Απ' το καλοκαίρι. Κάπου θα "κάτσει".
*****
26/12/14
Ήταν ένας άνθρωπος που δεν τον είχα γνωρίσει, αν και είμαστε απ' το ίδιο χωριό!
Διάβαζα κείμενά του σε διάφορα έντυπα, μ' άρεσε πολύ η γραφή του και με συγκινούσε πολύ και η ευαισθησία του. Από πέρυσι μού γεννήθηκε η μεγάλη επιθυμία να διαβάσω τα βιβλία του και συνάμα, να τον γνωρίσω από κοντά!
Σίγουρα, είχα απορίες! Μού συμβαίνει με ανθρώπους που δε γνωρίζω, συνήθως και που συγχρόνως θαυμάζω.
Έτσι, ήρθε το καλοκαίρι, πήγα για διακοπές στην Ζαγορά, δανείστηκα όσα βιβλία του ήταν εκεί, στα ράφια της Βιβλιοθήκης, τα φωτογράφησα σε θάλασσες και σε στεριές, τα διάβασα, μ' άρεσε η απλή του γραφή και τα θέματά του, μ' άρεσε και ο ρομαντισμός του, δανεικά τα βιβλία, αδύνατον να σημειώσω!
Σημείωνα άπειρες φορές στα χαρτάκια μου, πότε φράσεις και πότε ερωτήσεις για διευκρινήσεις κάποιων κειμένων.
...Κάποια ωραία μέρα, ενώ ακόμα ήμουνα εκεί, του τηλεφώνησα.
"Δε γίνεται σήμερα, αύριο", "δε μπορώ εγώ αύριο", "τότε μεθαύριο", κάτι απρόοπτο στο "μεθαύριο", πάει η ευκαιρία της συνάντησης, όσο ήμουνα στο χωριό!
"Μην ανησυχείς! Κατεβαίνω τον Νοέμβρη στον Βόλο για χειμώνα, θα βρεθούμε!"
Δεν ανησυχούσα. Ανυπομονούσα, κι όλο έχανα τις σκόρπιες σελίδες μου! Είχα επιστρέψει ήδη, προ πολλού και τα βιβλία!
Νέες ερωτήσεις, νέα πρόχειρα χαρτάκια, έτσι, για πυξίδα, γιατί ήξερα άλλωστε, πια ήταν τα βασικά που ήθελα να τον ρωτήσω και μετά, όπου μας έβγαζε η συζήτηση.
Δεν είμαι άλλωστε και δημοσιογράφος! Ότι κάνω, αφορά τον τρόπο που ζω και κινούμαι, κι αν θεωρήσω ότι απ' αυτά πρέπει "κάτι" να δημοσιευτεί και να μείνει, το κάνω. Αν όχι, απλά το ζω και ανήκει μόνο σε μένα.
Ήρθε ο Νοέμβρης και πέρασε, με πολλά τηλέφωνα. "Αύριο μπορείς;" Αλλά, "δε μπορώ εγώ..."
"Τάδε μέρα, μπορώ!"
"Κι εγώ μάλλον. κατά τις 12; Πώς θα σε γνωρίσω; Εγώ θα φοράω μια τραγιάσκα..."
"Εγώ είμαι μια βαμμένη ξανθιά, θα με γνωρίσετε..."
Να μην τα πολυλογώ, ακυρώθηκε λόγω απροόπτων, πάλι το ραντεβού, κι ήρθε μια ωραία νύχτα, που χτύπησε το τηλέφωνο, κι εγώ ήμουνα ήδη, μπρονζέ! Δεν πέτυχε όπως ήθελα το χρώμα, τώρα;
"Αύριο, μπορείς στις 12;"
Δεν υπήρχε δε μπορώ, με τίποτα!
Ας έμενα και μια μέρα μπρονζέ, χάρη αυτού του ανθρώπου! Χαλάλι του!
Τώρα; Νέα χαρτάκια, νέες ερωτήσεις, πιο φρέσκιες! Η επικαιρότητα, άλλωστε, τρέχει!
...Πήγα. Τον περίμενα. Ήρθε. Δεν ασχολήθηκε με τρίχες, ούτε κι εγώ. Τις ξέχασα μαζί του και δε μ' ένοιαξε που εκείνος ήθελε να περπατήσουμε στην παραλία, με πυκνό ψιλόβροχο!
Δεν ήθελε ομπρέλα, δε φορούσε και τακούνι, είχε και γρήγορο βάδιν!
Εγώ, τί να ήθελα;
Μόνο να είμαι δίπλα του, να μού μιλάει, να τον ακούω, να τον ρωτάω, να μου απαντάει.
...Κι η βροχούλα έπεφτε και μας είχε κάνει και τους δυο μούσκεμα, εξωτερικώς.
Κάποια στιγμή έβγαλα ομπρέλα, για να προστατεύσω εκείνον! Θα ήμουνα υπεύθυνη που τον καθυστερώ, κι αν κρύωνε;
Πέρα απ' τις προφορικές ερωτήσεις, τον ρώτησα αν θέλει να μού απαντήσει και στα σκονάκια μου.
Τρεις σελίδες, παρακαλώ, με υποερωτήσεις, χώρια τις σφήνες!
...Δέχτηκε. Στην αρχή, μού τις απαντούσε περπατώντας!
Και να μην έχεις τρίτο χέρι, λέει, να κρατήσεις και δυο σημειώσεις, μη και ξεχάσεις, κάποια σημαντική απάντηση!
Και να μη τολμάς, να πεις ΚΙΧ για μηχανή, φώτος και βιντεάκια!
Εκεί, στα βαθιά της τσάντας, κι αυτή, για να μάθει να σέβεται τους "ξεχωριστούς" ανθρώπους!
...Κι εκεί που οι ερωτήσεις, μπορεί και να τον τρόμαξαν, μπορεί να είχαν και "μεδούλι", τον είδα να με αντιμετωπίζει σαν δημοσιογράφο, να σταματά το περπάτημα, να με κοιτά κατάματα και να μού απαντά, από μέγα βάθος και ειλικρίνεια της καρδιάς του!
...Εκεί, και "ντράπηκα" για την επιμονή μου και το θράσσος μου να τον συναντήσω, εκεί, χάρηκα και συγκινήθηκα ταυτόχρονα, που ο Θεός έπλασε και χάρισε στα μέρη μας, έναν τόσο ωραίο, Άνθρωπο!
...Κι ύστερα, ενώ η βροχούλα ακόμα έπεφτε, έπρεπε να χωρίσουμε, γιατί είχε πάει ήδη, πολύ μεσημέρι!
...Κι εκεί, στον αποχαιρετισμό, "στο χάρηκα" και στο "να ξαναβρεθούμε", βγήκε απ' τα βάθη της ψυχής του, η τελευταία του φράση, που μ' έστειλε από κει που ήρθα... αλλά και στα ουράνια, για την χαρά, να έχω την τιμή, να γνωρίσω από κοντά, κι εγώ αυτόν τον τόσο ταπεινό και ταλαντούχο Άνθρωπο!
"Δε θα δημοσιεύσεις τίποτα απ' αυτά που είπαμε! Εκτός, αν τα δω, πρώτα. Είμαι χαμηλών τόνων άνθρωπος και δε θέλω πολλά... Εκτός, αν θέλεις, να μου τις δώσεις γραπτώς, να σου απαντήσω γραπτώς, και μετά..."
!!! Σοκ και δέος! "Τίποτα, κύριε Μανώλη μου, Τίποτα!Μου αρκεί η όλη τιμή, να σας γνωρίσω! Δε θέλω να σας κουράσω ξανά, για τίποτα και για κανέναν! Η επόμενη συνάντηση θα είναι, μόνο, για να χαρώ εγώ την παρέα σας και την φιλοσοφία σας!"
"Πάμε;"
"Σας πειράζει να μείνω, να φωτογραφίσω λίγο την θάλασσα.... " (τουλάχιστον;)
"Όχι. Εγώ, θα πάρω από δω, άλλωστε, το λεωφορείο!"
****
ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ, ΚΥΡΙΕ ΜΑΝΩΛΗ!
"ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ", ΜΕ ΥΓΕΙΑ, ΧΑΡΑ ΚΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ, ΚΥΡΙΕ ΜΑΝΩΛΗ!
ΝΑ ΣΑΣ ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ, ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ!
******
Και το όνομα του κυρίου:
Γεννήθηκε
στο Χορευτό Ζαγοράς ανάμεσα στο Πήλιο και το Αιγαίο. Σπούδασε Χημεία
στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάστηκε στην Μέση εκπαίδευση και στο
Υπουργείο Εμπορίου, κυρίως στο Βόλο. Παραιτήθηκε πρόωρα από το δημόσιο
και ασχολήθηκε - πρακτικά, με διαλέξεις και συγγραφικά - με θέματα
περιβαλλοντικά, λαογραφικά, ιστορικά, ναυτικά, αλιευτικά κ.α..
Συνεργάστηκε
και συνεργάζεται με οκτώ τοπικά περιοδικά και εκδόσεις. Τιμήθηκε από το
υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας (Κεντρικό Λιμεναρχείο Βόλου - 1990), από
την τοπική περιβαλλοντική οργάνωση (2000), από την Ένωση Ελλήνων Χημικών
(2003) και από την Ακαδημία Αθηνών (2002) "για την μακροχρόνια δράση
του στον τομέα της προστασίας του περιβάλλοντος στην ευρύτερη περιοχή
του Πηλίου".
Τα έργα του (ολιγοσέλιδα τευχίδια) που εκδίδει "ιδίας
δαπάναις" σε ελάχιστο αριθμό αντιτύπων, διανέμει δωρεάν σε σχολεία,
βιβλιοθήκες, φορείς, φίλους του.
Έργα:
- Η Φαμίλια Ρίγγα: Ταξιδιάρικα πουλιά, 2011
- Πηλιορείτικα Καλύβια, 1998
- Νίκος Καββαδίας, 1999
- Ψάρεμα με δυναμίτες, 2000
- Ψαροκουβέντες, 2001
- Ιστορίες για ξέμπαρκους, 2002
- Νικόλαος Κρήτσκης, 2003
- Ο Πολιτισμός του Ξύλου, 2006
- Η Θάλασσα ανήκει στα ψάρια, 2006
- Ρεμπέτικες νότες της Agnes Hoffmann (παρουσίαση), 2008
- Θαλάσσια ιχθυοτροφεία, 2009
- Αρμενίζοντας με τα Ζαγοριανά καράβια (Παρουσίαση – συμμετοχή), 2010
-
- ******* φώτο εκείνης της μέρας:
-
Στο λεωφορείο, η βρεγμένη μου ομπρέλα και οι λιωμένες πια, σελίδες μου...!
