Σ΄ένα Γερμανικό παιδικό σταθμό μεταναστατών, ένα κοριτσάκι Ελληνόπουλο, ζωγράφησε μια πολύ ωραία ζωγραφιά.
Την έδωσε στην δασκάλα της και "Κλάσε!" της είπε εκείνη.
Το κοριτσάκι ντράπηκε, δαγκώθηκε.
"Κλάσε, Κλάσε!" της έλεγε εκείνη με χαρά.
Το κοριτσάκι έβαλε τα κλάματα.
Δε σταματούσε και ειδοποίησαν την μαμά του.
"Μαμά, η κυρία μου λέει να κλάσω, κι εγώ ντρέπομαι, αλλά, και δε μπορώ! Δε μού 'ρχεται... Δεν έχω!"
Η μαμά γέλασε και την πήρε αγκαλιά.
"Αγάπη μου, το "Κλάσε" που σου έλεγε η κυρία σου, θα πει: "Μπράβο!"
Το κοριτσάκι έκανε μέρες να συνέλθει. Περπατούσε στο σπίτι της και μονολογούσε δυνατά:
"Το μπράβο στα Ελληνικά, το λένε Κλάσε στα Γερμανικά. Το Κλάσε στα Γερμανικά, θα πει Μπράβο στα Ελληνικά. Κλάσε θα πει Μπράβο, Κλάσε θα πει, Μπράβο... Μπράβο θα πει Κλάσε..."
Να γελάς και να κλαις, μαζί.
Την έδωσε στην δασκάλα της και "Κλάσε!" της είπε εκείνη.
Το κοριτσάκι ντράπηκε, δαγκώθηκε.
"Κλάσε, Κλάσε!" της έλεγε εκείνη με χαρά.
Το κοριτσάκι έβαλε τα κλάματα.
Δε σταματούσε και ειδοποίησαν την μαμά του.
"Μαμά, η κυρία μου λέει να κλάσω, κι εγώ ντρέπομαι, αλλά, και δε μπορώ! Δε μού 'ρχεται... Δεν έχω!"
Η μαμά γέλασε και την πήρε αγκαλιά.
"Αγάπη μου, το "Κλάσε" που σου έλεγε η κυρία σου, θα πει: "Μπράβο!"
Το κοριτσάκι έκανε μέρες να συνέλθει. Περπατούσε στο σπίτι της και μονολογούσε δυνατά:
"Το μπράβο στα Ελληνικά, το λένε Κλάσε στα Γερμανικά. Το Κλάσε στα Γερμανικά, θα πει Μπράβο στα Ελληνικά. Κλάσε θα πει Μπράβο, Κλάσε θα πει, Μπράβο... Μπράβο θα πει Κλάσε..."
Να γελάς και να κλαις, μαζί.