Μετά την βιβλιοπαρουσίαση του "Μνημεία και μνήμες από την Ιστορία της Ζαγοράς", του Νίκου Διαμαντάκου 1
Όλα έγιναν όπως τα έγραφε η πρόσκληση, εκτός απ' την ώρα που πολύ σωστά, άλλαξε πολύ καιρό, πριν και η εκδήλωση άρχισε στις 7. (Τόσοι Ζαγοριανοί στον Βόλο, έπρεπε να υπολογιστεί και το πως θα επιστρέψουν στο χωριό, μέσα στη νύχτα!)
...Αγχώθηκα, λόγω της ώρας και κόβω λόγια απ' "τας περιγραφάς"...
Έτσι κι αλλιώς, θα τα περιγράψουν τόσοι πολλοί που δεν έχει νόημα να το κάνω κι εγώ. Και "υλικό" θα ανεβάσουν, φαντάζομαι πολύ, γιατί υπήρχαν κάμερες και φωτογράφοι!
(Τα μετρημένα όμως δικά μου ενθύμια, θα τα "κρατήσω", όλα κι όλα! Αυτά με καθυστερούν τώρα και μου έκοψαν την μεγάλη "φόρα" που είχα!)
Εν ολίγοις:
Χάρηκα και συγκινήθηκα αφάνταστα για την χαρά που δικαίως, πήρε ο Δάσκαλός μου!!!
Χάρηκα και συγκινήθηκα αφάνταστα, που σε μια Βολιώτικη Αίθουσα (και τί Αίθουσα) αντιλαλούσε συνέχεια ο τόπος, "Ζαγορά"!!!
Χάρηκα, (την συγκίνηση να την εννοείτε σε ότι γράψω παρακάτω, γιατί πήγαινε πακέτο με την χαρά), γιατί, εκτός του ότι το τιμόμενο πρόσωπο ήταν απ' την Ζαγορά, οι τιμήσαντες αυτόν, ήταν κυρίως Ζαγοριανοί!
Κι αυτό λέει κάτι!
Ότι τον Άνθρωπο και μετά Δάσκαλο Νίκο Διαμαντάκο, πολλοί τον τιμούν, πολλοί τον εκτιμούν, πολλοί τον αγαπούν!!!
Κι αυτό, γιατί, άραγε;
Σίγουρα, δεν είναι τυχαίο!
Εκλεκτοί και μορφωμένοι άνθρωποι μίλησαν για το βιβλίο του και για τον ίδιο.
Είχα αγωνία γι' αυτήν την βιβλιοπαρουσίαση. Ήμουνα, (πέρα απ' την χαρά που θα καμάρωνα τον δάσκαλό μου και θα συναντούσα πατρίδα) περίεργη, για το πως θα εξελισσόταν η εκδήλωση.
Ήθελα κάτι άλλο να τονιστεί σ' αυτήν την βιβλιοπαρουσίαση, γι' αυτό άλλωστε, κι εγώ την προπαρουσίασα ιντερνετικά - αποσπασματικά, με τον τίτλο "αλλιώς"!
Χάρηκα, λοιπόν, ιδιαίτερα απόψε, και ικανοποιήθηκα αφάνταστα, όταν είδα πως αυτή η βιβλιοπαρουσίαση ήταν αλλιώτικη απ' τις άλλες, κι ακόμα πιο πολύ, όταν ο Αλέξανδρος Καπανιάρης, χρησιμοποίησε, όχι μόνο τον όρο: "Θα κάνω αλλιώτικη βιβλιοπαρουσίαση", αλλά και στην πράξη, ακούγοντάς τον, ήταν πολλές μοίρες "αλλιώτικη" απ' αυτό που εγώ πρόλαβα να σκεφτώ και να ονειρευτώ για το αποτέλεσμα αυτού του βιβλίου.
Εν ολίγοις, νιώθω πολύ ικανοποιημένη με τα όσα ειπώθηκαν απόψε, με αφορμή τον δάσκαλο Νίκο Διαμαντάκο και το νέο του βιβλίο.
Νοιώθω πως απόψε, ένα ενωμένο κοινό (δεν κατέχω από πολιτικές θέσεις, κανενός), συμφώνησε και υπέγραψε με το χειροκρότημά του, πως, ένας πρέπει να είναι ο στόχος:
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ της Ζαγοράς!
...Κάτι που τον είχε, τον έχει και θα τον έχει, απλά, κάποτε πρέπει και να αξιοποιηθεί, ώστε να είναι αυτός ο κύριος τουριστικός πόλος έλξης στο χωριό μας!
Έκανε πολλές καλές προτάσεις ο κ. Καπανιάρης, δεν μου ήταν εύκολο να κρατάω σημειώσεις, άλλωστε ήξερα πως όλα καταγράφονται, οπότε και θα δημοσιευτούν, συν τω χρόνω, οπότε, μπορώ τότε να σταθώ και ειδικώς, σε κάποιες προτάσεις του.
Γενικώς, επειδή δε θέλω να αδικήσω:
1) Πρώτον, καλύφθηκα που ο νέος Δήμαρχος, κύριος Παναγιώτης Κουτσάφτης, είπε ότι θα δώσει προτεραιότητα στον Πολιτισμό.
2) Δεύτερον, συμφωνώ με τον κύριο Β. Δ. Αναγνωστόπουλο που τον είπε "Εραστή"!(της έρευνας και της Ζαγοράς, εννοείται!)
3) Τρίτον, είθε να πιάσει η ευχή της κυρίας Μηλίτσας Ζαρλή - Καραθάνου: "Μακάρι ο κάθε τόπος να έχει έναν Νίκο Διαμαντάκο"!
4) Τέταρτον, με κάλυψε απόλυτα η ομιλία του κ. Κώστα Λιάπη που τόνισε την προσωπικότητα του Νίκου Διαμαντάκου και στα "μηνύματα" που εκείνος ήθελε να δώσει, πέρα απ' τις γνώσεις και πληροφορίες, σ' αυτό το βιβλίο του!
Μ' άρεσε που στάθηκε στο κεφάλαιο "νερό", όπως κι εγώ, μ' άρεσε που είπε: "Το άλλοτε νεροστάλακτο Πήλιο", μα με τρόμαξε κιόλας η αλήθεια του, γιατί το νερό λιγοστεύει.
Πολλά μ' άρεσαν, συγκράτησα κι αυτό: "Άξιος ο μισθός του"!!!
Μόνο, κύριε Λιάπη;
Κι ύστερα, η σκυτάλη του λόγου δόθηκε στον κ. Αλέξανδρο Καπανιάρη, ομολογώ, δεν ήξερα πολλά γι' αυτόν, (τώρα μαθαίνω), μου άρεσε και βρήκα πολύ ελπιδοφόρα την ομιλία του και χάρηκα πολύ, όταν, τόσο ο κ. Κώστας Λιάπης, όσο και ο κ. Νίκος Διαμαντάκος του έδωσαν παρουσία τόσου κόσμου, την "σκυτάλη", να είναι "ο επόμενος ερευνητής της Ιστορίας της Ζαγοράς"!
Είναι κάτι που είχα αγωνία, γιατί δεν "έβλεπα" φως, υπάρχει και σε σχολιάκι με μικρά γράμματα, σε παλιότερη βιβλιοπαρουσίασή μου: "Μετά από σένα, ποιός, Δάσκαλε;" ρωτούσα.
Όπως καταλαβαίνετε, χάρηκα που δυο Δάσκαλοι της έρευνας, απόψε μας έδειξαν το "ΦΩΣ"!
Και για να το δείχνουν αυτοί, σίγουρα "κάτι" ξέρουν!
Δεν το ήξερα το παλικάρι, τόσο, όσο θα έπρεπε, αλλά όταν τον συγχάρηκα, το πρώτο που του είπα, ήταν αυτό:
"Δε σε ξέρω καλά, δε με ξέρεις καθόλου, μα για να σου δώσουν δημόσια σκυτάλη ο Λιάπης και ο Διαμαντάκος, σημαίνει πολλά, προχώρα, μην καθυστερείς!"
Χαμογελούσε ο Αλέξανδρος! Εγώ καθόλου! Ήθελα να τον σπρώξω γρήγορα στην έρευνα, γιατί δε θέλω να κουράζεται άλλο ο δάσκαλός μου! Μόνο να καθοδηγεί και να συμβουλεύει θέλω και να χαίρεται τη ζωή του, την οικογένειά του και το χωριό του, βλέποντας έργα των άλλων, θέλω!
Τώρα χαμογελάω στον Αλέξανδρο, τώρα που τελειώνω και πήγε 4, κι αρχίζω και χαλαρώνω κι εγώ απ' την κούραση της ημέρας...
Αλέξανδρε, θέλει πολύ εθελοντισμό και υπομονή η έρευνα! Εύχομαι να την βρεις, μέσα απ' την ψυχή μου!!!
"Για την πατρίδα, ρε, γ...." που λένε! Όχι για σένα, ούτε για την δόξα! Μόνο για κείνη! Πρότυπο ο Δάσκαλος, αυτός κρατούσε την σκυτάλη, δουλεμένο πολύ το χέρι του στο χαρτί, κι όχι στον υπολογιστή, πρέπει να τα καταφέρεις, όπωσδήποτε! Υπάρχει έδαφος!
4:11! Ο χρόνος τρέχει, μόνο όταν είμαι στο ίντερνετ, πράγμα που στην τελική, δεν αναγνωρίζεται και όπως του πρέπει, μου φαίνεται...
ΑπάντησηΔιαγραφήΦταίει το πρόχειρον! Τί να κάνουμε; Έχετε δει πολλές γυναίκες σαν κι εμένα, να τα καταφέρνουν καλύτερα;
Απ' ότι φαίνεται, θα μπορούσα να γράφω ως το μεσημέρι! Έχω όμως δουλειές και υποχρεώσεις και πολλά άλλα ανοιχτά κεφάλαια στη ζωή μου, δε ξέρω τι χρόνο και "κέφια" θα έχω αύριο.
Απόψε, πέρα απ' τις χαρές και συγκινήσεις, συνάντησα και ανθρώπους που μου έκαναν παράπονα, άλλους ψυχρούς, άλλους ειρωνικούς, απογοητεύτηκα για κάποιους, δεν το συζητάμε! (είπαμε, έχει γίνει σλόγκαν τελευταία!) η ζυγαριά όμως γέρνει προς την χαρά, την δικαίωση του χωριού μου και του Μεγάλου "απλήρωτου" έργου του δασκάλου μου και ΜΑΣ, γιατί είναι Δάσκαλος όλων μας! Μας μαθαίνει ακόμα, το χωριό μας!
Να ζήσει χίλια χρόνια, σαν "το ψηλό βουνό της Ζαγοράς, το Πήλιο"!
Να τον χαίρεται πρώτα η οικογένειά του και μετά όλοι εμείς, Ζαγοριανοί και μη, όπως τον χαρήκαμε απόψε!
Μπερδεμένοι απ' όλα τα στρώματα, τα κόμματα, τις γνώσεις και τους τόπους!
Τα βιντεάκια μου κόλλησαν, δεν προχωράνε, σιγά σιγά, το κόβω αυτό το κουσούρι.
Ωριμάζω κι εγώ, αρχίζω να απολαμβάνω τις στιγμές μου, μη δείχνοντας πια, πολύ φωτο-υλικό στον κόσμο, άλλωστε κακής ποιότητας, τί το παιδεύω;
Καθ' ένας, στο είδος του! Τόσοι φωτογράφοι και κάμεραμαν! Μόνο στίγμα της άλλης ματιάς μου, αν υπάρχει! Εντάξει;
4:25
Έτσι θα φύγει, δεν προλαβαίνω! Αν μείνω να διορθώσω το κείμενο, ξέρω, θα πάει πολύ αύριο, κι επειδή δε θέλω να μπερδευτούν οι αποψεινές μου στιγμές με τις αυριανές, προτιμώ να με πούνε: "Πρόχειρη"!
4:43
Αφού ξύπνησα και τον άντρα μου να πάει στην δουλειά και τα βιντεάκια δεν είναι έτοιμα ακόμα, κλείνει αυτή η ανάρτηση, δόξα τω Θεώ, έχει τόσο χώρο ο ιντερνετικός αέρας!
Καλημέρα, νέα μέρα!
Εφόσον η ανάρτηση... διαβάζεται, επιβάλλεται τα πιο προσωπικά μου... να τα φέρω στα σχόλια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είναι υποχρεωμένος ο κόσμος να διαβάζει και τα πολύ δικά μου!
Δεν τα κρύβω, εδώ είναι όμως η θέση τους!
Λείπει πολύ ανάπτυξη, μα το αποτέλεσμα μετράει!
Κάτι που γράφω για "παράπονα", κ.λ.π. είχαν να κάνουν με την απουσία μου απ' τα πνευματικά δρώμενα, γενικώς, αλλά... αν οι "φίλοι", δεν καταλαβαίνουν, λυπάμαι, δεν μπορώ να τους εξηγήσω περισσότερα, ούτε να τους μάθω να μ' αγαπάνε "αλλιώς"!
Βαδίζω όπως μού προκύπτει, δε μπορώ να νοιώθω ενοχές, ακόμα και για το αν ενοχλεί η ίδια η απουσία μου!
Εγώ ξέρω αν μου στοιχίζει, αλλά εκτιμείστε - τουλάχιστον- την όποια παρουσία μου, σωματική ή ιντερνετική!
Προς όσους μου θύμωσαν, ήταν το τελευταίο!
Πάμε παρακάτω, φίλοι! Μη ξεφεύγουμε απ' το θέμα μας, δεν πρέπει!