Τετάρτη 29 Οκτωβρίου 2014

Μνημεία και μνήμες από την ιστορία της Ζαγοράς - Νίκος Διαμαντάκος - (Αλλιώς 6)

*
ΣΤΟΠ, γι' απόψε!
Ξημερώματα....

(Ημερολογιακό. Θα το αντιγράψω στο μέλλον...)

Κρατάω την θέση του, απλά! (Εδώ θα "παρκάρω" και τα επόμενα "ΣΤΟΠ" μου!)

Δικαίωμα!

******
Ξημέρωμα Τρίτης 12:06

Μετά την βιβλιοπαρουσίαση.
Άργησα να γυρίσω σπίτι, πολύ!
Πρώτη μου κίνηση να πω, πως η παραλία του Βόλου, μοσχομύρισε Ζαγορά, απόψε!
Και δεύτερη, να κάνω κόπυ το παλιό πρώτο μου ΣΤΟΠ!

Χαρούμενη, συγκινημένη και ικανοποιημένη, απ' την Βιβλιοπαρουσίαση απόψε, δεν το συζητώ!

*
ΣΤΟΠ, γι' απόψε!
Ξημερώματα 27/10/14
Ώρα 5:01π.μ. Δευτέρας
Αποφάσισα να το παρουσιάσω αλλιώς, Δάσκαλε!
Θέλω να τονίσω άλλα, απ' αυτά που φαντάζομαι θα ειπωθούν στην Βιβλιοπαρουσίαση.
Μπορεί να εμφανίσω την ανάρτηση μετά, αφού έρθω, ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ και βεβαιωθώ!
...Γιατί, τελικά, τα βιβλία σου, δεν είναι μόνο ιστορικής έρευνας! Έχουν πολλά από Δάσκαλο Νίκο Διαμαντάκο, μέσα!
Αυτόν ψάχνω, απόψε!
Τα ιστορικά, κουτσά στραβά, θα τα μάθω. Κι αν δεν τα μάθω εγώ, δεν τρέχει και τίποτα! Πολλά δεν έμαθα! Εσένα, όμως, θα σε ψάξω καλύτερα, γιατί είσαι πηγή με πολύτιμο νερό και δε μου φτάνει για σένα ο τίτλος ιστορικός ερευνητής - συγγραφέας. Είναι πολύ λίγος! Το θεωρώ Νο 5, Ομώνυμο Κεφάλαιο... με την βρύση του Κατσ (ι) κά, που καταπλακώθηκε...

Κι άλλο:
Απορώ! Ήμουν μαθήτριά σου δυο ολόκληρα χρόνια, Πέμπτη και Έκτη Δημοτικού. Πού έμαθα να βάζω τόσα θαυμαστικά και τόσα κόμματα; Πού τά 'μαθα, πες μου! Στα περιοδικά ή στα λευκώματα; Στο βιβλίο σου, τα ψάχνω, απόψε! (Και γιόρταζε κι ο άντρας μου και είχα και τα ξενητεμένα μου! Όταν μου έφερε όμως χθες την πρόσκληση ο άντρας μου... είπα, απόψε, αύριο, μεθαύριο, έχω αντιγραφή!)
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, για την τιμή, Δάσκαλε!
Με σκλάβωσες!
Δάσκαλε, Σ' εκτιμάω, αφάνταστα! Είσαι ΤΡΑΝΟΣ! Δεν το συζητάμε!
Νά 'σαι γερός, Δάσκαλε και ευτυχισμένος και να γράφεις! Πες το κι έρευνα, κι εσύ, δε με πειράζει! Ξέρω να τα ξεχωρίζω εγώ, όπως τότε.... (βλέπε: καλολογικά στοιχεία)

Υγ. 1 Κι επειδή το ίντερνετ είναι μεγάλο λεξικό, πετάχτηκα ως το διθέσιο Δημοτικό Σχολείο ΟΣΣΑΣ, για όσους δεν τα θυμούνται...

Αν κάνω καλή παρουσίαση, θα με περάσεις τάξη, Δάσκαλε;
Θα μου χαρίσεις, άραγε και το επόμενο βιβλίο σου;

Υ.Γ. 2 Θα κλείσω αυτή την ανάρτηση, ως: Αλλιώς 1 (Μας βγήκε 6, δεν πειράζει!)

ώρα 5:39!
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μνημεία και μνήμες από την ιστορία της Ζαγοράς - Νίκος Διαμαντάκος - (Αλλιώς 5)

Μνημεία και μνήμες από την ιστορία της Ζαγοράς - Νίκος Διαμαντάκος

Αποσπάσματα - (συνέχεια):

Ρωτώντας για το θλιβερό κατάντημά της, έμαθα ότι στην περυσινή βαρυχειμωνιά η σαθρή σκεπή της έπεσε απ' το βάρος του χιουνιού. Άκουσα και το χειρότερο: ότι κάποιοι γκρέμισαν τους τοίχους και τα πεζούλια, και πήραν τις ορθογωνισμένες πέτρες. Απίστευτο μου φαίνεται!
σελ. 242 (12, Βρύση Χατζηγιαννακού - Τ' Χατζηγιαννακού η βρύσ') 
( Να μη συ φαίνετι, ντιπ, Δάσκαλε!)

*

4. Βρύση ομώνυμη με την παραπάνω βρύση (καταστραμμένη) (3 Βρύση του Κατσ (ι)κά)
....
Αυτή η βρύση εκθεμελιώθηκε και καταπλακώθηκε από χώματα, όταν διανοίχτηκε ο αυτοκινητόδρομος, πριν σαράντα περίπου χρόνια. Από τότε δεν έμεινε στην επιφάνεια κάποιο τμήμα της βρύσης. Εκείνο που μαρτυρεί την υπάρξή της είναι το νερό που αναβλύζει από το έδαφος.
(Με συγχωρείς, Δάσκαλε, αλλά εδώ, θα σε διακόψω, με ένα δικό μου μεγάλο θαυμαστικό! Τι να τα κάνει τα "τμήματα", το νερό; Όσο ανίκανοι κι αν είμαστε εμείς να αναστηλώσουμε την βρύση, ευτυχώς, αυτό, πάντα, θα αναβλύζει!!! Πηγή, λέμε!)
Γείτονες λένε ότι, αν γίνει προσεκτική ακσκαφή στον τόπο που ήταν η βρύση, θα βρεθούν πολλά κομμάτια της, πολύ πιθανόν και η κτιτορική της επιγραφή, και ότι είναι δυνατόν η αρχοντική βρύση, με τη συναρμολόγηση και τη χρειαζούμενη επισκευή των τμημάτων της, να "αναβιώσει", να στηθεί πάλι σε παρακείμενη θέση κάτω από το μεγάλο πλατάνι και να αποτελέσει ιστορικό στολίδι.
Απευθύνω παράκληση προς τη Δημοτική Αρχή να εντάξει την αναστήλωση της αφανισμένης βρύσης σε κάποιο Κοινοτικό Πρόγραμμα συντήρησης των παλαιών κρηνών.
σελ. 260
(Κι εγώ, Δάσκαλε! Κι εγώ!)

*

Η ροή του νερού ρυθμίζεται με διακόπτη. Όμως, από ότι είδα και έμαθα (μήνα Αύγουστο του 2011), σπάνια τρέχει νερό. Γι' αυτό η γούρνα και ο γύρω χώρος  είναι γεμάτος φύλλα, κάτι που προκαλεί άσχημη εντύπωση, γιατί οι βρύσες γίνονται όχι μόνο για τον καλλωπισμό ενός τόπου αλλά και για να παρέχουν νερό. Βρύση χωρίς νερό, και μάλιστα σε τόσο κεντρικό μέρος, είναι άχρηστη.
(Δάσκαλε, ντρέπομαι! Δε γράφω ούτε σελίδα, ούτε που είναι! Μαγκιά μου! Και δικιά σου, κυρίως!)


*
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μνημεία και μνήμες από την ιστορία της Ζαγοράς - Νίκος Διαμαντάκος - (Αλλιώς 4)

Μνημεία και μνήμες από την ιστορία της Ζαγοράς - Νίκος Διαμαντάκος

Αποσπάσματα - (συνέχεια):

3. Βρύση του Δεσπότη (Τ' Δισπότ' η βρύσ')
σελ. 211

....
Στην αριστερή υπάρχει σταυρός με την γνωστή αρχικογράμματη φράση "IC XC N-K" (ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΝΙΚΑ) και στη συνέχεια η φράση: "Η ΚΡΗΝΗ ΑΥΤΗ ΡΕΙ ΤΟΙΣ ΔΙΨΩΣΙΝ ΥΔΩΡ" (Η βρύση τρέχει νερό γι' αυτούς που διψούν).
Στη δεξιά πλάκα διαβάζουμε το σύντομο ιστορικό της βρύσης:
"ΑΝΗΓΕΡΘΗ ΔΙ' ΕΞΟΔΩΝ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ 1765"

...
Ο Πατριάρχης Καλλίνικος (1713 - 1791), κατά κόσμον Κωνσταντίνος Δημητρίου Μαυρίκιος, χρημάτισε πρώτα Επίσκοπος Προϊλάβου (της σημερινής πόλης Βραϊλας της Ρουμανίας) και έπειτα Οικουμενικός Πατριάρχης, ως Καλλίνικος Γ'. Το 1762 επανήλθε στη Ζαγορά και έζησε εκεί μέχρι το θάνατό του. Το σπίτι του (πύργος) ήταν στο πλάτωμα, πιο πάνω από τη βρύση, εκεί που τώρα έχει κτισθεί νέα οικία.
Στα παιδικά μου χρόνια, τους καλοκαιρινούς μήνες, πηγαίναμε στη βρύση από μακρινές γειτονιές, μεσημέρι - βράδυ, να πάρουμε νερό στο λαήνι ή στο γκιουμάκι, γιατί εκτός από κρύο θεωρούνταν και πολύ καλό. Επίσης στα διαλείμματα της σχολικής εργασίας, αν και το σχολείο απείχε απ' τη βρύση 150 περίπου μέτρα, τα παιδιά - περισσότερο τ' αγόρια - πήγαιναν τρέχοντας να ξεδιψάσουν, γιατί το νερό στη σχολική βρύση, που έτρεχε από ένα σωλήνα, δεν θεωρούνταν κατάλληλο.
Η βρύση, αν και κτίστηκε με έξοδα του Πατριάρχη Καλλινίκου, πήρε ως επωνυμία τον τίτλο του δεσπότη, όχι του πατριάρχη, μάλλον για το λόγο ότι η λέξη δεσπότης είναι πιο σύντομη, ευκολοπρόφερτη και πιο οικεία από τη λέξη πατριάρχης. Είναι η δεύτερη σε αρχαιότητα βρύση της Ζαγοράς και από τις αρχαιότερες στο Πήλιο.
Δυστυχώς η μακρόχρονη ιστορία της και η πατριαρχική της προέλευση δεν θεωρήθηκαν μεγέθη σεβαστά. Βρίσκεται μόνιμα στο περιθώριο του ενδιαφέροντος της εκάστοτε Δημοτικής Αρχής και παντός δυναμένου να κάνει κάτι καλό στον τόπο του. Και όμως η τοποθέτηση καινούργιων κάγκελων από συμπαγές σίδερο, η κοπή των χόρτων, η τοποθέτηση μιας πέτρινης πλάκας στο στόμιο της στοάς, ένα αυλακάκι για τη διοχέτευση του νερού καθώς και η τοποθέτηση δυο πινακίδων στα δρομάκια  προσπέλασης με τη ένδειξη "ΒΡΥΣΗ ΤΟΥ ΔΕΣΟΤΗ" δεν απαιτούν μεγάλη δαπάνη. Η διαφύλαξη και προβολή τέτοιων ιστορικών μνημείων συνιστά υποχρέωσή μας αλλά προσφέρει και οφέλη στον τόπο μας.
σελ. 214
(Αχ! Δάσκαλε... Δήμαρχος διαρκείας, έπρεπε να γίνεις εσύ, αλλά... εσύ, εκεί! Να μας μάθεις την Ιστορία! Μέχρι να την μάθουμε εμείς, πάνε οι βρύσες μας και άλλα πολλά!)

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Για εμπόδιο κάθε λησμονιάς, στο θολό της μνήμης λιμάνι - Επίλογος

Για εμπόδιο κάθε λησμονιάς, στο θολό της μνήμης λιμάνι - Επίλογος

Έτσι, ακριβώς! "Τα γραπτά μένουν", για να θυμίζουν!

Ούτε που θυμόμουνα "τα πάντα θα θυμάμαι", του τότε, με τόσες λεπτομέρειες... ειδικά για τον χορό!

Μάλλον γι' αυτό, δεν ξαναχόρεψα δημόσια, σχεδόν, από τότε!

Όλα καλά, να ζήσουμε να θυμόμαστε τα σχολικά μας χρόνια!

Κατερίνα Δε. Στα. Πα. 

***

Verba volant, scripta manent

Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια
Η φράση «Verba volant, scripta manent» όπου στην ελληνική γλώσσα αποδίδεται ως "τα λόγια πετούν, τα γραπτά μένουν", είναι λατινική παροιμία που συμβουλεύει την αξία που έχει ένα γραπτό κείμενο που δεν μπορεί ν΄ αμφισβητηθεί έναντι του προφορικού λόγου που μπορεί αντίθετα ακόμα και να ανακληθεί ή να διαψευστεί ως μηδέποτε γενόμενος.
Συνηθέστερη σύγχρονη χρήση αυτής της φράσης είναι περιοριστικά το δεύτερο μέρος scripta manent όπου εξυπακούεται το πρώτο.
Αντίθετα όμως προς τη συμβουλή αυτής της παροιμίας υφίστανται περιοχές όπου ο προφορικός λόγος θεωρείται εθιμικά ιδιαίτερα ισχυρός με συνέπεια ο γραπτός ειδικότερα όταν αφορά κάποια μόνιμη υπόσχεση, ακόμα και να αποφεύγεται ως δηλωτικό προσβολής και υποτίμησης του υποσχόμενου επίφοβου για τυχόν αθέτηση.

Λαογραφία

Στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στην περιοχή της Κρήτης αλλά ιδιαίτερα της Μάνης, ο προφορικός λόγος έχει πολύ βαρύνουσα σημασία. Ακόμα και στη δεκαετία του 1980 πολλά αντικείμενα ακίνητης περιουσίας μεταβιβάζονταν δια του προφορικού λόγου παρουσία μαρτύρων και στη συνέχεια συντάσσονταν σχετικά έγγραφα (συμβόλαια) «για την ικανοποίηση ανάγκης του κράτους» (οικονομικών υπηρεσιών) όπως υποστήριζαν οι ίδιοι και όχι δικής τους.

Πηγές

  • "Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τομ.18ος, σελ.1051.
Πηγή

















στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μνημεία και μνήμες από την ιστορία της Ζαγοράς - Νίκος Διαμαντάκος - (Αλλιώς 3)

Μνημεία και μνήμες από την ιστορία της Ζαγοράς - Νίκος Διαμαντάκος




αποσπάσματα - (συνέχεια):

Οι βρύσες ήταν τόποι συνάντησης των γυναικών, όπου τους δινόταν η δυνατότητα να κουβεντιάσουν, να αστειευθούν και να γλυκάνουν κάπως τη ρουτινιάρικη ζωή τους. Για τους νέους και τις νέες τα πήγαινε - έλα στη βρύση ήταν ένα μέσο για "τυχαίες" συναντήσεις, πονηρές ματιές και μελιστάλακτα χαμόγελα.
Πολλά ελληνικά έθιμα σχετίζονται με τις βρύσες. Μια προσφιλής συνήθεια ήταν το φίλεμα της κοντινής βρύσης με καρπούς (καρύδια, φουντούκια, σύκα) ή γλυκίσματα (κομμάτι μπακλαβά, πίτας, κουλούρας, κουραμπιέ), ξημερώματα της Πρωτοχρονιάς, από κορίτσια συνήθως αλλά και από αγόρια. Απ' το νερό που έφερναν στο σπίτι έπιναν οι σπιτικοί λίγο και με το υπόλοιπο ράντιζαν το σπίτι. Στη βρύση έλεγαν την ευχή: "Όπως τρέχ' του νερό στη βρύσ', έτσ' να τρέχουν και τα καλά στου σπίτ' μας" ή κάποια άλλη παρόμοια ευχή.
Το φίλεμα του νερού με κάποιο υλικό αγαθό γινόταν για να το ευχαριστήσουν για τη συνδρομή του στη σοδειά γήινων προϊόντων κατά τον περασμένο χρόνο και να επικαλεστούν την ευμένεια και τη βοήθειά του να έχουν καλή σοδειά, υγεία και ευτυχία και κατά την καινούργια χρονιά.
Αυτό το έθιμο διατηρούνταν στη Ζαγορά τουλάχιστον μέχρι τα μισά του περασμένου αιώνα. Θυμάμαι ότι στα μαθητικά μου χρόνια "φίλεψα" κι εγώ τη βρύση μ' ένα κουραμπιέ στο ξημέρωμα μιας χιονισμένης πρωτοχρονιάς, λέγοντας και σχετική ευχή.
Άλλο έθιμο ήταν το "αμίλητο" νερό, στη γιορτή του Κλήδονα, που γινόταν την παραμονή της γιορτής των γενεθλίων του Αϊ - Γιάννη του Προδρόμου, στις 24 Ιουνίου. Οι ανύπαντρες κοπέλες της κάθε γειτονιάς μαζεύονταν σ' ένα σπίτι και από κει έστελναν ένα μικρότερο κορίτσι με ζωντανούς γονείς, να πάρει νερό από κοντινή βρύση. Έπρεπε όμως το κορίτσι αυτό να μη μιλήσει σε κανένα στον πηγαιμό και στην επιστροφή, έστω και αν το παρακαλούσαν στο δρόμο διάφοροι νέοι, χάριν αστειότητας. Αν μιλούσε, το νερό έχανε τις μαντικές του ιδιότητες. Το έθιμο είχε συνέχεια στο σπίτι και ολοκληρωνόταν την επαύριον, μετά τη Λειτουργία, όταν η κάθε νέα θα έπαιρνε το τυχερό της αντικείμενο από το δοχείο με το αμίλητο νερό, το "ριζικάρι", που θα φανέρωνε τη μοίρα της, το ριζικό της.
σελ. 200
(Φιλεύω τη βρύση των αδελφών Καϊπατζή, ακόμα, δάσκαλε! Με λουλούδια όμως, και καλοκαίρι! Όποτε πάω!)

*

Μια τέτοια βρύση, με κρύο νερό και αδιαπέραστο ίσκιο, είδε και χάρηκε ο συμπατριώτης μας ποιητής Πέτρος Μάγνης (Κώστας Κωνσταντινίδης) κάποιο καλοκαίρι, που είχε έρθει από την Αίγυπτο για παραθερισμό. Τα αισθήματά του τα εκφράζει με το παρακάτω τρυφερό του ποίημα:

"Κελαϊδίστρα βρύσι, στο πυκνό δασνάρι,
με το πολυτρίχι γύρω σου γιορτάνι,
όπου αχτιδοπαίζεις μ' ήλιο και φεγγάρι
κι έχεις για προστάτη το ψηλό πλατάνι.

Κελαϊδίστρα βρύσι, μέσα στο λαγκάδι,
το τραγούδημά σου τι δε μου θυμίζει!
Ναυαγός προσπέφτω στο υγρό σου χάδι,
κι ένας κόσμος νέος μέσα μου αναβρύζει".109

 109 Πέτρος Μάγνης, Τα Άπαντα, Αλεξάνδρεια Αιγύπτου, Ιανουάριος 1957, σελ. 78.
(Το θαυμαστικό του Πέτρου Μάγνη!)

Σκοπός μου είναι να κάνω γνωστές αυτές τις βρύσες, γιατί αποτελούν κι αυτές όμορφα και ακριβά μοτίβα στον καμβά της ιστορίας και του πολιτισμού και ως τέτοια οφείλουμε να τα ξέρουμε και να τα διαφυλάξουμε.
Το εγχείρημα αυτό, νομίζω, ότι δε σήκωνε άλλη αναβολή - μάλλον αργά επιχειρείται - γιατί από την δεκαετία του 1950, που άρχισε να κατασκευάζεται, τμηματικά, ανά συνοικία, το δίκτυο ύδρευσης στην κωμόπολη, οι βρύσες, από τα πιο προσφιλή και χρήσιμα κτίσματα που ήταν, περιέπεσαν στην αδιαφορία και στην απαξίωση, τόσο από τους κοινοτικούς άρχοντες όσο και από τους δημότες της Ζαγοράς, αν εξαιρέσουμε λίγους με πολιτιστική ευαισθησία που φροντίζουν λίγο - πολύ, για τη συντήρηση της γειτονικής τους βρύσης, σε αντιστάθμισμα της παχυλής αδιαφορίας άλλων συμπολιτών τους, που θεωρούν ότι οι βρύσες συμπλήρωσαν πλέον το βιολογικό τους κύκλο και εκείνο που τις απομένει είναι η πλήρης εγκατάλειψη, η καταστροφή, η ταφόπλακα.
Επειδή ανήκω στα άτομα που θλίβονται και αισθάνονται υπόλογοι για την εγατάλειψη - ακόμη και την καταστροφή - παλαιών βρυσών, θέλησα στις σελίδες αυτού του βιβλίου να κάνω γνωστές τόσο τις παλιές όσο και τις καινούργιες βρύσες, με την ωχρή ελπίδα ότι θα ευαισθητοποιήσω τους υπεύθυνους για τη συντήρησή τους και με την ικανοποίηση ότι θα διασώσω τουλάχιστο στο παρόν βιβλίο την υπόστασή τους, έστω και με τη σημερινή αλλοιωμένη, παρακμιακή τους μορφή.
σελ. 206
(Μαζί σου, Δάσκαλε... Ανήκω κι εγώ... με την ωχρή ελπίδα...)

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Για εμπόδιο κάθε λησμονιάς, στο θολό της μνήμης λιμάνι - Μαρία Κουτσελίνη

Για εμπόδιο κάθε λησμονιάς, στο θολό της μνήμης λιμάνι - Μαρία Κουτσελίνη









στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Για εμπόδιο κάθε λησμονιάς, στο θολό της μνήμης λιμάνι - Λίτσα Σχίζα

Για εμπόδιο κάθε λησμονιάς, στο θολό της μνήμης λιμάνι - Λίτσα Σχίζα













στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Για εμπόδιο κάθε λησμονιάς, στο θολό της μνήμης λιμάνι - Πρόλογος

Για εμπόδιο κάθε λησμονιάς, στο θολό της μνήμης λιμάνι - Πρόλογος

Είναι ένα τετράδιο, παλιό, πολύ παλιό...
Ξεκίνησε 7 Ιανουαρίου 1979 και ολοκληρώθηκε με τον τελευταίο συμμαθητή, στις 22 Φεβρουαρίου 1979.
Πέρασαν πολλά, πάρα πολλά χρόνια από τότε...
Το κρατάω σαν φυλαχτό μου!
Ήρθε η στιγμή όμως, να θυμήσω στους συμμαθητές που ξαναβρήκα στο Φεις, τα τότε γραφούμενά τους... και το κάνω με χαρά και με μεγάλη συγκίνηση!
Μόνο που δεν έχω σκάνερ και με παιδεύει η μηχανή μου και οι γνώσεις μου...
Αρκεί η προσπάθεια, πιστεύω!
Να είμαστε καλά, παιδιά, να θυμόμαστε!...
Λογοκρισία εδώ, δεν υπάρχει! Ήμασταν παιδιά! Όλα ήταν αθώα!!!










στις 4 σχόλια:

Μνημεία και μνήμες από την ιστορία της Ζαγοράς - Νίκος Διαμαντάκος - (Αλλιώς 2)

Μνημεία και μνήμες από την ιστορία της Ζαγοράς - Νίκος Διαμαντάκος







Αποσπάσματα:

Σκέπτομαι πόση ομορφιά θα πρόσθεταν στον τόπο και πόσους επισκέπτες θα προσέλκυαν, αν διατηρούνταν πέντε - έξι ακόμη από αυτά τα πυργόσπιτα, με την ιδιόρρυθμη οχυρή κατασκευή τους!
σελ. 12
(Ν. Δ. το θαυμαστικό!)

*

"...Προσέτι και τουφέκια, φυσέκια δεκάδας
πολλάς, ομού και βόλια ως δυο χιλιάδας,
μπαρούτι εν βαρέλιον και μπότζας γεμισμένας
από αυτό αν έλθωσιν, εις τας σιδηρωμένας
πόρτας του σπητίου μας, ή και αν πλησιάσουν
απάνωθεν να ρίξωμεν για να τους κατακαύσουν..."23
(η υπογράμμισση είναι δική μου) - (δηλαδή, Ν.Δ)

Παρατηρούμε ότι ο πατριάρχης στην έμμετρη καταγραφή της αναμενόμενης επιδρομής των ληστών γράφει ότι το σπίτι του είχε σιδερωμένη πόρτα και ζεματίστρα, που ήταν χαρακτηριστικά γνωρίσματα των πύργων.
Ότι η οικία του είχε πύργινη κατσκευή βεβαιώνεται και από ένα άλλο έμμετρο χειρόγραφό του, αναφερόμενο στα δεινοπαθήματα των Πηλιορειτών στην περίοδο της τουρκοκρατίας:

"...μήτε ληστών αι απειλαί να έλθουν να πατήσουν
τον πύργον μας, το σπήτι μας και να μας αφανίσουν..."24

23. Βαγ. Σκουβαράς. Το παλιότερο αρματολίκι του Πηλίου κι οι Αρβανίτες στη Θεσσαλομαγνησία, Βόλος 1960, σελ. 37.
24. Βαγ. Σκουβαράς, σελ. 11.
σελ. 38-39

*

3ος όροφος 
Είχε την ίδια διαίρεση με το δεύτερο και επί πλέον μικρό αποχωρητήριο, μέσα στο δυτικό ντουβάρι!
σελ. 103 (Απ' την περιγραφή 16. Πύργος του Λιάτσικου - πρώην Χατζηπάντου)
(Ν. Δ. το θαυμαστικό!)
 
*

Ο πύργος ήταν τριώροφος και οι διαστάσεις της κάτοψής του ήταν τουλάχιστον 10Χ10 μέτρα, με ωφέλιμο εμβαδόν μόνο 58 τ. μέτρα, καθόσον τα ντουβάρια του είχαν πάχος 1,20 μέτρα(!), ενισχυμένα με χοντρές καστανίτικες ξυλοδεσιές (σενάζια). 
σελ. 105 (Απ' την περιγραφή 17. Πύργος του Ξινογαλά - Πρώην Κατσώνη) 
(Απορία: Πώς μετά γράφτηκε Ξυνογαλά με υ;) 
(Ν. Δ. το θαυμαστικό!)

*


Τελειώνοντας την ενότητα για τα σπίτια της Ζαγοράς, δεν έχω την αυταπάτη ότι δεν έκανα παραλείψεις και σφάλματα. Δεν ήταν μπορετό να επισκεφτώ όλα τα σπίτια που ήθελα. Η Ζαγορά απλώνεται σε μεγάλη έκταση, γιατί και τα σπίτια της είναι πολλά, περίπου χίλια, και τα πιο πολλά έχουν μεγάλες αυλές και μεγάλους κήπους. Επί πλέον πολλά σπίτια έχουν πουληθεί σε ξενομερίτες, Έλληνες και αλλοεθνείς, με επακόλουθο να κατοικούνται μικρά χρονικά διαστήματα. Δεν είναι λίγα και τα όσα έχουν γκρεμιστεί και αφανιστεί, οπότε οι πληροφορίες γι\ αυτά είναι λειψές και συγκρουόμενες.
Ελπίζοντας την κατανόηση των δυσκολιών που αντιμετώπισα, εύχομαι κάποιος νεότερος ιστορικός ερευνητής να καλύψει τα κενά και να διορθώσει τα πιθανά λάθη.
σελ. 196
(Μετά από σένα, ποιος, Δάσκαλε; )
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Μνημεία και μνήμες από την ιστορία της Ζαγοράς - Νίκος Διαμαντάκος (Αλλιώς 1)

Μνημεία και μνήμες από την ιστορία της Ζαγοράς - Νίκος Διαμαντάκος

 ΠΥΡΓΟΙ - ΒΡΥΣΕΣ - ΗΡΩΑ - ΠΡΟΤΟΜΕΣ

ΒΟΛΟΣ 2014




Βιογραφικό (εξωφύλλου- πτερύγια):

Ο Νίκος Διαμαντάκος γεννήθηκε στη Ζαγορά το 1935. Στα χρόνια 1941 - 47, σε περίοδο εμπόλεμη, με κινδύνους, ανασφάλεια και στερήσεις πολλές, μαθήτεψε στο 2ο Γυμνάσιο Αρρένων Βόλου, το οποίο, με συνθήκες βαθμιαίως βελτιούμενες αλλά πολύ δύσκολες ακόμη, τελείωσε τον Ιούνιο του 1953.
Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου έδωσε εισαγωγικές εξετάσεις στην Παιδαγωγική Ακαδημία Λάρισας και ήταν 3ος στη σειρά επιτυχίας. Πήρε το πτυχίο του δασκάλου τον Ιούνιο του 1955.
Υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία από τον Οκτώβριο του 1957 μέχρι τον Ιούνιο του 1959.
Για καλή του τύχη, τον Οκτώβριο του ίδιου έτους (1959), έγιναν αθρόοι διορισμοί δασκάλων και έτσι μπόρεσε να διοριστεί γρήγορα. Διορίστηκε στο Ν. Λάρισας, όπου υπηρέτησε δύο χρόνια σε σχολεία μικρών χωριών.
Το 1961, με αμοιβαία μετάθεση, ήρθε στο Νομό Μαγνησίας, όπου υπηρέτησε τέσσερα χρόνια στο Πουρί και οχτώ χρόνια στη Ζαγορά.
Το 1973, με γραπτές εξετάσεις, εισήχθηκε στη Σχολή Μετεκπαίδευσης Δασκάλων στις επιστήμες της αγωγής και σε άλλες συναφείς επιστήμες.
Από το 1975 μέχρι το 1991, οπότε συνταξιοδοτήθηκε, υπηρέτησε σε σχολεία του Βόλου ως δάσκαλος τμήματος ή ως διευθυντής σχολείου.
Στη διάρκεια της υπηρεσίας του οι προϊστάμενοί του Επιθεωρητές και άλλοι προϊστάμενοι Δημοσίων Υπηρεσιών τον συγχάρηκαν γραπτώς για το ήθος του, τη διοικητική του ικανότητα, και την επιστημονική του κατάρτιση.
Παντρεύτηκε τη δασκάλα Κλεοπάτρα Δ. Χρυσοχού, καταγόμενη από τη Ζαγορά. Απόκτησαν ένα γιο και μια κόρη. 

Συγγραφικό έργο
Τον Νίκο Διαμαντάκο ενδιέφερε πάντοτε η έρευνα της τοπικής ιστορίας αλλά στον τομέα αυτό εργάστηκε με επιμονή και μεθοδικότητα, από το χρόνο που πήρε τη σύνταξή του. Καρπός της πολύχρονης αυτής εργασίας του ήταν η συγραφή των παρακάτω πέντε βιβλίων:

1. "Το Πουρί, το πολύδροσο χωριό του Πηλίου", σελ. 280, Βόλος 1997.

2." Εκκλησίες και εξωκλήσια της Ζαγοράς", σελ. 200, Βόλος 2001.

3. "Ζαγοριανοί ιεράρχες και άλλοι κληρικοί", σελ. 72, Βόλος 2007.

4. "Τα σχολεία της Ζαγοράς από το 17ο μέχρι τον 21ο αιώνα", σελ. 280, έτος 2010.

5. "Μνημεία και μνήμες από την ιστορία της Ζαγοράς, πύργοι - βρύσες - ηρώα - προτομές", σελ. 480, Βόλος 2014.

Επί πλέον: Δημοσιεύματα σε εφημερίδες και περιοδικά, ιστορικού - τα περισσότερα - περιεχομένου. Είναι μέλος πολιτιστικών συλλόγων.
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Παράθυρα του Σχολείου του Ρήγα του Βελεστιλνή


Τα τρείαπαράθυρα του Σχολείου του Ρήγα Φεραίου στην Ζαγορά Πηλίου.
Φώτο καλοκαίρι 2014

Το ένα βλέπει κυπαρίσσι, το άλλο Φως και το άλλο απ' έξω, το Σκολειό του!...
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Από Φεις, η μπαλλαρίνα μου!

Από Φεις, η μπαλλαρίνα μου!



  • Γιώτα Σπανού- Στρατή Η αλήθεια σου είναι αρχοντιά! Δικαιούσαι ξεκούραση! όπως κι εγώ.... που για να προφτάσω τα δικά μου γραψίματα, μοιάζει ότι αδιαφορώ! ΔΕΝ πιστεύω ότι πρέπει να μετράμε το χρόνο με το ...ζύγι! κι ας μη ξεχνάμε ότι και οι υπόλοιπες υπόχρεώσεις δεν είναι και λίγες... ΕΜΕΙΣ πρέπει να τα προφταίνουμε ΟΛΑ! κι ο ύπνος μέτριος και η κούραση στα ...μάτια ... μη κακό και στο ...μυαλό! Η Αγάπη μας, Κατερίνα μας, ΕΙΝΑΙ εκεί! Άσχετα με το πόσο σε βλέπουμε, μόνο που θα ανησυχούμε... αν κι εμείς, μπορούμε να λέμε έ να "γεια".... Φιλιά και να χαίρεστε και πάλι τον στυλοβάτη σας, τον ΔΗΜΗΤΡΗ!!!!!!
    21 ώρες · Δεν μου αρέσει · 2
  • Κατερίνα Δεστάπα Άλλο ένα μεγάλο "Ευχαριστώ", Γιώτα!
    Μόλις τώρα · Μου αρέσει!
στις Δεν υπάρχουν σχόλια: