...Λοιπόν...
Επειδή αγχώνομαι με τις πολλές εκκρεμότητες, κι επειδή υποσχέθηκα μια "αποκλειστικότητα" στην Λαμπρινή, είναι ιντερνετική "φίλη", μα μ' "έψαξε" πολύ και στην ζωή, με βρήκε, συναντηθήκαμε (3 φορές;) με βρήκε όμως σε λάθος στιγμές της ζωής μου, η "φιλία" της με πίεσε πολύ, πολλές φορές απομακρύνθηκα, η Λαμπρινή, "επιμένει" όμως, μας δένουν πολλά, τελικά, δικαιούται και αξίζει πολλά "δώρα" από μένα, δικαιούται υλικά, γιατί της χρωστάω, γεμάτο το σπίτι απ' την παρουσία της (κούπες, κουπάκια, πετρούλες, βιβλία, εικονίτσες, καδράκια, πετσετούλες (κ.λ.π. κυρίας Ευγενίας!), θα της ανταπωδώσω με ψυχικά, αφού δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στα άλλα της δώρα, τα οποία φυσικά σταμάτησα "άγαρμπα", η Λαμπρινή μού έχει βγάλει τον χειρότερο εαυτό που δεν φανταζόμουν ότι είχα, της χρωστάω και ανάρτηση με τα "δώρα" που δεν πρέπει να δέχεσαι, όταν δεν μπορείς να τα σηκώσεις, νοιώθεις ότι δεν σου ανήκουν, ίσως και να μη σου ανήκουν!
Χωρίς ανάσες, τελείες, να προλάβω, πάλι! Δε θέλω να ασχολούμαι με μένα, είναι λίγο αργά, πια!
Σ' ευχαριστώ και Συγγνώμη για όλα, Λαμπρινή!
Δεν έχει αλλάξει κάτι στις λάθος στιγμές... απλά, τις χειρίζομαι λίγο πιο "μαλακά", να μη φουντώνουν!
Πάει το πρώτο σκέλος της ανάρτησης, όπως προέκυψε!
...Ήθελα να είναι αλλιώς αυτή η... καταγραφή, ας είναι κι έτσι!
Αν περιμένω το: "όπως θα τα ήθελα", δε θα γινόταν ποτέ, οπότε...
... Το "δέσιμο" και ο Πρόλογος αυτού του Θέματος του μπλογκ, θα γίνει αργότερα, ελπίζω με όχι βιαστικές -από μένα- συνθήκες!
... Εκείνα τα χρόνια, υπήρχε πολλή φτώχεια. Δεν ήταν μόνο η υλική, ήταν και η πνευματική, γι' αυτό, οι γονείς φρόντιζαν, ανάλογα το πνευματικό τους επίπεδο, να μορφώσουν τα παιδιά τους.
Αν δεν το έκαναν οι ίδιοι, φρόντιζαν οι πλούσιοι γι' αυτό και κάποιοι συγγενείς.
Η "μόρφωση" χρειάζονταν στην παιδκή ηλικία, οπότε... "παιδομάζωμα"...
Πολλά κοριτσάκια, στα κοριτσάκια αναφερόμαστε, δεν είχαν άποψη, δεν ήξεραν που πήγαιναν.
Άλλα τα βρήκαν καλά, άλλα σκούρα, άλλα το έσκασαν με Χ τρόπους, άλλα αυτοκτόνησαν, γιατί δεν άντεξαν... όπως η Φωτεινούλα που ξεκίνησε μια ιστορία στο Φεις, να βγάλει τα εσώψυχά μας, στην φόρα!
Μέχρι ενός ορίου όμως, επειδή η κοινωνία μας είναι και τώρα "βρώμικη", ακόμα, κι ας έχουμε 2014 και πάμε 2015 σε λίγες μέρες!
Ο σκοπός αγίαζε τα "μέσα", λοιπόν και τότε και τώρα, κι εκείνα τα κοριτσάκια του τότε, χωρίς να το καταλάβουν εκτός από γραμματάκια, μάθαιναν και την σκληρότητα και την βία της ζωής, από πλούσιους, μα ψυχικά άρρωστους ανθρώπους.
Γίνονταν δούλες, υπηρέτριες ή οικιακές βοηθοί, όπως τις λέει γλυκά η Λαμπρινή, η σημερινή εποχή, η πιο εξελιγμένη. (κ.λ.π. πολλά)
Εγώ όμως, θα σταθώ στις "δούλες".
Είχα μια "δούλα" μάννα με δύο Ν, η οποία δεν είχε να αντισταθεί σε κάποια αφεντικά, μετρημένα στα δάκτυλα, αλλά ίσως και σ' ένα χωριό και κοινωνία ολόκληρη... (Ανάπτυξη τώρα, δεν έχει!)
Κι ύστερα, το κοριτσάκι αυτό της φωτογραφίας, μ' αυτό το αγγελικό χαμόγελο και το καινούργιο λευκό φουστανάκι, βρέθηκε... να μάθει γράμματα στον Βόλο, σ' έναν θείο της.
Γραμματισμένο "δουλάκι", δηλαδή που είχε πολλή ποικιλία. (στάβλους με γουρουνάκια, ξύλο πολύ, κλάμα πολύ και άλλα πολλά, δυο χρόνια άντεξε, τό' σκασε... πήγε βρήκε την μάννα της και για χρόνια κρύβονταν, μη την ξαναπάρουν!...)
Έχει ενδιαφέρον η ιστορία, Λαμπρινή;
Πονάει, δεν είναι η ώρα της, σού φτάνει το "δώρο" μου;
Μέσα, από πολλές πλευρές!
Είχα όμως την επανάσταση μέσα μου, πρόλαβα, γλύτωσα πολλά, κέρδισα την αγκαλιά της Άγιας Μάννας μου, δεν "πείνασα" άλλο πια, ψυχικά!
Υγ. Η Ελπίδα η γάτα μου, δεν μ' άφησε να βγάλω καλή φωτογραφία, τράβαγε κορδόνια, την πάταγε, η μηχανή, ο χρόνος μου, ο σκάνερ που δεν έχω, οι γνώσεις μου, στίγμα, μόνο!
Ξέρω τι θα πει, "δημοσιότης", ξέρω ότι δεν το ξέρουν, ούτε οι φίλοι μου, ούτε και η οικογένειά μου, δεν υπήρξε ευκαιρία, δεν ντρέπομαι, μα δε θέλω να γίνω πρωτοσέλιδο γι' αυτό!
Δε θέλω να θείξω κανέναν, ζωντανό ή νεκρό, τους νεκρούς που με "μόρφωσαν" τους ανάβω κεράκι, τους συγχώρεσα προ πολλού μέσα μου, απ' τους ζωντανούς απομακρύνθηκα, να μην ανοίγω πληγές, ούτε σ' εκείνους, δε φταίνε, έτσι ήταν τα πράγματα, τα δεχόμαστε, συμφιλιωνόμαστε μ' αυτά, πάμε παρακάτω, κρατώντας τα Καλά, για το Καλό όλων, μη ματώνω κι εγώ, κρίμα είναι!
Δεν ανέχτηκα τότε, παραπάνω "πίεση", πόσο μάλλον, τώρα!
Σιγά -σιγά να βγαίνουν τα κάκαδα απ' τις πληγές μας! Ναι;
Πάμε στις φώτο, τις βιαστικές, δεν ήταν αυτή η φώτο που έψαχνα, η στιγμή έφερε τον καλύτερο πρόλογο φωτογραφίας, γιατί αυτό το φουστανάκι, φορέθηκε και πολύ φωτογραφήθηκε, μόλις πήγα!
Μετά μού φόρεσαν και παλιές μεγαλίστικες ρομπίτσες, μεταποιημένες στα μέτρα μου, μα το χαμόγελο, πάντα τόσο αθώο, άβγαλτο, παιδικό!
"Ίσως, έτσι να είναι η ζωή!" ίσως σκέφτονταν αυτό το παιδί!
Δε θυμάται;
Τι να πρωτοθυμηθεί; Και γιατί; Κι αν τα πει, τι; Γιατί; Για τα παλαμάκια; Για μια εποχή ψεύτικη, κι έναν κόσμο που δεν ξέρει να εκτιμάει;
Δεν έχει διορθώσεις αυτή η ανάρτηση, κι επειδή, δεν αντέχει την συγκινητική στιγμή και την θέλει να απομονωθεί, χωρίς πολλές αναπτύξεις του "μετά", επίτρεψέ μου, Λαμπρινή, ειδικά σ' αυτή, στο πρώτο βήμα και σκαλί, της ατελείωτης δύσκολης σκάλας της ζωής μου, όσο κι αν φαίνεται ότι αντέχω ακόμα, επειδή δεν είμαι από ατσάλι, θα έχει τα σχόλια κλειστά.
Άλλες αναρτήσεις, χαλαρές. Εξαρτάται, είδωμεν!
Είναι σιγή για "κραυγές" που δεν βγήκαν στην ώρα τους και τότε και τώρα και γενικά
και ιντερνετικά, κ.λ.π.
Γι' αυτό σου λέω... άστο!
Κάθε "κυκλάμινο", έχει και την σφραγίδα του!
Δεν έχει σημασία ποιος το "είδε" κρυμμένο στο δάσος!
Σημασία έχει, ποιος, δεν το "κατάπάτησε", χωρίς να ξέρει λεπτομέρειες, εκεί κρύβεται η πραγματικά καλή ψυχή του Ανθρώπου και είναι μετρημένοι, πίστεψέ με!
Υγ. Η Ελπίδα η γάτα θυμωμένη που δεν ασχολούμαι μαζί της.
Υγ. 2 Ήρθε ο γιος, να φάει, χρειάζεται το τραπέζι της κουζίνας, που εκεί "γράφω" πια, πρέπει να το μαζέψω, "Μη πάθεις τίποτα, μάνα!", "'Οχι!, γιε μου, μη φοβάσαι, αντέχω!" του είπα.
Πού να ήξερε λεπτομέρειες της ανάρτησής μου!
Να φύγει! Στον αέρα!
Όχι, το ποτάμι, δε γυρίζει πίσω. Τα "δώρα" μου, είναι πάντα για να μένουν, όσο πρόχειρα και βιαστικά κι αν είναι!
Μερίδιο απ' αυτό, δικαιούται και η Πατρίδα, βεβαίως!
Συγγνώμη γιε, που σας παραμελώ, τελευταίως!... Δεν το ήθελα! Να φύγω ήθελα, (απ' το ίντερνετ,αλλά με κρατούν πίσω, βαριές "'αλυσίδες".
Θα τις ξαλαφρύνω... και μετά!
Επειδή αγχώνομαι με τις πολλές εκκρεμότητες, κι επειδή υποσχέθηκα μια "αποκλειστικότητα" στην Λαμπρινή, είναι ιντερνετική "φίλη", μα μ' "έψαξε" πολύ και στην ζωή, με βρήκε, συναντηθήκαμε (3 φορές;) με βρήκε όμως σε λάθος στιγμές της ζωής μου, η "φιλία" της με πίεσε πολύ, πολλές φορές απομακρύνθηκα, η Λαμπρινή, "επιμένει" όμως, μας δένουν πολλά, τελικά, δικαιούται και αξίζει πολλά "δώρα" από μένα, δικαιούται υλικά, γιατί της χρωστάω, γεμάτο το σπίτι απ' την παρουσία της (κούπες, κουπάκια, πετρούλες, βιβλία, εικονίτσες, καδράκια, πετσετούλες (κ.λ.π. κυρίας Ευγενίας!), θα της ανταπωδώσω με ψυχικά, αφού δεν μπορώ να ανταπεξέλθω στα άλλα της δώρα, τα οποία φυσικά σταμάτησα "άγαρμπα", η Λαμπρινή μού έχει βγάλει τον χειρότερο εαυτό που δεν φανταζόμουν ότι είχα, της χρωστάω και ανάρτηση με τα "δώρα" που δεν πρέπει να δέχεσαι, όταν δεν μπορείς να τα σηκώσεις, νοιώθεις ότι δεν σου ανήκουν, ίσως και να μη σου ανήκουν!
Χωρίς ανάσες, τελείες, να προλάβω, πάλι! Δε θέλω να ασχολούμαι με μένα, είναι λίγο αργά, πια!
Σ' ευχαριστώ και Συγγνώμη για όλα, Λαμπρινή!
Δεν έχει αλλάξει κάτι στις λάθος στιγμές... απλά, τις χειρίζομαι λίγο πιο "μαλακά", να μη φουντώνουν!
Πάει το πρώτο σκέλος της ανάρτησης, όπως προέκυψε!
...Ήθελα να είναι αλλιώς αυτή η... καταγραφή, ας είναι κι έτσι!
Αν περιμένω το: "όπως θα τα ήθελα", δε θα γινόταν ποτέ, οπότε...
... Το "δέσιμο" και ο Πρόλογος αυτού του Θέματος του μπλογκ, θα γίνει αργότερα, ελπίζω με όχι βιαστικές -από μένα- συνθήκες!
... Εκείνα τα χρόνια, υπήρχε πολλή φτώχεια. Δεν ήταν μόνο η υλική, ήταν και η πνευματική, γι' αυτό, οι γονείς φρόντιζαν, ανάλογα το πνευματικό τους επίπεδο, να μορφώσουν τα παιδιά τους.
Αν δεν το έκαναν οι ίδιοι, φρόντιζαν οι πλούσιοι γι' αυτό και κάποιοι συγγενείς.
Η "μόρφωση" χρειάζονταν στην παιδκή ηλικία, οπότε... "παιδομάζωμα"...
Πολλά κοριτσάκια, στα κοριτσάκια αναφερόμαστε, δεν είχαν άποψη, δεν ήξεραν που πήγαιναν.
Άλλα τα βρήκαν καλά, άλλα σκούρα, άλλα το έσκασαν με Χ τρόπους, άλλα αυτοκτόνησαν, γιατί δεν άντεξαν... όπως η Φωτεινούλα που ξεκίνησε μια ιστορία στο Φεις, να βγάλει τα εσώψυχά μας, στην φόρα!
Μέχρι ενός ορίου όμως, επειδή η κοινωνία μας είναι και τώρα "βρώμικη", ακόμα, κι ας έχουμε 2014 και πάμε 2015 σε λίγες μέρες!
Ο σκοπός αγίαζε τα "μέσα", λοιπόν και τότε και τώρα, κι εκείνα τα κοριτσάκια του τότε, χωρίς να το καταλάβουν εκτός από γραμματάκια, μάθαιναν και την σκληρότητα και την βία της ζωής, από πλούσιους, μα ψυχικά άρρωστους ανθρώπους.
Γίνονταν δούλες, υπηρέτριες ή οικιακές βοηθοί, όπως τις λέει γλυκά η Λαμπρινή, η σημερινή εποχή, η πιο εξελιγμένη. (κ.λ.π. πολλά)
Εγώ όμως, θα σταθώ στις "δούλες".
Είχα μια "δούλα" μάννα με δύο Ν, η οποία δεν είχε να αντισταθεί σε κάποια αφεντικά, μετρημένα στα δάκτυλα, αλλά ίσως και σ' ένα χωριό και κοινωνία ολόκληρη... (Ανάπτυξη τώρα, δεν έχει!)
Κι ύστερα, το κοριτσάκι αυτό της φωτογραφίας, μ' αυτό το αγγελικό χαμόγελο και το καινούργιο λευκό φουστανάκι, βρέθηκε... να μάθει γράμματα στον Βόλο, σ' έναν θείο της.
Γραμματισμένο "δουλάκι", δηλαδή που είχε πολλή ποικιλία. (στάβλους με γουρουνάκια, ξύλο πολύ, κλάμα πολύ και άλλα πολλά, δυο χρόνια άντεξε, τό' σκασε... πήγε βρήκε την μάννα της και για χρόνια κρύβονταν, μη την ξαναπάρουν!...)
Έχει ενδιαφέρον η ιστορία, Λαμπρινή;
Πονάει, δεν είναι η ώρα της, σού φτάνει το "δώρο" μου;
Μέσα, από πολλές πλευρές!
Είχα όμως την επανάσταση μέσα μου, πρόλαβα, γλύτωσα πολλά, κέρδισα την αγκαλιά της Άγιας Μάννας μου, δεν "πείνασα" άλλο πια, ψυχικά!
Υγ. Η Ελπίδα η γάτα μου, δεν μ' άφησε να βγάλω καλή φωτογραφία, τράβαγε κορδόνια, την πάταγε, η μηχανή, ο χρόνος μου, ο σκάνερ που δεν έχω, οι γνώσεις μου, στίγμα, μόνο!
Ξέρω τι θα πει, "δημοσιότης", ξέρω ότι δεν το ξέρουν, ούτε οι φίλοι μου, ούτε και η οικογένειά μου, δεν υπήρξε ευκαιρία, δεν ντρέπομαι, μα δε θέλω να γίνω πρωτοσέλιδο γι' αυτό!
Δε θέλω να θείξω κανέναν, ζωντανό ή νεκρό, τους νεκρούς που με "μόρφωσαν" τους ανάβω κεράκι, τους συγχώρεσα προ πολλού μέσα μου, απ' τους ζωντανούς απομακρύνθηκα, να μην ανοίγω πληγές, ούτε σ' εκείνους, δε φταίνε, έτσι ήταν τα πράγματα, τα δεχόμαστε, συμφιλιωνόμαστε μ' αυτά, πάμε παρακάτω, κρατώντας τα Καλά, για το Καλό όλων, μη ματώνω κι εγώ, κρίμα είναι!
Δεν ανέχτηκα τότε, παραπάνω "πίεση", πόσο μάλλον, τώρα!
Σιγά -σιγά να βγαίνουν τα κάκαδα απ' τις πληγές μας! Ναι;
Πάμε στις φώτο, τις βιαστικές, δεν ήταν αυτή η φώτο που έψαχνα, η στιγμή έφερε τον καλύτερο πρόλογο φωτογραφίας, γιατί αυτό το φουστανάκι, φορέθηκε και πολύ φωτογραφήθηκε, μόλις πήγα!
Μετά μού φόρεσαν και παλιές μεγαλίστικες ρομπίτσες, μεταποιημένες στα μέτρα μου, μα το χαμόγελο, πάντα τόσο αθώο, άβγαλτο, παιδικό!
"Ίσως, έτσι να είναι η ζωή!" ίσως σκέφτονταν αυτό το παιδί!
Δε θυμάται;
Τι να πρωτοθυμηθεί; Και γιατί; Κι αν τα πει, τι; Γιατί; Για τα παλαμάκια; Για μια εποχή ψεύτικη, κι έναν κόσμο που δεν ξέρει να εκτιμάει;
Δεν έχει διορθώσεις αυτή η ανάρτηση, κι επειδή, δεν αντέχει την συγκινητική στιγμή και την θέλει να απομονωθεί, χωρίς πολλές αναπτύξεις του "μετά", επίτρεψέ μου, Λαμπρινή, ειδικά σ' αυτή, στο πρώτο βήμα και σκαλί, της ατελείωτης δύσκολης σκάλας της ζωής μου, όσο κι αν φαίνεται ότι αντέχω ακόμα, επειδή δεν είμαι από ατσάλι, θα έχει τα σχόλια κλειστά.
Άλλες αναρτήσεις, χαλαρές. Εξαρτάται, είδωμεν!
Είναι σιγή για "κραυγές" που δεν βγήκαν στην ώρα τους και τότε και τώρα και γενικά
και ιντερνετικά, κ.λ.π.
Γι' αυτό σου λέω... άστο!
Κάθε "κυκλάμινο", έχει και την σφραγίδα του!
Δεν έχει σημασία ποιος το "είδε" κρυμμένο στο δάσος!
Σημασία έχει, ποιος, δεν το "κατάπάτησε", χωρίς να ξέρει λεπτομέρειες, εκεί κρύβεται η πραγματικά καλή ψυχή του Ανθρώπου και είναι μετρημένοι, πίστεψέ με!
Υγ. Η Ελπίδα η γάτα θυμωμένη που δεν ασχολούμαι μαζί της.
Υγ. 2 Ήρθε ο γιος, να φάει, χρειάζεται το τραπέζι της κουζίνας, που εκεί "γράφω" πια, πρέπει να το μαζέψω, "Μη πάθεις τίποτα, μάνα!", "'Οχι!, γιε μου, μη φοβάσαι, αντέχω!" του είπα.
Πού να ήξερε λεπτομέρειες της ανάρτησής μου!
Να φύγει! Στον αέρα!
Όχι, το ποτάμι, δε γυρίζει πίσω. Τα "δώρα" μου, είναι πάντα για να μένουν, όσο πρόχειρα και βιαστικά κι αν είναι!
Μερίδιο απ' αυτό, δικαιούται και η Πατρίδα, βεβαίως!
Συγγνώμη γιε, που σας παραμελώ, τελευταίως!... Δεν το ήθελα! Να φύγω ήθελα, (απ' το ίντερνετ,αλλά με κρατούν πίσω, βαριές "'αλυσίδες".
Θα τις ξαλαφρύνω... και μετά!