Συγκινημένη... δεν το συζητάμε!
Προέκυψε μια γλυκιά νοσταλγία απ' το παρελθόν και ψάχνω την αρχή της γνωριμίας μου με την Ιουστίνη.
Χάρηκα πολύ που η Ιουστίνη δεν είναι σκόρπια, σαν κι εμένα, και μπορώ να ξαναθυμηθώ παλιές, αγαπημένες στιγμές!
Το κρατάω, εννοείται!
Προέκυψε μια γλυκιά νοσταλγία απ' το παρελθόν και ψάχνω την αρχή της γνωριμίας μου με την Ιουστίνη.
Χάρηκα πολύ που η Ιουστίνη δεν είναι σκόρπια, σαν κι εμένα, και μπορώ να ξαναθυμηθώ παλιές, αγαπημένες στιγμές!
Το κρατάω, εννοείται!
Κάτοικος Μπλογκόσφαιρας: Μέρος ΙΙ
Της Ιουστίνης Φραγκούλη
Απόψε γύρισα χαρούμενη μετά απο ένα δροσερό βράδυ στη γαλλική γειτονιά της πόλης μου. Είχα αμαρτήσει με παγωτό φυστίκι απο τον υπέροχο Billboquet και ήμουν μές στην καλή χαρά επειδή είχα εγκαταλείψει απο πρωίας μολύβι και χαρτί για να βολτάρω μέχρι τελικής πτώσεως.
Είπα να μπώ νυχτιάτικα στο Κυκλαμινάκι να δώ αν γύρισε επιτέλους απο την Αθήνα. Κυρτωμένο απο τη λύπη κι απο την απογοήτευση επέστρεψε το Κυκλαμινάκι μου, που το ζήλευα γιατί είχε κήπους και πολύχρωμα λουλούδια και μονοκατοικία απέναντί μου τεράστια. Το Κυκλαμινάκι ήταν το πρώτο πλασματάκι που άφησε ένα λουλουδάκι στην πόρτα του μπλογκοδιαμερίσματός μου. Και της είπα χαμογελαστά «ευχαριστώ» για το περίσσευμα της καρδίας της.
Το Κυκλαμινάκι του Βουνού ήταν πάλι το πρώτο που τίμησε τα «Ψηλά Τακούνια» μου καταθέτοντας στη βιτρίνα της αγαπητικής βιβλιοθήκης της μια φωτογραφία του εξωφύλλου πάνω στις αμμουδιές του Πήλιου και κάποια αποσπάσματα απο το βιβλίο που της άρεσαν. Το Κυκλαμινάκι άνοιγε τη μεγάλη μονοκατοικία της μεσάνυχτα κι εγώ απο το μικρό μου διαμέρισμα κατασκόπευα τις μεγάλες αγκαλιές με τους τόσους φίλους και φίλες της στη μπλογκόσφαιρα. Εβγαινε στον κήπο της και πότιζε τα πλουμιστά λουλούδια βάζοντας χρώμα και ομορφιά στη μπλογκογειτονιά μας.
Και ποτέ μα ποτέ δεν ανέφερε τις ποιητικές της απόπειρες , που έχουν γίνει όμορφα βιβλιαράκια : «Γράμμα στη Μάννα με 2 Ν», «Ιστορία που την έγραψαν παιδιά» , «Στιγμές Ζωής, Στιγμές Ψυχής». Το βιβλιαράκι της «Γράμμα στη Μάννα με 2 Ν» εκδόθηκε απο τις εκδόσεις «Καλυδών» και ήταν χαρούμενη η Κυκλαμινούλα μας, επειδή νόμισε πως έσπασε το φράγμα, πως επιτέλους η Αθήνα αγκάλιασε την ποιητική της δημιουργία.
Ομως, πηγαίνοντας στην άσπλαγχνη πρωτεύουσα δεν αντίκρυσε πουθενά το βιβλίο της. Σε κανένα βιβλιοπωλείο. Το αναζήτησε και δεν το βρήκε, γιατί η Αθήνα είναι μια μεγάλη κυκλωματική πολιτεία που κυκλοφορεί μόνο ό,τι αρέσει στην επιλεκτική διανόηση , αυτήν που κάνει παιχνίδι με τα έργα και τις ψυχές των ανθρώπων. Αυτήν που δημιουργεί στεγανά αποκλείοντας τους πολλούς , τους εκτός της παρέας!
Τώρα το Κυκλαμινάκι θέλει να εγκαταλείψει το μπλόγκινγκ γιατί κουράστηκε, γιατί έδωσε πολλά, γιατί αγχώθηκε με την υποχρέωση να απαντάει στα σχόλια των γειτόνων της μπλογκόσφαιρας. Τώρα το Κυκλαμινάκι απειλεί να κλείσει με λουκέτο την όμορφη μονοκατοικία με τα πολλά δωμάτια!
Κι έτσι εγώ θα αντικρύζω μια πόρτα κλειδαμπαρωμένη, ένα κήπο που θα λογγώσει απο άναρχο πράσινο χωρίς λουλούδια και ομορφιές.
Φαίνεται πως είναι η εποχή της εγκατάλειψης του αγώνα. Φαίνεται πως οι απογοητεύσεις στη μπλογκογειτονιά είναι πολλές και αναγκάζουν διάφορους να μετακομίσουν σε άλλες πολιτείες πιό προσωπικές.
Ο φίλος reader πούλησε κι αυτός την προηγούμενη εβδομάδα το διαμέρισμά του όπου μπαινόβγαιναν διάφοροι πίνοντας καφέ και νυχτερινά ουίσκυ στα μινιμαλιστικά καναπεδάκια της ανάγνωσής του.
Δεν πειράζει, ίσως νάναι η αύρα του καλοκαιριού που προκαλεί αυτή την ξαφνική ανάγκη της μετακόμισης. Ισως πάλι να φταίμε κι εμείς οι μπλογκογείτονες που δεν δείχνουμε την τρυφεράδα και την πονεσιά μας για τους συγκατοίκους μας.
Ο,τι κι αν φταίει, θα συνεχίσω τις καλοκαιρινές βόλτες στο μπλογκοχωριό. Θέλω να απολαύσω κάθε στιγμή πνευματικής αναλαμπής των γύρω μου, κάθε λεπτό προσωπικής ανάτασης των γειτόνων μου. Κι αν δεν τους το ομολογώ κάθε στιγμή πως τους διαβάζω και τους αγαπώ, ας με συγχωρήσουν. Είμαι κάτοικος της περιοχής και θα παραμείνω στο ευάερο , ευήλιο και με θέα διαμερισμά μου!
Απόψε γύρισα χαρούμενη μετά απο ένα δροσερό βράδυ στη γαλλική γειτονιά της πόλης μου. Είχα αμαρτήσει με παγωτό φυστίκι απο τον υπέροχο Billboquet και ήμουν μές στην καλή χαρά επειδή είχα εγκαταλείψει απο πρωίας μολύβι και χαρτί για να βολτάρω μέχρι τελικής πτώσεως.
Είπα να μπώ νυχτιάτικα στο Κυκλαμινάκι να δώ αν γύρισε επιτέλους απο την Αθήνα. Κυρτωμένο απο τη λύπη κι απο την απογοήτευση επέστρεψε το Κυκλαμινάκι μου, που το ζήλευα γιατί είχε κήπους και πολύχρωμα λουλούδια και μονοκατοικία απέναντί μου τεράστια. Το Κυκλαμινάκι ήταν το πρώτο πλασματάκι που άφησε ένα λουλουδάκι στην πόρτα του μπλογκοδιαμερίσματός μου. Και της είπα χαμογελαστά «ευχαριστώ» για το περίσσευμα της καρδίας της.
Το Κυκλαμινάκι του Βουνού ήταν πάλι το πρώτο που τίμησε τα «Ψηλά Τακούνια» μου καταθέτοντας στη βιτρίνα της αγαπητικής βιβλιοθήκης της μια φωτογραφία του εξωφύλλου πάνω στις αμμουδιές του Πήλιου και κάποια αποσπάσματα απο το βιβλίο που της άρεσαν. Το Κυκλαμινάκι άνοιγε τη μεγάλη μονοκατοικία της μεσάνυχτα κι εγώ απο το μικρό μου διαμέρισμα κατασκόπευα τις μεγάλες αγκαλιές με τους τόσους φίλους και φίλες της στη μπλογκόσφαιρα. Εβγαινε στον κήπο της και πότιζε τα πλουμιστά λουλούδια βάζοντας χρώμα και ομορφιά στη μπλογκογειτονιά μας.
Και ποτέ μα ποτέ δεν ανέφερε τις ποιητικές της απόπειρες , που έχουν γίνει όμορφα βιβλιαράκια : «Γράμμα στη Μάννα με 2 Ν», «Ιστορία που την έγραψαν παιδιά» , «Στιγμές Ζωής, Στιγμές Ψυχής». Το βιβλιαράκι της «Γράμμα στη Μάννα με 2 Ν» εκδόθηκε απο τις εκδόσεις «Καλυδών» και ήταν χαρούμενη η Κυκλαμινούλα μας, επειδή νόμισε πως έσπασε το φράγμα, πως επιτέλους η Αθήνα αγκάλιασε την ποιητική της δημιουργία.
Ομως, πηγαίνοντας στην άσπλαγχνη πρωτεύουσα δεν αντίκρυσε πουθενά το βιβλίο της. Σε κανένα βιβλιοπωλείο. Το αναζήτησε και δεν το βρήκε, γιατί η Αθήνα είναι μια μεγάλη κυκλωματική πολιτεία που κυκλοφορεί μόνο ό,τι αρέσει στην επιλεκτική διανόηση , αυτήν που κάνει παιχνίδι με τα έργα και τις ψυχές των ανθρώπων. Αυτήν που δημιουργεί στεγανά αποκλείοντας τους πολλούς , τους εκτός της παρέας!
Τώρα το Κυκλαμινάκι θέλει να εγκαταλείψει το μπλόγκινγκ γιατί κουράστηκε, γιατί έδωσε πολλά, γιατί αγχώθηκε με την υποχρέωση να απαντάει στα σχόλια των γειτόνων της μπλογκόσφαιρας. Τώρα το Κυκλαμινάκι απειλεί να κλείσει με λουκέτο την όμορφη μονοκατοικία με τα πολλά δωμάτια!
Κι έτσι εγώ θα αντικρύζω μια πόρτα κλειδαμπαρωμένη, ένα κήπο που θα λογγώσει απο άναρχο πράσινο χωρίς λουλούδια και ομορφιές.
Φαίνεται πως είναι η εποχή της εγκατάλειψης του αγώνα. Φαίνεται πως οι απογοητεύσεις στη μπλογκογειτονιά είναι πολλές και αναγκάζουν διάφορους να μετακομίσουν σε άλλες πολιτείες πιό προσωπικές.
Ο φίλος reader πούλησε κι αυτός την προηγούμενη εβδομάδα το διαμέρισμά του όπου μπαινόβγαιναν διάφοροι πίνοντας καφέ και νυχτερινά ουίσκυ στα μινιμαλιστικά καναπεδάκια της ανάγνωσής του.
Δεν πειράζει, ίσως νάναι η αύρα του καλοκαιριού που προκαλεί αυτή την ξαφνική ανάγκη της μετακόμισης. Ισως πάλι να φταίμε κι εμείς οι μπλογκογείτονες που δεν δείχνουμε την τρυφεράδα και την πονεσιά μας για τους συγκατοίκους μας.
Ο,τι κι αν φταίει, θα συνεχίσω τις καλοκαιρινές βόλτες στο μπλογκοχωριό. Θέλω να απολαύσω κάθε στιγμή πνευματικής αναλαμπής των γύρω μου, κάθε λεπτό προσωπικής ανάτασης των γειτόνων μου. Κι αν δεν τους το ομολογώ κάθε στιγμή πως τους διαβάζω και τους αγαπώ, ας με συγχωρήσουν. Είμαι κάτοικος της περιοχής και θα παραμείνω στο ευάερο , ευήλιο και με θέα διαμερισμά μου!
7 comments:
-
Ιουστίνη Φραγκούλη said...
- Προτίμησα να αφήσω εδώ το σχόλιο μου και ελπίζω να το δείτε αν και είναι
λίγο παλαιότερο το ποστ. Κυρίως για να σας ευχαριστήσω για τα όσα
είπατε (ή γράψατε) για μένα και με υποχρεώνουν να αυτοτιμωρηθώ γράφοντας
100 φορές τη φράση
ΤΟ ΒΙΛΙΟ ΣΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΟΖ ΚΑΙ ΕΙΣΑΣΤΕ ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΟ Κ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΤΟ ΒΙΛΙΟ ΣΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΟΖ ΚΑΙ ΕΙΣΑΣΤΕ ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΟ Κ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΤΟ ΒΙΛΙΟ ΣΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΡΟΖ ΚΑΙ ΕΙΣΑΣΤΕ ΚΥΡΙΑ ΜΕ ΤΟ Κ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Επειδή με τη μέθοδο του κόπι-πέιστ έχουν χάσει και τη σημασία τους οι...τιμωρίες αντί των υπολοίπων 97 αντιγραφών σας εύχομαι καλή συνέχεια, καλή επιτυχία και μακροημέρευση στο μπλογκ.
Reader's Diggest
Μετέφερα το τρυφερό σχόλιο του Reader εδώ για να το βλέπω όλη την εβδομάδα, για να συνειδητοποιώ ότι έφτιαξα φίλους στη μπλογκογειτονιά.
Κι αν πούλησες το διπλανό διαμέρισμά σου, δεν το παίρνω προσωπικά. Το πούλησες για να αγοράσεις κάτι μεγαλύτερο, ευαερότερο και ευηλιότερο. Θα σε επισκέπτομαι κι εκεί όταν με καλέσεις αν με καλέσεις.
Φιλί μακρινό γεμάτο δροσιά του τόπου με τα έλατα και τις λίμνες! -
Εαρινή Συμφωνία said...
- Οπως θα έλεγε κι ο Ρίτσος (ποιος άλλος;)«είμαι κι εγώ απ' την ίδια ράτσα, επιμένω, δεν το βάζω κάτω»...
Και για να μη φαίνεται μελό, βάζω και τον τελευταίο στίχο του συγκεκριμένου κομματιού: «είπα στους νεκρούς περιμένετε, τίποτα δεν τελειώνει». -
Ιουστίνη Φραγκούλη said...
- Αγαπημένη ανοιξιάτικη δροσοσταλιά,
Εμείς δεν το βάζουμε κάτω γιατί πλαστήκαμε στα δύσκολα, γιατί προσπεράσαμε τις χρυσόσκονες και μείναμε πιστές στα διαβάσματά μας.
Σε λατρεύω γιατί μελετάς σε βάθος τον ποιητή της νεότερης αγωνίας, τον απόλυτο εαρινό νέο.
Κι όλο κρυφοκοιτάζω τα γραπτά σου για να πάρω αυτό το απόσταγμα της πίστης στις αξίες.
Το διαμέρισμά σου στολισμένο με ακριβό γούστο σε βιτκωριανό στύλ με αντίκες και πλουμιστά αντικείμενα. Θα γράψω για τη γειτνίασή μας , για τη μακρινή φιλία που θεριεύει επειδή οι κώδικες είναι αναλλοίωτοι, παντοτινά ίδιοι.
Θεέ μου, εσύ και το Αλεφάκι με ζωντανέψατε στο μακρινό μου τόπο! Λέω, είναι κι αυτές σαν εμένα, δεν τις άλλαξε τίποτε!
Αυτός ο κοινός παρονομαστής της παιδείας μας με τονώνει, με ανεβάζει σε άλλη σφαίρα.
Γι αυτό, ήρθα και θα μείνω δίπλα σας.
Σε ευχαριστώ δροσοσταλιά του έαρος -
elpida said...
- Ιουστίνη μου γλυκιά, μόλις ήρθα απ' το χωριό και μπήκα να δω... τι άφησα.
Με συγκίνησες πολύ!
Σ' ευχαριστώ και σ' αγαπώ!
Σου εύχομαι ότι καλύτερο!
Θα σου γράψω αύριο, γιατί τώρα, Τέζα!
Φιλιά πολλά - πολλά! -
elpida said...
- Ιουστίνη μου, αγαπημένη, σ' ευχαριστώ από καρδιάς για τα λόγια σου!
Έχεις πολύ αθώα ψυχή και εύχομαι έτσι να παραμείνεις!
Με συγκίνησες πολύ το πρωί που σε διάβασα.
Να κάνω μόνο μια δίόρθωση, ότι τα βιβλιαράκια μου δεν είναι ποιήματα, αλλά πεζά κι ότι η απογοήτευσή μου γυρίζοντας από Αθήνα, ήταν γιατί ο εκδοτικός οίκος μου δεν έχει αντιπρόσωπο πωλήσεων και τα βιβλία βρίσκονται στις αποθήκες, εδώ και πολύ καιρό κι εγώ τώρα το έμαθα.
Το χτύπημα είναι πρώτα στον νέο μικρό εκδοτικό οίκο και μετά στο βιβλίο μου. (ένα προωθώ μόνο, κι αυτό γιατί έχει σκοπό)
Επόμενο ήταν να στεναχωρεθώ πολύ και να ξεσπάσω στο μπλογκ μου, σε συνδυασμό και με κάποια άλλα που συνέβησαν και δεν μπορώ να πω, για να μην εκθέσω ανθρώπους. Εγώ ακόμα τους σκέφτομαι κι ας μην το καταλαβαίνουν εκείνοι.
Ιουστίνη μου γλυκιά, δεν απειλούσα κανέναν, ούτε το πούλησα το κυκλάμινο. Είμαι αυθόρμητος τύπος, ενθουσιάζομαι εύκολα, απογοητεύομαι εύκολα κι αυτό βγαίνει. Δυστυχώς!
Λυπάμαι που σε στεναχώρησα!
Μακάρι να γινόταν να φαίνεται το μπλογκ μας μόνο στους ανθρώπους που ξέρουμε ότι μας αγαπάνε πραγματικά, όμως, δεν γίνεται.
Τα σχόλια αναγκάζομαι να τα κλείνω όταν λείπω, πρώτον γιατί έχω πολλά μπλογκ και χάνω τον έλεγχο, δεν έχω και τον χρόνο να απαντάω σε όλα και δεύτερον, γιατί στο παρελθόν είχα πολύ κακές εκπλήξεις.
Είσαι καινούργια ακόμα, αλλά σου εύχομαι να μη σου τύχει.
Πονάει πολύ περισσότερο απ' το να σε πουν αφιλόξενη, πίστεψέ με!
Για τον ρίντερ στεναχωρέθηκα πολύ!
Θέλω να ελπίζω πως θα ξαναγυρίσει, γιατί από κείνον έμαθα πολλά και αν και δεν τον γνωρίζω προσωπικά, είναι άνθρωπος με καλές προθέσεις κι έχει πολλά να δώσει απ' το μπλογκ του.
Με την δική του απουσία θα χάσουν πολύ τα μπλογκ. Είναι σίγουρο!
Όσο για μένα, ενώ έλλειπα, η οικογένεια μου ανανέωσε την σύνδεση, οπότε θα ξαναδείς λουλούδια και πόρτες ανοιχτές και πολύ πολύ αγάπη!
Να είσαι σίγουρη!
Να περνάς καλά και σ' ευχαριστώ πολύ- πολύ! -
Ιουστίνη Φραγκούλη said...
- Αγαπημένη Κυκλαμινούλα,
Τα πρκατικά θέματα της διάθεσης του βιβλίου ελπίζω να τακτοποιηθούν γρήγορα. Κι ελπίζω πάλι να ξαναθίσει το χαμογελάκι στα χείλη σου και ν' ανοίξεις τα παραθυρόφυλλα να δούμε πάλι τα φωτεινά δωμάτια της μονοκατοικίας σου.
Θέλω να βλέπω τα λουλούδια στον κήπο σου ν' ανθίζουν και να δέχεσαι επισκέψεις απο τον όμορφο κόσμο που σε αγαπά.
Καλώς ήρθες πάλι -
elpida said...
- Καλώς σε βρήκα, γλυκιά Ιουστίνη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το "κάτι" που μένει...