αύριο σκουντάνε τους νεκρούς τους...

Σήμερα σκουντήξαν ζωντανούς,
μ' ένα ψυχρό και θυμωμένο τηλεφώνημα.
"............................................."
Λέξεις, τέσσερις, μισές, αποφασιτικές και εγωιστικές.
Κι ύστερα βούϊξε η πλάση,
μαζί με το τηλέφωνο.
Κι όμως, βάθος - βάθος, κρύβεται ο πόνος.
Σήμερα σκουντήξαν ζωντανούς,
αύριο σκουντάνε τους νεκρούς τους.
Μ΄ένα τσαπί τον έναν,
μαχαίρι δίκοπο σκληρό,
στον άλλο κοιμισμένο...
Κρατώ απόσταση σιγής,
διαλυμένη απ' τα βόλια,
εδώ κι εξίμιση χρόνια.
Πονάει πολύ, πιστέψ' τε με,
δεν είναι έτσι η αγάπη!
Άμα μπερδεύεται με το βιος,
τα κάνει όλα στάχτη.
Δεν ξεχωρίζονται οι νεκροί,
δικός μου και δικός σου,
ξεχνιούνται όλα τα λάθη τους,
μα όχι το δικό σου.
Πονάει πολύ,
άλλη μια φορά μουγγή,
χωρίς δική μου επιλογή,
μόνο θ' ανάψω δυο κεριά,
να καίν' εκείνα σιωπηλά,
να πουν ότι δεν είπα...
Είθε νεκροί και ζωντανοί,
να βρουν την "βόλεψή" τους,
στο βάθος της ψυχής τους._