"Για πάρτη μου...", που λένε.

...Όταν ξύπνησα, σήμερα, το μυαλό μου τραγουδούσε αυτό:

"Και που λες, Ευτυχία..."



Κι ύστερα, προβληματισμένος ο καθηγητής!
Ήθελα να του πω: "Δε βαριέσαι!... Και όσο ζήσουμε. Αύριο, Μπορεί να ξεψυχήσουμε! Άλλα διορθώνεις, απ' αλλού έρχεται η καταιγίδα! Μη χασομεράμε!..."


Κι ύστερα, οι νεροκολοκύθες μου... χειμωνιάτικα, ανθοφορούν!
Επτά τω αριθμώ!
Μαζί τους είμαι!
Τις καμαρώνω, εκεί ψηλά, αν και φοβάμαι μην πέσουν σε κανένα κεφάλι ή αυτοκίνητο!
Την χοντρή, την βαριά, την πολλή αεράτη, πρέπει να της κόψω τα πόδια, επειγόντως!
Πολύ καθυστερημένα, κάρπισε!