Ν. Ρωμανός : το παιδί που τολμά να πέφτει
Νίκος Ρωμανός. Ο φίλος του Αλέξη Γρηγορόπουλου που βρισκόταν
μαζί του όταν δολοφονήθηκε εν ψυχρώ. Το παιδί που φήμες λένε ότι ανήκει
στους «Πυρήνες της Φωτιάς» ενώ ο ίδιος το αρνείται. Ο γιος της Παυλίνας
Νάσιουτζικ. Το παιδί που αναλαμβάνει την πολιτική και ποινική ευθύνη
για εμπρησμούς και επιθέσεις και απαρνείται άλλες ευθύνες. Ο απεργός
πείνας εδώ και 19 μέρες επειδή παράνομα οι φυλακές Κορυδαλλού του
απαγορεύουν να παρακολουθήσει το Τ.Ε.Ι. εισαγωγής του.
Το παιδί που αργοπεθαίνει απαντώντας με ποίηση στα πιο κρύα συμφέροντα αυτού που λέμε στεγνά «Δημοκρατία».
Ή αλλιώς, το παιδί που βγήκε να χαιρετήσει αγωνιστικά με ένα τσιγάρο στο στόμα, όσους ήταν εκεί και φώναζαν για τη δικαίωσή του.
Αμέσως μετά το έκτακτο κάλεσμα για συγκέντρωση στο Νοσοκομείο
Γεννηματά, έτρεξα άμεσα. Στο ταξί με ρωτούσε ο οδηγός αν πήγαινα στα
επείγοντα. «Ποια επείγοντα;» του λέω. Ο Νίκος Ρωμανός, ο απεργός πείνας,
είναι σε άσχημη κατάσταση. «Κάτι άκουσα στο ραδιόφωνο», μου απαντά.
Φτάνοντας, ήμασταν 10-20 άτομα. Με την ώρα γίναμε 200. Οι Δελτάδες
πολλοί. Είχαν χώσει ακόμα και μία κλούβα μέσα στο νοσοκομείο. Μετά τα
ηχηρά συνθήματα, ο Ν. Ρωμανός βγήκε στο μπαλκόνι να μας χαιρετήσει. Προς
το τέλος της συγκέντρωσης, κατέβηκε ο πατέρας του να μας ενημερώσει.
«Μέχρι τη Δευτέρα το πολύ» αν αντέξει.
Πάγωσα. Παγώσαμε όλοι. Μερικές κυρίες από δίπλα, άρχισαν να ψελλίζουν
ότι θα έρθει ο νέος Δεκέμβρης. Θα ακολουθήσουν όσα ακολούθησαν τη
δολοφονία του Γρηγορόπουλου…
Ένα πράγμα ήρθε αστραπιαία στο μυαλό μου. Ο Ν. Ρωμανός είναι δυο
χρόνια μεγαλύτερός μου. Όπως ακριβώς ήταν και ο Αλέξης Γρηγορόπουλος.
Την ώρα που τα περισσότερα 20χρονα αμφιταλαντευόμαστε ανάμεσα σε
σπουδές, έρωτα και κάποια αντίσταση ενδεχομένως -σχεδόν πάντα έχοντας
καλύψει τον κώλο μας κάτω από την προστασία μίας ταμπέλας- ο Ν. Ρωμανός
έχει τη δύναμη να βάζει φωτιά και να υπερασπίζεται μέχρι θανάτου τα
πιστεύω του.
Θα μπορούσα να πεθάνω στα 22 μου; Δε θα το ‘θελα σίγουρα. Δε θα το
άντεχα στη σκέψη. Γιατί έτσι είναι ο άνθρωπος. Αν δεν έχει τελειοποιήσει
βλέπεις έναν κύκλο ζωής δε μπορεί να πεθάνει. Και έτσι είναι και ο
θάνατός του. Αν δε συντροφεύει μια καλοζωισμένη ζωή φαντάζει άδικος,
λίγος, περιττός. Εκτός αν «γίνεται η σταγόνα που κάνει το ποτήρι να
ξεχειλίσει» όπως έλεγαν και το ’08, τότε γίνεται θάνατος ηρωικός και τον
τραβάνε οι μεν συλλογικότητες από τη μία και τα άλλα κόμματα από
την άλλη, μέχρι να σκίσουν την ουσία του.
«Μακάρι να γίνει ένα τεράστιο κίνημα αν πεθάνει», άκουσα από δήθεν
αριστερό άτομο προχθές. Η καπήλευση η ίδια ποτισμένη στο μυαλό κάποιων
φοιτητών που περιμένουν το Μεσσία, όχι μόνο να τους δείξει το δρόμο,
αλλά να το κάνει και με το αίμα του, επειδή οι ίδιοι στερούνται
φαντασίας και δύναμης.
Ο θάνατος στα 20 φαντάζει φόβος, φαντάζει αταίριαστος της
μετα-εφηβείας και της προ-ενηλικίωσης. Κι’ όμως, μπορεί να κρύβει μία
από τις μεγαλύτερες και πιο ατόφιες δυνάμεις της νεότητας. Τη
δύναμη εκείνη του να μη συμβιβάζεσαι. Του να ζητάς το πιο απλό και να το
απαιτείς επειδή το δικαιούσαι μέχρι τέλους. Και ναι. Ο Νίκος Ρωμανός
έχει πλούσιους γονείς.
Ίσως να μην του έλειψε τίποτα, ίσως να του έλειψαν τα πάντα.
Ίσως να φταίει που ήταν αυτόπτης μάρτυρας στο φόνο του
Γρηγορόπουλου. Ίσως όμως ουσιαστικά και να μη φταίει τίποτα. Ίσως να
υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να στηρίζουν ηχηρές ή απλά αυτονόητες
νομικά επιλογές με ό,τι αυτό πραγματικά συνεπάγεται.
Αν κάτι μου κάνει την πιο μεγάλη εντύπωση δεν είναι τόσο ότι
αυτή τη στιγμή, οι μισοί κλαιγόμαστε με λίγα δακρυγόνα, ενώ ο
συγκεκριμένος κάνει απεργία πείνας, αλλά ότι τη στιγμή που σχεδόν
όλοι ψάχνουμε «υπολογίζοντας τις πιθανότητες» και θέλουμε να νιώθουμε
σίγουροι «πως έχουμε έτοιμες τις απαντήσεις», ο Νίκος Ρωμανός τολμά να
«πέφτει χωρίς δισταγμό»…
