ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ - Νίκος Βαραλής

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ - Νίκος Βαραλής

Ταξιδεύουμε πετώντας τις σκούρες πέτρες μας στην άμμο  
Τις παίρνει το νερό του Σεπτέμβρη μαζί με τα δάκρυα των παιδιών.  
Το Δεκέμβρη τίποτα δεν θα θυμίζει  
ότι πάνω σ’ αυτές στάξανε τα μαλλιά σου  
τα όνειρα και οι φωνές του κοριτσιού ,  
που ήσουν κάποτε και παραμένεις  
στις ελάχιστες κινήσεις των ματιών σου.  
Γι’ αυτό υπομένω σκαλίζοντας αυτές τις λέξεις
σε χαρτιά κιτρινισμένα που μου δίνεις 
να μην ξεχάσω κάτι από την αγορά.  
Πάντα ξεχνούσα.  
Και την ζωή μου ξέχασα, 
πιστεύω, να τη ζήσω.  
Κάθομαι τώρα καμιά φορά 
κι αναλογίζομαι  
ποιά ήταν η αρχή του ταξιδιού  
που είναι τα γυαλιά του πατέρα 
όταν διάβαζε εφημερίδα που είναι τα καλοκαίρια
που φύσαγε από παντού λευκές κουρτίνες;  
Ταξιδεύουμε στην επιφάνεια του νερού  
κι από τα παιδικά μας τα τραγούδια 
έμεινε στα δάχτυλα μια μικρή ακτίνα φεγγαριού  
να την κρατώ και να πορεύομαι…..