Οι δικές μου πληροφορίες για την Φωτεινή Αποστόλου

Οι δικές μου πληροφορίες για την Φωτεινή Αποστόλου

Βίωσα
Ήμουνα 7,5 χρονών, πριν φύγω για τον Βόλο. (1960)
Παίζαμε σχοινάκι στην αυλή με άλλα κορίτσια και πέρασε η Φωτεινούλα, απ' την αυλή μας, βιαστική.
Πρέπει να έγινε ή Παρασκευή 5 Απριλίου ή Πέμπτη του 1968.
Κάπου πήγαινε.
Μετά, ακούσαμε φωνές και γδούπους. Έτρεξε η μάννα και μεις. Ίσως και άλλες γειτόνισσες.
Η Φωτεινή κατατρυκυλούσε απ' τις πεζούλες της Μαίρης, δίπλα στο παρατημένο οικόπεδο του σπιτιού μας.
Η μάννα την πήρε σπίτι, την ξάπλωσε στο Καλό δωμάτιο... (δυο είχαμε, ούτε καμπινέ!), μαζεύτηκε κόσμος, γιατροί, αστυνομικοί.
Η μάννα ξημέρωσε στο τμήμα.
Εγώ έκλαιγα και "κοιμήθηκα" στην γειτόνισσα Θεία Θεονιώ.
Έκλαιγα και για την μάννα μου....
Δε μπορούσα να ξέρω πως πέθαινε η Φωτεινούλα!
Παιδί ήμουνα! Πού να το φανταστώ;
Μετά το έμαθα και μου πήρε χρόνια να το ξεπεράσω εκείνο το δωμάτιο και το κρεβάτι...
Πάντα θυμάμαι το γεγονός.
Πρώτες τότε πληροφορίες: Αυτοκτόνησε.
Που σημαίνει, δεν ήθελε να ζήσει σ' αυτή τη ζωή.
Το καλοκαίρι του 2014, προέκυψε να ρωτήσω και να μάθω διάφορα: φλου. Κάθε άνθρωπος και άλλες πληροφορίες.
Το βιβλίο του δασκάλου μου, Νίκου Διαμαντάκου, ήταν αφορμή να ρωτήσω περισσότερα.
Μια φωτογραφία με τον Πύργο Κωνσταντινίδη, που ανέβασε η συμμαθήτρια Μαρία Κουτσελίνη στο Φέις, που έδειχνε πρόσωπα, έγινε η αφορμή να μάθω κάποια πράγματα, να ρωτήσω αρκετούς και συνάμα να "ψάξω", μέχρι ένα σημείο, όμως, γιατί, δεν είμαι ερευνήτρια.
Το έκανα, μόνο για να εντοπίσω την ακριβή ημερομηνία, πράγμα που και πάλι, δεν κατάφερα!
Τότε, δεν υπήρχαν τηλέφωνα.
Μπορεί να υπάρχει μεγάλη απόκλειση "γεγονότος" και είδησης στον Τύπο, που τότε ήταν η εφημερίδα "ΘΕΣΣΑΛΙΑ".
Επίσης, τότε τα παιδιά σε μια σχολική τάξη, δεν είχαν την ίδια ηλικία, γι' αυτό και μπερδευτήκαμε, συζητώντας και ψάχνοντας.
Άλλα παιδιά πήγαιναν αργά στο Σχολείο, όταν το "ευννοούσαν" οι συνθήκες.
Άλλα κέρδιζαν χρονιά, λόγω μήνα γεννήσεως,
αλλά, και τσέπης.
Άλλα, πιο φτωχά, (ποιος να τα διαβάσει;) τα άφηναν δυο και τρεις χρονιές στην ίδια τάξη, "για να τα μάθουν καλά!"
Σ' αυτή την κατηγορία ανήκω κι εγώ, που έκανα δυο φορές την Β' Τάξη, μία στο χωριό και μία στον Βόλο!...
Μετά, πήρα μπρος!... Τα είχα μάθει καλά, αναγκαστικά! Οι στιγμές του διαβάσματος και τους Σχολείου, ήταν η παιδική χαρά μου!
Φαντάζομαι, της Φωτεινούλας!

Φλου, διάφορες πληροφορίες

Ο πατέρας της ο Οδυσσέας, ήταν πολύ σκληρός.
Το αλκοολικός, εξηγεί το γιατί.
Υπάρχει και στις μέρες μας.
Χτυπούσε την γυναίκα του, ακόμα κι εκεί, στα κτήματα, τους έβλεπε και κόσμος!
Χτυπούσε και τα παιδιά.
Άγριος.
Βρέθηκε με λεφτά, μετά τον θάνατο της Φωτεινής.
Δεν έδειξε να στεναχωρέθηκε.
Τα λεφτά τα επένδυσε στα χωράφια, κάτι φύτεψε. Δέντρα, δεν τα κρατάει όλα  το μυαλό μου.
Η ουσία ήταν αλλού.
Λίγοι ξέρουν, πως η Φωτεινή ήταν έγκυος.
Στο ψάξιμο που έκανα απόψε, δεν κατάφερα να βρω δημοσιευμένη την ιστολογική.
Οπότε, ποιος να τ' "ακούσει";
Ποιος να την "δεχτεί";
Η μόνη λύση για κείνη, ο θάνατος.
Κάποιοι λένε:
Βιαστής ένας συγγενής της.
Βιαστής ένας τυχαίος.
Βιαστής ο λόγιος.
Όποιος κι αν ήταν, εύχομαι οι βιαστές, να μην ήταν πολλοί!
Γίνεται πιο φρικτό!

Το ότι είχε ταλέντα, φαίνεται.
Το ότι ήταν όμορφη και αγγελική μορφή, φαίνεται.

Το αν η Κατίνα Κωνσταντινίδη - Χασάπη, την αγαπούσε πολύ και ήθελε να συνεχίσει το σχολείο, δεν φαίνεται...
Αν και, υπάρχουν και μαρτυρίες, της αδελφής μου, ότι ήταν πολύ καλή, αρχοντική κυρία!
Παίζεται η "όψη' που θα δεις.
Πολλοί την είδαν και κλαμμένη και να κάνει σκληρές δουλειές.

Αυτά. Αν θυμηθώ ή προκύψει κάτι και μάθω, συμπληρώνω.

Για μένα, κλείνει αυτό το κεφάλαιο.
Ξέρω πως την πραγματική αλήθεια, μόνο η ψυχή της την ξέρει, γι' αυτό και "σκοτώθηκα", μπορούσα, δεν μπορούσα, κινδύνευε η ζωή μου ή όχι, να προλάβω να την διαβάσω, προχθές, μαζί με την μάννα.

Αιωνία της η μνήμη και ελπίζω, ότι, αυτό το καθυστερημένο "ξύπνημα", μπορεί να γίνει δικαίωση της Φωτεινή, με πολλούς τρόπους.
Επιμνημόσυνη δέηση κάθε χρόνο για την ψυχή της, κοντά στην ημερομηνία που Έφυγε, όπου θα παρευρίσκονται και όλοι οι μαθητές, επίσημοι και το χωριό.
Άγαλμα προς τιμήν του παιδιού, ως Ηρωίδα του καταπιεσμένου πνεύματος, κ.λ.π.
Και άλλα πολλά, που ο Δήμος μας εκεί, ξέρει να κάνει, εφόσον η "γνώση" μας, τώρα, τόσο αργά, φωτίστηκε!
Εννοείται ότι οι εκθέσεις της και τα ποιήματά της, πρέπει να γίνουν βιβλίο, με έξοδα του Δήμου.
Τιμώντας κάποιον, δεν υποτιμούμε την αξία και το έργο, κανενός άλλου.
Δεν υπερτιμούμε όμως, θάβοντας και ΗΡΩΕΣ ζωής!

Αυτά από μένα, που πραγματικά με "διέλυσε" αυτή η ιστορία, απ' όλες τις πλευρές!