Οι Λιτσα Σχιζα και Μαρία Σαμαρά κοινοποίησαν τη φωτογραφία του Jims Rigas Jims.
Το
Ξουρίχτι είναι το νότιο σημείο εισόδου του Δήμου Ζαγοράς Μουρεσίου.
Είναι κτισμένο πάνω σε ένα κατάφυτο βραχώδες πλάτωμα ακριβώς πάνω από το
Τσουνάγκα, το βαθύτερο και
εντυπωσιακότερο φαράγγι του Πηλίου, στο βάθος του οποίου ρέει ο
Μυλοπόταμος. To φαράγγι προσφέρεται για εξερεύνηση και πορεία με την
βοήθεια ενός ντόπιου οδηγού, και για αναρριχήσεις για κείνους που
διαθέτουν τις απαραίτητες γνώσεις και δεξιότητες. Από την θέση αυτή το
χωριό έχει μια πανοραμική άποψη των ανατολικών κλιτύων του Πηλίου:
απόκρημνες βραχώδεις πλαγιές άγριας ομορφιάς, με την Σκιάθο, Σκόπελο και
Αλόννησο να αχνοφαίνονται προς νότον, και προς βοράν τα δυσθεώρητα
βραχώδη τείχη του Τσουνάγκα στην αγκαλιά οργιώδους βλάστησης με φόντο
την καταπράσινη Τσαγκαράδα.
Ο ασφαλτόστρωτος δρόμος που οδηγεί στο Ξουρίχτι από την διασταύρωση
Μηλεών-Τσαγκαράδας είναι λαξευμένος στον βράχο, φιδωτός, με αρκετές
κλειστές στροφές και στενά γεφυράκια. Αριστερά του ορθώνεται επιβλητικά
το βουνό, και δεξιά ανοίγονται ρηχές ρεματιές και χαράδρες με κύριο
στοιχείο την κυριαρχία του πράσινου. Όσο πλησιάζει όμως στο Ξουρίχτι, η
πέτρα και ο βράχος κερδίζουν έδαφος κι ο δρόμος πλευροκοπείται από
πανύψηλα κι απόκρημνα βραχώδη τείχη στ’ αριστερά και βαθιά φαράγγια προς
την θάλασσα. Το τοπίο αναδύει μια μυστηριακή μεγαλοπρέπεια που εμπνέει
συναισθήματα δέους. Όμως καθώς το μάτι κινείται από το βουνό προς τον
θαλάσσιο ορίζοντα, η αγριάδα του βραχώδους τοπίου γλυκαίνει χάρις στην
ήμερη παρουσία των λιόδεντρων που φύονται στα χαμηλώματα κατά μήκος της
ακτής. Το δέος δίνει την θέση του σ’ ένα αίσθημα γαλήνης και ειρήνης
καθώς το μάτι αντικρίζει την ήρεμη ομορφιά του Λημνιώνα, την παραλία του
Ξουριχτιού με την χρυσή αμμουδιά και τα σμαραγδένια νερά, που,
ανέγγιχτη ακόμα από ανθρώπινες παρεμβάσεις, παραμένει αγνή.
Το Ξουρίχτι είναι ένα πράσινο χωριό με πολλά περιβόλια και κήπους. Στα υψώματα του χωριού βρίσκεται το σταυροδρόμι τριών μονοπατιών που οδηγούν στις Μηλιές, στα Χάνια και στα ψηλώματα της Τσαγκαράδας. Το καλντερίμι που συνδέει το Ξουρίχτι με την Τσαγκαράδα μέσα από το φαράγγι περνάει τον Μυλοπόταμο σε ένα σημείο σκιερό με άγρια ομορφιά. Εκεί υπάρχει το τοξωτό πέτρινο Παλιό Γεφύρι, το οποίο, ξεχασμένο και από τον χρόνο και από τους ανθρώπους, περιμένει τον φυσιολάτρη πεζοπόρο, τον περιπατητή, τον νοσταλγό των παλιών καλών καιρών.
Ο φιλότεχνος επισκέπτης πρέπει να επισκεφθεί το γραφικό εκκλησάκι της Κοίμησης της Θεοτόκου που ανάγεται στο 17ο αιώνα και είναι διακοσμημένο με ενδιαφέρουσες μεταβυζαντινές αγιογραφίες και ένα αρκετά αξιόλογο ξυλόγλυπτο τέμπλο.
Σε θέση πανοραμικής ομορφιάς κατασκευάστηκε το 2009 το Ανοικτό Θέατρο Ξουριχτίου, το οποίο φιλοδοξεί να γίνει πόλος έλξης σημαντικών και αξιόλογων καλλιτεχνικών γεγονότων και καλλιτεχνικό κέντρο όχι μόνο του Δήμου αλλά και όλης της περιοχής του Ανατολικού Πηλίου.
Στο Ξουρίχτι διοργανώνεται κάθε χρόνο - το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Οκωβρίου, η Γιορτή Κάστανου.
Το Ξουρίχτι είναι ένα πράσινο χωριό με πολλά περιβόλια και κήπους. Στα υψώματα του χωριού βρίσκεται το σταυροδρόμι τριών μονοπατιών που οδηγούν στις Μηλιές, στα Χάνια και στα ψηλώματα της Τσαγκαράδας. Το καλντερίμι που συνδέει το Ξουρίχτι με την Τσαγκαράδα μέσα από το φαράγγι περνάει τον Μυλοπόταμο σε ένα σημείο σκιερό με άγρια ομορφιά. Εκεί υπάρχει το τοξωτό πέτρινο Παλιό Γεφύρι, το οποίο, ξεχασμένο και από τον χρόνο και από τους ανθρώπους, περιμένει τον φυσιολάτρη πεζοπόρο, τον περιπατητή, τον νοσταλγό των παλιών καλών καιρών.
Ο φιλότεχνος επισκέπτης πρέπει να επισκεφθεί το γραφικό εκκλησάκι της Κοίμησης της Θεοτόκου που ανάγεται στο 17ο αιώνα και είναι διακοσμημένο με ενδιαφέρουσες μεταβυζαντινές αγιογραφίες και ένα αρκετά αξιόλογο ξυλόγλυπτο τέμπλο.
Σε θέση πανοραμικής ομορφιάς κατασκευάστηκε το 2009 το Ανοικτό Θέατρο Ξουριχτίου, το οποίο φιλοδοξεί να γίνει πόλος έλξης σημαντικών και αξιόλογων καλλιτεχνικών γεγονότων και καλλιτεχνικό κέντρο όχι μόνο του Δήμου αλλά και όλης της περιοχής του Ανατολικού Πηλίου.
Στο Ξουρίχτι διοργανώνεται κάθε χρόνο - το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Οκωβρίου, η Γιορτή Κάστανου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Το "κάτι" που μένει...