Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014
To καλό, το καλύτερο και το καταστροφικό σενάριο για το μέλλον της Ελλάδας
To καλό, το καλύτερο και το καταστροφικό σενάριο για το μέλλον της Ελλάδας
Πρώτη καταχώρηση: Τρίτη, 16 Δεκεμβρίου 2014, 17:53
Τρία σενάρια για το μέλλον της Ελλάδας αναπτύσσει η Bank of America
Merrill Lynch, εκτιμώντας ότι οι δύο μεγαλύτεροι κίνδυνοι για τη χώρα το
επόμενο διάστημα είναι να μην δημιουργηθεί κυβέρνηση σε περίπτωση
πρόωρων εκλογών και να μην υπάρξει συμφωνία με την τρόικα.
Σύμφωνα με την αμερικανική τράπεζα η εμπειρία από το 2014 προσφέρει τον οδηγό για το ποιες θα είναι οι προοπτικές για την Ελλάδα κατά το επόμενο έτος. Έτσι, βλέπει τα παρακάτω σενάρια:
- Το καλύτερο σενάριο για τις αγορές:
Η Ελλάδα αποφεύγει τις εθνικές εκλογές και συμφωνεί με την τρόικα
Αυτό το σενάριο θα απαιτήσει: 1) εκλογή του νέου προέδρου της Δημοκρατίας με 180 ψήφους στις 29 Δεκεμβρίου και 2) συμφωνία για την 6η αναθεώρηση του προγράμματος προσαρμογής με την τρόικα.
Κατά την άποψη της Bank of America Merrill Lynch, αυτό που Θα μπορούσε να βελτιώσει τις πιθανότητες εξασφάλισης των 180 ψήφων για να εκλεγεί ο πρόεδρος είναι η κυβέρνηση να υποσχεθεί πρόωρες εκλογές, τον Σεπτέμβριο του 2015.
Σε αυτή την περίπτωση, ορισμένοι ανεξάρτητοι βουλευτές ή από τα μικρά κόμματα θα αποφασίσουν να ψηφίσουν για τον Πρόεδρο, προκειμένου να δώσουν στην κυβέρνηση την ευκαιρία να ολοκληρώσει τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις με την Τρόικα και να αποφευχθεί περαιτέρω αναταραχή στην αγορά.
Σε αυτό το σενάριο, η κυβέρνηση θα έχει το χρόνο για να ανταποκριθεί στα προαπαιτούμενα για την 6η αναθεώρηση και να συμφωνήσει με την Τρόικα τους στόχους και τις προϋποθέσεις για το νέο πρόγραμμα.
Σε αντίθετη περίπτωση, θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί κάποιο αρνητικό σενάριο για την Ελλάδα μέχρι την άνοιξη, όταν και λήγουν σημαντικές σειρές ομολόγων.
- Δεύτερο καλύτερο σενάριο: πρόωρες εθνικές εκλογές, μετά από συμφωνία με την τρόικα
Σε αυτό το σενάριο, η αποτυχία να εκλεγεί νέος πρόεδρος Δημοκρατίας, θα πυροδοτήσει εθνικές εκλογές στις αρχές του επόμενου έτους, αυξάνονταςι την πολιτική αβεβαιότητα.
Το σημερινό πρόγραμμα προσαρμογής έχει λάβει παράταση μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου, αλλά πιθανότατα οι ευρωπαϊκές αρχές να δώσουν και νέα παράταση, εάν υπάρχει μια ελληνική κυβέρνηση που να είναι πρόθυμη να διαπραγματευτεί.
Ωστόσο, οποιαδήποτε νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν θα έχει σημαντικά περιθώρια διαπργμάτευσης με την τρόικα, καθώς θα είναι υπό την πίεση των χρηματοδοτικών αναγκών.
Ως εκ τούτου, θα περίμενε κανείς μια αρνητική αντίδραση στις αγορές, λόγω των καθυστερήσεων μιας συμφωνίας.
Η Bank of America Merrill Lynch, ωστόσο, δεν αναμένει καμία ουσιαστική αλλαγή σε ό, τι η τρόικα θα ζητήσει από την Ελλάδα μετά τις εκλογές, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση.
Η τρόικα με συνέπεια θα υποστηρίξει την Ελλάδα, αλλά μόνο υπό την προϋπόθεση η ίδια να υλοποιεί τις μεταρρυθμίσεις και να επιτυγχάνει τους στόχους της.
Η απειλή της πολιτικής αστάθειας των τελευταίων μηνών δεν άλλαξε τη στρατηγική αυτή και αναμένει ότι η τρόικα θα επιμείνει σε αυτό κατά το επόμενο έτος.
Σε περίπτωση που υπάρξει αποτυχία στην εκλογή του Πρόεδρου της Δημοκρατίας, η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι επενδυτική ευκαιρία εάν: 1) το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας κερδίσει τις εκλογές και γρήγορα συμφωνήσει με την τρόικα, ή 2) ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει και, πιθανότατα μετά από κάποιες δύσκολες διαπραγματεύσεις, συμφωνήσει με την τρόικα.
Ο τελευταίος συνδυασμός είναι πιο δύσκολος, λαμβάνοντας υπόψη τις προεκλογικές εξαγγελίες, ωστόσο οι εταίροι του κόμματος σε πιθανή μελλοντική κυβέρνηση, μπορεί να βοηθήσουν στην επίτευξη μιας συμφωνίας.
Το χειρότερο σενάριο: Πολιτική παράλυση ή/και αδυναμία συμφωνίας με την Τρόικα
Το σενάριο της χειρότερης περίπτωσης είναι ένας συνδυασμός πολιτικής παράλυσης και αδυναμία συμφωνίας με την Τρόικα, μετά από πρόωρες εθνικές εκλογές.
Κατά την άποψη της Bank of America Merrill Lynch, ένα τέτοιο σενάριο ενδέχεται να οδηγήσει σε πολύ αρνητική αντίδραση της αγοράς στην Ελλάδα.
Η μετάδοση της κρίσης στην υπόλοιπη Ευρωζώνη θα περιοριζόταν, μόνο αν η ΕΚΤ έχει ήδη καθιερώσει ένα πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης και εφ 'όσον η ίδια εξακολουθεί να θεωρείται από τις αγορές ως δανειστής έσχατης ανάγκης.
Σύμφωνα με την αμερικανική τράπεζα η εμπειρία από το 2014 προσφέρει τον οδηγό για το ποιες θα είναι οι προοπτικές για την Ελλάδα κατά το επόμενο έτος. Έτσι, βλέπει τα παρακάτω σενάρια:
- Το καλύτερο σενάριο για τις αγορές:
Η Ελλάδα αποφεύγει τις εθνικές εκλογές και συμφωνεί με την τρόικα
Αυτό το σενάριο θα απαιτήσει: 1) εκλογή του νέου προέδρου της Δημοκρατίας με 180 ψήφους στις 29 Δεκεμβρίου και 2) συμφωνία για την 6η αναθεώρηση του προγράμματος προσαρμογής με την τρόικα.
Κατά την άποψη της Bank of America Merrill Lynch, αυτό που Θα μπορούσε να βελτιώσει τις πιθανότητες εξασφάλισης των 180 ψήφων για να εκλεγεί ο πρόεδρος είναι η κυβέρνηση να υποσχεθεί πρόωρες εκλογές, τον Σεπτέμβριο του 2015.
Σε αυτή την περίπτωση, ορισμένοι ανεξάρτητοι βουλευτές ή από τα μικρά κόμματα θα αποφασίσουν να ψηφίσουν για τον Πρόεδρο, προκειμένου να δώσουν στην κυβέρνηση την ευκαιρία να ολοκληρώσει τις τρέχουσες διαπραγματεύσεις με την Τρόικα και να αποφευχθεί περαιτέρω αναταραχή στην αγορά.
Σε αυτό το σενάριο, η κυβέρνηση θα έχει το χρόνο για να ανταποκριθεί στα προαπαιτούμενα για την 6η αναθεώρηση και να συμφωνήσει με την Τρόικα τους στόχους και τις προϋποθέσεις για το νέο πρόγραμμα.
Σε αντίθετη περίπτωση, θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί κάποιο αρνητικό σενάριο για την Ελλάδα μέχρι την άνοιξη, όταν και λήγουν σημαντικές σειρές ομολόγων.
- Δεύτερο καλύτερο σενάριο: πρόωρες εθνικές εκλογές, μετά από συμφωνία με την τρόικα
Σε αυτό το σενάριο, η αποτυχία να εκλεγεί νέος πρόεδρος Δημοκρατίας, θα πυροδοτήσει εθνικές εκλογές στις αρχές του επόμενου έτους, αυξάνονταςι την πολιτική αβεβαιότητα.
Το σημερινό πρόγραμμα προσαρμογής έχει λάβει παράταση μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου, αλλά πιθανότατα οι ευρωπαϊκές αρχές να δώσουν και νέα παράταση, εάν υπάρχει μια ελληνική κυβέρνηση που να είναι πρόθυμη να διαπραγματευτεί.
Ωστόσο, οποιαδήποτε νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα δεν θα έχει σημαντικά περιθώρια διαπργμάτευσης με την τρόικα, καθώς θα είναι υπό την πίεση των χρηματοδοτικών αναγκών.
Ως εκ τούτου, θα περίμενε κανείς μια αρνητική αντίδραση στις αγορές, λόγω των καθυστερήσεων μιας συμφωνίας.
Η Bank of America Merrill Lynch, ωστόσο, δεν αναμένει καμία ουσιαστική αλλαγή σε ό, τι η τρόικα θα ζητήσει από την Ελλάδα μετά τις εκλογές, ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι στην κυβέρνηση.
Η τρόικα με συνέπεια θα υποστηρίξει την Ελλάδα, αλλά μόνο υπό την προϋπόθεση η ίδια να υλοποιεί τις μεταρρυθμίσεις και να επιτυγχάνει τους στόχους της.
Η απειλή της πολιτικής αστάθειας των τελευταίων μηνών δεν άλλαξε τη στρατηγική αυτή και αναμένει ότι η τρόικα θα επιμείνει σε αυτό κατά το επόμενο έτος.
Σε περίπτωση που υπάρξει αποτυχία στην εκλογή του Πρόεδρου της Δημοκρατίας, η Ελλάδα θα μπορούσε να είναι επενδυτική ευκαιρία εάν: 1) το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας κερδίσει τις εκλογές και γρήγορα συμφωνήσει με την τρόικα, ή 2) ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει και, πιθανότατα μετά από κάποιες δύσκολες διαπραγματεύσεις, συμφωνήσει με την τρόικα.
Ο τελευταίος συνδυασμός είναι πιο δύσκολος, λαμβάνοντας υπόψη τις προεκλογικές εξαγγελίες, ωστόσο οι εταίροι του κόμματος σε πιθανή μελλοντική κυβέρνηση, μπορεί να βοηθήσουν στην επίτευξη μιας συμφωνίας.
Το χειρότερο σενάριο: Πολιτική παράλυση ή/και αδυναμία συμφωνίας με την Τρόικα
Το σενάριο της χειρότερης περίπτωσης είναι ένας συνδυασμός πολιτικής παράλυσης και αδυναμία συμφωνίας με την Τρόικα, μετά από πρόωρες εθνικές εκλογές.
Κατά την άποψη της Bank of America Merrill Lynch, ένα τέτοιο σενάριο ενδέχεται να οδηγήσει σε πολύ αρνητική αντίδραση της αγοράς στην Ελλάδα.
Η μετάδοση της κρίσης στην υπόλοιπη Ευρωζώνη θα περιοριζόταν, μόνο αν η ΕΚΤ έχει ήδη καθιερώσει ένα πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης και εφ 'όσον η ίδια εξακολουθεί να θεωρείται από τις αγορές ως δανειστής έσχατης ανάγκης.
Οι «Μύθοι του Αισώπου» στα βιβλία που άλλαξαν την ιστορία του κόσμου
Οι «Μύθοι του Αισώπου» στα βιβλία που άλλαξαν την ιστορία του κόσμου
Τα 30 βιβλία που άλλαξαν την ιστορία του κόσμου παρουσιάζει το περιοδικό Business Insider και τοποθετεί πρώτο πρώτο στη λίστα του τους «Μύθους του Αισώπου».
Όπως επισημαίνει ο αρθρογράφος κάθε αναγνώστης γνωρίζει ότι ένα βιβλίο μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή.
«Αλλά τι γίνεται με την εξέλιξη της ίδιας της ζωής, την πορεία ολόκληρων γενιών; Μπορεί ένα βιβλίο να αλλάξει το μέλλον;» αναρωτιέται ο συντάκτης.
Βοηθός στην αναζήτηση των βιβλίων που άλλαξαν το ρου της ιστορίας ήταν η υποδιευθύντρια της Δημόσιας Βιβλιοθήκης της Νέας Υόρκης, Μίριαμ Τουλιάο.
Τελικά η λίστα ολοκληρώθηκε με 30 βιβλία που επέδρασαν καταλυτικά στην εξέλιξη του ανθρώπινου πολιτισμού.
Δείτε ποια βιβλία περιλαμβάνονται στη λίστα:
Οι μύθοι του Αισώπου
Τα ανάλεκτα του Κομφούκιου
Το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ
Η τέχνη του πολέμου, Sun Tzu
Bury My Heart at Wounded Knee, Ντι Αλεξάντερ Μπράουν
Το κομμουνιστικό μανιφέστο, Καρλ Μαρξ-Φρίντριχ Ένγκελς
Το λεξικό της αγγλικής γλώσσας, Σάμουελ Τζόνσον
Δοκίμια, Μισέλ ντε Μονταίν
The Feminine Mystique, Μπέτυ Φρίνταν
First Folio, Γουίλιαμ Σαίξπηρ
Χιροσίμα, Τζον Χέρσι
How the Other Half Lives, Γιάκομπ Ρίις
I Ching: The Book of Changes
Incidents in the Life of a Slave Girl, Χάριετ Τζάκομπς
The Jungle”, Άπτον Σινκλαίρ
The King James Bible
Narrative of the Life of Frederick Douglass, Φρέντρικ Ντάγκλας
On Liberty, Τζον Στιούαρτ Μιλ
On the Origin of Species, Δαρβίνος
Philosophia Naturalis Principia Mathematica, Ισαάκ Νιούτον
The Qur’an
Η Πολιτεία, Πλάτωνας
The Rights of Man, Τόμας Πέιν
The Second Sex, Σιμόν Ντε Μποβουάρ
Silent Spring, Ράσελ Κάρσον
Tao Te Ching, Lao Tzu
Things Fall Apart, Chinua Achebe
The Torah: The Five Books of Moses
The Wealth of Nations, Άνταμ Σμιθ
1984, Τζορτζ Όργουελ
Πηγή: Business Insider
πηγή
Σφαγή 100 παιδιών στο Πακιστάν ;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Σφαγή 100 παιδιών στο Πακιστάν
16/12/2014 5:47:00 μμ | Διεθνή
Οι αρχές της χώρας ανακοίνωσαν ότι όλοι οι δράστες έχουν πεθάνει, ενώ συνεχίζονται οι έρευνες για βόμβα μέσα στο κτίριο. Τα νοσοκομεία υποδέχτηκαν τους τραυματίες, ενώ οι γονείς αναζητούν τα παιδιά τους. Η συγκεκριμένη επίθεση είναι η πιο αιματηρή μέχρι σήμερα από την πλευρά των ταλιμπάν.
Οι πρώτες πληροφορίες αναφέρουν ότι οι δράστες είχαν σκοπό να σκοτώσουν όσο περισσότερα παιδιά μπορούσαν, ενώ δεν είχαν πρόθεση να κρατήσουν ομήρους.
Την ευθύνη για την επίθεση ανέλαβε αμέσως μια οργάνωση πακιστανών Ταλιμπάν. «Είναι μια επίθεση σε αντίποινα για την επιχείρηση του στρατού στο Βόρειο Ουαζιριστάν», δήλωσε ο Μουχάμαντ Ούμαρ Χορασάνι, εκπρόσωπος της μεγαλύτερης οργάνωσης ισλαμιστών ανταρτών Ταλιμπάν της χώρας.
Ακόμη δεν έχει διευκρινιστεί ο ακριβής αριθμός των κομάντος ταλιμπάν που άφησαν την τελευταία τους πνοή. Μία πηγή κάνει λόγο για έξι και άλλες κάνουν λόγο για εννιά δράστες. Τα τοπικά μέσα ενημέρωσης αναφέρουν ότι 89 παιδιά είναι νεκρά, ενώ ακόμη 114 άνθρωποι έχουν τραυματιστεί.
πηγή
"πενήντα βιβλία" - Πάντα, το ένα ήταν "πολλά", της Ελένης!
Ντίνα Σαρακηνού, σ' ευχαριστώ πολύ! για όλα!
Διαβάστε λοιπόν τη Λιλίθ. Είναι σα να διαβάσατε τελειώνοντας πενήντα βιβλία.
literature.gr
Υγ. Αν μας άφηνε και να αντιγράψουμε... καλά θα ήταν!
Όσο υπάρχει η διάσωση... θα "βολευόμαστε", Ελένη μου!
Προχώρα, σε θέλει όλη η χώρα!
Φιλιά πολλά, Καλές γιορτές κι εμπνεύσεις!
Χριστός γεννάται! - Σταμάτης Σπανουδάκης
Χριστός γεννάται!
SΤAMATIS
SPANOUDAKIS "The Christ is born." (Official Video) Composed, arranged,
produced & recorded by: Stamatis Spanoudakis Choir of Father
Michalis From th...
youtube.com
Όταν η ίωση το παίζει αντιβίωση
Το κείμενό μου στην εφημερίδα 'Τα Νέα', 13/12/2014.
Όταν η ίωση το παίζει αντιβίωση
Αυτό που συζητάμε σοβαρά αν ο ΓΑΠ κάνει κόμμα ή τι κρίμα μωρέ που ο Καραμανλής δεν θα είναι Πρόεδρος Δημοκρατίας, μα την Παναγία, με ξεπερνάει. Παίζει να είμαστε η μόνη χώρα που επιβραβεύει τους καταστροφείς της. Δεν αντιμετωπίζεται αυτή η παράνοια, δεν υπάρχουμε… Ή μάλλον υπάρχουμε. Δυστυχώς για μας.
Έτσι που λες, αγνή μου Γκολφοπούλα και τσελιγκοπούλα: Κάποιοι Έλληνες θεωρούν ότι ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου θα (ξανά;;;)σώσουν τη χώρα. Και θα συνεχίσουν να τη σώζουν ανελέητα μέχρι να την ξεκάνουν.
Και καλά αυτοί οι δυο. Κάθε άνθρωπος έχει την διαταραχή του – σεβαστό. Άλλος παίρνει αγχολυτικά, άλλος νοσηλεύεται κι άλλος σώζει χώρες: Προ ή μετά φαγητού!
Αλλά εδώ υπάρχουν πολίτες που τους αποθεώνουν. Που τους χειροκροτάνε στα σοβαρά: Όχι για να γελάσουμε, όχι τύπου ‘κάνουμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα’. Κανονικό χειροκρότημα, στρέιτ, χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ κλαπ κλαπ! Ακόμα και τώρα που - δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε κάτω στης γης τα μαύρα Τάρταρα! Και κάποιοι τους θεωρούν σωτήρες! Ποιους ρε παιδιά; Ποιους γαμώ το στανιό μου;
Δεν θα το ξαναπιάσω απ’ το ‘λεφτά υπάρχουν’. Και δεν θα το ξαναπιάσω σπ’ το ‘λεφτά υπάρχουν’ γιατί πλέον τα ζανάξ θέλουν δίγραμμο συνταγολόγιο και μόνο κάτι λίγα ροζ κουφετί 0,5 mg μου περίσσεψαν για να προικίσω το παιδί μου.
Τελικά τα λεφτά που υπήρχαν, έφταναν τσίμα τσίμα για την διαδρομή Αθήνα – Καστελόριζο. Όπου ο πρωθυπουργός μας ανακοίνωσε τη μαύρη μοίρα μας μάνα κακομοίρα μας. Και στο καπάκι του τη βάρεσε για δημοψήφισμα. Γιατί; Γιατί έτσι γούσταρε, ρε παιδί μου, το λιμπίστηκε – πως σου λέει ο άλλος ‘να ‘χα τώρα ένα παστίτσΟ’;
Και καλά, πες έκανε κι αυτός ένα λάθος, καθότι κι ο ΓΑΠ οκ, παιδάκι είναι θα παίξει θα λερωθεί. Αλλά αυτός δεν το έκανε απλώς. Το υποστηρίζει κιόλας. Σε μια Ελλάδα που η μεσαία τάξη έχει γίνει το ένα της με το παγκάκι - ο άλλος ακόμα και σήμερα δεν λέει ένα ‘ουπς σόρι’ για τα μάτια του κόσμου!
Ο Κώστας - ‘όταν τρώμε δεν μιλάμε’ - Καραμανλής τώρα. Από το 2004 όφειλε, να κάνει τα κουμάντα του. Να σφίξει ζωνάρια - τότε που υπήρχαν ακόμα ζωνάρια. Το έλλειμμα είχε αυξηθεί πάνω από 25 δις. Τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας ωχριούσαν μπροστά στους διορισμούς. Ο Προκόπης - τον λες και Πάκη - Παυλόπουλος είχε προσλάβει στο Δημόσιο 865.00 – όχι απλά ‘γαλάζιους: Μπλε μαρέν τελειωμένους. Ο Χατζηγάκης χάρισε στους αγρότες μια 500άρα εκατομμύρια στο χα-λα-ρό-τα-το. Κι έρχεται τώρα η σκύλα η Κομισιόν και μας τα ζητάει πίσω, δεν ντρέπεται, ουστ να μου χαθεί η καρμίρω!
Καραμανλής και Παπανδρέου ήξεραν πως το καράβι πήγαινε στα βράχια. Πως οι σωστικές λέμβοι ήταν τρύπιες. Ήξεραν πως βουλιάζουμε και θα σκυλοπνιγούμε. Ήξεραν: ΚΑΙ που ήταν το πηδάλιο του σαπιοκάραβου ΚΑΙ τι μανούβρες έπρεπε να γίνουν! Δεν τις έκαναν. Έτσι σκέτα. Έτσι απλά, λιτά κι απέριττα!
Να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε: Υπήρξαν και προγενέστεροι πρωθυπουργοί που τα έκαναν άντε μην πω πως χρονιάρες μέρες. Τους ξέρουμε. Ο λόγος που αναφέρω τους δυο τελευταίους αδάμαντες του πολιτικού μας στερεώματος είναι το ότι ΚΑΙ οι δύο είναι μέλη του Κοινοβουλίου. ΚΑΙ οι δυο πληρώνονται από το Κοινοβούλιο. ΚΑΙ οι δυο είναι άφαντοι από το Κοινοβούλιο. ΚΑΙ οι δυο, τελικά - ο καθένας με τον τρόπο του, έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους. Και πίσω τους ήμασταν εμείς. Και μας βάρεσε η πέτρα στο δόξα πατρί.
Κύριοι πρώην πρωθυπουργοί, όταν είσαι το πρόβλημα δεν δικαιούσαι να υποδύεσαι την λύση. Όταν είσαι η ίωση δεν σε παίρνει να παριστάνεις την αντιβίωση.
Εν κατακλείδι μεταξύ σας ίσα μοιρασμένες οι ευθύνες: Στο προποτζίδικο «Η Ελλάς» Καραμανλής – Παπανδρέου σημειώσατε ΧΙ-λια φιλιά και ας παν στην ευχή τα παλιά!
ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ
Όταν η ίωση το παίζει αντιβίωση
Αυτό που συζητάμε σοβαρά αν ο ΓΑΠ κάνει κόμμα ή τι κρίμα μωρέ που ο Καραμανλής δεν θα είναι Πρόεδρος Δημοκρατίας, μα την Παναγία, με ξεπερνάει. Παίζει να είμαστε η μόνη χώρα που επιβραβεύει τους καταστροφείς της. Δεν αντιμετωπίζεται αυτή η παράνοια, δεν υπάρχουμε… Ή μάλλον υπάρχουμε. Δυστυχώς για μας.
Έτσι που λες, αγνή μου Γκολφοπούλα και τσελιγκοπούλα: Κάποιοι Έλληνες θεωρούν ότι ο Κώστας Καραμανλής και ο Γιώργος Παπανδρέου θα (ξανά;;;)σώσουν τη χώρα. Και θα συνεχίσουν να τη σώζουν ανελέητα μέχρι να την ξεκάνουν.
Και καλά αυτοί οι δυο. Κάθε άνθρωπος έχει την διαταραχή του – σεβαστό. Άλλος παίρνει αγχολυτικά, άλλος νοσηλεύεται κι άλλος σώζει χώρες: Προ ή μετά φαγητού!
Αλλά εδώ υπάρχουν πολίτες που τους αποθεώνουν. Που τους χειροκροτάνε στα σοβαρά: Όχι για να γελάσουμε, όχι τύπου ‘κάνουμε και καμιά μαλακία να περάσει η ώρα’. Κανονικό χειροκρότημα, στρέιτ, χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ κλαπ κλαπ! Ακόμα και τώρα που - δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα είμαστε κάτω στης γης τα μαύρα Τάρταρα! Και κάποιοι τους θεωρούν σωτήρες! Ποιους ρε παιδιά; Ποιους γαμώ το στανιό μου;
Δεν θα το ξαναπιάσω απ’ το ‘λεφτά υπάρχουν’. Και δεν θα το ξαναπιάσω σπ’ το ‘λεφτά υπάρχουν’ γιατί πλέον τα ζανάξ θέλουν δίγραμμο συνταγολόγιο και μόνο κάτι λίγα ροζ κουφετί 0,5 mg μου περίσσεψαν για να προικίσω το παιδί μου.
Τελικά τα λεφτά που υπήρχαν, έφταναν τσίμα τσίμα για την διαδρομή Αθήνα – Καστελόριζο. Όπου ο πρωθυπουργός μας ανακοίνωσε τη μαύρη μοίρα μας μάνα κακομοίρα μας. Και στο καπάκι του τη βάρεσε για δημοψήφισμα. Γιατί; Γιατί έτσι γούσταρε, ρε παιδί μου, το λιμπίστηκε – πως σου λέει ο άλλος ‘να ‘χα τώρα ένα παστίτσΟ’;
Και καλά, πες έκανε κι αυτός ένα λάθος, καθότι κι ο ΓΑΠ οκ, παιδάκι είναι θα παίξει θα λερωθεί. Αλλά αυτός δεν το έκανε απλώς. Το υποστηρίζει κιόλας. Σε μια Ελλάδα που η μεσαία τάξη έχει γίνει το ένα της με το παγκάκι - ο άλλος ακόμα και σήμερα δεν λέει ένα ‘ουπς σόρι’ για τα μάτια του κόσμου!
Ο Κώστας - ‘όταν τρώμε δεν μιλάμε’ - Καραμανλής τώρα. Από το 2004 όφειλε, να κάνει τα κουμάντα του. Να σφίξει ζωνάρια - τότε που υπήρχαν ακόμα ζωνάρια. Το έλλειμμα είχε αυξηθεί πάνω από 25 δις. Τα κεφάλια της Λερναίας Ύδρας ωχριούσαν μπροστά στους διορισμούς. Ο Προκόπης - τον λες και Πάκη - Παυλόπουλος είχε προσλάβει στο Δημόσιο 865.00 – όχι απλά ‘γαλάζιους: Μπλε μαρέν τελειωμένους. Ο Χατζηγάκης χάρισε στους αγρότες μια 500άρα εκατομμύρια στο χα-λα-ρό-τα-το. Κι έρχεται τώρα η σκύλα η Κομισιόν και μας τα ζητάει πίσω, δεν ντρέπεται, ουστ να μου χαθεί η καρμίρω!
Καραμανλής και Παπανδρέου ήξεραν πως το καράβι πήγαινε στα βράχια. Πως οι σωστικές λέμβοι ήταν τρύπιες. Ήξεραν πως βουλιάζουμε και θα σκυλοπνιγούμε. Ήξεραν: ΚΑΙ που ήταν το πηδάλιο του σαπιοκάραβου ΚΑΙ τι μανούβρες έπρεπε να γίνουν! Δεν τις έκαναν. Έτσι σκέτα. Έτσι απλά, λιτά κι απέριττα!
Να εξηγούμαστε για να μην παρεξηγούμαστε: Υπήρξαν και προγενέστεροι πρωθυπουργοί που τα έκαναν άντε μην πω πως χρονιάρες μέρες. Τους ξέρουμε. Ο λόγος που αναφέρω τους δυο τελευταίους αδάμαντες του πολιτικού μας στερεώματος είναι το ότι ΚΑΙ οι δύο είναι μέλη του Κοινοβουλίου. ΚΑΙ οι δυο πληρώνονται από το Κοινοβούλιο. ΚΑΙ οι δυο είναι άφαντοι από το Κοινοβούλιο. ΚΑΙ οι δυο, τελικά - ο καθένας με τον τρόπο του, έριξαν μαύρη πέτρα πίσω τους. Και πίσω τους ήμασταν εμείς. Και μας βάρεσε η πέτρα στο δόξα πατρί.
Κύριοι πρώην πρωθυπουργοί, όταν είσαι το πρόβλημα δεν δικαιούσαι να υποδύεσαι την λύση. Όταν είσαι η ίωση δεν σε παίρνει να παριστάνεις την αντιβίωση.
Εν κατακλείδι μεταξύ σας ίσα μοιρασμένες οι ευθύνες: Στο προποτζίδικο «Η Ελλάς» Καραμανλής – Παπανδρέου σημειώσατε ΧΙ-λια φιλιά και ας παν στην ευχή τα παλιά!
ΕΛΕΝΑ ΑΚΡΙΤΑ
Όλα του Βόλου, όμορφα!...
Βόλος 2014 (Christmas Edition)
Βόλος στολισμένος - Γιορτές Χριστούγεννα 2014
Όλα του Βόλου, όμορφα!...
Κι η Λαμπρινή που μάς τα δείχνει!
‘Ένα δέντρο μια φορά – The Boy And The Tree. (Χριστουγεννιάτικη Ταινία)
Ευγ.Τριβιζάς: ‘Ένα δέντρο μια φορά – The Boy And The Tree. (Χριστουγεννιάτικη Ταινία)
Μια ταινία του Ευγένιου Τριβιζά. Απλώς εκπληκτική!
Το παραμύθι εκτυλίσσεται ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ, όταν στο ζοφερό πεζοδρόμιο μιας πόλης συναντιούνται ένα παραμελημένο δέντρο και ένα φτωχό αγόρι. Το δέντρο βλέπει από τα παράθυρα των σπιτιών τα καταστόλιστα έλατα και ζηλεύει. Ζητά από το αγόρι να το στολίσει. Εκείνο όμως ούτε στολίδια έχει, ούτε χρήματα. Πώς είναι δυνατόν να στολίσει ένα μίζερο δέντρο στη μέση ενός παγωμένου πεζοδρομίου; Κι όμως… εκείνη η νύχτα είναι μια νύχτα ονείρων, μια νύχτα μαγική..
Για να μην ξεχάσουμε ότι είμαστε άνθρωποι…
Το παραμύθι εκτυλίσσεται ένα χριστουγεννιάτικο βράδυ, όταν στο ζοφερό πεζοδρόμιο μιας πόλης συναντιούνται ένα παραμελημένο δέντρο και ένα φτωχό αγόρι. Το δέντρο βλέπει από τα παράθυρα των σπιτιών τα καταστόλιστα έλατα και ζηλεύει. Ζητά από το αγόρι να το στολίσει. Εκείνο όμως ούτε στολίδια έχει, ούτε χρήματα. Πώς είναι δυνατόν να στολίσει ένα μίζερο δέντρο στη μέση ενός παγωμένου πεζοδρομίου; Κι όμως… εκείνη η νύχτα είναι μια νύχτα ονείρων, μια νύχτα μαγική..
Για να μην ξεχάσουμε ότι είμαστε άνθρωποι…
Η ΕΡΤ σε συμπαραγωγή με την Time Lapse
Pictures, προσφέρει ένα ημίωρο πρόγραμμα υψηλών προδιαγραφών, που όχι
μόνο θα εκπροσωπήσει την Ελλάδα σε διεθνείς τηλεοπτικές αγορές, αλλά θα
αποτελέσει και την επιτυχημένη συνέχεια του εγχειρήματος που
εγκαινιάσθηκε το 2007 με το «Ποντικάκι που ήθελε να αγγίξει ένα
αστεράκι» στο χώρο των τρισδιάστατων κινουμένων σχεδίων.
Την ταινία, ένα απολαυστικό θέαμα για όλη την οικογένεια (family show) με συγκίνηση, λεπτές αποχρώσεις χιούμορ.
πλούσια φαντασία και χωρίς ίχνος βίας. σκηνοθετεί ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ραππας (συνεργάτης του Steven Spielberg και
ισόβιο μέλος της Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών του Κινηματογράφου των ΗΠΑ) σε σενάριο του ΕΥΓΕΝΙΟΥ
ΤΡΙΒΙΖΑ Την ατμοσφαιρική μουσική υπογράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ.
Το ρόλο του παραμελημένου δέντρου ζωντανεύει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ του αγοριού η ΔΑΝΑΗ ΣΚΙΑΔΗ και
της ρωσίδας πριγκίπισσας η ΜΑΡΙΑ ΝΑΥΠΛΙΩΤΟΥ
Συμμετέχουν.επίσης. ως guest star οι: ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΘΕΡΙΔΗΣ. ΠΑΥΛΟΣ ΚΟΝΤΟΠΑΝΝΙΔΗΣ. ΜΙΧΑΛΗΣ
ΜΗΤΡΟΥΣΗΣ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΑΤΑΣ ΤΑΚΗΣ ΤΖΑΜΑΡΙΑΣ και ΠΑΥΛΟΣ ΧΑΪΚΑΛΗΣ
Τα τραγούδια της ταινίας ερμηνεύουν η ΦΩΤΕΙΝΗ ΔΑΡΡΑ και ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΤΣΕΡΤΟΣ
Το παιδί σχεδίασε ο κορυφαίος Γερμανός σχεδιαστής ULI MEYER, σχεδιαστής της ταινίας «Who Framed Roger
Rabbit». ιδρυτικό μέλος της Amblimation. DreamWorks και ιδρυτής της εταιρίας ULI MEYER STUDIOS στο Λονδίνο.
πλούσια φαντασία και χωρίς ίχνος βίας. σκηνοθετεί ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ραππας (συνεργάτης του Steven Spielberg και
ισόβιο μέλος της Ακαδημίας Τεχνών και Επιστημών του Κινηματογράφου των ΗΠΑ) σε σενάριο του ΕΥΓΕΝΙΟΥ
ΤΡΙΒΙΖΑ Την ατμοσφαιρική μουσική υπογράφει ο ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ.
Το ρόλο του παραμελημένου δέντρου ζωντανεύει ο ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ του αγοριού η ΔΑΝΑΗ ΣΚΙΑΔΗ και
της ρωσίδας πριγκίπισσας η ΜΑΡΙΑ ΝΑΥΠΛΙΩΤΟΥ
Συμμετέχουν.επίσης. ως guest star οι: ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΘΕΡΙΔΗΣ. ΠΑΥΛΟΣ ΚΟΝΤΟΠΑΝΝΙΔΗΣ. ΜΙΧΑΛΗΣ
ΜΗΤΡΟΥΣΗΣ. ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΙΑΤΑΣ ΤΑΚΗΣ ΤΖΑΜΑΡΙΑΣ και ΠΑΥΛΟΣ ΧΑΪΚΑΛΗΣ
Τα τραγούδια της ταινίας ερμηνεύουν η ΦΩΤΕΙΝΗ ΔΑΡΡΑ και ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΤΣΕΡΤΟΣ
Το παιδί σχεδίασε ο κορυφαίος Γερμανός σχεδιαστής ULI MEYER, σχεδιαστής της ταινίας «Who Framed Roger
Rabbit». ιδρυτικό μέλος της Amblimation. DreamWorks και ιδρυτής της εταιρίας ULI MEYER STUDIOS στο Λονδίνο.
Γιώτα, (αστοριανή)
Γιώτα, (αστοριανή) δεν ξέρω τι γίνεται με την σελίδα σου!
Μόλις μπω, με πετάει έξω και με πάει σε free - blog!
Δεν ξέρω αν έχουν κι άλλοι τέτοιο πρόβλημα, πάντως, δεν είναι φυσιολογικό...
******
Γιώτα, πολλοί οι "κλέφτες"!!!
Μα, ποια είσαι, ρε (φιλικότατον), παιδί μου;!!!!
******
Paraskevi Malouxou
*****
Λαμπρινή, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
Γιώτα, το νέο σου σύστημα, είναι τζίφος!
Μη σκας, όμως! Σε βρίσκουμε εμείς!
Μόλις μπω, με πετάει έξω και με πάει σε free - blog!
Δεν ξέρω αν έχουν κι άλλοι τέτοιο πρόβλημα, πάντως, δεν είναι φυσιολογικό...
******
Γιώτα, πολλοί οι "κλέφτες"!!!
Μα, ποια είσαι, ρε (φιλικότατον), παιδί μου;!!!!
******
αστοριανη..μετα κοπων και γρηγοράδας!! <3
Paraskevi Malouxou
Προς
εμένα
Σήμερα στις 1:31 π.μ.
ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΣ-ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΔΡΑΣ
(ανέκδοτο διήγημα, Ιούνιος 2004)
-Κύριε, κύριε, σας συμβαίνει κάτι; Μήπως θέλετε να φωνάξω για βοήθεια;
ρώτησε μ’ ενδιαφέρον από μια κάποια απόσταση ο μικρός Παναγιώτης τον ηλικιωμένο άνδρα που καθότανε λοξά στον πράσινο πάγκο.
Έδενε το σπάγκο του χαρταετού του στα σιδερένια κάγκελα του προστατευ προστατευτικού φράχτη της ακτής του ποταμού East. Ήταν κιόλας η πρώτη βδομάδα του Δεκέμβρη κι ο καιρός τους δώρισε απρόσμενα τρεις μέρες γεμάτες καλοκαίρι!
Ο ξένος άνδρας, με την χειρόπλεκτη καφέ ζακέτα, είχε τα χέρια σταυρωμένα στην αριστερή μεριά του στήθους, προσπαθώντας να ηρεμήσει την καρδιά του που χοροπηδούσε σαν κατσικάκι. Μια άσπρη βάρκα με γαλάζια πανιά, γλίστραγε στο βάθος αφήνοντας φουσκωμένα κύματα στο πλατύ στέρνο του ποταμού.
-Νόμισα ότι είναι καλή η ημέρα, σήμερα, για το χαρταετό μου, μα φυσάει αρκετά. Έχω συνηθίσει να έρχομαι κάθε απόγευμα, από το καλοκαίρι. Και σήμερα μοιάζει σαν καλοκαίρι! …σε δεκαπέντε μέρες θα έχουμε Χριστούγεννα! … Έμεινε ένα-δυο λεπτά σιωπηλός, και -Με ξέρεις, έτσι δεν είναι; Εγώ... σε ξέρω, και η θεία μου σας ξέρει…
Ακάθεκτος, ο μικρός Παναγιώτης. Έδεσε σ’ ένα μεγάλο φιόγκο το σκοινί του χαρταετού του, και άρχισε να πλησιάζει τον ηλικιωμένο κύριο. Εκείνα τα μεγάλα γαλάζια ματάκια του στόχευαν κατ’ ευθείαν στη καρδιά.
-Σε βλέπουμε κάμποσο καιρό να βολτάρεις πάνω-κάτω εδώ, στη γειτονιά μας, συνέχισε ο μικρός Παναγιωτάκης. Είσαι… κάπως αμίλητος... μα η θεία λέει πως δεν πρέπει να σε φοβάμαι αφού δεν παραμιλάς, όπως κάνουν μερικοί εδώ γύρω τα Σαββατοκύριακα, γι’ αυτό και δεν μ’ αφήνει μόνο μου, εδώ.
Ο μικρός, έκανε ακόμη δυο βήματα. -Να, γυρίστε το κεφάλι σας και κοιτάξτε εκεί πάνω. Την βλέπεις; Όταν δεν έχει κόσμο στην «ακτή», μένει ακουμπισμένη στο παράθυρο, για να με παρακολουθεί.
Ο μικρός, περήφανος που θυμόταν να μιλάει και στον «πληθυντικό», τον πλησίασε. Με όσους τους νόμιζε γνωστούς –άρα φίλους του!- προτιμούσε τον «ενικό».
-Ξέρεις; Σε είδαμε κάποια μέρα που έκλαιγες και προσπαθούσες να σκουπίσεις τα μάτια σου, για να μη σας δούμε. Η θεία μου λέει πως και οι μεγάλοι άνδρες κλαίνε, μα η δασκάλα μου, η Μίσες Αντωνία, μας λέει πως τα αγόρια είναι σαν τους μεγάλους άνδρες, και δεν πρέπει να κλαίνε ούτε μέσα στην αίθουσα, ούτε στην αυλή του σχολείου…
Ο μικρός Παναγιώτης είχε πλησιάσει το μοναδικό πράσινο παγκάκι στη λίγη άπλα της ποταμίσιας ακτής, όπου τελευταία καθόταν πιο συχνά ο άγνωστος άνδρας, και με την αθώα περιέργεια του τον περιεργαζόταν.
-Σίγουρα κάτι σας συμβαίνει. Ενώ με ακούτε, δεν μου απαντάτε... Δεν κάνει και πολύ ζέστη! … και σεις φαίνεστε κάπως ιδρωμένος...
θέλετε να φωνάξω τη θεία μου;
Ο άγνωστος, πήρε μια δυο βαθιές ανάσες. Σήκωσε το δεξί χέρι να σκουπίσει τις χοντρές στάλες ιδρώτα από το μέτωπο του, και μετά βίας ψέλλισε ένα “ευχαριστώ”.
Ο μικρός, ευχαριστημένος που πήρε τελικά μια απάντηση, κοίταξε την θεία του, της έκανε ένα νόημα με το χέρι και κάθισε στο λίγο κενό που υπήρχε στο παγκάκι. Θαρρετά, αυτοσυστήθηκε.
–Με λένε Πίτερ, Παναγιωτάκη, είπε. Μα, με σας, αφού δεν έχουμε μιλήσει, δεν ξέρουμε πως σας λένε
–Πίτερ, απάντησε, με δυσκολία, ο άγνωστος..
-Θέλεις να πεις πως έχουμε το ίδιο όνομα; Τότε, θα σε φωνάζω Μίστερ Πίτερ, και μπορείς να μ’ εμπιστεύεσαι, είπε καταχαρούμενος.Τώρα, μπορείς να μου πεις τί έπαθες; Μήπως θέλεις να σου φέρει λίγο νερό, η θεία μου; είναι καλή γυναίκα.
–Όχι, κάποια ζαλάδα μ’ έπιασε και δεν μπορούσα να ανασάνω. Τώρα είμαι καλύτερα. Οι λέξεις του άνδρα έβγαιναν με κόπο. Αλλά ο μικρός, λαλίστατος!
-Έτσι έπιασε και τον θείο μου, όταν εγώ ήμουν μικρός! Φοβήθηκε, και δεν ήθελε να το πει ούτε στη θεία μου, ούτε στη μαμά μου… Όμως, αφού δεν πήγε στο γιατρό αμέσως, μετά από λίγες μέρες, πάει, πέθανε!
Χαμογέλασε αδιόρατα, ο Μίστερ Πίτερ.
Γρήγορος ο κύκλος της ζωής του, τώρα πέρναγε από τα μισόκλειστα μάτια του.
… Πριν ενάμισι μήνα, είχε βρει ένα μικρό ημιυπόγειο στο τελευταίο απόμακρο σπίτι, κοντά στην καμπύλη του δρόμου και αποφάσισε να το νοικιάσει. Όχι βέβαια για την τιμή, διότι του «έπεφτε» λίγο ακριβό, μα άξιζε. Βλέπεις και η γειτονιά ήταν καλή και το κυριότερο ήταν κοντά στο ασίγαστο ποτάμι που μοσχομύριζε θαλασσόνερο. Ήταν ο περίφημος Ανατολικός Ποταμός, ο «Ηστ Ρίβερ» όπως τον έλεγαν συνήθως οι αλλοδαποί, με τα αμέτρητα γλαροπούλια και τις τολμηρές χρυσοπράσινες πάπιες.
Η παραπανίσια γοητεία του ποταμού ήταν τ’ ακατάπαυστα διπλά ρεύματα, το μισό να πηγαίνει και το άλλο μισό να έρχεται. Και τα δύο μαζί, ένα πλατύ υδάτινο σώμα που πολλές φορές παρατηρούσες με δέος τις ρουφήχτρες του, ιδίως στις ώρες του ξέφρενου βοριά.
Σαν αργοχυνόταν πέρα, στον Ατλαντικό Ωκεανό, αναδευόταν και στροβίλιζε την μυρωδιά του θαλασσόνερου κατά μήκος και πέρα από τις ακτές του.
Το ταραγμένο μυαλό του σπαρτάρισε σαν γοργοπέταξε μακριά, στις Σοφάδες. Τότε, που όταν ήταν μικρός, η μόνη γνώριμη «θάλασσα» που ήξερε, ήταν η απέραντη κοιλάδα της Θεσσαλίας. Άλλοτε σαν λικνιστή, χρυσόλουστη λίμνη των σιταριών, άλλοτε παρθένα νύφη με μια πελώρια, ολόλευκη αγκαλιά, γεμάτη από τα ανθισμένα βαμβάκια. Όσο για το χρώμα της θάλασσας, τότε, την ήξερε από τις ζωγραφιές των βιβλίων πως έμοιαζε ολόιδια στο χρώμα του ουρανού. Όσο αγαπούσε τον ουρανό που πότιζε και δρόσιζε τη Θεσσαλική πεδιάδα «του» άλλο τόσο αγαπούσε την άγνωστη, μαγεύτρα θάλασσα και καμιά δροσάτη καραγκούνα δεν παράβγαινε με την ομορφιά που είχε δημιουργήσει στο μυαλό του.
΄Ετσι, λοιπόν, όταν ένας καλός συγγενής του, που δούλευε στο Μπρέμενχάβεν της Γερμανίας, τον πήρε μαζί του “για ένα καλύτερο αύριο” εκείνος, αθεράπευτα γοητευμένος με το όνειρο της θάλασσας, φρόντισε και μπαρκάρισε μούτσος στο επιβατικό “ΝΕΑ ΕΛΛΑΣ” που έκανε δρομολόγια Γερμανία-Αμερική.
Ο αιώνιος Οδυσσέας, μέσα του, θέριευε, ειδικά τις νύχτες που συνομιλούσε με τον άνεμο… κι αυτός, θαρρείς του ψιθύριζε ελκυστικές κι αλλόκοτες ιστορίες, στις ξάγρυπνες νύχτες των αστεριών.
Άλλη όμως η θάλασσα των σιταριών και των βαμβακιών, κι άλλη εκείνη που απλωνόταν, γραφική κι επικίνδυνη, γύρω στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης.
Αποφασισμένος, “τόσκασε” νύχτα και κρυβόταν για καιρό στα ψαράδικα της προκυμαίας.
Μισή απ’ τη ζωή του την σπατάλησε για να αποκτήσει την πολύτιμη κάρτα της παραμονής -για να μη τρέμει η ψυχή του σαν έβλεπε άνθρωπο να τον κοιτάζει δυο φορές ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε- και την άλλη μισή, για να μαζέψει λίγο χρήμα να βοηθήσει τη μοναδική αδερφή του να χτίσουν στο χωριό ένα σπιτικό με τον άντρα της.
Πέρασε όλα τα χρόνια του ονείρου, σαν φυλακισμένος δουλεύοντας έξι μέρες σ’ εργοστάσιο αυτοκινήτων
συσκευάζοντας χερούλια για πόρτες. Ίδιες ώρες, ίδιες κινήσεις, λες κ’ ήταν ανθρώπινο ρομπότ.
Μόνη του πολυτέλεια, ήταν να κατεβαίνει στο κατηφοράκι και να ονειροπολεί τις Κυριακές, λίγο πιο κάτω από την επιβλητική γέφυρα του Βερενζάνο. Που και που, τα βραδάκια, ψάρευε με το καλάμι, δίχως να κρατάει τα ψάρια που έπιανε, διότι θεωρούνται μολυσμένα. (Αυτά, χαζούλικα, έχοντας χάσει το δρόμο τους, ξεμάκραιναν απ’ τον απέραντο Ατλαντικό κι ακολουθούσαν το πλατύ ποτάμι, ανυποψίαστα ότι αυτό στο βάθος, πάλι θα συναντούσε τον ωκεανό τους.)
Με τις δύο συντάξεις του, μία την κανονική και μια του «γιουνίου» -όπως έλεγαν την Ένωση-,
είχε τώρα ένα σταθερό μηνιάτικο που θα μπορούσε να τον αποζημιώσει για τα μονότονα, σχεδόν φυλακισμένα χρόνια του, όταν θα γύριζε στη πατρίδα. Όμως, όταν του παρουσιάστηκε κάποια μικρή ενόχληση στο μυοκάρδιο, ήξερε πως έπρεπε να μείνει εδώ, που ήταν στα “καλά χέρια” των γιατρών, έστω κι αν δεν είχε κανέναν δικό του για να τον κοιτάξει.
Με την αγάπη, δεν τα κατάφερνε καλά, γι’ αυτό και δεν αποφάσισε ποτέ του να παντρευτεί. Μπορεί να ήταν και η τύχη του, ποιος ξέρει… Ίσως έτσι, να ήταν καλύτερα. Θεωρούσε πως είχε το κεφάλι του ήσυχο. Τόσοι φίλοι γύρω του, ήταν χωρισμένοι ή διπλο-παντρεμένοι. Αυτός, δεν ήταν γι’ αυτά, ή κάπως έτσι πίστευε. Αλλά τώρα είχε αρχίσει και φοβόταν. Εκείνο το σφίξιμο, εκείνες οι ταχυπαλμίες, γινόντουσαν όλο και πιο συχνές.
-Να πας στο γιατρό, ασφάλεια έχεις και καλή μάλιστα! του είχε πει ένας φίλος που δούλευαν μαζί.
Μπορεί να σ’ έχει πιάσει άγχος, ή … να στενοχωριέσαι που ...τώρα κάθεσαι. Περίμενε λίγο καιρό, τελειώνω, και μετά, θα τα λέμε μαζί.
Θεωρούσε τον εαυτό του τυχερό που κατέβαινε σ’ αυτή την αποκλεισμένη γωνιά, δίπλα στο ποτάμι. Αγαπούσε τον Σεπτέμβρη που την είχε ντύσει χρυσόφυλλα από τα πλατάνια που φυτρώνουν και θεριεύουν κοντά στο νερό, μάλιστα ένας ήμερος, ξαπλωμένος κισσός, της ροδοκοκκίνιζε την «ποδιά» (όπως έλεγε την στενόμακρη λωρίδα) και τον φράχτη. Αν μπορούσε, θα έφερνε κρυφά κάμποσες πικροδάφνες και σπάρτα για να του θυμίζουν τον τόπο του, μα και να τα κατάφερνε να τα «περάσει», πάλι δεν θα μπορούσε να τα φυτέψει στην ακροποταμιά. Βλέπεις, δεν αντέχουν στον καυτερό χειμώνα με χιόνια και πάγους, και με το βοριά που σπαθίζει τα πάντα στο πέρασμά του. Η αλήθεια είναι πως και στις άλλες εποχές, τις πιο πολλές μέρες την χτύπαγε ο αγέρας, μα έλπιζε τα μελλοντικά καλοκαίρια του να ήταν πιο ξεκούραστα, πιο όμορφα.
-Αν θα ζω, μέχρι τότε, μουρμούρισε ζαλισμένος για καλά.
-Μίστερ Πίτερ, φαίνεσαι πολύ χάλια. Έχεις γίνει κάτασπρος! Ο μικρός σηκώθηκε κι έβαλε το χέρι στο στόμα σαν χωνί.
-Θείαααα, φώναξε με όλη του τη δύναμη, φέρε λίγο νερό! Έλα γρήγορα εδώ! Πήρε κι άλλη βαθιά ανάσα και φώναξε:
-Ο Μίστερ Πίτερ μοιάζει πως θα πέσει κάτω!
Έλα, έλα γρήγορα!
Η φωνή του μικρού ερχόταν στα αυτιά του Μίστερ Πίτερ, λες κι από μίλια μακριά. Η τεράστια γέφυρα άρχισε να γυρίζει σαν πελώρια σβούρα που νόμιζε πως θα έπεφτε πάνω στο κεφάλι του. Ο ουρανός γινόταν Θεσσαλική πεδιάδα και τα συννεφάκια φτερούγες μαλακές από ξασμένο βαμβάκι που τον σήκωναν ψηλά. Ενστικτωδώς, ξεκούμπωσε το γιακά του ποκάμισού του, και, βγάζοντας από την τσέπη της ζακέτας το πορτοφόλι, το έδωσε στον μικρό του συνονόματο.
-Δώστο στη θεία σου, είπε με δυσκολία κι έγειρε χωρίς πνοή πάνω στο πράσινο παγκάκι.
Όταν συνήλθε, μερικές ώρες αργότερα, κι είδε την ασπροντυμένη νοσοκόμα πλάι του, νόμισε πως ήταν στον άλλο κόσμο. Ενώ ο θολωμένος νους του αναζητούσε χαμογελαστούς αγγέλους με πουπουλένια φτερά να πετούν σ’ ένα φως υπέρκοσμο και να του γνέφουν με αγάπη, τα μάτια του καρφώθηκαν στο γελαστό προσωπάκι του μικρού Πίτερ. Αυθόρμητα άπλωσε το μουδιασμένο χέρι του και τρυφερά τ’ ακούμπησε στον ώμο του παιδιού.
–Σ’ ευχαριστώ πολύ, του είπε, με φωνή ευγνωμοσύνης.
Ο μικρός, γέλασε ευχαριστημένος.
-Σου το είπα, πως αν δεν πας στον γιατρό, θα πεθάνεις σαν τον θείο μου.
Γρήγορη και φανερά αυστηρή ακούστηκε η φωνή της θείας.
–Πίτερ, πρέπει να προσέχεις πως μιλάς σε ξένο άνθρωπο, ιδίως όταν είναι άρρωστος! είπε και πλησιάζοντας στο προσκέφαλο, έβαλε στοργικά το χέρι της στον ώμο του χλομού άνδρα.
–Μας φοβίσατε πολύ, μα όλα θα πάνε καλά, του είπε μ’ ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο.
Όμως, ποιος κρατούσε πίσω την γλώσσα του μικρού!
- Μίστερ Πίτερ, αυτή είναι η θεία μου, αυτή που σου έδειξα στο παράθυρο, θυμάσαι;
Το όνομά της είναι Μάρθα. Τώρα που εμείς σας σώσαμε την ζωή, θα είστε κάτω την προστασία μας.
Έτσι έκαναν και οι γονείς μου μ’ ένα τραυματισμένο γατάκι… το πήγαν στο γιατρό, το έκαναν καλά και τώρα το έχουμε εμείς.
Ξέρεις, την άλλη εβδομάδα, θα γυρίσουν οι γονείς μου από την Ελλάδα. Πήγαν να δουν την άλλη γιαγιά μου. Μα πρέπει να κάνουμε Χριστούγεννα εδώ!
Η θεία, προσπάθησε ν΄ αναχαιτίσει τον μικρό ανιψιό της, σκεπάζοντας με τη παλάμη της το στόμα του.
-Δεν θα του πεις όλη την ιστορία μας… άφησε τον κύριο Πίτερ να ηρεμήσει… Όταν τον αφήσουν οι γιατροί, θα γνωριστούμε καλύτερα…
-Θεία! Μπορούμε να τον καλέσουμε τα Χριστούγεννα στο τραπέζι μας; Αφού λείπει ο παππούς στην Ελλάδα, θα τον ντύσουμε Σάντα!!!
-Αχ! Πίτερ! …θα τα βρούμε… άσε να γίνει καλά ο κύριος… Μην τον στενοχωρείς!
Πλατύ και σίγουρο
το χαμόγελο του «Μίστερ Πίτερ», τώρα. Η θεία-Μάρθα χαμογελούσε σαν Παναγιά κι ο μικρός Πίτερ ήταν για αυτόν πρωτόγνωρη γλύκα.
Ανασηκώθηκε, με μια κρυφή ελπίδα μέσα του. Ο κόσμος του, δεν θα ήταν μοναχικός πλέον.
Το διαισθανόταν, το διάβαζε στα μάτια και των δύο.
-Αφήστε τον, δεν με στενοχωρεί, … είπε γελαστά.
(ανέκδοτο διήγημα, Ιούνιος 2004)
-Κύριε, κύριε, σας συμβαίνει κάτι; Μήπως θέλετε να φωνάξω για βοήθεια;
ρώτησε μ’ ενδιαφέρον από μια κάποια απόσταση ο μικρός Παναγιώτης τον ηλικιωμένο άνδρα που καθότανε λοξά στον πράσινο πάγκο.
Έδενε το σπάγκο του χαρταετού του στα σιδερένια κάγκελα του προστατευ προστατευτικού φράχτη της ακτής του ποταμού East. Ήταν κιόλας η πρώτη βδομάδα του Δεκέμβρη κι ο καιρός τους δώρισε απρόσμενα τρεις μέρες γεμάτες καλοκαίρι!
Ο ξένος άνδρας, με την χειρόπλεκτη καφέ ζακέτα, είχε τα χέρια σταυρωμένα στην αριστερή μεριά του στήθους, προσπαθώντας να ηρεμήσει την καρδιά του που χοροπηδούσε σαν κατσικάκι. Μια άσπρη βάρκα με γαλάζια πανιά, γλίστραγε στο βάθος αφήνοντας φουσκωμένα κύματα στο πλατύ στέρνο του ποταμού.
-Νόμισα ότι είναι καλή η ημέρα, σήμερα, για το χαρταετό μου, μα φυσάει αρκετά. Έχω συνηθίσει να έρχομαι κάθε απόγευμα, από το καλοκαίρι. Και σήμερα μοιάζει σαν καλοκαίρι! …σε δεκαπέντε μέρες θα έχουμε Χριστούγεννα! … Έμεινε ένα-δυο λεπτά σιωπηλός, και -Με ξέρεις, έτσι δεν είναι; Εγώ... σε ξέρω, και η θεία μου σας ξέρει…
Ακάθεκτος, ο μικρός Παναγιώτης. Έδεσε σ’ ένα μεγάλο φιόγκο το σκοινί του χαρταετού του, και άρχισε να πλησιάζει τον ηλικιωμένο κύριο. Εκείνα τα μεγάλα γαλάζια ματάκια του στόχευαν κατ’ ευθείαν στη καρδιά.
-Σε βλέπουμε κάμποσο καιρό να βολτάρεις πάνω-κάτω εδώ, στη γειτονιά μας, συνέχισε ο μικρός Παναγιωτάκης. Είσαι… κάπως αμίλητος... μα η θεία λέει πως δεν πρέπει να σε φοβάμαι αφού δεν παραμιλάς, όπως κάνουν μερικοί εδώ γύρω τα Σαββατοκύριακα, γι’ αυτό και δεν μ’ αφήνει μόνο μου, εδώ.
Ο μικρός, έκανε ακόμη δυο βήματα. -Να, γυρίστε το κεφάλι σας και κοιτάξτε εκεί πάνω. Την βλέπεις; Όταν δεν έχει κόσμο στην «ακτή», μένει ακουμπισμένη στο παράθυρο, για να με παρακολουθεί.
Ο μικρός, περήφανος που θυμόταν να μιλάει και στον «πληθυντικό», τον πλησίασε. Με όσους τους νόμιζε γνωστούς –άρα φίλους του!- προτιμούσε τον «ενικό».
-Ξέρεις; Σε είδαμε κάποια μέρα που έκλαιγες και προσπαθούσες να σκουπίσεις τα μάτια σου, για να μη σας δούμε. Η θεία μου λέει πως και οι μεγάλοι άνδρες κλαίνε, μα η δασκάλα μου, η Μίσες Αντωνία, μας λέει πως τα αγόρια είναι σαν τους μεγάλους άνδρες, και δεν πρέπει να κλαίνε ούτε μέσα στην αίθουσα, ούτε στην αυλή του σχολείου…
Ο μικρός Παναγιώτης είχε πλησιάσει το μοναδικό πράσινο παγκάκι στη λίγη άπλα της ποταμίσιας ακτής, όπου τελευταία καθόταν πιο συχνά ο άγνωστος άνδρας, και με την αθώα περιέργεια του τον περιεργαζόταν.
-Σίγουρα κάτι σας συμβαίνει. Ενώ με ακούτε, δεν μου απαντάτε... Δεν κάνει και πολύ ζέστη! … και σεις φαίνεστε κάπως ιδρωμένος...
θέλετε να φωνάξω τη θεία μου;
Ο άγνωστος, πήρε μια δυο βαθιές ανάσες. Σήκωσε το δεξί χέρι να σκουπίσει τις χοντρές στάλες ιδρώτα από το μέτωπο του, και μετά βίας ψέλλισε ένα “ευχαριστώ”.
Ο μικρός, ευχαριστημένος που πήρε τελικά μια απάντηση, κοίταξε την θεία του, της έκανε ένα νόημα με το χέρι και κάθισε στο λίγο κενό που υπήρχε στο παγκάκι. Θαρρετά, αυτοσυστήθηκε.
–Με λένε Πίτερ, Παναγιωτάκη, είπε. Μα, με σας, αφού δεν έχουμε μιλήσει, δεν ξέρουμε πως σας λένε
–Πίτερ, απάντησε, με δυσκολία, ο άγνωστος..
-Θέλεις να πεις πως έχουμε το ίδιο όνομα; Τότε, θα σε φωνάζω Μίστερ Πίτερ, και μπορείς να μ’ εμπιστεύεσαι, είπε καταχαρούμενος.Τώρα, μπορείς να μου πεις τί έπαθες; Μήπως θέλεις να σου φέρει λίγο νερό, η θεία μου; είναι καλή γυναίκα.
–Όχι, κάποια ζαλάδα μ’ έπιασε και δεν μπορούσα να ανασάνω. Τώρα είμαι καλύτερα. Οι λέξεις του άνδρα έβγαιναν με κόπο. Αλλά ο μικρός, λαλίστατος!
-Έτσι έπιασε και τον θείο μου, όταν εγώ ήμουν μικρός! Φοβήθηκε, και δεν ήθελε να το πει ούτε στη θεία μου, ούτε στη μαμά μου… Όμως, αφού δεν πήγε στο γιατρό αμέσως, μετά από λίγες μέρες, πάει, πέθανε!
Χαμογέλασε αδιόρατα, ο Μίστερ Πίτερ.
Γρήγορος ο κύκλος της ζωής του, τώρα πέρναγε από τα μισόκλειστα μάτια του.
… Πριν ενάμισι μήνα, είχε βρει ένα μικρό ημιυπόγειο στο τελευταίο απόμακρο σπίτι, κοντά στην καμπύλη του δρόμου και αποφάσισε να το νοικιάσει. Όχι βέβαια για την τιμή, διότι του «έπεφτε» λίγο ακριβό, μα άξιζε. Βλέπεις και η γειτονιά ήταν καλή και το κυριότερο ήταν κοντά στο ασίγαστο ποτάμι που μοσχομύριζε θαλασσόνερο. Ήταν ο περίφημος Ανατολικός Ποταμός, ο «Ηστ Ρίβερ» όπως τον έλεγαν συνήθως οι αλλοδαποί, με τα αμέτρητα γλαροπούλια και τις τολμηρές χρυσοπράσινες πάπιες.
Η παραπανίσια γοητεία του ποταμού ήταν τ’ ακατάπαυστα διπλά ρεύματα, το μισό να πηγαίνει και το άλλο μισό να έρχεται. Και τα δύο μαζί, ένα πλατύ υδάτινο σώμα που πολλές φορές παρατηρούσες με δέος τις ρουφήχτρες του, ιδίως στις ώρες του ξέφρενου βοριά.
Σαν αργοχυνόταν πέρα, στον Ατλαντικό Ωκεανό, αναδευόταν και στροβίλιζε την μυρωδιά του θαλασσόνερου κατά μήκος και πέρα από τις ακτές του.
Το ταραγμένο μυαλό του σπαρτάρισε σαν γοργοπέταξε μακριά, στις Σοφάδες. Τότε, που όταν ήταν μικρός, η μόνη γνώριμη «θάλασσα» που ήξερε, ήταν η απέραντη κοιλάδα της Θεσσαλίας. Άλλοτε σαν λικνιστή, χρυσόλουστη λίμνη των σιταριών, άλλοτε παρθένα νύφη με μια πελώρια, ολόλευκη αγκαλιά, γεμάτη από τα ανθισμένα βαμβάκια. Όσο για το χρώμα της θάλασσας, τότε, την ήξερε από τις ζωγραφιές των βιβλίων πως έμοιαζε ολόιδια στο χρώμα του ουρανού. Όσο αγαπούσε τον ουρανό που πότιζε και δρόσιζε τη Θεσσαλική πεδιάδα «του» άλλο τόσο αγαπούσε την άγνωστη, μαγεύτρα θάλασσα και καμιά δροσάτη καραγκούνα δεν παράβγαινε με την ομορφιά που είχε δημιουργήσει στο μυαλό του.
΄Ετσι, λοιπόν, όταν ένας καλός συγγενής του, που δούλευε στο Μπρέμενχάβεν της Γερμανίας, τον πήρε μαζί του “για ένα καλύτερο αύριο” εκείνος, αθεράπευτα γοητευμένος με το όνειρο της θάλασσας, φρόντισε και μπαρκάρισε μούτσος στο επιβατικό “ΝΕΑ ΕΛΛΑΣ” που έκανε δρομολόγια Γερμανία-Αμερική.
Ο αιώνιος Οδυσσέας, μέσα του, θέριευε, ειδικά τις νύχτες που συνομιλούσε με τον άνεμο… κι αυτός, θαρρείς του ψιθύριζε ελκυστικές κι αλλόκοτες ιστορίες, στις ξάγρυπνες νύχτες των αστεριών.
Άλλη όμως η θάλασσα των σιταριών και των βαμβακιών, κι άλλη εκείνη που απλωνόταν, γραφική κι επικίνδυνη, γύρω στο Μανχάταν της Νέας Υόρκης.
Αποφασισμένος, “τόσκασε” νύχτα και κρυβόταν για καιρό στα ψαράδικα της προκυμαίας.
Μισή απ’ τη ζωή του την σπατάλησε για να αποκτήσει την πολύτιμη κάρτα της παραμονής -για να μη τρέμει η ψυχή του σαν έβλεπε άνθρωπο να τον κοιτάζει δυο φορές ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε- και την άλλη μισή, για να μαζέψει λίγο χρήμα να βοηθήσει τη μοναδική αδερφή του να χτίσουν στο χωριό ένα σπιτικό με τον άντρα της.
Πέρασε όλα τα χρόνια του ονείρου, σαν φυλακισμένος δουλεύοντας έξι μέρες σ’ εργοστάσιο αυτοκινήτων
συσκευάζοντας χερούλια για πόρτες. Ίδιες ώρες, ίδιες κινήσεις, λες κ’ ήταν ανθρώπινο ρομπότ.
Μόνη του πολυτέλεια, ήταν να κατεβαίνει στο κατηφοράκι και να ονειροπολεί τις Κυριακές, λίγο πιο κάτω από την επιβλητική γέφυρα του Βερενζάνο. Που και που, τα βραδάκια, ψάρευε με το καλάμι, δίχως να κρατάει τα ψάρια που έπιανε, διότι θεωρούνται μολυσμένα. (Αυτά, χαζούλικα, έχοντας χάσει το δρόμο τους, ξεμάκραιναν απ’ τον απέραντο Ατλαντικό κι ακολουθούσαν το πλατύ ποτάμι, ανυποψίαστα ότι αυτό στο βάθος, πάλι θα συναντούσε τον ωκεανό τους.)
Με τις δύο συντάξεις του, μία την κανονική και μια του «γιουνίου» -όπως έλεγαν την Ένωση-,
είχε τώρα ένα σταθερό μηνιάτικο που θα μπορούσε να τον αποζημιώσει για τα μονότονα, σχεδόν φυλακισμένα χρόνια του, όταν θα γύριζε στη πατρίδα. Όμως, όταν του παρουσιάστηκε κάποια μικρή ενόχληση στο μυοκάρδιο, ήξερε πως έπρεπε να μείνει εδώ, που ήταν στα “καλά χέρια” των γιατρών, έστω κι αν δεν είχε κανέναν δικό του για να τον κοιτάξει.
Με την αγάπη, δεν τα κατάφερνε καλά, γι’ αυτό και δεν αποφάσισε ποτέ του να παντρευτεί. Μπορεί να ήταν και η τύχη του, ποιος ξέρει… Ίσως έτσι, να ήταν καλύτερα. Θεωρούσε πως είχε το κεφάλι του ήσυχο. Τόσοι φίλοι γύρω του, ήταν χωρισμένοι ή διπλο-παντρεμένοι. Αυτός, δεν ήταν γι’ αυτά, ή κάπως έτσι πίστευε. Αλλά τώρα είχε αρχίσει και φοβόταν. Εκείνο το σφίξιμο, εκείνες οι ταχυπαλμίες, γινόντουσαν όλο και πιο συχνές.
-Να πας στο γιατρό, ασφάλεια έχεις και καλή μάλιστα! του είχε πει ένας φίλος που δούλευαν μαζί.
Μπορεί να σ’ έχει πιάσει άγχος, ή … να στενοχωριέσαι που ...τώρα κάθεσαι. Περίμενε λίγο καιρό, τελειώνω, και μετά, θα τα λέμε μαζί.
Θεωρούσε τον εαυτό του τυχερό που κατέβαινε σ’ αυτή την αποκλεισμένη γωνιά, δίπλα στο ποτάμι. Αγαπούσε τον Σεπτέμβρη που την είχε ντύσει χρυσόφυλλα από τα πλατάνια που φυτρώνουν και θεριεύουν κοντά στο νερό, μάλιστα ένας ήμερος, ξαπλωμένος κισσός, της ροδοκοκκίνιζε την «ποδιά» (όπως έλεγε την στενόμακρη λωρίδα) και τον φράχτη. Αν μπορούσε, θα έφερνε κρυφά κάμποσες πικροδάφνες και σπάρτα για να του θυμίζουν τον τόπο του, μα και να τα κατάφερνε να τα «περάσει», πάλι δεν θα μπορούσε να τα φυτέψει στην ακροποταμιά. Βλέπεις, δεν αντέχουν στον καυτερό χειμώνα με χιόνια και πάγους, και με το βοριά που σπαθίζει τα πάντα στο πέρασμά του. Η αλήθεια είναι πως και στις άλλες εποχές, τις πιο πολλές μέρες την χτύπαγε ο αγέρας, μα έλπιζε τα μελλοντικά καλοκαίρια του να ήταν πιο ξεκούραστα, πιο όμορφα.
-Αν θα ζω, μέχρι τότε, μουρμούρισε ζαλισμένος για καλά.
-Μίστερ Πίτερ, φαίνεσαι πολύ χάλια. Έχεις γίνει κάτασπρος! Ο μικρός σηκώθηκε κι έβαλε το χέρι στο στόμα σαν χωνί.
-Θείαααα, φώναξε με όλη του τη δύναμη, φέρε λίγο νερό! Έλα γρήγορα εδώ! Πήρε κι άλλη βαθιά ανάσα και φώναξε:
-Ο Μίστερ Πίτερ μοιάζει πως θα πέσει κάτω!
Έλα, έλα γρήγορα!
Η φωνή του μικρού ερχόταν στα αυτιά του Μίστερ Πίτερ, λες κι από μίλια μακριά. Η τεράστια γέφυρα άρχισε να γυρίζει σαν πελώρια σβούρα που νόμιζε πως θα έπεφτε πάνω στο κεφάλι του. Ο ουρανός γινόταν Θεσσαλική πεδιάδα και τα συννεφάκια φτερούγες μαλακές από ξασμένο βαμβάκι που τον σήκωναν ψηλά. Ενστικτωδώς, ξεκούμπωσε το γιακά του ποκάμισού του, και, βγάζοντας από την τσέπη της ζακέτας το πορτοφόλι, το έδωσε στον μικρό του συνονόματο.
-Δώστο στη θεία σου, είπε με δυσκολία κι έγειρε χωρίς πνοή πάνω στο πράσινο παγκάκι.
Όταν συνήλθε, μερικές ώρες αργότερα, κι είδε την ασπροντυμένη νοσοκόμα πλάι του, νόμισε πως ήταν στον άλλο κόσμο. Ενώ ο θολωμένος νους του αναζητούσε χαμογελαστούς αγγέλους με πουπουλένια φτερά να πετούν σ’ ένα φως υπέρκοσμο και να του γνέφουν με αγάπη, τα μάτια του καρφώθηκαν στο γελαστό προσωπάκι του μικρού Πίτερ. Αυθόρμητα άπλωσε το μουδιασμένο χέρι του και τρυφερά τ’ ακούμπησε στον ώμο του παιδιού.
–Σ’ ευχαριστώ πολύ, του είπε, με φωνή ευγνωμοσύνης.
Ο μικρός, γέλασε ευχαριστημένος.
-Σου το είπα, πως αν δεν πας στον γιατρό, θα πεθάνεις σαν τον θείο μου.
Γρήγορη και φανερά αυστηρή ακούστηκε η φωνή της θείας.
–Πίτερ, πρέπει να προσέχεις πως μιλάς σε ξένο άνθρωπο, ιδίως όταν είναι άρρωστος! είπε και πλησιάζοντας στο προσκέφαλο, έβαλε στοργικά το χέρι της στον ώμο του χλομού άνδρα.
–Μας φοβίσατε πολύ, μα όλα θα πάνε καλά, του είπε μ’ ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο.
Όμως, ποιος κρατούσε πίσω την γλώσσα του μικρού!
- Μίστερ Πίτερ, αυτή είναι η θεία μου, αυτή που σου έδειξα στο παράθυρο, θυμάσαι;
Το όνομά της είναι Μάρθα. Τώρα που εμείς σας σώσαμε την ζωή, θα είστε κάτω την προστασία μας.
Έτσι έκαναν και οι γονείς μου μ’ ένα τραυματισμένο γατάκι… το πήγαν στο γιατρό, το έκαναν καλά και τώρα το έχουμε εμείς.
Ξέρεις, την άλλη εβδομάδα, θα γυρίσουν οι γονείς μου από την Ελλάδα. Πήγαν να δουν την άλλη γιαγιά μου. Μα πρέπει να κάνουμε Χριστούγεννα εδώ!
Η θεία, προσπάθησε ν΄ αναχαιτίσει τον μικρό ανιψιό της, σκεπάζοντας με τη παλάμη της το στόμα του.
-Δεν θα του πεις όλη την ιστορία μας… άφησε τον κύριο Πίτερ να ηρεμήσει… Όταν τον αφήσουν οι γιατροί, θα γνωριστούμε καλύτερα…
-Θεία! Μπορούμε να τον καλέσουμε τα Χριστούγεννα στο τραπέζι μας; Αφού λείπει ο παππούς στην Ελλάδα, θα τον ντύσουμε Σάντα!!!
-Αχ! Πίτερ! …θα τα βρούμε… άσε να γίνει καλά ο κύριος… Μην τον στενοχωρείς!
Πλατύ και σίγουρο
το χαμόγελο του «Μίστερ Πίτερ», τώρα. Η θεία-Μάρθα χαμογελούσε σαν Παναγιά κι ο μικρός Πίτερ ήταν για αυτόν πρωτόγνωρη γλύκα.
Ανασηκώθηκε, με μια κρυφή ελπίδα μέσα του. Ο κόσμος του, δεν θα ήταν μοναχικός πλέον.
Το διαισθανόταν, το διάβαζε στα μάτια και των δύο.
-Αφήστε τον, δεν με στενοχωρεί, … είπε γελαστά.
Απλώς, είναι ένας μικρός μεγάλος άνδρας...
*****************************************
Αγαπημένοι μου,
μετά τις τόσες ταλαιπωρίες -που δεν τέλειωσαν-
με το νέο σύστημα στο κομπιούτερ...
σκέφτηκα να σας βάλω ένα διήγημά μου, για ... αλλαγή!
Χίλιες ΕΥΧΕΣ σε όλους όσους γιορτάζουν,
κουράγιο σε κείνους που έχασαν αγαπημένο πρόσωπο που μας πόνεσε ιδιαίτερα,
Φιλιά κι Αγάπη στα παιδιά,
όλα τα παιδιά,
και με την σκέψη μου σε όλους σας,
προσωρινά σας αφήνω.
Πάντα με την αγάπη,
Υιώτα
*****************************************
Αγαπημένοι μου,
μετά τις τόσες ταλαιπωρίες -που δεν τέλειωσαν-
με το νέο σύστημα στο κομπιούτερ...
σκέφτηκα να σας βάλω ένα διήγημά μου, για ... αλλαγή!
Χίλιες ΕΥΧΕΣ σε όλους όσους γιορτάζουν,
κουράγιο σε κείνους που έχασαν αγαπημένο πρόσωπο που μας πόνεσε ιδιαίτερα,
Φιλιά κι Αγάπη στα παιδιά,
όλα τα παιδιά,
και με την σκέψη μου σε όλους σας,
προσωρινά σας αφήνω.
Πάντα με την αγάπη,
Υιώτα
*****
Λαμπρινή, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
Γιώτα, το νέο σου σύστημα, είναι τζίφος!
Μη σκας, όμως! Σε βρίσκουμε εμείς!
Μ. Κεφαλογιάννη: «Ο κόσμος δεν τρομοκρατείται κι αυτό είναι ανησυχητικό»
Μ. Κεφαλογιάννη: «Ο κόσμος δεν τρομοκρατείται κι αυτό είναι ανησυχητικό»
Αυτή είναι η ομογενής μαθήτρια από την Αυστραλία που σαρώνει τα βραβεία
Η 14χρονη Ελένη-Πηνελόπη Τσολακίδου, ομογενής μαθήτρια από το Κουίνσλαντ της Αυστραλίας, κέρδισε το Χρυσό Μετάλλιο παγκοσμίως στην …
ελληνική γλώσσα, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, στον παγκόσμιο διαδικτυακό διαγωνισμό Language Perfect World Championships 2014.
Ο διαγωνισμός διήρκεσε 10 ημέρες και η Ελένη-Πηνελόπη κατάφερε να καταλάβει την πρώτη θέση, ανάμεσα σε 300.000 μαθητές από 1.200 σχολεία ανά τον κόσμο, αφού μετέφρασε χιλιάδες λέξεις από τα Ελληνικά στα Αγγλικά και αντιστρόφως, με τη σωστή ορθογραφία παραδίδοντας εγκαίρως τις σχολικές της εργασίες και παρακολουθώντας ανελλιπώς τις εξωσχολικές της δραστηριότητες.
Η Ελένη-Πηνελόπη διακρίθηκε, επίσης, με βραβείο καλύτερης επίδοσης στο μάθημα της Μουσικής (music extension) καθώς παίζει πιάνο, κιθάρα και γιουκαλίλι. Η ίδια έλαβε ακόμη μέρος στις εξετάσεις μουσικής ΑΜΕΒ (Australian Music Examinations Board), αναγνωρισμένες από τα υπουργεία Παιδείας Κουίνσλαντ και Νέας Νότιας Ουαλίας καθώς και το Πανεπιστήμιο της Μελβούρνης (University of Melbourne), πετυχαίνοντας κορυφαίους βαθμούς.
Οι διακρίσεις της Ελένης -Πηνελόπης δεν τελειώνουν εδώ, καθότι έλαβε επίσης και το βραβείο της καλύτερης μαθήτριας στην Ιταλική γλώσσα, την οποία διδάσκεται για δύο έτη στο σχολείο της. Η έκπληξη της βραδιάς, όμως, ήταν η απονομή του Μεταλλίου ως καλύτερη μαθήτριας της 9ης τάξης του αγγλικού σχολείου που φοιτά, ανάμεσα σε 500 μαθητές και μαθήτριες από 16 τμήματα. Το μετάλλιο της απονεμήθηκε για εξέχουσα συμπεριφορά και, προπάντων, για την υψηλότερη διάκριση βαθμολογίας σε όλα τα σχολικά μαθήματα, επιτυγχάνοντας πολλά VHA (Very High Achievements).
Για τρίτη συνεχόμενη χρονιά είναι πρόεδρος του τμήματος της τάξης στο σχολείο της και συμμετέχει σε όλες τις σχολικές δραστηριότητες τόσο στο ελληνικό όσο και στο αγγλικό Γυμνάσιο της.
Η Ελένη-Πηνελόπη μετανάστευσε από την Ελλάδα στην Αυστραλία όταν ήταν 8 ετών, μη γνωρίζοντας την αγγλική γλώσσα.
πηγή
Πολλές καραμέλες!
Όταν είχε έρθει η μάννα στον Βόλο, ένα βράδυ που κοιμηθήκαμε μαζί στο άλλο δωμάτιο, μού έδειξε ένα κόλπο, πως να βγάζω λεφτά απ' τον κουμπαρά μου, για να παίρνω καραμέλες.
"Εγώ θα σου βάλω μέσα ένα χαρτί που θα είναι πιο πολλά λεφτά. Εσύ, θα παίρνεις το ψαλίδι, θα τον γυρνάς ανάποδα, θα τα σπρώχνεις με τη μία μύτη και θα πέφτουν τα ψιλά. Θα προσέξεις όμως, να μην κόψεις το χαρτί, γιατί μ' αυτό θα πάρεις πολλές καραμέλες!"
Α, ρε μάννα, αθάνατη! Τέτοιος ήταν, πήλινος!
Καίγονται, άραγες οι λίρες;
Και μια και έλεγα για τα δικά μου ψέματα, τότε, θυμήθηκα και μια ιστορία που μου είπε ένας παππούς, για την γυναίκα του, όταν ήταν εκείνη υπηρέτρια!
Ας το γράψω, τσάκα - τσάκα.
Τα αφεντικά της είχαν λίρες και κάποιος τους τις έκλεψε.
Τα έβαλαν λοιπόν με το κοριτσάκι - υπηρέτρια.
Το χτυπούσαν και το ρωτούσαν τι τις έκανε.
Εκείνο, για να γλυτώσει το ξύλο, είπε ότι της έριξε στην φωτιά.
Δεν ήξερε τι είναι οι λίρες και νόμιζε πως καίγονται και θα την γλυτώσει!
Τότε, του είπαν να ψάξει να τις βρει με τα χέρια της, μέσα στο αναμμένο τζάκυ!
"Χρόνια τα είχε τα σημάδια στα χέρια, ακόμα κι όταν Έφυγε", έλεγε συγκινημένος ο παππούς, τότε, στο καφενείο, όταν άναψε μια συζήτηση για τις λίρες!
Ας το γράψω, τσάκα - τσάκα.
Τα αφεντικά της είχαν λίρες και κάποιος τους τις έκλεψε.
Τα έβαλαν λοιπόν με το κοριτσάκι - υπηρέτρια.
Το χτυπούσαν και το ρωτούσαν τι τις έκανε.
Εκείνο, για να γλυτώσει το ξύλο, είπε ότι της έριξε στην φωτιά.
Δεν ήξερε τι είναι οι λίρες και νόμιζε πως καίγονται και θα την γλυτώσει!
Τότε, του είπαν να ψάξει να τις βρει με τα χέρια της, μέσα στο αναμμένο τζάκυ!
"Χρόνια τα είχε τα σημάδια στα χέρια, ακόμα κι όταν Έφυγε", έλεγε συγκινημένος ο παππούς, τότε, στο καφενείο, όταν άναψε μια συζήτηση για τις λίρες!
Κεντημένα κύματα
...και για να τελειώνω με τις δικές μου αφηγήσεις, ώς παιδί υπηρέτρια, κι επειδή ξεκίνησε το θέμα εδώ και με ρωτούν στο προφορικό, κάποιοι φίλοι, μιας και ποτέ δεν το έγραψα πουθενά, ούτε ποτέ το εξήγησα σε πολλούς, ευκαιρία είναι, να γράψω τώρα, τσάκα - τσάκα, πως και γιατί το έσκασα!
Μου έλειπε η μάννα, δεν το συζητάμε!
Στα δυο χρόνια, την είδα δυο φορές! Έλεος!
Οι θείοι μ' αγαπούσαν, μα ο θείος έριχνε πολύ ξύλο!
Ειδικά, όταν έπινε πολύ.
Αιωνία του η μνήμη, τον συγχώρεσα, γιατί ήταν "ο τρόπος", να μάθω γράμματα! Δεν το συζητώ!
Πολύ ξύλο όμως, για το πιο απλό πράγμα.
"Πώς τον 'λέγαν τον μπαμπά σου;" ερώτηση εκεί που τρώγαμε. "Δημήτρη ή Δημητράκη;"
"Δημητράκη!" απαντούσε το 8αχρονο, που δεν είχε πια μπαμπά και είχε πεθάνει απ' τα 4.
"Πάρε, για να μάθεις!"
Κάτω απ' το τραπέζι, απ' τις φάπες και τις κλωτσιές, μαζί με την φασουλάδα.
Πήγα στην β' τάξη, καλοκαίρι στον Βόλο, όχι κοντά στην μάννα.
Πήγα γ' τάξη, είχαμε μια πολύ καλή δασκάλα, δε θυμάμαι ονόματα, ούτε από συμμαθητές, εκτός από δυο τρεις. (Ότι θάβει η μνήμη για χρόνια, ξεχνιέται.)
Μας έμαθε να κεντάμε. Μας είπε να πάρουμε ένα χοντρό κέντημα και μας έδειξε, όχι την σταυροβελονιά, το άλλο. (την μία φορά, δεν το θυμάμαι τώρα, κόλλησα.)
Με πήγαν οι δικοί μου, γιατί στις απαιτήσεις του σχολείου, ήταν τύπος και υπογραμμός, και γενικά, στο "φαίνεσθε", παραπέρα...
Διάλεξα λοιπόν ένα κέντημα (έψαξα στο γκουγκλ, δεν βρήκα παρόμοιο, μα με βοηθάει αυτή η φώτο, στα άκρα της) που είχε κύματα, σε μπλε αποχρώσεις, γεμάτος, όλος οχοντρός καμβάς.
(Τελειωμένο, θα ήταν ένα υπέροχο κεντημένο κυματιστό μαξιλάρι!)
Το χάρηκα πολύ, κεντούσα τα διάφορα χρώματα, το είχα φτάσει σχεδόν στη μέση, το πήγαινα και στο σχολείο, να το δει η δασκάλα και να μου βάλει 10 και στο μάθημα της χειροτεχνίας!
Απ' την πολλή χαρά και τον σεβδά, όμως, το έχασα μια ωραία μέρα!
Ν' ανοίξει η γη, να με καταπιεί!
Έκλαιγα, έψαχνα στον δρόμο, δεν το βρήκα.
Στην σκέψη ότι σίγουρα θα φάω πάλι πολύ ξύλο, ξύπνησε η πονηριά, μέσα μου.
"Πού είναι το κέντημα;"
"Μου το πήρε η δασκάλα, να το τελειώσει εκείνη! Μου είπε ότι της άρεσε και ότι θέλει να με βοηθήσει, κι εγώ να διαβάζω κι άλλα "Προς την Νίκην"!
Με πιστέψαν οι δικοί μου, γλύτωσα το ξύλο, λέγοντας ψέματα.
Κάποια μέρα:
"Πρέπει να της τελείωσαν οι κλωστές της δασκάλας σου. Να την ρωτήσεις και να πας μ' αυτά τα λεφτά, να πάρεις κι άλλες!"
"Πήγες; Πήρες; Τις έδωσες;"
"Τις πήρα, τις έδωσα!"
Εγώ με τα λεφτά έπαιρνα σοκολάτες, καραμέλες, κ.λ.π. Νομίζω, τότε πρωτοπήρα φάκελο και γραμματόσημο και έστειλα γράμμα στη μάννα, γιατί της έγραφα κάθε βράδυ, μα τα έσκιζα και τα πέταγα το πρωί, στον μακρύ δρόμο για το σχολείο, σα σημάδια, μη χαθώ, όταν γυρίζω.
(Τότε δεν υπήρχαν σπίτια εκεί. Ελαιώνες και αμυγδαλιές, μόνο.)
Κι ήρθε ο καιρός που πλησίαζαν να κλείσουν τα σχολεία.
Εγώ ξέροντας πως το κέντημά μου θα έλειπε απ' την Έκθεση του σχολείου και θα το μάθαιναν οι δικοί μου, έκλαιγα πριν μέρες, για το ξύλο που θα έτρωγα.
Ήθελα την μαμά μου, ήθελα να πάω γρήγορα στην μαμά μου και δεν έτρωγα. Πονούσαν κοιλιές, πονούσαν όλα!
Ανησύχησαν οι δικοί μου:
"Θα πας σε δυο μέρες και θα μείνεις όλο το καλοκαίρι! Κάνε δυο μέρες υπομονή, να πάρουμε το ενδεικτικό, να πάρουμε και το κέντημα!"
"Όχι, αύριο θέλω να πάω!"
Δε θυμάμαι πολλά πάνω σ' αυτό, πως πείστηκαν τόσο εύκολα και κανόνισαν και έφυγα, παραμονή!
Πήγα στη μάννα, χώθηκα στην αγκαλιά της, κι από τότε, δεν ξαναέφαγα ξύλο, ούτε ξαναείδα τον θείο!
Ο ξάδελφος, ο γιος του που ήταν φαντάρος, πήρε άδεια και ήρθε στο χωριό να μάθει: "γιατί έφυγα, γιατί!"
Κρυβόμουνα κι από κείνον, δεν του απάντησα, ποτέ, ακόμα, κι όταν μεγάλωσα.
Έφερε στην μάννα το 10 του ενδεικτικού μου για την Τετάρτη τάξη, όχι όμως τα κύματά μου!
Δεν έμαθα ποτέ την σκηνή της αντίδρασης της δασκάλας και των δικών μου, όταν το έμαθαν!
Αντρέπομαι, μα... ήμουνα παιδί, κι άλλο ξύλο, δεν άντεχε το κορμάκι μου!
Πολλά τα ψέματα, παπά μου, μα...
...Κι είμαι εδώ και σας τα γράφω, τώρα και πήγε 4:16!
Πολλά τα γουρουνάκια!
Η αλήθεια είναι, πως τ' αγαπούσα πολύ τα γουρουνάκια!
Τα μικρά, όχι τα μεγάλα που ήταν πολύ βρωμιάρικα... και απαιτούσαν ρόμπες μακριές, γαλότσες, σκούπες και νερό και κούραση...
Μ' άρεσε να κρατάω το φανάρι, για να φέγγει ο στάβλος και να φέγγω την μάνα γουρούνα, όλη νύχτα, μέχρι να τα γεννήσει όλα!
Μ' άρεσε να ταίζω τα μικρούλια με μπιμπερό, όταν έπρεπε.
Μ' άρεσε και να τα χαζεύω, όσο ήταν μικρά.
Μ' άρεσε... ήταν οι κούκλες μου, στα 8 με 10.
Τα μικρά, όχι τα μεγάλα που ήταν πολύ βρωμιάρικα... και απαιτούσαν ρόμπες μακριές, γαλότσες, σκούπες και νερό και κούραση...
Μ' άρεσε να κρατάω το φανάρι, για να φέγγει ο στάβλος και να φέγγω την μάνα γουρούνα, όλη νύχτα, μέχρι να τα γεννήσει όλα!
Μ' άρεσε να ταίζω τα μικρούλια με μπιμπερό, όταν έπρεπε.
Μ' άρεσε και να τα χαζεύω, όσο ήταν μικρά.
Μ' άρεσε... ήταν οι κούκλες μου, στα 8 με 10.
Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους που γνωρίσαμε, δεθήκαμε και αγαπήσαμε.
Είδα την είδηση, ότι Έφυγε από την ζωή ο διάσημος γιατρός Δημήτρης Τριχόπουλος, βράδυ.
Στεναχωρέθηκα κι εγώ, όπως όλη η Ελλάδα, όταν Φεύγουν τόσο σημαντικοί άνθρωποι.
Κάπου βρήκα ένα άρθρο, ότι ο Βόλος τιμά τον γιατρό του.
Το κράτησα.
Δυο οι λόγοι να τον τιμάω κι εγώ και να στεναχωρεθώ διπλά.
Υπήρχε όμως, κι ένας τρίτος που με στεναχωρούσε πιο πολύ.
Ήταν αργά, δεν ήθελα να ξυπνήσω την μεγάλη μου αδελφή, την Γεωργία.
Την έψαξα την άλλη μέρα, δεν την βρήκα.
Με βρήκε μετά εκείνη, κι έκλαιγε, έκλαιγε, έκλαιγε...
Ακόμα κλαίει.
Τον αγαπούσε, σχεδόν, όσο και τον αδελφό μας.
Γιατί;
Όταν ήτανε μικρή, δούλεψε σε ένα σπίτι στον Βόλο.
Η κυρία Ναυσικά, ήταν μια πολύ καλή κυρία και αγαπούσε πολύ την Γιωργίτσα!
Την είχε σαν παιδί της!
Η κυρία Ναυσικά, είχε και έναν ανεψιό, κοντινά τα σπίτια και το παιδί πήγαινε κάθε μέρα στην θεία του.
Δημήτρη, τον έλεγαν και διάβαζε πολύ.
"Γιωργίτσα, κάτσε να μου κάνεις παρέα", της έλεγε, "έχω πολλά να διαβάσω".
Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν, η Γιωργίτσα πήγε Αφρική, παντρεύτηκε, γύρισε.
Ξαναβρήκε την αγαπημένη της κυρία Ναυσικά και στάθηκαν πολύ και οι δυο, η μία στη ζωή της άλλης, μέχρι που η αγαπημένη κυρία Ναυσικά, Έφυγε.
Και πάλι η Γιωργίτσα, έκλαψε πολύ.
Στο σπίτι της, είχε ξαναβρεί πάλι τον Μεγάλο και τρανό, πια, γιατρό, Δημήτρη, την γυναίκα του Αντωνία, τον ρώταγε και για τον αδελφό μας, εκείνος σώπαινε... ήξερε, δεν υπήρχαν ελπίδες, δεν ήξερε να λέει ψέματα, "Άγιος Άνθρωπος", όπως μου είπε.
Στο τελευταίο Αντίο, πήγε απ' τους πρώτους.
Ένιωσε "ευλογημένη" μου είπε, που "του έκανε παρεούλα...", δίπλα στην συντετριμμένη γυναίκα του (που είναι εξ' ίσου αξιόλογος άνθρωπος και χαραχτήρας), λίγο πριν τον "αγκαλιάσει" η αγάπη όλου του κόσμου.
Απ' την εκκλησία, έφυγε νωρίτερα. Δεν άντεχε, δεν το μπορούσε.
Θα της λέιψει ένας Μεγάλος φίλος - αδελφός, όπως της λείπει και η δεύτερη μάνα, η κυρία Ναυσικά.
Ακόμα, κλαίει.
Κι είναι πολύ φυσιολογικό.
Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους που γνωρίσαμε, δεθήκαμε και αγαπήσαμε.
Αθάνατοι και οι δυο.
Υγ. Μου "ανέθεσε" να μάθω περισσότερα για την "λύπη" του Βόλου.
Δεν πρόλαβα να ψάξω καλά, άρχισα όμως ένα αφιέρωμα για κείνον, στο άλλο μου μπλογκ.
Υγ. 2 Αυτός είναι ο πρώτος λόγος, που έτσι κι αλλιώς, πριν προκύψει η συζήτηση για την Φωτεινούλα, θα άνοιγα μια "γωνιά" με το θέμα "αι υπηρέτριαι".
Υγ.3 Γιατί, δεν ήταν όλα τα αφεντικά κακά, και γιατί, πολλά κορίτσια, πραγματικά, έστω και δουλεύοντας, βοηθήθηκαν και βελτιώθηκε η ζωή τους προς το καλύτερο.
Υγ. 4 Εύχομαι η αδελφή μου, μη με μαλώσει, αν φτάσει στ' αυτιά της, "κάτι", απ' αυτή την ανάρτηση!
Συμφωνούμε όμως στην ουσία, πως "η δουλειά δεν είναι ντροπή" και η αλήθεια, όταν είναι για τον Καλό λόγο του άλλου, πρέπει να λέγεται!
Στεναχωρέθηκα κι εγώ, όπως όλη η Ελλάδα, όταν Φεύγουν τόσο σημαντικοί άνθρωποι.
Κάπου βρήκα ένα άρθρο, ότι ο Βόλος τιμά τον γιατρό του.
Το κράτησα.
Δυο οι λόγοι να τον τιμάω κι εγώ και να στεναχωρεθώ διπλά.
Υπήρχε όμως, κι ένας τρίτος που με στεναχωρούσε πιο πολύ.
Ήταν αργά, δεν ήθελα να ξυπνήσω την μεγάλη μου αδελφή, την Γεωργία.
Την έψαξα την άλλη μέρα, δεν την βρήκα.
Με βρήκε μετά εκείνη, κι έκλαιγε, έκλαιγε, έκλαιγε...
Ακόμα κλαίει.
Τον αγαπούσε, σχεδόν, όσο και τον αδελφό μας.
Γιατί;
Όταν ήτανε μικρή, δούλεψε σε ένα σπίτι στον Βόλο.
Η κυρία Ναυσικά, ήταν μια πολύ καλή κυρία και αγαπούσε πολύ την Γιωργίτσα!
Την είχε σαν παιδί της!
Η κυρία Ναυσικά, είχε και έναν ανεψιό, κοντινά τα σπίτια και το παιδί πήγαινε κάθε μέρα στην θεία του.
Δημήτρη, τον έλεγαν και διάβαζε πολύ.
"Γιωργίτσα, κάτσε να μου κάνεις παρέα", της έλεγε, "έχω πολλά να διαβάσω".
Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά μεγάλωσαν, η Γιωργίτσα πήγε Αφρική, παντρεύτηκε, γύρισε.
Ξαναβρήκε την αγαπημένη της κυρία Ναυσικά και στάθηκαν πολύ και οι δυο, η μία στη ζωή της άλλης, μέχρι που η αγαπημένη κυρία Ναυσικά, Έφυγε.
Και πάλι η Γιωργίτσα, έκλαψε πολύ.
Στο σπίτι της, είχε ξαναβρεί πάλι τον Μεγάλο και τρανό, πια, γιατρό, Δημήτρη, την γυναίκα του Αντωνία, τον ρώταγε και για τον αδελφό μας, εκείνος σώπαινε... ήξερε, δεν υπήρχαν ελπίδες, δεν ήξερε να λέει ψέματα, "Άγιος Άνθρωπος", όπως μου είπε.
Στο τελευταίο Αντίο, πήγε απ' τους πρώτους.
Ένιωσε "ευλογημένη" μου είπε, που "του έκανε παρεούλα...", δίπλα στην συντετριμμένη γυναίκα του (που είναι εξ' ίσου αξιόλογος άνθρωπος και χαραχτήρας), λίγο πριν τον "αγκαλιάσει" η αγάπη όλου του κόσμου.
Απ' την εκκλησία, έφυγε νωρίτερα. Δεν άντεχε, δεν το μπορούσε.
Θα της λέιψει ένας Μεγάλος φίλος - αδελφός, όπως της λείπει και η δεύτερη μάνα, η κυρία Ναυσικά.
Ακόμα, κλαίει.
Κι είναι πολύ φυσιολογικό.
Έτσι συμβαίνει με τους ανθρώπους που γνωρίσαμε, δεθήκαμε και αγαπήσαμε.
Αθάνατοι και οι δυο.
Υγ. Μου "ανέθεσε" να μάθω περισσότερα για την "λύπη" του Βόλου.
Δεν πρόλαβα να ψάξω καλά, άρχισα όμως ένα αφιέρωμα για κείνον, στο άλλο μου μπλογκ.
Υγ. 2 Αυτός είναι ο πρώτος λόγος, που έτσι κι αλλιώς, πριν προκύψει η συζήτηση για την Φωτεινούλα, θα άνοιγα μια "γωνιά" με το θέμα "αι υπηρέτριαι".
Υγ.3 Γιατί, δεν ήταν όλα τα αφεντικά κακά, και γιατί, πολλά κορίτσια, πραγματικά, έστω και δουλεύοντας, βοηθήθηκαν και βελτιώθηκε η ζωή τους προς το καλύτερο.
Υγ. 4 Εύχομαι η αδελφή μου, μη με μαλώσει, αν φτάσει στ' αυτιά της, "κάτι", απ' αυτή την ανάρτηση!
Συμφωνούμε όμως στην ουσία, πως "η δουλειά δεν είναι ντροπή" και η αλήθεια, όταν είναι για τον Καλό λόγο του άλλου, πρέπει να λέγεται!
"Για να μάθω γράμματα."
Αφήνω τα δικά μου. Άλλη στιγμή και άλλα.
Λογικό είναι, αφού πήγα να μάθω γράμματα κι εγώ και συνάμα να ταίζω γουρουνάκια και να καθαρίζω σταύλους, για δυο χρόνια, σίγουρα πήγαν και οι αδελφές μου, για πολύ περισσότερα χρόνια.
Η χιλιομετρική απόσταση και το λίγο που βρισκόμαστε, δεν έτυχε να συζητήσουμε λεπτομέρειες για τις εμπειρίες μας.
Με αφορμή το θέμα μου, τις ρώτησα.
Ευτυχώς, η Βάσω, το κοριτσάκι δίπλα στην Φωτεινούλα, πήγε να δουλέψει σε σπίτι, μετά το σχολείο, και πέτυχε πολλή καλή οικογένεια, που είχε παιδάκια και έμεινε πολλά χρόνια εκεί. Μετά σπούδασε κομμωτική, δούλεψε και σε εργοστάσια, παντρεύτηκε, όλα καλά!
Θυμάμαι την σκηνή, που είχε έρθει να με δει στον Βόλο.
Περπατούσα μια μέρα, με μια γεμάτη τραμιτζάνα κρασί και την κρατούσα αγκαλιά, σα να ήταν μωρό, γιατί ήταν ασήκωτη για την ηλικία μου και για τα χιλιόμετρα που έπρεπε να την κουβαλήσω...
Μια κοπέλα περπατούσε πίσω μου και με φώναξε:
"Κοριτσάκι, πάω κι εγώ στον δρόμο σου. Να σε βοηθήσω;"
"Όχι! Μόνη μου."
"Πώς σε λένε;"
"Κατινάκι..."
"Πού μένεις;"
"Γιατί ρωτάς;"
"Γιατί; Είναι κακό; Να σε βοηθήσω θέλω. Δως μου την τραμιτζάνα, να μην κουράζεσαι..."
"Δεν κουράζομαι. Έχω συνηθίσει. Μπορώ."
"Κουβαλάς συχνά, κρασί; Ποιος το πίνει τόσο πολύ;"
"Ναι... Οι θείοι μου."
"Σε θείους σου μένεις; Πού είναι η μαμά σου;"
"Στο χωριό."
"Στο χωριό; Κι εσύ, γιατί είσαι εδώ;"
"Για να μάθω γράμματα."
"Πηγαίνεις σχολείο; Είσαι καλή μαθήτρια;"
"Είμαι..."
"Αδελφάκια άλλα, έχεις;"
"Έχω πολλά, αλλά δεν τα βλέπω. Είναι μακριά."
"Πού είναι;"
"Στην Αθήνα."
"Τ' αγαπάς;"
"Τ' αγαπάω, αλλά δεν τα βλέπω..."
"Περνάς καλά, εκεί;"
"Γιατί ρωτάς; Ο θείος δε μ' αφήνει να μιλάω."
"Σε μένα να μιλάς, γιατί είμαι η αδελφούλα σου η Βάσω και ήρθα να σε δω..."
Κι ύστερα, τέλος αυτή η ανάρτηση!
Ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα, με μακριά μαύρα μαλλιά!
Την πίστεψα αμέσως, ίσως γιατί το είχα ανάγκη.
Θα μπορούσε όμως και να μην ήταν, τώρα που το σκέφτομαι!
Λογικό είναι, αφού πήγα να μάθω γράμματα κι εγώ και συνάμα να ταίζω γουρουνάκια και να καθαρίζω σταύλους, για δυο χρόνια, σίγουρα πήγαν και οι αδελφές μου, για πολύ περισσότερα χρόνια.
Η χιλιομετρική απόσταση και το λίγο που βρισκόμαστε, δεν έτυχε να συζητήσουμε λεπτομέρειες για τις εμπειρίες μας.
Με αφορμή το θέμα μου, τις ρώτησα.
Ευτυχώς, η Βάσω, το κοριτσάκι δίπλα στην Φωτεινούλα, πήγε να δουλέψει σε σπίτι, μετά το σχολείο, και πέτυχε πολλή καλή οικογένεια, που είχε παιδάκια και έμεινε πολλά χρόνια εκεί. Μετά σπούδασε κομμωτική, δούλεψε και σε εργοστάσια, παντρεύτηκε, όλα καλά!
Θυμάμαι την σκηνή, που είχε έρθει να με δει στον Βόλο.
Περπατούσα μια μέρα, με μια γεμάτη τραμιτζάνα κρασί και την κρατούσα αγκαλιά, σα να ήταν μωρό, γιατί ήταν ασήκωτη για την ηλικία μου και για τα χιλιόμετρα που έπρεπε να την κουβαλήσω...
Μια κοπέλα περπατούσε πίσω μου και με φώναξε:
"Κοριτσάκι, πάω κι εγώ στον δρόμο σου. Να σε βοηθήσω;"
"Όχι! Μόνη μου."
"Πώς σε λένε;"
"Κατινάκι..."
"Πού μένεις;"
"Γιατί ρωτάς;"
"Γιατί; Είναι κακό; Να σε βοηθήσω θέλω. Δως μου την τραμιτζάνα, να μην κουράζεσαι..."
"Δεν κουράζομαι. Έχω συνηθίσει. Μπορώ."
"Κουβαλάς συχνά, κρασί; Ποιος το πίνει τόσο πολύ;"
"Ναι... Οι θείοι μου."
"Σε θείους σου μένεις; Πού είναι η μαμά σου;"
"Στο χωριό."
"Στο χωριό; Κι εσύ, γιατί είσαι εδώ;"
"Για να μάθω γράμματα."
"Πηγαίνεις σχολείο; Είσαι καλή μαθήτρια;"
"Είμαι..."
"Αδελφάκια άλλα, έχεις;"
"Έχω πολλά, αλλά δεν τα βλέπω. Είναι μακριά."
"Πού είναι;"
"Στην Αθήνα."
"Τ' αγαπάς;"
"Τ' αγαπάω, αλλά δεν τα βλέπω..."
"Περνάς καλά, εκεί;"
"Γιατί ρωτάς; Ο θείος δε μ' αφήνει να μιλάω."
"Σε μένα να μιλάς, γιατί είμαι η αδελφούλα σου η Βάσω και ήρθα να σε δω..."
Κι ύστερα, τέλος αυτή η ανάρτηση!
Ήταν μια πολύ όμορφη κοπέλα, με μακριά μαύρα μαλλιά!
Την πίστεψα αμέσως, ίσως γιατί το είχα ανάγκη.
Θα μπορούσε όμως και να μην ήταν, τώρα που το σκέφτομαι!
Η Οδύσσεια ενός Ξεριζωμένου 1969 - Σινεμά
Η Οδύσσεια ενός Ξεριζωμένου 1969 - Σινεμά
Η Οδύσσεια Ενός Ξεριζωμένου είναι ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία του Απόστολου Τεγόπουλου. Αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας "διλογίας" με θέμα της περιπέτειες του τραγουδιστή Βασίλη Καρατζόγλου. Το πρώτο μέρος είναι η Ξεριζωμένη Γενιά, που γυρίστηκε ένα χρόνο νωρίτερα. Και τα δύο έργα, είναι επικών διαστάσεων με διάρκεια πάνω από τρεις ώρες το καθένα. Σκηνοθεσία: Απόστολος Τεγόπουλος Σενάριο: Πάνος Κοντέλης Παραγωγή: Κλακ Φιλμ Εισητήρια: 395,589 Διάρκεια: 183'
Ηθοποιοί
Ξανθόπουλος Νίκος, Άντζελα Ζήλεια, Μιράντα Κουνελάκη, Κατερίνα Βασιλάκου, Λυκούργος Καλλέργης, Στέφανος Στρατηγός, Ελένη Ζαφειρίου, Θόδωρος Μορίδης, Μήτσος Λυγίζος, Μαρί Πανταζή, Θόδωρος Έξαρχος, Ρένα Γαλάνη, Κία Μπόζου, Βαγγέλης Καζάν, Δημήτρης Μπισλάνης , Δήμος Σταρένιος, Αλέκος Ουδινότης, Κώστας Μπαλαδήμας, Νίκος Πασχαλίδης, Γιώργος Κωβαίος, Ιάκωβος Ψαρράς, Τάσος Δάριος, Νίκος Νεογέννης, Γιάννης Αλεξανδρίδης, Νίκος Θηβαίος, Χαράλαμπος Πισιμίσης, Γιάννης Τότσικας, Γιώργος Πάλλης, Μάριος Μαρκόπουλος, Γιώργος Γρηγορίου, Αντώνης Κασάρης, Δημήτρης Φωτιάδης, Γιώργος Οικονόμου, Γιώργος Γιουβανέλης, Στέλιος Βόκοβιτς.
******
1969 ήταν!
Τότε, πριν την γέφυρα της Νέας Δημητριάδος, υπήρχε ένας σινεμάς που λεγόταν "Ακροπώλ".
Μία φορά πρέπει να με πήγαν, γιατί θυμάμαι μόνο, αυτό το έργο και τον Ξανθόπουλο.
Θυμάμαι έκλαιγα πολύ, όσο το έβλεπα.
Το νόμιζα και αλήθεια.
Όταν τελείωσε, θυμάμαι κρύωνα πολύ, ήταν χειμώνας, είχα ένα λεπτό παντό, περπατούσαμε - περπατούσαμε... να φτάσουμε σπίτι, και είχα τα χέρια μεσ' τις τσέπες.
Δεν άκουσα "Βγάλε τα χέρια από τις τσέπες...", το άκουσα όταν βρέθηκα από μια δυνατή κλωτσιά, που με χτύπησε πισώπλατα και βρέθηκα κάποια μέτρα μακριά, μπρούμητα πάνω σ' ένα μυτερό βράχο...
Φτάσαμε σπίτι με κλωτσιές και κλαίγοντας...
...Μετά από καιρό, όταν με έκαναν μπάνιο, είδαν πως είχα μια μεγάλη μελανιά στην κοιλιά.
Σε λίγες μέρες θα 'ρχόταν η μάννα, να με δει.
...Δεν έπρεπε να δει την μελανιά...
Μέρες με έτριβαν με οινόπνευμα... να φύγει! Να εξαφανιστεί!
Αυτά!
Νίκος Σταυρίδης - ηθοποιός
Νίκος Σταυρίδης - ηθοποιός
Αφορμή να τον θυμηθώ απόψε, ήταν αυτό το άρθρο
http://www.mixanitouxronou.gr/nikos-stavridis-o-anthropos-pou-xechase-giati-ithele-na-aftoktonisi/
που μου την σπάει όμως, που δεν μπορώ να αντιγράψω!
Έχει τόσα ωραία θέματα αυτή η σελίδα, δεν έχει και νόημα όμως, για να διαβάσει κάποιος κάτι, να τρέχει σε εκατό σελίδες!
Καταλαβαίνω, μεν, δε μπορώ να λειτουργήσω έτσι, δε!
Γράφουμε την ΠΗΓΗ, εμείς οι εθελοντές μπλόγγερς, νομίζω οι αναγνώστες εκτιμούν πολύ περισσότερο έτσι, την πηγή, παρά, πατώντας σε λινκ, "πάτε εδώ και πάτε εκεί"!
Τέλος πάντων, δικό μου το πρόβλημα, όπως βλέπετε, δεν το κάνω συχνά.
Ψάχνω στο χάος μου (στα πολλά μπλογκ) να βρω ένα αφιέρωμα που του είχα κάνει, κι εκεί εξηγούσα πως, όταν ήμουνα στον Βόλο (ναι, ως υπηρέτρια, αλλά, υπήρχαν και χαρούμενες στιγμές! αλίμονο, αν δεν υπήρχαν και καλά, ή και πολύ ωραίοι άνθρωποι!) , με πήγαν στο θέατρο για πρώτη φορά (δε θυμάμαι το έργο) και είχα γελάσει πολύ, μαζί του!
Κάποια στιγμή με χάσανε οι δικοί μου, το κατάλαβε ο Σταυρίδης, ο οποίος ήταν με το σόβρακο (στα καμαρίνια είχα μπει, δεν θυμάμαι), με πήρε αγκαλιά, με ρώταγε πού χάθηκα... πως με λένε, κάτι τέτοια!
Δεν θυμάμαι αν με μάλωσαν μετά! Για να μην το θυμάμαι, μάλλον την γλύτωσα!
Αυτά και εν συντομία. Κράτημα μόνο της σκηνής, κι αν βρω την παλιότερη καταγραφή, την φέρνω.
LIVE camera από το χωριό του Άγιου Βασίλη
http://www.zougla.gr/kosmos/article/live-camera-apo-to-xorio-tou-agiou-vasili
LIVE camera από το χωριό του Άγιου Βασίλη
«Ο πανικός επιστρέφει στην Ελλάδα», λένε τα ξένα ΜΜΕ
«Ο πανικός επιστρέφει στην Ελλάδα», λένε τα ξένα ΜΜΕ
Πτώση παρουσιάστηκε στα χρηματιστήρια την προηγούμενη εβδομάδα, καθώς η εξαγγελία για επίσπευση των προεδρικών εκλογών δημιούργησε φόβους για την συνέχιση του προγράμματος μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα αναφέρει κύριο άρθρο της WALL STREET JOURNAL με τίτλο «Greece Revisits the Panic» σημειώνοντας ότι αυτός ο πανικός σε σχέση με την Ελλάδα είναι διδακτικός.
«Η ψηφοφορία για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας έχει καταστεί ψήφος εμπιστοσύνης για τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά, ενώ εάν δεν κατορθώσει να συγκεντρώσει τις 180 ψήφους στο Κοινοβούλιο, κατά τον τρίτο γύρο, να αναγκασθεί να προκηρύξει πρόωρες εκλογές, επισημαίνεται, μεταξύ άλλων. Χρειάζεται 25 για να καλύψει το όριο και δεν είναι σίγουρο ότι τις διαθέτει. Εάν αποτύχει τότε θα προκηρυχθούν εκλογές και θα σχηματισθεί νέα κυβέρνηση στα τέλη Ιανουαρίου.
Η απόφαση του κ. Σαμαρά να επισπεύσει την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας που απειλεί την κυβέρνησή του μοιάζει να είναι ένας ελιγμός για να εξουδετερώσει το ολοένα πιο δημοφιλές αριστερό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο υπόσχεται να ακυρώσει τις οδυνηρές μεταρρυθμίσεις και να αναγκάσει τους επενδυτές σε μεγαλύτερο κούρεμα του ελληνικού χρέους. Με τις διαπραγματεύσεις για έξοδο της Ελλάδας από το σχέδιο διάσωσης να συνεχίζονται ο κ. Σαμαράς μοιάζει να ελπίζει ότι οι ψηφοφόροι θα ξαναψηφίσουν την αντιδημοφιλή σήμερα κυβέρνηση, αντί να ρισκάρουν ένα μεγαλύτερο χάος με την έλευση του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Η εν λόγω στρατηγική είναι ενδεικτική των ευρύτερων πολιτικών αδυναμιών που οδήγησαν την Ελλάδα σε αυτή τη συγκυρία. Η Αθήνα από το 2010 έχει μειώσει τις συντάξεις και επέβαλε περικοπές στις υπηρεσίες υγείας και στις θέσεις εργασίας στο Δημόσιο, ενώ ως αποτέλεσμα το κόστος δανεισμού μειώθηκε και η οικονομία έδειξε εκ νέου σημάδια ανάπτυξης. Κανείς όμως πολιτικός, ούτε και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός δεν δοκίμασε να πείσει τους ψηφοφόρους για τα προτερήματα των υλοποιούμενων οδυνηρών σήμερα μεταρρυθμίσεων που θα δημιουργήσουν πιο γρήγορα βιώσιμη ανάπτυξη αύριο.
Αντίθετα ο κ. Σαμαράς επιχείρησε να αναστείλει κάποιες μεταρρυθμίσεις για να δείξει προφανώς την ανεξαρτησία του από την Τρόικα, σημειώνει το κύριο άρθρο, κάνοντας αναφορά σε φορολογικές ελαφρύνσεις που επιχειρήθηκαν από την κυβέρνηση και στη μη προώθηση μέτρων σχετικά με τη μείωση των υπαλλήλων στο Δημόσιο.
Η διαφοροποίηση ωστόσο της κυβέρνησης από τις απαιτήσεις της Τρόικα δεν επέτρεψε τη διαμόρφωση συναίνεσης για τις μεταρρυθμίσεις, ενώ αντίθετα επέτρεψε στον ΣΥΡΙΖΑ να ενισχυθεί υποστηρίζοντας ότι οι μεταρρυθμίσεις είναι ολοκληρωτικά περιττές. Ο ίδιος ο κ. Σαμαράς είχε ταχθεί κατά του σχεδίου διάσωσης και των μεταρρυθμίσεων που το συνόδευαν το 2010, πριν αναλάβει την εξουσία το 2012. Σήμερα η στρατηγική του είναι να εκφοβίσει τους ψηφοφόρους παρά να τους πείσει για την αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων».
Το κύριο άρθρο καταλήγει επισημαίνοντας τη σημασία που έχει σε μια δημοκρατία να πείσεις για την αναγκαιότητα μιας πολιτικής παρά να επιχειρείς να επιβάλλεις μια πολιτική.
«Η Ελλάδα είναι ακόμη η Αχίλλειος πτέρνα της ευρωζώνης»
Η Ελλάδα μετατρέπεται εκ νέου σε Αχίλλειο πτέρνα της Ευρωζώνης αναφέρει ο Stephen Pope σε άρθρο γνώμης στο FORBES με τίτλο «Greece Is Still The Eurozone’s Achilles Heel» με αφορμή κυρίως την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας και του ενδεχόμενου προκήρυξης πρόωρων εκλογών, που σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις αναμένεται να κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Όπως επισημαίνεται, μεταξύ άλλων, ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, επιχείρησε την έξοδο από το σχέδιο διάσωσης, γεγονός που θα του επέτρεπε να διευρύνει την στήριξη της κυβέρνησης στο Κοινοβούλιο εκλέγοντας Πρόεδρο της Δημοκρατίας και αποφεύγοντας τις εκλογές, που θα έδιναν ενδεχομένως την νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ. Η απόφαση ωστόσο αυτή μετατράπηκε σε τραγωδία για τον Πρωθυπουργό καθώς δεν είχαν επιτευχθεί οι απαιτούμενοι στόχοι των δημοσιονομικών μέτρων και κατά συνέπεια οι υπουργοί οικονομικών της Ευρωζώνης αποφάσισαν δίμηνη παράταση του τρέχοντος σχεδίου διάσωσης.
Όπως επισημαίνεται χαρακτηριστικά, όλοι όσοι βρίσκονται εκτός Ευρωζώνης διερωτώνται εκ νέου πως ένα κράτος που δεν έπρεπε να ενταχθεί στο ευρώ και που θα έπρεπε να φύγει από το ευρώ το 2010 ανταμείβεται εκ νέου με την απόδοση περισσότερου χρόνου, μολονότι απέτυχε να εκπληρώσει την συμβολή του στο πρόγραμμα.
Στη συνέχεια ο αρθρογράφος αναφέρεται στο ισχυρό ενδεχόμενο κατάληψης της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, εάν προκηρυχθούν πρόωρες εκλογές, σημειώνοντας ότι εάν κατόρθωνε να διασφαλίσει στις βουλευτικές εκλογές προβάδισμα 6% θα απείχε μόλις δέκα έδρες από την διασφάλιση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Γίνεται επίσης αναφορά στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που περιλαμβάνει και τη θέσπιση υψηλής φορολογίας για τα μεγάλα εισοδήματα, ενώ παραμένει ανοιχτό το θέμα της διαπραγμάτευσης για το κούρεμα του ελληνικού χρέους.
Τέλος, όπως επισημαίνεται, αναμένεται να συνεχιστούν οι αναταράξεις στο Ελληνικό χρηματιστήριο λόγω της ανησυχίας των επενδυτών έναντι των πολιτικών εξελίξεων.
πηγή