τι κατεβατό, έγραψα!
Ά, ρε, χρόνε!...
Υγ. 3. Ο γιος μου, με Καληνύχτησε.
"Θα πάθεις τίποτα, μάνα!"
Θεέ μου, ανησυχεί!
Εγώ, γι' αυτόν, να δεις!
"Μη φοβάσαι, γιε μου", του είπα! "Τώρα που έσκασε η βαλβίδα και βγαίνει ο καπνός, μην ανησυχείς!" και μου χαμογέλασε γλυκά, μα προβληματισμένα, το παιδί!
δε θέλω να στεναχωριέται για μένα!
θα πάω για ύπνο, νωρίς!
Πόσο, νωρίς;
Το παιδί μου!
Τα παιδιά μου!
Η ζωή μου!
Τα όνειρά μου!
Τα παιδιά όλου του κόσμου!
Κι ο Ρωμανός, μαζί!
Κυρίως ο Ρωμανός, γιατί κινδυνεύει η ζωή του!
...Μα... θα "φροντίσουν", τόσοι άλλοι μορφωμένοι γι' αυτόν!
Υγ. 4. Το βρήκα! Σήματα καπνού θα σας στέλνω! Όπως πολύ παλιά!
Μόνο από πού, δεν ξέρω, θα δείξει!
Υγ.5 Η λίστα μου λέει, προτεραιότητα, σε άλλες εκκρεμότητες ζωής αύριο και μετά θα δω τα ιντερνετικά μου και τους φίλους μου! Ναι;
Μην ανησυχείτε κι εσείς! Εσωτερικά, αισθάνομαι μια χαρά και με λίγες ωρίτσες ύπνο παραπάνω, μια χαρά κρατάει το σκαρί! Δοκιμασμένο!
... Αλλά, ποτέ δε ξέρεις, τι λέει ΄Άλλος, από κει ψηλά!
Βλέπω όνειρα εγώ...μην ανησυχείτε!
Το νου σας όμως, γενικώς, πολλά άλλα, δεν πάνε καλά!
Υγ. Τετάρτης.
Άλλα κόπηκαν, χάθηκαν, χωρίς κόπυ, άλλα με κόπυ, χορεύουν στο γουόρντ, δεν τα είχα όμως ελέγξει, οπότε, για μια αρχή, καλά είναι κι αυτά, κι ας είναι μπερδεμένα, ακόμα και κατά παράγραφο!
Πρώτη φορά ξέσπασα (δημόσια), έτσι για την πολιτική, μη χάσουμε και την παρθενική πρωτιά μας, απ' τα "ενθύμιά" μας!
Εκεί στο τέλος, πρόσθεσα την λέξη "δημόσια", για να διευκρινίσω "κάτι".
ΑπάντησηΔιαγραφήΑστραπιαία θυμήθηκα δυο περιπτώσεις, πολύ σημαντικές!
Ναι, έχω γράψει, κι άλλες φορές, σίγουρα!
Η α' που θυμήθηκα, ήταν ένα βράδυ, στο παλιό σπίτι, στο χωριό, είχα πάει νύχτα, για να ψηφίσω πρωί πρωί και να φύγω γρήγορα, γιατί δούλευα. Θυμάμαι, δεν ήθελα να ψηφίσω κανέναν, γιατί δεν έβλεπα έργα! Εκείνο το βράδυ, ναι, θα το θυμάμαι!
Η β' ήταν όταν μου ζήτησε ένας γνωστός να τον βοηθήσω, να γράψω τον λόγο του, πολύ παλιά... για τις Δημοτικές εκλογές στο Βελστίνο.
Τον χρησιμοποίησε... πρόσθεσε και τα δικά του, τα πολιτίστικα και φυσικά, βγήκε!
Δε ξέρω τι έργο έκανε, φυσικά!
Εγώ πολύ γρήγορα βγήκα απ' την ζωή του, απ' το κοινό περιβάλλον και αργότερα, απ' όλη εκείνη την περιφέρεια, θέλοντας και μη!
Η έμπνευση εκεί, φυσικά και ήταν του Ρήγα Φεραίου!
Μαγκιά, Κατερίνα!
Έχεις, τελικά, καλό βιογραφικό!
Σε πάω!
Η β'
"Συγκίνησε πολύ το κοινό", μου είχε πει, είχε συγκινηθεί και ο ίδιος, είχα συγκινηθεί κι εγώ, για διαφορετικούς λόγους, βέβαια, απ' τους δικούς του!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ, μα, αλλιώς "αγγίζει" ένας βρεγμένος την βροχή, κι αλλιώς ένας ηλιοκαμμένος απ' την καρέκλα στην θέα της θάλασσας και της φουρτούνας!