Άνω Κερασιά-μνημείο Αλφόνς - Μονή Φλαμουρίου

Άνω Κερασιά-μνημείο Αλφόνς-μονή Φλαμουρίου

Απόσταση: 18 χλμ.
Διάρκεια: καθαρός χρόνος πορείας 5.40΄, με τις στάσεις 7-7,5 ώρες
Υψόμετρο: από 660 μ. ('Ανω Κερασιά) σε 965 μ. (μέγιστο)
Συνολική ανάβαση/κατάβαση: 834 μ.
Σήμανση: κόκκινα σημάδια
Πόσιμο νερό στη διαδρομή: μονή Φλαμουρίου
Κατεβάστε ίχνος GPS:   από το Wikiloc   από το Everytrail


        Στο τελευταίο σημείωμα που έγραψε ο Αλφόνς φθάνοντας στην Κάτω Κορομπλιά στις 15-1-1981 λίγο πριν πεθάνει, δίνει οδηγίες στους μελλοντικούς διασώστες του και λέει: Μην έρθετε να με αναζητήσετε από το Βένετο, να έρθετε από την Κερασιά. Βέβαια, τα λόγια του ακούγονται οξύμωρα, αφού το χαρτί αυτό έμεινε μαζί του (πώς θα μπορούσε άραγε να γίνει αλλιώς;) μέχρι να τον ανακαλύψουν δύο μήνες αργότερα, όταν άρχισαν να λιώνουν τα χιόνια. Γράφει ακόμα στο τέλος: ''Αν δε συμβεί κανένα θαύμα, σε λίγες ώρες θα είμαι κοκαλωμένος. Ναι, είμαι ευχαριστημένος που τελειώνω και πάω. Αρκετά, πολύ αρκετά...''

         Mε αυτήν τη χορταστική κυκλική πορεία, ακολουθούμε τη διαδρομή που προτείνει ο Αλφόνς και επισκεπτόμαστε το λιτό μνημείο του στην κορυφή Κάτω Κορομπλιά και κατόπιν το μοναστήρι του Φλαμουρίου. Συγκριτικά με την άλλη παραπλήσια διαδρομή που πηγαίνει στους ίδιους προορισμούς (Μονή Φλαμουρίου-Κάτω Κορομηλιά), εδώ έχουμε το πλεονέκτημα ότι ξεκινάμε από το τέρμα της ασφάλτου στην Άνω Κερασιά, πράγμα που βολεύει αυτούς που δε θέλουν να ταλαιπωρήσουν το αυτοκίνητό τους (ή δεν έχουν τζιπ) για να πάνε στο Σταυρό (στο τέρμα του χωματόδρομου κοντά στο μοναστήρι). Σε αντάλλαγμα, η συνολική πορεία θα είναι μεγαλύτερη κατά μιάμιση ώρα. Να σημειωθεί ακόμα, ότι ο δρόμος για Άνω Κερασιά δε δέχεται μεγάλα λεωφορεία. Στην πλατεία της Κάτω Κερασιάς θα βρούμε ταβέρνα που είναι ανοικτή όλο το χρόνο.

Άνω Κερασιά, η εκκλησία των Αγίων Αποστόλων κατεστραμμένη από τους Γερμανούς (φωτογραφία Φίλιππου Γκέσκου, 30-4-1983)

        Ξεκινώντας λοιπόν από το τέρμα της ασφάλτου και βαδίζοντας στο χωματόδρομο, φθάνουμε σε λίγο στην πλατεία της Άνω Κερασιάς μπροστά στη βρύση και ακολουθούμε το χορταριασμένο καλντερίμι που κατηφορίζει αμέσως αριστερά από την πλατεία. Kατεβαίνουμε στην παλιά βρύση και κατόπιν ανηφορίζουμε  για λίγα μέτρα λοξά προς τα αριστερά. Περνώντας δίπλα από ερειπωμένα σπίτια του μαρτυρικού χωριού που κάηκε από τους Γερμανούς το 1943, και  αφήνοντας στα δεξιά το τυροκομείο (πρώην οπλουργείο των ανταρτών) που διατηρείται κάπως καλύτερα, βαδίζουμε βορειοανατολικά σε φαρδύ μονοπάτι, που κατηφορίζει ομαλά προς μια ρεματιά. Εδώ υπήρχε μέχρι το 1980 το γεφύρι της Γελαδίστρας, το οποίο απογκρέμισε ένας τσοπάνης (σύμφωνα με την αναφορά του Χαρατσή) και τώρα διατηρούνται μόνον οι βάσεις του.

Το γεφύρι της Γελαδίστρας λίγο πριν γκρεμιστεί (φωτογραφία του γιατρού Φίλιππου Γκέσκου-1980)

         Περνούμε τη ρεματιά δίπλα στο γκρεμισμένο γεφύρι και ανηφορίζουμε σε καλντερίμι. Παραπάνω, φθάνουμε σε σημείο όπου δεξιά μας έχουμε περιφραγμένο κτήμα. Εδώ υπάρχει διχάλα, όπου αριστερά συνεχίζει η διαδρομή για τη μονή Φλαμουρίου, ακολουθώντας την πορεία της ρεματιάς. Εμείς πάμε λοξά δεξιά σε φαρδύ μονοπάτι παράλληλο με την περίφραξη και σε λίγα μέτρα, βλέποντας το κόκκινο βέλος, στρίβουμε δεξιά και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε στην πλαγιά προς τα νοτιοανατολικά. Εδώ υπάρχουν δύο παράλληλες διαδρομές, η δεξιότερη με τα μπλέ-κόκκινα σημάδια που ανηφορίζει ευθεία και πιο απότομα, ενώ η αριστερότερη με τα κόκκινα σημάδια ανηφορίζει πιο ομαλά με ζικ-ζακ, διευκολύνοντας τα ζώα  που μετέφεραν φορτία. Πιο πάνω όμως ενώνονται και βγαίνουμε στη συνέχεια σε μεγάλο ξέφωτο, όπου φυτρώνουν κέδρα. Εδώ είμαστε στην τοποθεσία Κώστα Ράχη. Διασχίζουμε το ξέφωτο ακολουθώντας τα σημάδια και στην επάνω μεριά του προς τα ανατολικά βρίσκουμε φαρδύ μονοπάτι, που ανηφορίζει ελαφρά μπαίνοντας σε υπέροχο δάσος οξιάς.

         Πιο πέρα, διασχίζουμε δασικό δρόμο και συνεχίζουμε για λίγο ακόμα στο μονοπάτι, που ξαναβγαίνει λοξά στο δρόμο επάνω σε διασταύρωση, όπου δεξιά φεύγει κατηφορικός δρόμος για Κερασιά. Εμείς βαδίζουμε στον δρόμο που ανηφορίζει ελαφρά με κατεύθυνση βορειοανατολική. Σε λίγο έχουμε διασταύρωση και πάμε αριστερά. Μετά από πενήντα μέτρα, βλέπουμε αριστερά μας πινακιδάκι για το μονοπάτι που πάει προς Φλαμούρι. Συνεχίζουμε ευθεία στο δρόμο για ένα χιλιόμετρο περίπου, μέχρι που βλέπουμε δεξιά ένα μαντρί. Στο δέντρο δίπλα στο μαντρί υπάρχει κόκκινο σημάδι και πινακιδάκι. Εδώ παίρνουμε το μονοπάτι, που ανηφορίζει σαν αυλακιά σε αραιή βλάστηση με ανοικτούς ελιγμούς. Πιο πάνω ο δρόμος το κόβει δυο φορές και μετά βαδίζουμε για λίγο στο δρόμο. Προσέχοντας για τα σημάδια και το πινακιδάκι στα αριστερά του δρόμου, βρίσκουμε πάλι το μονοπάτι  μπαίνοντας στο δάσος οξιάς.

        Κατηφορίζουμε ομαλά ακολουθώντας τα σημάδια, περνώντας κοντά στην κορυφή Άνω Κορομπλιά (ή Κορομηλιά) που βρίσκεται δεξιά μας και τελικά βγαίνουμε σε βραχώδη τόπο, όπου η βλάστηση αραιώνει. Σε λίγο, κοντά στην επάνω άκρη του βράχου, βρίσκουμε το μνημείο του Αλφόνς: μια μεταλλική πλάκα, κομμένη από την καρίνα της βάρκας του, με χαραγμένο το όνομά του (ALFONS-XENOPHON-ANDREAS) και εικόνες από τη φύση που λάτρεψε σαν θεό.

Μνημείο Αλφόνς

            Ο Αλφόνς Χοχάουζερ (1906-1981) έφυγε σε ηλικία 16 ετών από το σπίτι του στην Αυστρία και, περιπλανώμενος, κατέληξε στο Πήλιο. Δούλεψε σαν χοιροβοσκός και ψαράς, αναμίχθηκε σε θαλάσσιες αποστολές και καταδύσεις και συμμετείχε στην ανέλκυση του αγάλματος του Ποσειδώνος στο Αρτεμίσιο. Μετά τον πόλεμο δημιούργησε ξενώνες, αρχικά στο νησί Τρίκερι και αργότερα στο Κουλούρι κοντά στο Βένετο,  για τη φιλοξενία επισκεπτών που ήθελαν να ζήσουν κοντά στη φύση. Όταν έμαθε πως είχε καρκίνο, μετά από πολλή περίσκεψη, ξεκίνησε ένα χειμωνιάτικο πρωινό και έφθασε στην Κάτω Κορομπλιά, όπου και έμεινε για να τον σαβανώσει το χιόνι. Η συναρπαστική ιστορία της ζωής και του θανάτου του υπάρχει στο βιβλίο του Κώστα Ακρίβου: Ποιός θυμάται τον Αλφόνς (εκδόσεις Μεταίχμιο 2010), καθώς και στον ιστότοπο http://www.alfons-hochhauser.de/ (στα γερμανικά). Διαβάστε ακόμα το βιβλίο του Βέρνερ Χέλβιγκ ''Οι ληστές του βυθού'' (εκδόσεις iWrite).

Κατηφορίζοντας στη ράχη με φόντο το Αιγαίο

         Από το μνημείο και το κολονάκι της κορυφής που είναι πολύ κοντά (827 μ.) αρχίζουμε να κατηφορίζουμε προς βορράν στην πετρώδη ράχη με θέα στο Αιγαίο. Ακολουθώντας τα κόκκινα σημάδια, πιο  κάτω παίρνουμε κατεύθυνση προς τα αριστερά (δυτικά). Σε κάποιο σημείο βλέπουμε δεξιά τα μπλε σημάδια που σηματοδοτούν άλλο μονοπάτι προς Παλιόκαστρο Βενέτου-Σπηλιές. Περνούμε μικρό ξέφωτο και μπαίνουμε για λίγο σε δάσος κατηφορίζοντας συνεχώς. Τελικά φθάνουμε στην κοίτη και περνούμε τη ρεματιά της Βαθουλωμένης. Το μονοπάτι τώρα ανηφορίζει ευθεία, μέχρι που φθάνουμε στη ράχη, όπου υπάρχει και κίτρινη πινακίδα. Εδώ συναντούμε το μονοπάτι της διαδρομής Φλαμούρι-Βένετο. Συνεχίζουμε ν` ανηφορίζουμε προς τ` αριστερά και σε λίγο βλέπουμε μπροστά μας το μοναστήρι του Φλαμουρίου.

Μονή Φλαμουρίου

    Χτισμένο το 1593 από τον όσιο Συμεών, είναι αφιερωμένο στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος και γιορτάζει στις 6 Αυγούστου. Αξίζει να περιηγηθούμε στο εσωτερικό της μονής, που έχει τέσσερις μοναχούς και δίνει τη δυνατότητα φιλοξενίας σε μικρό αριθμό επισκεπτών, όμως οι γυναίκες της συντροφιάς αναγκαστικά θα μας περιμένουν έξω, αφού γι` αυτές εδώ ισχύει το άβατον.

Η είσοδος της μονής

         Αφού επισκεφθούμε το ιστορικό μοναστήρι και δροσιστούμε από τη βρύση του, συνεχίζουμε ανηφορίζοντας ανάμεσα σε καστανιές στην αρχή και κατόπιν σε οξιές. Αφήνουμε διασταύρωση με στενό μονοπάτι αριστερά, που κατευθύνεται προς τη μονή Σουρβιάς και σε λίγο περνούμε ένα ρέμα, μέσα σε ένα εντυπωσιακό σκηνικό με τρεχούμενα νερά, μεγάλους βράχους και πανύψηλες οξιές.

Ανηφορίζοντας προς το Σταυρό

        Πιο πάνω φθάνουμε στην τοποθεσία Σταυρός, όπου τερματίζει χωματόδρομος, τον οποίο και ακολουθούμε κατηφορίζοντας. Πιο κάτω σε διασταύρωση πάμε αριστερά. Μετά από μισή ώρα περίπου, φθάνουμε σε πλάτωμα στην περιοχή της Κάτω Γούρας. Αριστερά ανηφορίζει δρόμος προς Κοκκινόγεια-Οβριό-Πουρί. Εμείς βαδίζουμε ευθεία και σε εκατόν πενήντα μέτρα έχουμε στα αριστερά μας ποτίστρα και νερόλακκο (σουβάλα).
         Εδώ, θα  μπορούσαμε να συνεχίσουμε και από το δρόμο για να πάμε στην Άνω Κερασιά, όμως αν είμαστε ορειβάτες, είναι σαφώς προτιμότερο και ομορφότερο να πάμε από το μονοπάτι. Έτσι, στρίβουμε αριστερά ακολουθώντας τα σημάδια προς την ποτίστρα και σε λίγο περνάμε δίπλα από την πηγή της Κάτω Γούρας, που βρίσκεται κάτω από μια μεγάλη οξιά (έχει γίνει υδρομάστευση και δεν τρέχει νερό). Το μονοπάτι κινείται μέσα σε ωραίο δάσος οξιάς με κατεύθυνση νοτιοδυτική.

         Τελικά, φθάνουμε στη διασταύρωση όπου υπάρχει το περιφραγμένο κτήμα και ακολουθούμε προς τα πίσω τη διαδρομή που κάναμε στην αρχή της πορείας μας, για να επιστρέψουμε στην Άνω Κερασιά.

πηγή