Κράτημα της χθεσινής μέρας,

 

με όλους τους τρόπους.

Αυτό σημαίνουν για μένα τα βιντεάκια μου.

Να "κουμπώνουν" όλα μαζί, με οπτικο -μουσικούς κωδικούς, χωρίς πολλά πολλά λόγια, να λένε και να θυμίζουν σε μένα πολλά και στους άλλους, ότι εκείνοι θέλουν, αγγίξει ή αρέσει.

Το πρόγραμμα που δουλεύω (και ξέρω), "κουράστηκε", δεν αποδίδει σωστά τον ήχο, ελπίζοντας ότι είναι κάτι που διορθώνεται εύκολα στο μέλλον και πως δεν προσβάλλω κάθε φορά,τις τιμώμενες επιλεγμένες μουσικές ή φωνές, που με καλύπτουν ή με "ντύνουν", στο κάθε βίντεο που όλο και τα λιγοστεύω...

Μια μίνι μετάφραση:

Ο κήπος μου, σταθερή στάση φεύγοντας ή γυρίζοντας απ' τις εξωτερικές δουλειές μου, για Χ λόγους.

... Γυρίζοντας, δυο βήματα, κατεβασμένο κεφάλι και ηθικό, κι ένα μπορντό φανάρι στα χαμηλά, με συγκλόνισε!

Για δεκαπέντε και περισσότερα χρόνια πορτοκαλί, πότε ψηλά, πότε στο ύψος μου, πότε βγάζοντάς μου τα μάτια, για να περάσω, πότε στα χαμηλά, πάντα πορτοκαλί!

Αυτό το παράριζο, αυτό το χρώμα που γιάλυζε, μα δεν το έπιασε ο φακός της μηχανής μου, πότε άνθισε, τι ήθελε να πει... εκεί στα χαμηλά, ακόμα κι εγώ, το μεταφράζω!

Ας είναι για Καλό!

Συγκλονισμένη.

Υγ. Το βιντεάκι το έκανα απόρρητο, να μην "αδικώ", ταλαντούχο ανερχόμενο τραγουδιστή, όλα κι όλα!Δεν είχα, δεν έχω τέτοιες προθέσεις, ούτε ποτέ θα έχω, τέτοιες προθέσεις!

	Ο τυμβωρύχος - 1996
	Στίχοι:   Κώστας Λαχάς Μουσική:   Θάνος Μικρούτσικος 1. Δημήτρης Μητροπάνος 2. Δήμητρα Γαλάνη Τα λόγια μου της νύχτας μετανάστες σε δρομολόγια χωρίς επιστροφή άσ’ τις πλατείες να βογκούν σου λέω άστες ίσως με βρεις μες στην επόμενη στροφή Στενεύουν τα περάσματα οι φίλοι μου φαντάσματα κι η πόλη μοιάζει γενικώς τάφος οικογενειακός Ένας Στρυμόνας και βουλιάζω στα νερά όπως ψαράς μέσα στη λάσπη της Κερκίνης οιωνοσκόπος με σημάδια φανερά χάθηκα πάλι μες στο πρόσωπο εκείνης Στενεύουν τα περάσματα οι φίλοι μου φαντάσματα κι η πόλη μοιάζει γενικώς τάφος οικογενειακός Ματώνει στα Κυβέλεια η οθόνη κι εγώ ρεμβάζω σε πεδία αχανή στο Μιραμάρε κολυμπούσες πάντα μόνη και ο Ματθαίος έχει χρόνια να φανεί Στενεύουν τα περάσματα οι φίλοι μου φαντάσματα κι η πόλη μοιάζει γενικώς τάφος οικογενειακός